Jak się modlić, gdy czasu tak mało?

Parę tygodni już temu dość duże poruszenie w Sieci wywołała informacja, wzmocniona jak najbardziej odpowiednią migawką filmową, że gdzieś w Argentynie tłum bardzo agresywnych lesbijek zorganizował kolejną demonstrację, i w trakcie owej demonstracji tak się podniecił, że w którymś momencie postanowił wkroczyć do pobliskiej katedry i dalej realizować się już tam. Ponieważ Argentyna to wciąż kraj w dużej mierze katolicki, a ludzie tam mieszkający, często bardzo pobożni, grupa miejscowych wiernych otoczyła katedrę zwartym kordonem i lesbijek nie przepuściła.

Jeśli idzie o mnie, mam wrażenie, że, wraz z upływającym czasem, i coraz bardziej zaawansowanym wiekiem, staję się coraz bardziej odporny na wszelkiego rodzaju ekscesy, a to w tym sensie, że i sam nie widzę sensu, by w nich uczestniczyć, ale też nie umiem się angażować emocjonalnie w ekscesy innych. Tu jednak, muszę przyznać, uległem. I wcale nie mam na myśli tego pogrążonego w swoim obłędzie tłumu półnagich kobiet, ale owych ludzi budujących ów pierścień wokół katedry i modlących się w swoim, kompletnie dla mnie niezrozumiałym, języku.

I już tylko się zastanawiam, co to była za modlitwa, która tym ludziom pomogła obronić swoją katedrę przed atakiem tego zła? O co oni się modlili? Za kogo? W jakiej intencji? Czy może oni modlili się za nawrócenie tych dziewcząt? Może ta modlitwa była o to, by Dobry Bóg wybaczył im ich grzechy? Może. Jednak nie sądzę. Kiedy patrzę na twarze tych ludzi, jestem niemal pewien, że oni kierują swoją pobożność wszędzie, tylko nie w stronę tej bezbożnej tłuszczy. Ja sobie nie potrafię wyobrazić, by któremukolwiek z nich, w tym akurat momencie, choćby przez myśl przeszło modlić się za te czarne dusze. Może później. Może, gdy to wszystko się już uspokoiło i nadszedł nowy dzień. Ale nie wtedy. Wtedy żaden z nich w głowie miał wszystko, tylko nie te wściekłe serca.

Nie wiem więc, co to było. Możliwe że po prostu zwykły Różaniec. A może jeszcze bardziej zwykłe Ojcze Nasz. A może jeszcze jakąś inną prostą modlitwę. A może słowa któregoś z tych bardziej dramatycznie brzmiących Psalmów? Kto wie, co ci cudowni Argentyńczycy lubią odmawiać na wypadek ataku sił ciemności. Nie sądze jednak, by to były modlitwy o nawrócenie Szatana. Ja to wszystko widziałem w tych twarzach i w tych oczach. Tak jak wszystko inne. A tamte twarze i tamte oczy również powiedziały mi wszystko.

Idą Święta. Nie wiem, jak Wy, ale ja planuje je, poza zwyczajowymi intencjami o zdrowie dla siebie i moich bliskich, i zbawienie dla tych z nas, którzy zmarli, poświęcić w tej jednej intencji. I na jej końcu z całą pewnością nie będą stali ci, którzy już dawno sprzedali swoje dusze Diabłu, a ja w swojej skromności nie wierzę, bym osobiście był w stanie ich z tych płomieni wyciągnąć. Jeśli już mam się nimi zajmować, to wolę prosić o to, by wpadli w nie jeszcze głębiej.


Proszę przyjąć ode mnie najlepsze życzenia bożonarodzeniowe, a przy okazji, jak zwykle ostatnio, przypominam, że ponieważ do końca roku księgarnia Coryllusa, gdzie normalnie można kupować książki jego i moje, będzie zamknięta, a u mnie panuje jako taki spokój, jeśli ktoś ma ochotę na którąkolwiek z moich książek z podpisem, plus ewentualnie zapis video całego występu o Szatanie, bardzo proszę się zgłaszać na adres toyah@toyah.pl. Jeśli jednak komuś z jakiegoś powodu na książkach nie zależy, bardzo proszę nas wspierać pod podanym obok numerem konta. Dziękuję.