Glamour w czasach kryzysu

Nie najlepiej się czuję siadając do pisania dzisiejszej notki, ale, kto powiedział, że musi być zawsze bardzo pięknie i sympatycznie? Pewne rzeczy musza być powiedziane i nie bardzo widzę możliwość, żeby to zmienić. Zanim wyjaśnię konkretnie o co chodzi, opowiem trochę, jak wygląda moja sytuacja na linii rodzina-blog. Jak zdążyłem zauważyć przez minione ponad już dwa lata, kiedy tu gadam, gadam i gadam – czasem przez łzy, a czasem pełen głupiego optymizmu – wśród czytelników tego bloga pojawiła się całkiem duża grupa osób, która uznała go za swój. I proszę nie traktować tego co pisze, jako nieskromność, bo ja tylko stwierdzam fakt. Wśród czytelników tego bloga jest znaczna grupa osob – i oni to świetnie wiedzą – które to miejsce darzą przyjaźnią, a niektórzy z nich nawet pewnym rodzajem podziwu. Wśród nich, co ciekawe, są ludzie dla których ten podziw jest tak oczywisty, że wręcz istniejący obiektywnie.

W tym właśnie momencie dobrze będzie ich – być może zwłaszcza ich – poinformować, że, jak idzie o mój dom i moją rodzinę, to ich przekonanie o szczególnym wymiarze mojego pisania, nie jest w żaden sposób podzielane. Weźmy wspominaną tu przeze mnie niejednokrotnie panią Toyahową. Otóż ona przede wszystkim tego bloga nie czyta. Nagroda, którą ten blog otrzymał, zainteresowała ją tylko o tyle o ile, a wszelkie komplementy jakie pod jego adresem płyną nie robią na niej żadnego wrażenia. Toyahowa uważa ten blog za moją fanaberię, z której nie ma żadnego pożytku. W związku z tym, na przykład, ile razy ona widzi mnie, jak ja siedzę przy komputerze, wyłącznie się irytuje, że ja zamiast robić coś pożytecznego, tracę czas na pogawędki z ludźmi, których ona ani nie zna, ani do niczego nie potrzebuje. Krótko mówiąc, jeśli idzie o ten blog, Toyahowa nie widzi za nim ani szczególnego talentu, ani pożytku, ani sensu. Już bardziej, to co ja robię, jeśli jest to dla niej dowodem czegokolwiek, to mojego starczego szaleństwa. A każdy kto żyje w rodzinie, doskonale powinien wiedzieć, jakie są tego myślenia konsekwencje w sytuacjach kryzysowych.

Prowadziłem ten blog dość spokojnie i bezpiecznie przez dwa lata. Przez te dwa lata umieściłem tu ponad 500 tekstów, często bardzo długich i zawsze bardzo starannie i z serca pisanych. Ponieważ jednocześnie miałem dość dobrą pracę, z której potrafiłem zapewnić mojej rodzinie utrzymanie, to nawet jeśli byłem za tę pasję od czasu do czasu traktowany bardzo brutalnie, jakoś to wszystko działało. Wiosną tego roku jednak straciłem pracę i znaleźliśmy się w sytuacji dość dramatycznej, czemu dałem wyraz między innymi otwierając prywatną stronę blogową i kierując do wszystkich czytelników tych tekstów ów swoisty apel, który można przeczytać obok. A zatem, jak widać bardzo wyraźnie, jak zwykle poszło o pieniądze. Znalazłem się bez środków potrzebnych do podstawowego funkcjonowania, więc poprosiłem o to, by, kto chce i może, zechciał te teksty w pewnym sensie kupować. To jednak nie jest wszystko. Tu mianowicie bowiem chodzi również o wymiar zupełnie praktyczny. Ale żeby to wyjaśnić muszę otworzyć kolejny akapit.

