Jak żyć w prawdzie i nie oszaleć

W paru miejscach w Sieci znalazłem informację, niestety w żaden sposób nie potwierdzoną, że wyniki badań Chrisa Cieszewskiego zostały zakwestionowane, jako „ewidentnie błędne” przez nie byle kogo, jak tylko samego Marka Czachora. Wiadomość ta, powtarzana głównie przez obłąkańców w rodzaju znanego nam wszystkim Wywczasa, przenosi nas do jakichś linków, rzekomo zawierających rewelacje prof. Czachora, jednak ponieważ żaden z nich nie jest aktywny, nie jestem w stanie ani ich zweryfikować u źródła, ani tym bardziej zapoznać się z szczegółami. Ponieważ jednak wiele wskazuje na to, że Czachor faktycznie badania Cieszewskiego podważył, a także z tego względu, że – z tego co czytam – Cieszewski myli się w sposób na tyle „oczywisty”, że on sam zapewne dobrze wie, że to co wyprodukował, to humbug, chodzą mi po głowie pewne myśli, którymi chciałem się tu podzielić.

Jest jednak jeszcze jeden powód, dla którego zajmuję się dziś tą sprawą. Otóż tak się składa, że Marek Czachor jest wieloletnim przyjacielem tego bloga i mogę powiedzieć, że się nieco znamy. Wiem przy tym, że jest on wybitnym fizykiem i człowiekiem porządnym, i jest tak, że jeśli przyjąć, że informacje podawane na blogach są prawdziwe, to mamy kłopot, i to zupełnie niezależnie od tego, że to Cieszewski, a nie Czachor jest specjalistą od drzew i opisywania ich na podstawie zdjęć satelitarnych. W końcu, jak słyszę, Czachor twierdzi, że sprawa jest trywialnie prosta.

Ponieważ zawsze uważałem, że przy badaniu spraw wszelakich, najlepiej jest zakładać rozwiązania z naszego punktu widzenia najgorsze, gotów jestem przyjąć, że Cieszewski kłamie i wszyscy, poza nami – niepoprawnymi optymistami – to wiedzą. A w tej sytuacji, nie pozostaje mi nic innego, jak stwierdzić, że znaleźliśmy się wszyscy w tak zwanej „czarnej dupie”. I to wszyscy w sensie dosłownym, włącznie z Wywczasem i całą tą zgrają. Bo jeśli Polska doszła do tego stanu, to znaczy, że ci, którzy się z tego cieszą, cieszą się wyłącznie dlatego, że są tak zaczadzeni, że nie wiedzą już nic.

Już tłumaczę, o co mi chodzi. Jak słyszałem wielokrotnie z ust najróżniejszych przedstawicieli Zespołu Antoniego Macierewicza, oni są w każdej chwili gotowi na debatę ze stroną reprezentującą reżim. Słyszałem też z ust samego Chrisa Cieszewskiego, że on też bardzo chętnie weźmie udział w dyskusji na temat swoich wyliczeń. Więcej: on wręcz apelował o to, by zjawił się ktoś, kto mu wskaże błąd w jego rozumowaniu, bo dla niego, jako dla naukowca, sprawa własnej wiarygodności jest rzeczą szczególnie istotną. Jak wiemy, nie zgłosił się nikt. No i jeszcze to: ktoś taki jak Czachor ogłasza, że Cieszewski to oszust, i ta wiadomość nie wydostaje się poza blogową niszę? Czyżby komuś ona przeszkadzała?

