O śmiechu co zamarł na brzegu kieliszka

Myślę, że każdy kto czyta te teksty dłużej, zauważył, że raczej nie ma co liczyć na to, że znajdzie w nich tak zwaną satyrę. Czy ja wiem, ile razy w mojej publicystyce pojawił się tekst, którego zadaniem było wyłącznie, lub choćby i tylko przede wszystkim, rozśmieszyć? Niech będzie, że dziesięć. Niech i nawet będzie, że dwadzieścia. Co to jednak znaczy w skali, jak by nie było, tysięcznej? Jednak tak to właśnie z tym pisaniem jest. Przynajmniej w swoim zamierzeniu, ma ono być czymś, co – w zupełnie innym kontekście – John Lydon nazywa „proper music for proper people”, a ja bym do tego dodał może jeszcze słowo „serious”.

Owo pragnienie, by tu wszystko odbywało się jak najbardziej serio, wyrażało się oczywiście przede wszystkim przez sam charakter tych tekstów, ale również przez przekazywane tu niekiedy apele, by sobie nie robić żartów z czegoś, co wcale nie jest zabawne, ale i też przez bezpośrednie słowa pogardy kierowane pod adresem całej tej politycznej kultury, obecnej albo w najróżniejszych żartach na temat czy to Donalda Tuska, czy – może jeszcze bardziej – Bronisława Komorowskiego, lub w tym kompletnie niezrozumiałym obyczaju publikowania w przeróżnych prawicowych pismach idiotycznych, a podobno szalenie śmiesznych, obrazków wykpiwających tę bandę szkodników, która została przez nas samych dopuszczona do tego, by, jak najbardziej na poważnie, zajmować się naszymi, polskimi sprawami.

To prawdopodobnie w związku z tą moją niechęcią do żartowania, ile razy pisałem o Komorowskim, nie miałem ochoty na przekręcanie jego nazwiska i nazwy pełnionej przez niego funkcji, ale prawdopodobnie też i dlatego, nie chciałem poświęcać więcej uwagi, niż to było konieczne do przeprowadzenia jakieś bardziej poważnej refleksji, jak idzie o kwestie tak zwanych „wpadek” tego dziwnego osobnika. Ja w ogóle, patrząc na to, co się dzieje z nami wszystkimi w obliczu tej niesłychanej cywilizacyjnej agresji, jakiej jesteśmy poddawani od dobrych kilku już lat, mam coraz częściej obawę, że gdzieś w czeluściach Systemu już jakiś czas temu została utworzona specjalna komórka, zajmująca się wyłącznie kompromitowaniem jego poszczególnych urzędników, bo specjaliści od społecznej manipulacji wyliczyli sobie, że sukces władzy wiąże się bezpośrednio z liczbą kolejnych wstydliwych zdarzeń będących jej udziałem. Że jeśli Radek Sikorski, czy Katarzyna Hal zrobią lub powiedzą coś, co ich do końca i na zawsze ośmiesza, społeczna reakcja będzie dla obojga wyłącznie bardzo życzliwa. Ja ostatnio – a w tych już najbardziej ostatnich dniach szczególnie – mam wrażenie, że taka na przykład „afera” z błędem ortograficznym, jaki prezydent Komorowski popełnił, próbując napisać słowo „ból”, była zwykła prowokacją. Wizerunkowi opiekunowie Prezydenta najprawdopodobniej namówili go, żeby, wpisując się w tej japońskiej księdze, walnął parę bardzo drastycznych byków, a to mu z całą pewnością przyniesie wzrost popularności. Podobnie było z tym kieliszkiem, który on zabrał szwedzkiej królowej, i w wielu innych, znanych wszystkim bardzo dobrze, wypadkach. W jaki sposób? Nie mam pojęcia. Nie znam się na aż tak ciemnych stronach ludzkiej duszy. Ale, jak mówię, obserwując najnowsze ruchy po tak zwanej stronie obywatelskiej, dochodzę do przekonania, że dlaczego by nie? A jeśli mam tu rację, to przepraszam bardzo, ale co w tym jest takiego śmiesznego? Że on jest rezydentem, a nie prezydentem, i ma wąsa i głupią i szpetną żonę?