W jednym z komentarzy pod wpisem w Salonie24, kiedy najdelikatniej jak potrafiłem, poprosiłem o wspieranie tego bloga, odezwał się znany nam skądinąd Mirosław Kraszewski i zdziwiony bezczelnością tego apelu poinformował mnie, że jego utrzymanie bloga z całą pewnością nie kosztuje mniej, niż mnie, a on jakoś nie prosi o wsparcie. Od tego czasu podobne głosy dotarły do mnie z innych kierunków i od innych osob. W tej sytuacji - i to jest pierwszy powód dla ktorego ten wpis powstaje - chciałem poinformować, że mamy do czynienia z naczyniami połączonymi. Jeśli ja nie znajdę pracy – a wszystko wskazuje na to, że do nowego roku szkolnego pozostanie mniej więcej tak jak jest – ja zwyczajnie nie będę mógł pisać. A nie będę mógł pisać, ponieważ rodzina zwyczajnie mi na to nie pozwoli. To że ja w tych dniach, dzięki wsparciu ludzi lubiących czytać to co tu się pojawia, wklejam tu jeden tekst dziennie, a czasem nawet i więcej, jest możliwe wyłącznie dzięki temu, że pani Toyahowa to toleruje. Widać to świetnie nawet w tym momencie. Ona akurat robi porządki w garderobie, a ja sobie bezkarnie siedzę przy komputerze i piszę te słowa. Bo ona wie, że dzięki temu jest szansa na to, że jakoś to będzie. Że dzięki temu ona ma ze mnie jakiś pożytek. Bo – jak już wspomniałem – ona moje talenty ma w nosie, o ile z nich nie ma czegoś bardziej widocznego.

I tu dochodzę do rzeczy podstawowej. Właśnie na tym polega praktyczny wymiar mojej prośby o pomoc dla tego bloga, a już nie koniecznie dla mnie. Tu właśnie widać wyraźnie, że ja prosząc o wsparcie tych wpisów, mam również jak najszczerzej i jak najuczciwiej na myśli właśnie te wpisy. Które powstawały sobie bezpiecznie i radośnie przez ponad dwa lata, całkowicie bezinteresownie i nawet bez jednej intencji, że kiedykolwiek będzie inaczej. I jeśli jednak się to zmieniło, to oczywiście jest mi z tego powodu przykro, a i w pewnym sensie wręcz wstyd, ale nic na to nie mogę poradzić. I tak będzie musiało po prostu, przynajmniej przez te wakacyjne miesiące aż do września, czy października, zostać. I jeśli tak zostanie, będę bardzo wdzięczny wszystkim, którzy mi w tym pomogą. Tak jak i jestem już wdzięczny. Bo ja ten blog też bardzo lubię. I też go potrzebuję. Dokładnie tak samo dziś, jak go potrzebowałem jeszcze za dawnych czasów. Tych choćby czasów, kiedy pisałem tekst, z którego wtedy byłem bardzo dumny i który do dziś bardzo mnie cieszy. Nie bardzo polityczny wpis. Jeszcze z marca zeszłego roku. Nazywał się „Mukhtar Mai, czyli splendor na Maksa”

We wczorajszej Rzeczpospolitej znalazłem artykuł absolutnie niezwykły, a zatytułowany „Słynna ofiara gwałtu zgodziła się na ślub”. Artykuł dotyczy osoby niejakiej Mukhtar Mai, mieszkanki pakistańskiej wioski Meerwala. Pani Mai zyskała sławę wykraczającą zarówno poza wioskę z której pochodzi, jak i poza sam Pakistan, gdy w roku 2005 magazyn Glamour przyznał jej tytuł kobiety roku http://www.rp.pl/artykul/279087.html.

Zanim wyjaśnię o co chodzi, kilka słów na temat magazynu dla kobiet o nazwie Glamour. Ponieważ po domu w którym mieszkam, oprócz młodego Toyaha, kręcą się jeszcze trzy kobiety, moja perspektywa jest nieco szersza, niż mogłaby być, gdybym miał tylko Toyahową, albo w ogóle mieszkałbym sam. Dzięki zatem tej perspektywie, wiem też, co to takiego ów Glamour. W zeszłe wakacje jechaliśmy nad morze i każde z nas kupiło sobie coś do podróży. Któraś z nich wzięła ten właśnie Glamour. No i już wiem. Patrząc na rzecz najbardziej ogólnie, jest to dokładnie takie samo gówno, jak dziesiątki innych magazynów dla kobiet i mężczyzn, jakie zalewają nasz kraj od początku lat 90-tych. Jeśli to akurat pismo różni się czymś od sobie podobnych, to być może tym, że jest bardziej od tamtych skupiony na wyrafinowanym seksie, ostrej zabawie, no i przede wszystkim odrzuceniu zahamowań.

