Walczymy w cieniu. Jest pięknie!

Wczorajszy poniedziałek upłynąłby nam pewnie tak, jak upłynął ogromnej większości Polaków, a więc albo na przenikliwym smutku, lub na omdlewającej wręcz obojętności, gdyby nie pewien niezwykły zupełnie telefon. Otóż wczoraj wieczorem zadzwonił do mnie pewien bardzo bliski mi, i – co tu jest do ukrywania – bardzo dobrze mi życzący człowiek, i zapytał, jak minął dzień. Odpowiedziałem, jak najbardziej zgodnie z prawdą, że tak sobie, jednak znajomemu to nie wystarczyło. On chciał wiedzieć bardzo dokładnie, jak się czuje ktoś, kto poniósł tak niezwykłą i spektakularną polityczną klęskę, na dwóch zresztą poziomach – ogólnopolitycznym i osobistym. Powiedziałem więc, że dostałem te swoje 400 ponad głosów i świadomość, że w moim okręgu wyborczym znalazło się aż 400 osób, które, choć mnie nawet nie znają, lubią mnie i szanują, jest bardzo wzmacniająca, natomiast jak idzie o sam fakt, że nie zostałem posłem, to przede wszystkim ani się tego tak bardzo nie spodziewałem, ani też nie miałem przekonania, że ta akurat opcja – jak zresztą większość wszelakich opcji – niesie w sobie wyłącznie korzyści. A zatem – z tym akurat poczuciem klęski radzę sobie świetnie.

Jeśli idzie natomiast o kwestie bardziej ogólne, w tym wypadku porażkę Prawa i Sprawiedliwości i fakt, że większość głosującego społeczeństwa uznało, że tak jak jest, jest dobrze i nie należy tu nic ruszać, od samego początku nie chciałem wchodzić w jakąkolwiek wymianę poglądów, z tej prostej przyczyny, że ja w ogóle nie bardzo lubię dyskutować z ludźmi, którzy w momencie gdy ludzie Platformy Obywatelskiej będą ich krzyżować, swym ostatnim tchnieniem zdążą jeszcze rzucić uwagę na temat tego, że pisobolszewicką zarazę należy rozgnieść jak robactwo. Dlaczego nie lubię? Dlatego mianowicie, że najzwyczajniej na świecie rozumiem, co się wokół mnie dzieję i jakie ten stan rzeczy daje nam szansę na cokolwiek, co by choćby w zarysach przypominało świat jaki znamy.

I w tym momencie, ów bardzo mi bliski i dobrze mi życzący człowiek udzielił mi niezwykłej zupełnie porady. Otóż powiedział mi on, że jeśli mi zależy na tym, by moja rodzina miała się dobrze, powinienem natychmiast przestać prowadzić ten blog. Już przez te trzy lata, miałem okazję jasno bardzo doświadczyć, jak mi to popisywanie się swoimi poglądami zaszkodziło zarówno na poziomie osobistym jak i zawodowym, więc powinienem wiedzieć, że tu akurat może już być tylko gorzej. Że tego bloga nie czytają tylko szaleńcy tacy jak ja, ale również zwykli ludzie i oni nie będą stać bezczynnie. Tak mi właśnie powiedział mój bardzo bliski i życzliwy znajomy w dniu swojego tryumfu. Że jeśli dalej na swoim blogu będę wypisywał to co wypisuję, ucierpię na tym już nie tylko ja, ale również moja rodzina. Dlaczego? Dlatego mianowicie, że ludzie dla których moje poglądy są nieakceptowane, najzwyczajniej w świecie, jeśli tylko będą mogli, pozbawią mnie wszelkich moich praw, i doprowadzą do dalszej ruiny.

I ja rozumiem świetnie, o co chodzi. Już parę lat temu, miałem okazję obserwować, jak w sytuacji państwa totalitarnego wygląda ów proces eliminacji pewnych grup społecznych ze sfery publicznej, kiedy to cała władza została przekazana w ręce wściekłego tłumu. Miałem okazję ten proces obserwować z zewnątrz, ale również – jak najbardziej – od środka. Widziałem wyraźnie te najpierw zdziwione, a następnie już tylko pełne nienawiści twarze i słyszeć ten syk, niosący tylko jedną informację: „Zabrać mi to stąd”. I ja wiem, że, ponieważ to zwycięstwo – choć bardzo błyskotliwe – wciąż niesie w sobie potężny ładunek braku satysfakcji, spowodowanej faktem, że, wbrew oczekiwaniom, nie doszło do zwycięstwa pełnego, przed nami idą czasy naprawdę niełatwe. Ja wiem, że z punktu widzenia niespełnionego zwycięzcy, następnym krokiem może być już tylko rozwiązanie ostateczne. A jak ono się objawi w danej sytuacji, zawsze pozostaje kwestią okoliczności. A więc, doskonale też wiem, co mnie czeka, lub może czekać, jeśli będę dalej pisał tu rzeczy, które mi chodzą po głowie.

I mam nadzieję, że przynajmniej ci, którzy mnie znają, wiedzą, że ja nie mówię o rozwiązaniach fizycznych. Oczywiście, nie można do końca niczego wykluczać, ale aż za takiego męczennika, to ja się nie uważam. Wiem natomiast, że jest bardzo prawdopodobne, że to, iż mimo tej klęski, ja wciąż śmiem deklarować to, co uważam za słuszne, może spowodować atak, który nawet mnie może zaskoczyć. Atak, który tym razem, zgodnie z zapowiedzią mojego przyjaciela, będzie tym razem skierowany również pod adresem mojej rodziny.