A więc tak. Podejrzenie, że za tym stoi jakiś plan mnie nie opuszcza i jest coraz bardziej dojmujące. Niedawno syn mój znalazł w Internecie film z pewnego prezydenckiego wystąpienia, kiedy to Bronisław Komorowski, mówiąc o Ojcu Świętym Janie Pawle II, użył określenia „Jan Paweł Trzeci”. Wszyscy oczywiście bardzośmy się śmiali i powtarzali sobie, jaki to bałwan z tego naszego prezydenta, tylko moja żona, nie mogąc w to co się stało uwierzyć, uznała, że to któryś z internautów musiał dokonać takiej zabawnej manipulacji, żebyśmy się wszyscy mogli ponabijać z „Rezydenta”. Bo przecież to niemożliwe, żeby ktoś mógł się pomylić w czymś takim. I tak długo więc twierdziła ona, że Komorowski nie mógł się aż tak walnąć – nawet on! – aż wreszcie któryś z naszych znajomych potwierdził, że to zdarzenie faktycznie miało miejsce. Że ono było nawet transmitowane przez telewizję. Komorowski w istocie rzeczy wypowiedział frazę: „Jan Paweł Trzeci”. A zatem tę kwestię mamy już załatwioną – to w żadnym wypadku nie była manipulacja dowcipnych internautów. Pozostaje jeszcze jednak do wyjaśnienia kwestia druga. Czemu Komorowski to zrobił? Czemu on nie był w stanie, na zasadzie zwykłego odruchu, tak jak się oddycha, połyka, lub drapie, gdy swędzi, połączyć imiona Jan i Paweł z liczbą dwa? Skąd mu strzeliła do głowy ta trójka? Przecież on równie dobrze mógł zamiast tego nieszczęsnego „Jan Paweł Trzeci”, powiedzieć „Jan Wojciech Drugi”, lub „Bronisław Paweł Pierwszy”… chociaż nie, to akurat niekoniecznie. Jest całkiem możliwe, że on, kiedy sobie siedzi w tym Belwederze i się nudzi, wymyśla sobie jakieś ciekawe tytuły a konto swojej prezydentury, i wtedy to by mogło się faktycznie mu przytrafić. Jednak Jan Paweł Trzeci? Mowy nie ma. Nie da rady.

Zatem odpowiedź jest tu jedna. On to zrobił specjalnie. I z całą pewnością nie chodziło o to, że on chciał w ten sposób dokuczyć pamięci Ojca Świętego – co przecież też nie wykluczone, tyle że raczej mało prawdopodobne. Mogło też być tak – przychodzi mi to do głowy w tej chwili, kiedy się tak zastanawiam nad tą zagadka – że on chciał może pokazać w ten sposób, że dla niego taki Jan Paweł II, to postać tak nieistotna i obca w całej naszej współczesnej historii, że trudno by ktoś taki jak Bronisław Komorowski pamiętał o jakiś nieistotnych szczegółach. Tak samo jak swego czasu, w czasie wojny o Falklandy, Margaret Thatcher udawała, że nie wie, jak się wymawia nazwę Argentyny. No ale myślę, że to też nie może o to chodzić. Bronisław Komorowski ma znacznie więcej sposobów na to by podkreślać swoją ważność, niż udawanie, że on nie wie, jak się nazywał nasz papież. Mamy więc dwie możliwości: albo on to zrobił niechcąco, bo jest kompletnie nieprzytomnym durniem, który nie odróżnia tyłka od łokcia, albo sobie wymyślił, że jak on tak zrobi, to będzie frajda. I obie z tych opcji, z powodów o których wspominałem wyżej – wykluczam.

W tej sytuacji, pozostaje nam już tylko wrócić do teorii od której zacząłem te nasze dzisiejsze rozważania. Że pomysł, by Bronisław Komorowski, nasz prezydent i bohater naszej świadomości, w swoim publicznym wystąpieniu do imienia Jan Pawel doczepił tę trójkę, został mu podsunięty przez doradców od wizerunku. Oni mu musieli powiedzieć, że, jeśli on powie nagle „Jan Paweł Trzeci”, na przeciętnym obywatelu zrobi to bardzo dobre wrażenie. Oczywiście, w pierwszej chwilki będzie dużo śmiechu i szyderstwa, z całą pewnością wielu będzie mówiło, że ten Komorowski to niedorajda, lub nawet idiota, ale w ostatecznym rozrachunku wszystko skończy się bardzo dobrze, i w ten sposób będzie można dalej bardzo skutecznie zmierzać do końca kadencji i początku kolejnej. W jakiż to sposób? Już o tym mówiłem – nie mam pojęcia. I proszę mnie nawet o to nie pytać.