Przygotowując się do pisania tego tekstu, zajrzałem na internetową stronę magazynu, żeby choć bardzo pobieżnie móc pokazać, o co tam chodzi. Niestety, jak bym się nie przymierzał, wychodzi mi na to, że każdy wklejony przeze mnie link, nieuchronnie poprowadzi do jakiejś perwersji. To co Glamour proponuje, to albo historie o dziewczynach które wynajmują mieszkania za seks, albo o dziewczynach, które muszą się upić, albo ‘najarać’, żeby ten seks był udany, albo o mężczyznach, którzy golą sobie owłosienie łonowe, żeby mieć więcej partnerek, albo o kobietach, które się wstydzą, a nie powinny. I wszystko to w formie albo bezpośrednich relacji podpisanych „Angelika, lat 27, niezależna finansowo, pracuje w biurze w Warszawie, mieszka sama”, albo „Julia, lat 30, mieszka w Poznaniu, pracuje w biurze nieruchomości”, albo ankiet, gdzie „setki naszych czytelniczek” odpowiadają na pytania, typu „Czy wolisz mężczyznę przebranego za policjanta, czy za strażaka?”, albo „Czy wolisz rozpiąć rozporek i zobaczyć ołówek, czy rozpiąć rozporek i zobaczyć grzybka?”…

Szlag ich trafił! W sumie, nie ma się czemu dziwić. Od czasu, jak na naszym rynku pojawiły się kolorowe, ciekawe, że niemal wyłącznie niemieckie, magazyny, które polskie dzieci zaczęły czytać zamiast Płomyczka, czy Filipinki, doskonale wiadomo było co się wydarzy jutro, a co za rok. I w sumie, nawet nie ma się co oburzać. Było oczywiste, że skoro pojawił się kolorowy, błyszczący papier, a wraz z tym papierem kolorowe, bardzo wyraźne zdjęcia, to na tych zdjęciach będą raczej gołe cycki, niż… no co? Nawet, cholera, nie wiadomo co. Jeśli się zastanowić tak bardzo solidnie, to co nam mogła zaproponować nowoczesna, niemiecka kultura? No co? Więc szlag ich trafił! Zwłaszcza że oni są tu tylko przy okazji. A mianowicie przy okazji tej Mukhtar Mai.

Mukhtar Mai mieszkała w Pakistanie, w wiosce o nazwie Meerwala i któregoś dnia miejscowi obywatele przyłapali jej brata, jak romansował z dziewczyną nie dość że z innego plemienia, to jeszcze taką która stała wyżej od niego w społecznej hierarchii. W tej sytuacji mężczyzna został osądzony i w efekcie wyroku – pobity, a następnie zgwałcony. To jednak nie wszystko. Wiejski sąd uznał też, że ze względu na rangę przestępstwa, zbiorowo zgwałcona również powinna być siostra przestępcy. I wyrok został wykonany. Tradycja pakistańska w takiej sytuacji każe skazanej kobiecie popełnić samobójstwo. Mukhtar Mai jednak tu się postawiła i postanowiła walczyć. Ostatecznie, sąd państwowy w Pakistanie uznał miejscowe zwyczaje za bezprawne, lokalny sąd rozwiązał, sędziów skazał na śmierć, a pani Mai wypłacił 8 tys. dolarów odszkodowania. Dzielna kobieta za otrzymane pieniądze założyła szkołę dla dziewcząt i zorganizowała ogólnokrajowe centrum na rzecz kobiet. I w związku z tym właśnie, tygodnik Glamour, „za niezłomną walkę o prawa kobiet w Pakistanie”, odznaczył ją tytułem Kobiety Roku.

Dalsze losy pani Mai są już dla nas mniej istotne, a dla europejskich kaznodziei wręcz nieciekawe, ale dla porządku należy wspomnieć, ze ta bohaterska kobieta, w obawie przed zemstą lokalnych debili, otrzymała ochronę w postaci niejakiego Gabola. Tak się zdarzyło, że ów Gabol się w Mai zakochał i zażyczył sobie, żeby ta została jego żoną. Ponieważ miał już jedną żonę, Mukhtar Mai mu odmówiła. Na to ten zagroził, że najpierw się ze swoją starą żoną rozwiedzie, a później ewentualnie popełni samobójstwo, co niechybnie doprowadzi do tragedii, bo – według niepisanego lokalnego prawa – w odwecie za rozwód Gabola, dwóch braci jego żony będzie musiało porzucić z kolei swoje żony, które – tak na marginesie – są Gabola siostrami. W tej sytuacji, Mukhtar Mai przyjęła oświadczyny Gabola i została jego tzw. żoną równoległą. Oczywiście, całkowicie zgodnie z lokalnym zwyczajem. Nam na dziś pozostaje tylko wrócić do magazynu Glamour, ale jeszcze zanim to nastąpi,wyrazić nadzieje, że nie okaże się już za chwilę, że lokalni mają też jakieś szczególne pomysły na sytuację, co zrobić z człowiekiem, który ożenił się z właścicielką tytułu Kobiety Roku miesięcznika Glamour. No i że nowy ochroniarz pani Mai też się w niej nie zakocha. W końcu, opcji z pewnością jest wiele.

