Agnieszka Radwańska - nasza duma i radość

Agnieszka Radwańska przegrała swój półfinałowy mecz w Wimbledonie, i wszystko wskazuje na to, że tefaunowskie sępy tylko na to czekały. Od wczoraj, ile razy chcę się dowiedzieć, jak ona się czuje, co mówi, czy zdążyła dojść do siebie po tej niefortunnej porażce, trafiam na kolejną porcję bluzgów, oczywiście nie ze strony samego TVN-u – ależ skąd, oni są zawsze bardzo obiektywni! – ale tych, których autorami są tak zwani internauci, a TVN ich jedynie cytuje. W końcu zawsze wzywaliśmy do wspierania dziennikarstwa obywatelskiego, no to i je mamy.

Czego się więc dowiadujemy? Po pierwsze, tego, co zawsze wiadomo było, a mianowicie, że ta Radwańska wcale nie jest nawet w połowie tak dobra, jak się jej zdaje. Po drugie, że z niej nie jest żadna gwiazda, a zaledwie głupia gwiazdeczka, skupiona wyłącznie na swoich humorach. I wreszcie, po trzecie, że ona nie ma za grosz kultury, a jej chamstwo będzie nam od dziś przynosiło wstyd na całym świecie.

W czym rzecz? Oczywiście, na samym początku mamy ów Smoleńsk i fakt, że w obliczu tego nieszczęścia Radwańska stanęła po niewłaściwej stronie, a TVN takich postaw nie wybacza. Dziś jednak skupmy się na sporcie. Dziś bowiem, jak czytam, poszło o to, że Radwańska tak bardzo przejęła się tą porażką, że, jak się domyślam, po to, by nie wybuchnąć publicznie krepującym dla niej płaczem, schodząc z kortu, szybko podała – pamiętajmy, że swojej koleżance – Lisickiej rękę i bez słowa uciekła do szatni. A więc jedyne, co zrobiła, to dowiodła raz jeszcze, że jest typowym pisowskim burakiem, bez grama kindersztuby i słynnej sopockiej elegancji. No i jeszcze ten wstyd, od Filipin do Gabonu!

Swoją drogą, to jest coś niewiarygodnego! Pamiętam ostatni raz, kiedy to TVN miał okazję poznęcać się nad znienawidzoną przez siebie tenisistką. Wtedy poszło o coś wręcz odwrotnego. Kiedy ona przegrała swój mecz na Olimpiadzie, właścicielom stacji bardzo się nie podobało, że ona na tę porażkę w sumie machnęła ręką. Szczególne oburzenie tych ludzi wywołała seria komentarzy, umieszczonych przez Radwańską na Facebooku, z których nijak nie można się było doczytać, że ona jest zrozpaczona. Dziś nagle, ona zbiera za swoją rozpacz.

Ktoś mi powie, że tu wcale nie chodzi o rozpacz, ale o wspomniane chamstwo. Przepraszam bardzo, ale – pisałem tu zresztą o tym dość niedawno – ja w pewnym szczególnym sensie tak zwaną sportową rywalizacją na poziomie zawodowym emocjonuję się od wielu już lat, i nie jestem w stanie zliczyć, ile razy widziałem przegranych zawodników, schodzących z planszy w stanie znacznie gorszym i w nastrojach o wiele bardziej podłych, niż to wczoraj nam pokazała Radwańska. To zresztą zawsze, z mojego punktu widzenia, stanowiło samo serce tego całego przedsięwzięcia. Te emocje, których nie sposób dostrzec w żadnej innej dziedzinie życia. Ja wielokrotnie widziałem, jak ci ludzie potrafią się zachowywać, i powiem szczerze, że do dziś nie umiem zgadnąć, jak to się stało, że nikt z nich – o ile sobie dobrze przypominam – jeszcze nie umarł ze złości i rozpaczy.

Nie trzeba zresztą sięgać szczególnie daleko. Weźmy choćby naszego Jerzego Janowicza, też wybitnego tenisistę. On ledwo co przedwczoraj wygrał awans do półfinału londyńskiego turnieju, i jestem pewien, że nie tylko ja, ale redaktorzy z TVN-u świetnie widzieli, jak on się zachowywał na konferencji prasowej po meczu. Gdyby nie wiadomo było, że on właśnie odniósł swój największy w życiu sukces, można by było sądzić, że nie ma na świecie człowieka bardziej wściekłego, którego jedynym marzeniem jest dać dziennikarzowi, który mu zadaje te pytania w łeb. Dlaczego on się tak zachowywał? Otóż ja nie mam wątpliwości, że Janowicz chciał, żeby mu w tym momencie wszyscy dali do ciężkiej cholery spokój, bo on za chwilę wybuchnie płaczem, a nie chce, by to ktoś widział.

Przecież banda tych idiotów na sto procent musiała to widzieć i musieli też widzieć reakcję Janowicza – reakcję człowieka, robiącego wrażenie najzwyczajniej w świecie skrajnie niesympatycznego. Czemu więc nie znalazłem żadnych uwag na temat tego, jak to ten Janowicz nam przynosi wstyd, nie potrafiąc się odpowiednio zachować przed kamerą, wobec dobrze mu przecież życzącego dziennikarza?

