Dziękuję

Kiedy skończyliśmy studia, postanowiliśmy z moją już wtedy żoną, że nie pójdziemy normalnie pracować do szkoły, lecz będziemy żyli z lekcji prywatnych. Ja założyłem firmę, a ona normalnie została w domu, wychowując dzieci i dbając, by wszystko trzymało się kupy, a jak miała czas, to dawała korepetycje. I przez następne 10 może lat było bardzo dobrze. W pewnym momencie uznałem, że może lepiej będzie się ustatkować i znaleźć coś stałego, no i podpuszczony przez znajomego dyrektora jednego z katowickich liceów wziąłem tę robotę. I też było bardzo dobrze. Niestety, po kilku latach, na skutek niemożliwych do pokonania napięć na poziomie relacji dyrekcja-nauczyciel, z dnia na dzień złożyłem wypowiedzenie i ze szkoły odszedłem – licząc oczywiście na to, że, tak jak to było dotychczas, dla nauczyciela języka angielskiego wszystkie drzwi stoją otworem… no i okazało się, że nie stoją; że ten pociąg już odjechał (szczegóły opisuję w książce o angielskim listonoszu).

Jakimś cudem jednak, najpierw trafiłem roczne zastępstwo w jednym z osiedlowych gimnazjów, potem – po wielomiesięcznym szukaniu kolejnej pracy i po pierwszym w moim życiu tak zwanym interview – udało mi się złapać bardzo dobry kurs i znów uznałem, że nie jest źle. Potem znalazłem jeszcze jedną, równie dobrą, robotę… i coś mi strzeliło do głowy, by zacząć prowadzić tego bloga. Dostałem tę nagrodę, blog zyskał tę swoją jakąś tam popularność… i w tym momencie wszystko w jednej sekundzie trafił szlag. Z dnia na dzień straciłem wszystkie lekcje i zostałem bez pracy, a ponieważ w międzyczasie wypadłem z rynku korepetycji, bez pracy jakiejkolwiek. No i w tym momencie jedyne co mi pozostało, to zwrócić się do czytelników o wsparcie. Na bardzo prostej zasadzie: gdybym potrafił grać na gitarze i ładnie śpiewać, poszedłbym na dworzec w Katowicach z czapką i spróbował żyć w ten sposób. Ponieważ jednak grać na gitarze nie potrafię, a śpiewać ładnie też nie bardzo, uznałem, że skoro oni przez tego bloga pozbawili mnie pracy, to zwrócę się bezpośrednio do czytelników z prośbą, by mi wrzucali do tej czapki, właśnie przez wzgląd na te teksty.

I muszę tu dziś oświadczyć najdobitniej, jak tylko potrafię, że dzięki temu ten blog przetrwał i dziś mamy to co mamy. A nie było łatwo. Niedawno poprosił mnie o spotkanie człowiek, którego, swoją drogą podejrzewam dziś o wyjątkowo złe intencje, ja się z nim spotkałem, a on mnie w pewnej chwili spytał, jak to jest, że nauczyciel tak dobry, na rynku tak bardzo otwartym na naukę języka angielskiego, nie ma pracy. Ja mu na to odpowiedziałem, że ja akurat ostatnio radzę sobie nienajgorzej, ale przy okazji wyjaśniłem mu (tu znów odsyłam do mojej książki o listonoszu), że czasy Eldorado dla anglistów w Polsce skończyły się, kto wie, czy nie na zawsze. W obecnej chwili, jeśli ktoś wypadnie z rynku, a nie jest studentem, lub absolwentem któregoś z kolegiów, i nie skończył 30 roku życia, na zatrudnienie w którejkolwiek ze szkół językowych nie ma szans. A zatem, to że ja się po tych wszystkich latach zdołałem jakoś podnieść, zawdzięczam nie temu, że jestem nauczycielem języka angielskiego, ale że jestem bardzo dobrym nauczycielem języka angielskiego. Człowiek, który mnie na to spotkanie naciągnął, sobie poszedł, a ja dziś sobie myślę, że tak jak zawsze dotychczas, jest dobrze. A skoro jest dobrze, to ja nie widzę dłużej powodu, by prosić czytelników tego bloga o wsparcie.

Muszę jednak dodać tu jeszcze jedną rzecz. Bez owego wsparcia właśnie, bez tej pomocy ze strony czytelników, ich zrozumienia i poświęcenia, ja bym dziś tego tekstu zwyczajnie nie pisał. Nie pisałbym go, bo nie byłoby tego bloga, nie byłoby mojej współpracy z Gabrielem, nie byłoby tych wszystkich książek, nie byłoby mojej współpracy z Piotrem Bachurski, nie byłoby w końcu okazji, by powoli odbudować ową, w gruncie rzeczy nie do odbudowania, pozycję na rynku nauczania języków, a więc, krótko mówiąc, nie byłoby nas. I tu sprawa jest całkowicie jasna. To wszystko jest tylko dzięki Wam, ludziom, którzy od pierwszego dnia mnie wspierali, ale też i tym, którzy tu dotarli zupełnie ostatnio, i którzy zdecydowali się też pomagać. Nie będę wymieniał kolejnych imion, bo raz że to by trwało zbyt długo, a poza tym bardzo bym nie chciał nikogo przegapić, jednak ci, którzy wiedzą, to wiedzą. Ja wiem i oni wiedzą, szczególnie ci, którzy nie opuścili jednego miesiąca. Wszystkim bardzo dziękuję.

Jak część z nas pewnie zauważyła, usunąłem numer konta z mojego bloga i przestałem apelować o pomoc. Zamykamy ten niezbyt dla mnie wesoły rozdział. Jeszcze raz wszystkim dziękuję, a jeśli komuś przyjdzie do głowy, by mi za któryś z tekstów coś wrzucić i zna numer konta, nie będę się oczywiście tych pieniędzy odsyłał. W końcu, jeśli takie „W Sieci” w każdy poniedziałek od Bogu ducha winnych ludzi bierze po 6 złotych i w zamian daje im to co daje, to, przepraszam bardzo, ale o czym tu gadać? A poza tym, ani słowa więcej na ten temat więcej. Od dziś zaczynamy nowy etap. Mam nadzieję, że jeszcze lepszy.

Zachęcam oczywiście do odwiedzania księgarni pod adresem www.coryllus.pl i kupowania książek. Za niecałe trzy tygodnie mamy też targi w Katowicach, gdzie już na pewno będzie nowa książka, a ja tam będę razem z nią. Jak zawsze.