No więc wracajmy do Glamouru. Oczywiście ja mógłbym się teraz zacząć wyzłośliwiać nad niemieckim, holenderskim, czy amerykańskim (wszystko jedno – na pewnym poziomie to jest absolutnie bez znaczenia) magazynem i zacząć się zastanawiać, czy gdyby Mukhtar Mai – nie z przymusu, ale z własnej woli – kurwiła się wśród warszawskich biznesmenów za darmowe miejsce do spania, czy za drinka w lokalu, to redaktorki i wydawcy tego „przepysznego” potworka też by się zainteresowali jej losem? A gdyby się już tym losem zainteresowali, czy za to że też lokalne, tyle że europejskie, zwyczaje doprowadziły ją do aż takiego upodlenia, daliby jej tytuł Kobiety Roku? A może by jej zaproponowali, żeby za drobne pieniądze pozowała do półnagich zdjęć, które oni, w pięknych kolorach, publikowaliby w każdym możliwym miejscu swojego portalu internetowego? Ku uciesze obślinionych ‘koniobójców’ w rodzaju „Tomasza – menadżera, 27 lat”, czy „Karola – prawnika, 27 lat”, albo „Irka – lekarza, 30 lat”.

Dziś jednak wciąż nie o tym. Dziś o zwyczajach. Lokalnych zwyczajach, o tradycji i o tolerancji. Temat ten pojawił się u nas ostatnio parokrotnie. Pierwszy raz, gdy po niespodziewanej porażce Platformy Obywatelskiej w wyborach w Olsztynie, PSL podniósł za bardzo łeb i od razu po tym łbie dostał od medialnego ramienia PO, zatrudnionego na stanowisku dziennikarzy śledczych w koncernie Axela Springera. Ponieważ cyngle Platformy nie doceniły mobilizacji po stronie ludowców i ich wiedzy na tematy zakazane, natychmiast ich sytuacja uległa poważnemu obsunięciu, w postaci senatora Misiaka i ‘lodów’, które, niczego się nie spodziewając, Misiak z kolegami spokojnie sobie kręcił.

Właśnie przed chwilą zapoznałem się w Dzienniku z listą posłów i senatorów Platformy Obywatelskiej, którzy nie dość, że są współudziałowcami przeróżnych giełdowych spółek, to jeszcze są w tych spółkach prezesami, dyrektorami, czy członkami zarządów i rad nadzorczych. Informacja ta pojawiła się już wczoraj w wypowiedzi Zbigniewa Chlebowskiego, ale większość komentatorów uznała, że pan przewodniczący musiał być przemęczony i coś mu się pomyliło. Bo sytuacja tego typu jest absolutnie nielegalna i gdyby faktycznie po półtora roku trwania tego rządu okazało się, że faktycznie kręcenie wspomnianych ‘lodów’ odbywa się aż tak oficjalnie, mielibyśmy nie lada skandal. Dziś wychodzi na to, że Chlebowskiemu się nie pomyliło. Tam autentycznie wieje.

I co z tego? Nie wiem, ale myślę, że nic. Skoro Dziennik zdecydował się te dane zamieścić, i to bez jednego usprawiedliwiającego polityków Platformy komentarza, to znaczy, że nie jest jeszcze szczególnie niebezpiecznie. I to mnie nie dziwi. Już parę dni temu, zarówno prominentni przedstawiciele Platformy, jak i reżimowi dziennikarze i komentatorzy, wyjaśnili społeczeństwu, że wszystko jest kwestią lokalnego kolorytu. Jeśli gdzieś kradną, to dlatego, że takie są miejscowe zwyczaje. Jeśli gdzieś ktoś oszukuje Państwo, to z tego jedynie powodu, że taka panuje lokalnie kultura. A jeśli gdzieś ktoś zachowuje się jak najgorszy cham i ruska swołocz, to też należy to rozumieć, bo taka tego kogoś uroda, najczęściej będąca wynikiem określonych uwarunkowań. Jest tak, że jedni widzą swoją sytuację i swoje potrzeby tak, a inni wręcz odmiennie. Jedno i drugie trzeba jednak uszanować, a już zwłaszcza w obliczu wspólnego wroga.