Pozostaje jeszcze jedna kwestia. Skoro tego typu metoda jest aż tak skuteczna, czemu – tak jak to miało miejsce przed laty – System nie uruchomi całej kultury popularnej na rzecz wyszydzania rządu i prezydenta? Czemu nie widzimy wszędzie T-shirtów właśnie choćby z wizerunkiem Komorowskiego i podpisem „Pokolenie JP III”? Czemu nigdzie nie można kupić przypinek ze słowem „bul” i wąsem pod spodem? Czemu Andrzej Mleczko, który, jak pamiętamy przecież, w pewnym momencie narysował podobno bardzo śmieszny obrazek z Lechem Kaczyńskim w limuzynie, która ciągnie za sobą budkę z napisem ‘toi toi”, nie wymyśli jakiejś zabójczej satyry na słynne już przecież otępienie naszego aktualnego prezydenta? Otóż prawdopodobnie chodzi o to, że co za dużo to jednak niezdrowo. Gdyby kultura pop za bardzo się zaangażowała w ten proces kompromitowania władzy, obywatel mógłby nagle uznać, że tak jak jest, jest niedobrze, albo wręcz źle. Że tak jak jest, być nie powinno. Że jeśli coś jest złe, to jest nie dobre, ale złe. A to nikomu w najmniejszym stopniu do niczego nie jest potrzebne. To co obywatel ma wiedzieć, to tylko to, że prezydent jest dokładnie tak samo mądry i tak samo głupi jak on sam, a więc, że jest swoim człowiekiem. Człowiekiem zza rogu. Jego prezydentem i prezydentem jego szwagra i kolegi z pracy. Obywatel nie potrzebuje, żeby mu tłumaczyć, że on, jego znajomi, jego krewni, jego prezydent i jego premier z ministrami – to wstyd dla ludzkości. A on może się tego dowiedzieć, tylko kiedy mu się to narysuje. Najlepiej na kolorowo i podpisze dużymi literami.

Na koniec muszę wrócić do wspomnianych tu wcześniej obrazków. Jak czytelnicy tego bloga wiedzą – bo raz, że jakiś czas temu miałem o tym okazję już pisać, no a poza tym, trudno tego nie zauważyć – redakcje naszych pierwszorzędnym prawicowych gazet, za stosowne uznały takowe u siebie umieszczać. „Gazeta Polska” zaczęła wydawać wręcz specjalny dodatek zatytułowany „Pinezki”, by zamieszczać w nim rysunki jakby żywcem wyjęte z ruskiego „Krokodiła”. Ja, jak wspomniałem, uważam to za rzecz, nie dość, że zbędną, to wręcz szkodliwą. I to wcale nie najbardziej dlatego, że te obrazki są chamskie, głupie, czy prymitywne. To akurat, moim zdaniem, nie ma większego znaczenia. Moim zdaniem problem z nimi jest inny, ale za to dwojakiego rodzaju – przede wszystkim one są kierowane pod adresem nie tych, których do czegokolwiek trzeba przekonywać i którym cokolwiek trzeba tłumaczyć, a po drugie one – jak ktoś już jest tak głupi, że jemu faktycznie wszystko trzeba narysować – ta forma przekazu do tego kogoś nie trafi. Z takiego żartu spragniony informacji obywatel dowie się tylko jednego – że jest wesoło i będzie jeszcze weselej. Obywatelowi, który tak naprawdę potrzebuje dowiedzieć się czegoś o swoim zyciu, niepotrzebne są jaja jak berety, ale wstrząs. Co ma być tym wstrząsem? To już jest zupełnie inna sprawa. Jak idzie o mnie, to na swoją własną, nędzną miarę, robię tu co mogę, by pokazać, że nie jest ani fajnie, ani sympatycznie, ani nawet zabawnie. Że jest płacz i zgrzytanie zębów. Właśnie to. Płacz i zgrzytanie zębów. A z tego śmiać się nie należy.

Tyle wszystkiego, że zawsze można sobie poczytać parę szczerych słów prawdy. Zachęcam. W końcu cóż mamy więcej? A można to robić, kupując książkę o liściu, lub najprościej – zaglądając tu, na ten nasz blog. Przy okazji, jeśli ktoś ma możliwości, niech go wspiera finansowo. A ja obiecuję, że ta pomoc nie pójdzie na marne. Dziękuję.