Otóż, spokojna nasza głowa! Oni równie dobrze jak my wiedzą, jak wygląda to życie, jakimi ludźmi są poszczególnie sportowcy, i jakie tam rządzą żywioły. Dzięki pracy, którą wykonuję, mam kontakt z ludźmi z najróżniejszych ścieżek życia. O muzykach już kiedyś wspominałem, trzeba nam jednak wiedzieć, że miałem też parę razy okazję kontaktu z prawdziwymi, a więc klasy światowej, sportowcami. Proszę sobie wyobrazić, że wśród nich była pewna Małgosia, która walczyła – i możliwe, że wciąż tam jest – w polskiej narodowej drużynie szablistek, czy jak to się tam nazywa. Uczyłem ją, kiedy była jeszcze nastolatką, ale już jej życie koncentrowało się głównie między jednym, a drugim treningiem. To było fantastyczne naprawdę dziecko, ale z drugiej strony, ja nie znałem w życiu osoby tak bardzo wypełnionej wewnętrzna agresją, która gotowa była eksplodować w każdym nieoczekiwanym momencie. Dosłownie każdy błąd, jaki ona zrobiła w zadaniu domowym, czy sytuacja, gdy ona nagle czegoś nie umiała, lub nie rozumiała, groził zerwaniem lekcji. I to w najróżniejszy sposób. Albo przez to, że ona wybuchała wściekłością i wychodziła, albo po prostu się obrażała i zamykała w sobie.

Pamiętam też, jak kiedyś z Michałem Dembińskim byliśmy na wydłużonym weekendzie w Beskidzie, w wiosce sąsiadującej z miejscowością, z której pochodzi polska wybitna biegaczka, Justyna Kowalczyk. I mieliśmy okazję rozmawiać z kobietą, która ją zna od dziecka. I ona nam powiedziała, nie wchodząc akurat w szczegóły, że to jest „bardzo trudna” osoba. I myśmy obaj doskonale to zrozumieli. Bo wiemy, że poziom wyczynu, gdzie się sto metrów przebiega w 9 sekund, skacze na wysokość 2,5 metrów, lub odbija i leci na odległość dziewięciu, przed człowiekiem stawia fizyczne i psychiczne wymagania, których my nie jesteśmy sobie w stanie nawet wyobrazić. A więc, wracając już do Radwańskiej, kiedy swego czasu czytałem pełne satysfakcji doniesienia, jak to ona się chamsko i wulgarnie odezwała do swojego ojca, wiedziałem, że pewnie tak było. Ale też wiedziałem, że były chwile, gdzie w relacji córka-ojciec do nie mniej interesujących starć musi regularnie dochodzić i w tej wiosce w górach i tu, niedaleko mnie, niemal po sąsiedzku.

I, powtarzam jeszcze raz, jestem na sto procent pewien, że ci gangsterzy polskiego dziennikarstwa z TVN-u, ale i nie tylko przecież stamtąd, to wszystko, o czym ja piszę, też świetnie wiedzą. Oni wiedzą, że Radwańska zeszła z kortu tak jak to wszyscy widzieliśmy nie przeciwko swojej koleżance Lisickiej, ale przeciwko sobie samej, przeciwko swojej słabości, wściekła na nikogo tak bardzo, jak na siebie. I wiedzą, że ona pewnie jeszcze tego samego wieczoru albo się z Lisicką spotkała, albo do niej zadzwoniła i jej szczerze pogratulowała zwycięstwa, i że jutro będzie jej kibicowała dokładnie tak samo, jak by ta kibicowała jej.

Na koniec jeszcze, wspomnę pewne zdarzenie z zeszłego roku. Był turniej w Dubaiu i Agnieszka Radwańska grał swój drugi mecz w życiu przeciwko Lisickiej. Rok wcześniej wygrała Lisicki, tym razem Radwańska brała rewanż. Kiedy kończył się drugi set i Radwańska prowadziła już 5:0, Lisicki nagle wybuchła płaczem i zaczęła głośno szlochać, krzycząc po polsku: „Ja nie chcę przegrać do zera!” Radwańska, czy to w reakcji na te błagania, czy może zupełnie niechcąco – do tego pewnie nigdy nie dojdziemy – podarowała Lisickiej ten jeden punkt. I w ten sposób zakończyło się owo jedyne zwycięstwo Radwańskiej nad Lisicką. A może by tak tefauneowscy specjaliści od sportu i miłośnicy tenisa, zechcieliby też nam i to wydarzenie ocenić… Chociaż, może lepiej niech już się zamkną i siedzą cicho. Do zakichanej śmierci.

Jestem wdzięczny za każdy gest wsparcia dla tego bloga, który trzyma nas przy życiu już od tak dawna. Bardzo proszę nie zapominać, i nie odchodzić. Dziękuję.