I oto słyszę od osoby, którą szanuję i której ufam, że Cieszewski się myli, i że się myli w sposób najprostszy na świecie. Ktoś mi powie, że najlepiej bym zrobił, gdybym obejrzał wszystkie te zdjęcia, poczytał wszystkie dostępne analizy, ocenił każdy z dostępnych argumentów i jakoś to wszystko sobie sam uporządkował. Przyznaję ze wstydem, że to jest niemożliwe. Jest to dokładnie tak samo niemożliwe – że pozwolę sobie na pewną trywialność – jak nauczenie się przeze mnie obsługi Facebooka. Rzecz bowiem w tym, że ja intelektualnie nie jestem w stanie się skupić na niczym, czego już kiedyś nie zdołałem poznać, a, jak idzie o wiek, jest jeszcze gorzej. Ja oglądam te wszystkie zdjęcia, czytam te opracowania, wysłuchuje argumentów, z których każdy brzmi dla mnie równie przekonywająco, i widzę wyłącznie jakieś plamy, oraz zdania, które brzmią dla mnie równie obco, jak większość rzeczy, która mnie zupełnie nie dotyczy. Natomiast, przyznaję, że wciąż potrafię korzystać ze zdrowego rozsądku i wiem, że ponieważ tu wszyscy z wszystkimi są wciąż gotów iść na noże, sprawa wcale nie jest taka prosta.

No ale, przekaz jest jasny. Cieszewski kłamie, Zespół Macierewicza owo kłamstwo ukrywa, natomiast reżim to wszystko doskonale wie, znakomicie jest w stanie to całe oszustwo wywrócić na drugą stronę… tyle że z jakiegoś powodu zrobić tego nie ma ochoty. I to jest właśnie problem, o którym wspomniałem wcześniej. Bo, jeśli jest tak jak piszę, to znaczy, że im podgrzewanie tej atmosfery jest bardzo na rękę. Jeśli oni rzeczywiście wiedzą, że w Smoleńsku doszło do zwykłej katastrofy, spowodowanej tym, że we mgle skrzydło samolotu zahaczyło o drzewo, urwało się, a reszta już była zwykłą, naturalną konsekwencją tego nieszczęścia, tyle że z jakiegoś powodu im bardzo pasuje, żebyśmy wszyscy wciąż gadali o tym zamachu, to znaczy, że powinniśmy się mocno zacząć zastanawiać, co to się dzieje.

No więc ja się zastanawiam, i, przepraszam bardzo, ale mi się to wszystko w żaden sposób dodaje. Próbuję szukać absolutnie najbardziej niekorzystnych z mojego punktu widzenia rozwiązań, i w pewnym momencie, choćbym nie wiem, jak się starał, dochodzę do ściany. I to zupełnie niezależnie od tego, że dla mnie w sposób jak najbardziej oczywisty, ani to skrzydło nie mogło się na tej brzozie złamać, ani też w całej organizacji tego lotu nie było jednego punktu, gdzie mógłbym powiedzieć, że wszystko gra, jak należy. Biorę pod uwagę, że się fatalnie mylę, tyle że w tej sytuacji nic więcej się już nie zgadza. No i nagle mam uznać, że stan, w jakim się znalazłem jest dla władzy bardzo korzystny, i że owa władza bardzo dba o to, by on się jeszcze bardziej pogłębiał? Mam może dojść do przekonania, że tak naprawdę ten Cieszewski to ich człowiek, działający zgodnie z jakąś nieznaną mi instrukcją?

Otóż, przepraszam bardzo, ale nie jestem w żaden sposób gotowy, by uznać, że zwariowałem. Nawet jeśli stanąłem wobec prawdy, tyle że robiącej pod każdym względem wrażenie obłędu, wolę żyć złudzeniami. Wolę wierzyć w to, że Cieszewski ma sprawę znakomicie przeanalizowaną, i że, kiedy zwraca się do nich o debatę, ma naprawdę nadzieję, że oni tę rękawicę podejmą. Wolę też wierzyć, że mój przyjaciel Marek Czachor w dobrej wierze czegoś nie dopatrzył, i że przyjdzie taki czas, że on, podobnie jak jakiś czas temu sam Cieszewski, przyzna, że te wszystkie wątpliwości, jakie on miał na początku, okazały się złudzeniem. Bo to naprawdę jest klasyka – człowiek się budzi któregoś dnia, i zdaje sobie sprawę z tego, że zgubił coś bardzo ważnego, coś absolutnie rozstrzygającego, i od tego momentu już jest zupełnie spokojny.

Bo, powtórzę raz jeszcze, jeśli tu się mylę, to równie dobrze możemy się zapić na śmierć.

Serdecznie proszę o wspieranie tego bloga pod podanym obok numerem konta. Na moje oko, mamy przed sobą jeszcze tylko rok. Dziękuję.