Dla moich zmarłych kumpli

Mamy Boże Ciało, a więc dzień specjalny. A przez to, jak się zdaje, ani gorszy, ani lepszy do tego, by opowiedzieć o zmarłych przyjaciołach.

A zatem proszę sobie wyobrazić, że życie moje tak się ułożyło, że stosunkowo wcześnie – no bo w istocie, to było i jest trochę za wcześnie – zmarła większość moich najserdeczniejszych i najbliższych przyjaciół. Pierwszego pochowaliśmy mojego wówczas najbliższego kumpla Czesia. Że on umrze, wiedzieliśmy wszyscy. Czesiu cierpiał na schorzenie, które nosi popularną nazwę zaniku mięśni, i on sam pewnego dnia mi powiedział, że właśnie gdzieś przeczytał, że nie ma takiego przypadku na świecie, by ktoś z jego chorobą – a wszystko wskazuje na to, że jest to choroba wrodzona – przeżył więcej niż 42 lata. Czesiu zmarł w wieku lat 40. Cztery dni przed śmiercią zadzwonił do mnie i powiedział, że zabierają go do szpitala, a ja wiedziałem, że to już koniec. Więc mu tylko powiedziałem, żeby miał na mnie stamtąd oko, on powiedział, że dobrze, a potem już nie rozmawialiśmy, bo ani on, ani ja nie mieliśmy już na to siły. Gdyby był bardziej znany, jestem pewien, że Kościół uczyniłby go świętym.

Kolejnym moim kumplem, który już niestety nie żyje, był Marek. Tego się nie spodziewałem. Tego się nikt nie spodziewał. Ostatni raz rozmawialiśmy w Wigilię, która mi go zabrała. Złożyliśmy sobie życzenia, on był jakiś mało wesoły, a cztery godziny później nie żył. Dostał wylewu i zmarł. Ot tak! Był moim wielkim przyjacielem. Od czasu jak on nie żyje, nie ma ani jednej osoby – ani jednej! – z którą mógłbym zwyczajnie porozmawiać o muzyce.

Jutro mam pogrzeb. Kiedy jeszcze chodziłem do szkoły, ale również potem, i na studiach i kiedy z panią Toyahową już przymierzaliśmy się do wspólnego życia, on był zawsze z nami. Jeździł z nami na wakacje nad morze jako przyzwoitka. Najszczęśliwszy człowiek na Ziemi. Nie pamiętam jednego razu, by on był nieszczęśliwy, zły, smutny, wściekły; nie wyobrażam sobie, i nikt kto go znał, nie mógł sobie w stanie wyobrazić sytuacji, by on kiedykolwiek odmówił komukolwiek pomocy. Pamiętam, dawno temu, kiedy byłem jeszcze bardzo młody, okropnie się upiłem. Tak się złożyło, że moi rodzice wyjechali, brat już z nami nie mieszkał, a ja siedziałem sam w domu i nagle się wystraszyłem, że będę musiał kiedyś umrzeć. A więc wziąłem flaszkę, którą gdzieś wygrzebałem i ją sam wypiłem. To było straszne. Następnego dnia przyszedł mój kumpel Jacek, i wszystko wysprzątał. Właśnie tak. Bez słowa pretensji, jakby sam to wymyślił. Zupełnie jakby przeczytał to w „Ojcu Chrzestnym”.

Mojemu kumplowi Jackowi życie się nie ułożyło. Tak jak ja, próbował zdawać na anglistykę, tyle że ja miałem więcej uporu. Ostatnio mieszkał w domu opieki społecznej i – choć osobiście nigdy go nie widziałem pijanego – podobno pił. Wbrew pozorom, nie zginął jak menel. Stał sobie w ubiegłą niedzielę na przystanku autobusowym w Siemianowicach, i w pewnym momencie wjechał w niego samochód, którego kierowca chwilę wcześniej pechowo zasnął za kierownicą. Mój syn ma po nim na pamiątkę swój pokój, który mój kumpel Jacek mu pięknie odmalował za jakieś marne grosze i okazję do posłuchania fajnej muzyki. Jego brat pięknie zilustrował moje dwie książki. Też dobry kolega.

Pisałem niedawno, że starsza Toyahówna pojechała specjalnie do Krakowa, żeby stać całą noc w kolejce i ostatecznie odebrać wejściówkę na trening angielskich piłkarzy. Ona jest piłkarskim kibicem i dla niej to wielka okazja, by poczuć pełnię i radość życia. Niestety, jak wiemy – nawet TVN24 to pokazywał – wszystko szlag trafił, więc moje dziecko wróciło do domu z pustymi rekami i łzami w oczach. Ostatecznie kupiłem jej dość okazyjnie dwie wejściówki gdzieś w Internecie.

I teraz ona nie ma z kim iść. Nie żeby nie miała znajomych. Owszem, ma ich pewnie aż za dużo, tyle, że nikt nie jest tak szalony, żeby tracić czas na jakieś głupie treningi. Prawda? Słowo daję, że bym pojechał z nią. Bardzo bym chciał. Tyle bym dał, by z nią tam pojechać. Niestety, pani Toyahowa jest w szkole, młody Toyah i jego młodsza siostra nie wykazują zainteresowania, tylko my dwoje jesteśmy bezrobotni. Tyle że ja mam ten pogrzeb. Zmarł mój serdeczny kumpel Jacek, no i tu akurat nie ma dyskusji. Pewnie więc pojedzie sama. Biedna.

Mamy Boże Ciało. Cudowny czerwcowy dzień. Dzień równie dobry jak każdy inny, by się za nich pomodlić.

Przypominam o dwóch bardzo dobrych książkach, które czekają na to, by je przeczytać. Jak już sprzedam nakład Elementarza, zrobimy dodruk, a tam notka o Górnikach z Wujka będzie w całości, razem z pierwszą linijką, która nam niefortunnie wypadła przy składaniu.