Człowiek, o rozmowie z którym dziś opowiadam, nie informował mnie o przyszłości, która mnie czeka w nowym rozdaniu, ani z nienawiścią, ani nawet z satysfakcją. Za jego słowami stała autentyczna sympatia połączona z zatroskaniem. Ale też nie można tu mówić o jakiejkolwiek nienawiści, bo, jak zostałem zapewniony, ewentualna nienawiść, jaka będzie stała za wymierzonymi wobec mojej rodziny gestami, nawet nie przystaje do tego, co tych którzy wymierzą mi sprawiedliwość spotyka każdego dnia od lat ze strony takich jak ja. A więc kiboli, dewotów, sterującego nimi Kaczyńskiego… no i mnie osobiście. Każda akcja skierowana w moją stronę nie będzie w żadnym stopniu agresją, ale zaledwie całkowicie naturalnym gestem obronnym wobec zła idealnego. I jeśli dziś słyszę to co słyszę, powinienem traktować te słowa, nie jako kolejny gest nienawiści, lecz wyłącznie jako życzliwą przestrogę. Idą bowiem czasy, gdzie to co ja myślę i wyrażam przy pomocy słów, dłużej tolerowane być nie może. Informował mnie on o mojej przyszłości z życzliwością, ale też z głębokim poczuciem, że tak jak jest – jest dobrze. Że tu nie ma mowy ani o terrorze, ani o przemocy, ani nawet o jakimś tam wymuszeniu. To z czym dziś mamy do czynienia, to nie totalitaryzm. To jak najbardziej sprawiedliwa obrona przed totalitaryzmem. Totalitaryzmem i nienawiścią. Dobrzy ludzie czytają słowa, które tu są wypowiadane i tylko na nie reagują.

Jak już jakiś czas temu tu wspominałem, pani Toyahowa od samego początku traktuje ten blog jako zło konieczne, a kiedy jest w lepszym nastroju, nie zwraca na niego najmniejszej uwagi. Gdy jej wczoraj zrelacjonowałam opisaną wyżej rozmowę, roześmiała się i powiedziała, że to jest jakiś absurd, ponieważ, jeśli w ogóle była jakaś szansa na to, że ja się zamknę, to może jeszcze jakiś miesiąc temu, lub choćby i nawet w zeszłym tygodniu. Dziś natomiast jest oczywiste, że ten blog istnieć musi, i to nie istnieć o tak sobie, ale istnieć w pełnym wymiarze. I że namawianie mnie dziś do tego, bym przestał pisać – i robienie tego właśnie dziś – jest co najmniej dziwne. Bo ten moment już dawno minął. A ona wie co mówi. Na pewno wie. Szczególnie od minionej soboty, kiedy i ona zauważyła, jak na to moje pisanie reaguje już i jej środowisko.

Wszyscy widzą wszystko, co widzieć chcą i co widzieć muszą. Weźmy taką Toyahównę młodszą. Pamiętam, jak ona była jeszcze w szkole podstawowej i któregoś dnia pani w szkole zapytała dzieci, na kogo w minionych wyborach głosowali rodzice. Dzieci z domów, gdzie głosowano na Platformę Obywatelską, z dumą zadeklarowały swój status, natomiast cała reszta zachowała odpowiednie milczenie, Moje dziecko również. Wczoraj niespodziewanie tamta sytuacja powtórzyła się, tyle, że już w klasie licealnej i wobec osób właściwie już dorosłych. Nauczyciel zapytał moją córkę, na kogo ona głosowała w niedzielę . Ot tak, zwyczajnie – podszedł do niej i zapytał. Tym razem Toyahówna nie spuściła głowy, lecz odpowiedziała, że przy okazji swoich pierwszych wyborow zagłosowała na Prawo i Sprawiedliwość, na co usłyszała coś w rodzaju: „Czyś ty zwariowała!” Naturalnie, nie było mnie przy tym, całość znam tylko z jej relacji, ale podobno powiedziała ona swojemu nauczycielowi coś takiego: „Głosowałam na PiS, bo takie mam poglądy. Ale wiem, że niektórzy moi znajomi glosowali na Palikota, bo uważają, że to co on proponuje, jest dobre. Są też tacy, co głosują na SLD, bo wierzą, że SLD jest w porządku. I tak to jest. Ludzie głosują, bo mają poglądy. Rozumiem, że pan głosował na Platformę, bo uważa pan, że tak jak jest, jest świetnie. W porządku”.

Bardzo nieodpowiedzialnie. Całe szczęście, że nie zaczęła podskakiwać i śpiewać: „Kto nie skacze, ten z Platformą”, bo by mnie jeszcze wczoraj wieczorem stąd wywlekli, i nawet nie miałbym okazji dowiedzieć się, co mnie czeka, jeśli nie przestanę bredzić. W końcu coś takiego, jak konsumpcja zwycięstwa to zjawisko stare jak świat.

Obok tego tekstu, po prawej stronie, są dwa kluczowe miejsca – jedno to okładka książki ze starszymi tekstami zamieszczonymi na tym blogu, a drugie to numer konta, na które można przesyłać pomoc dla mnie i dla nas. Dziękuję.