O tym jak oszaleć z powodu szaleństwa

 

      Wczoraj pojawił się nam news w postaci wyniku kolejnego wyborczego sondażu firmy Kantar, z którego wynika, że oto po wielu latach ciężkiej pracy programowej Platforma Obywatelska z przystawkami dogoniła Prawo i Sprawiedliwość. Jak się można było od razu domyślić, całe to towarzystwo, zarówno tworzące Platformę, jak i połączone z nią duchowo i ją na co dzień wspierające, wpadło w stan euforii nie obserwowany od bardzo długiego już czasu. Oczywiście, nie chcę przez to powiedzieć, że oni przez całe lata gnili w czarnej rozpaczy i nareszcie ujrzeli słońce. Nic podobnego. Gdyby tak było, to oni tego słońca nie ujrzeliby nigdy. To bowiem, co ich trzymało przy życiu, to właśnie owe, pojawiające się niemal każdego dnia – swoją drogą, zawsze tworzone przez któregoś z nich – kolejne plotki, wskazujące niezbicie, że tym razem to już naprawdę koniec panowania owej „pisowskiej zarazy”, w który oni wszyscy bezkrytycznie wierzyli, a wszystko to po to by już po paru chwilach dowiedzieć się, że to rzeczywiście tylko plotki. Trzymały ich one przy życiu, a jednocześnie, w moich głębokim przekonaniu, niszczyły ich w sposób straszny. Nie jestem bowiem w stanie sobie wyobrazić, jak można przez dziś już niemal siedem lat żyć w stanie tak dramatycznych zmian nastroju. Nie mogę uwierzyć, że normalnie funkcjonujący człowiek – ale też chyba jakikolwiek człowiek – kilka razy dziennie może przeskakiwać ze stanu bezprzytomnego szczęścia do autentycznej rozpaczy, i z powrotem, jest w stanie zachować choćby podstawową równowagę psychiczną. Gdybym ja któregoś dnia dowiedział się, że moje dziecko zachorowało na bardzo złośliwy nowotwór i ta wiadomość przez kolejne lata wracałaby do mnie w postaci informacji, że to jednak nie nowotwór, albo że ów nowotwór nie jest aż taki poważny, czy wreszcie że jest jeszcze gorzej niż się wydawało, i tak w koło od nowa, to ja bym albo popadł w ciężki alkoholizm, albo w jeszcze cięższe szaleństwo.

       Pojawiła się wspomniana na początku informacja o sondażu, gdzie PiS ma 27 procent poparcia, a PO zaledwie jeden procent mniej i stopień histerii jaki ogarnął polityków Platformy i wspierających ją środowisk nie ma chyba jednak sobie równych w historii minionych lat. Gdy czytam wypowiedzi komentujące ów wynik na Twitterze, to już się tylko zastanawiam, co im wszystkim się porobi w tych biednych głowach, gdy już za chwilę opublikowane zostaną badania innych instytutów i okaże się, że jednak wszystko jest dokładnie tak jak było chwilę temu. Obawiam się mianowicie, że tym razem może dojść do tak ciężkiego kryzysu, że ich z niego nie wydobędzie nawet zapowiedź Jarosława Kurskiego na Twitterze, że już jutro w „Gazecie Wyborczej” ukażą się świeżo odkryte materiały o najgłębiej skrywanych seksualno-finansowych tajemnicach Jarosława Kaczyńskiego i Mariusza Kamińskiego.

        Myślę więc sobie, że w pewnym sensie ja im wszystkim bardzo współczuję. Mnie wprawdzie osobiście i szczęśliwie nigdy się nie zdarzyło, bym choćby przez krótki czas funkcjonował między rozpaczą a delirycznym szczęściem na zmianę... no może z wyjątkiem pewnej dawnej przygody, gdy na krótko zakochałem się w pewnej bardzo dziwnej dziewczynie, ale domyślam się, że tego typu stan to nie są żarty, zwłaszcza gdy tym razem gra się toczy na znacznie wyższych rejestrach. Współczuję też – choć przyznam, że również z nutą bardzo grzesznej satysfakcji – Donaldowi Tuskowi, którego w minioną sobotę oglądałem w telewizji podczas dziś już słynnego wystąpienia z pomiętą ściągawką, gdy on, z całą tą jakże typową dla siebie ekspresją, ni stąd ni z owąd, wyskoczył z czymś takim:

„Czy ktoś z was posłałby swoją córeczkę do Kaczyńskiego, żeby ją wyleczył? Czy ktoś z was posłałby swojego wnuczka, żeby go leczył... nie wiem... arcybiskup Jędraszewski? Czy ktoś chciałby, żeby jego dzieci leczyły zęby u... nie wiem... u ministra Czarnka? On się jeszcze może kojarzyć z kleszczami dentystycznymi, ale... wiecie o co mi chodzi”.

       Przepraszam bardzo, ale to jest coś co ja osobiście jestem gotów traktować jako hit minionego 30-lecia. Bywało różnie, i wcale nie mam tu przede wszystkim na myśli niegdysiejszych występów Stefana Niesiołowskiego, czy najnowszych Lecha Wałęsy, to jednak co nam zaprezentował Donald Tusk, od dziś traktuję jak numer jeden. To jest coś, co nie jest wynikiem choroby alkoholowej, ani zwykłego kretyństwa; to akurat, w moim pojęciu, świadczy o tym, że Donald Tusk zwyczajnie zwariował, w sensie – pochorował się psychicznie. Ja się nie zdziwię, jeśli już lada chwila on pojawi się na którymś z publicznych spotkań, czy może w rozmowie TVN24 i dojdzie do sytuacji, że trzeba go będzie ze sceny wyprowadzić.

        Kto wie, czy to już nie za parę dni, gdy się okaże że to badanie Kantaru ktoś zwyczajnie spieprzył.