Sprawa lokalnych obyczajów pojawiła się ponownie przy okazji wizyty Ojca Świętego Benedykta XVI w Afryce. Okazało się, że plaga AIDS, z jaką mamy do czynienia na tym kontynencie od szeregu lat, nie jest w żaden sposób spowodowana tym że Afrykanie bez najmniejszego opamiętania, na wszystkich możliwych poziomach, prowadzą rozbuchaną aktywność seksualną, lecz tym, że Kościół Katolicki nie pozwala im używać prezerwatyw. Na jakiekolwiek propozycje sugerujące taką możliwość, że może jednak Afrykanie mogliby otrzymać ze strony cywilizowanego świata ofertę większej wstrzemięźliwości, podnosi się histeryczny krzyk, że ta afrykańska ruja i porubstwo to święty lokalny obyczaj, który nie jest od naszego ani gorszy, ani lepszy, lecz zaledwie inny, i jedyne co nam pozostaje, to go uszanować. Powinniśmy ze zrozumieniem pochylić się nad tym nieprzytomnie pieprzącym się nieszczęściem i rozdać im po paczce kondomów i własnie przez szacunek dla tej niezawinionej przecież przez nikogo śmierci, powstrzymać się od podłej indoktrynacji. Zwłaszcza że ta indoktrynacja może dotrzeć też do niektórych, bardziej wyzwolonych kulturowo, środowisk europejskich i wprowadzić tam niepotrzebny poziom zdenerwowania.

Więc oto okazuje się, że nad wszystkim moralnymi, kulturowymi i cywilizacyjnymi dylematami unosi się wieczny duch tolerancji i zrozumienia dla indywidualnych i grupowych obyczajów i nawyków. Należy się spodziewać, że jeśli w tym kierunku pójdzie logika historii, to staniemy w obliczu sytuacji, gdzie nie będzie już ani zła, ani dobra, ani podłości, ani wielkości, ani czynów niskich, ani postępków szlachetnych. Będą tylko lokalne zwyczaje, indywidualne nawyki i kulturowe gesty. Na naszym, najbardziej nam bliskim podwórku, będzie to wyglądało tak, że premier Tusk będzie grał w piłkę od rana do wieczora, z przerwą na wyjazd na narty, albo na mały spacerek, a oficjalne wyjaśnienie będzie takie, że on tak właśnie lubi i trzeba go zrozumieć. Jego partyjni koledzy będą już tymi ‘lodami’ które ukręcili rzygali, a oficjalny komunikat zapewni, że wszystko się odbywa zgodnie z lokalnym standardem. Za wszystkie medyczne usługi będziemy płacić z własnej kieszeni, pod warunkiem, że nie chodzi o przeprowadzenie aborcji albo „zabiegu odłączenia od pokarmu”, które będą refundowane z NFZ, bo takie są europejskie standardy. A na każdym rogu będzie stał piękny i elegancki burdel z odpowiednim sklepem oferującym fachową literaturę dla pań, panów i tych pozostałych, a jak komuś to nie będzie pasowało, może się przenieść gdzieś w białoruskie lasy i założyć tam swoją własną cywilizację.

Tylko co z Pakistanem? No, tu jednak musielibyśmy się zwrócić o pomoc do samego wydawcy magazynu Glamour i, być może, jego czytelników. Ja jednak sobie wyobrażam rozwój sytuacji w taki sposób, że jakaś delegacja pisma mogłaby się udać do tego dalekiego i jakże egzotycznego kraju i spróbować odbyć z lokalnymi społecznościami kilka narad odnośnie współpracy. Strona, że tak powiem, reprezentująca kulturę światową, zapewniłaby lokalnym mieszkańcom prawo do niezakłóconego prawa egzekucji swoich odwiecznych zwyczajów, włącznie do zbiorowego gwałtu na siostrach mężczyzn naruszających miejscowe przepisy. Natomiast strona pakistańska umożliwiłaby przedstawicielom Europy i Świata uczestniczenie w tych rytuałach, zarówno osobiście, jak i przez obecność przedstawicieli mediów. Wówczas to Pakistańczycy mieliby poczucie przynależności do wielkiej rodziny narodów postępowych, a my, choćby tu w Polsce, moglibyśmy z błyskiem w oczach czytać barwne relacje w miesięczniku Glamour, w rodzaju: „Tomasz – menadżer w międzynarodowej firmie z Warszawy, lat 32: Jeśli idzie o moje erotyczne fantazje, to bardzo bym chciał wziąć udział w zbiorowym gwałcie. Bardzo lubię, kiedy moja partnerka krzyczy na maksa. Myślę sobie, że ona pewnie nie cierpi być spocona, gdy uprawiamy seks, a właśnie to doprowadza mnie do szaleństwa. Nic nie jest bardziej podniecające niż widok kilku kropel potu pomiędzy jej piersiami. To także dowód jej zaangażowania i wysiłku, jaki włożyła we wspólne igraszki. Uważam, że wygląda wtedy pięknie”.