Twitter, czyli zaznaczanie terytorium

Jutro obiecuję napisać coś oryginalnego z myślą tylko o tym blogu, dziś jednak wciąż pozostajemy z „Warszawską Gazetą” i z moim najnowszym felietonem. Tym razem na tapetę bierzemy Twitter i jego użytkowników. Polecam.

Bardzo niedawno, ale zanim Rosja zaatakowała Ukrainę, a minister Sikorski z delegacją europejskich ministrów właśnie podpisał najkrócej obowiązujące porozumienie w historii świata, na twitterowym profilu Sikorskiego pokazało się jego zdjęcie, jak stoi pod przewróconym pomnikiem Lenina, a obok tekst w języku angielskim który w tłumaczeniu na język polski brzmi następująco: „Na pustynię: pod dachem przyczółkowym bez Lenina. Dziś poszły kolejne trzy”.

Pośmialiśmy się trochę z ministra Sikorskiego, głównie przez to, że pozując na oxfordczyka i pierwszego Anglika wśród Polaków, prezentuje znajomość języka na poziomie, który osiągnął wtedy, gdy po raz przyjechał pierwszy na wakacje do Anglii, a jeśli od tego czasu się poprawił, to tylko na tyle, by się z niego nie śmiali Polacy pracujący w Anglii na budowach. Ale był jeszcze jeden, kto wie, czy nie bardziej istotny powód do tego, by z Sikorskiego poszydzić. Otóż mamy ważnego ministra, przedstawiciela Unii Europejskiej do rozmów w sprawie poważnego kryzysu, który, chcąc skomentować swoje osiągnięcia, strzela jakieś słitfocie i wrzuca je na Twittera wraz z głupimi komentarzami.

No i przy tej okazji wrócił problem owego Twittera, a więc pewnego szczególnego miejsca w Internecie, które służy ludziom o pewnej szczególnej intelektualnej konstrukcji do spotykania się i albo wymieniania się uwagami bez znaczenia, lub zaledwie – co świetnie zrozumie każdy posiadacz psa – do oznaczania terytorium. Właśnie tak. Mam wrażenie, że jeśli idzie o Twittera, mamy do czynienia z tego rodzaju atawizmem. Ludzie, którzy tam potrzebują się udzielać, zachowują się jak psy, które nie są w stanie przejść spokojnie paru metrów, żeby nie zostawić po sobie choćby najmniejszego śladu.

No bo, zastanówmy, się, czemu minister Sikorski uznał za stosowne napisać ów tekst o pustyni i frontalu – tekst, zwróćmy uwagę, kompletnie bezużyteczny, nikomu niepotrzebny, nieciekawy, nawet nie dowcipny – i go zamieścić na Twitterze wraz z tym zdjęciem, na którym poza jego twarzą praktycznie nic nie widać? On z całą pewnością nie mógł mieć na myśli nic więcej, jak tylko „obsikanie” wcześniejszych sików. Gdyby było inaczej, on by się w przynajmniej minimalnym stopniu do tej notki przyłożył, a nie kompromitował się jakimś bełkotem.

Przyznam się szczerze, że na ową teorie z zaznaczaniem miejsca wpadłem dopiero niedawno. Wcześniej wydawało mi się, że tam może chodzić o coś znacznie wyższego, czego ja nie rozumiem. I oto wczoraj kolega podesłał mi „twit” zamieszczony przez samego Premiera. Proszę rzucić okiem:

@premiertusk: nigdy przyszłe pokolenie by nam nie wybaczyły, gdybyśmy z powodów osobistych ambicji formułowali działania nieadekwatne.Nie oszukujmy się. Tu w ogóle nie chodzi ani o Oxford, ani o język, ani zwykłe wieśniactwo. Tu nawet nie chodzi o to, że ktoś ma nam coś do powiedzenia. To z czym mamy do czynienia, to już prawdziwy obłęd. Ludzie transformują się w psy. I to te gorsze.

Czekając w napięciu na książkę o uczeniu języka, zachęcam wszystkich do kupowania tego, co już od pewnego czasu znajduje się w ofercie księgarni Coryllusa. Niezależnie od tego, proszę o bezpośrednie wspieranie tego bloga pod podanym obok numerem konta. Dziękuję.

Jacek Protasiewicz, czyli instynkt lodem skuty

Zdaję sobie sprawę z tego, że sprawa awantury w jaką się wdał z Niemcami Jacek Protasiewicz jest już trochę przejrzała, i że o wiele ciekawiej na przykład byłoby się pozastanawiać, co słychać u Henryka Wujca, lub choćby u tego biedaka, który miał pecha, że postanowił sobie przejść przez ulicę, gdy Wujec akurat pruł swoja bryką skądś dokądś. Ponieważ jednak na Wujca mamy zapis, a na Protasiewicza póki co można wbijać do woli, poznęcajmy się jeszcze przez chwilę na nim. Poza tym, tak się akurat składa, że poniższy tekst ukazał się w ostatnim numerze "Warszawskiej Gazety", i zgodnie z tradycją wypada mi go przedstawić też tutaj - w dodatku w pełniejszej nieco wersji. Zapraszam.

Kiedy europarlamentarzysta Platformy Obywatelskiej, jeden z wiceprzewodniczących Parlamentu Europejskiego, szef kampanii wyborczej Platformy Obywatelskiej w nadchodzących europejskich wyborach, szef Platformy Obywatelskiej na Dolnym Śląsku, człowiek przez wielu typowany nawet na przyszłego premiera, Jacek Protasiewicz, na lotnisku we Frankfurcie zrobił pijaną awanturę, został aresztowany przez niemiecką policję i wywieziony stamtąd w kajdankach, a informacja o tym zdarzeniu przedostała się do mediów, można było zaobserwować dwa rodzaje reakcji. Pierwsza z nich to solidarność z Protasiewiczem tłumaczona tym, że nawet jeśli on nabroił, i nawet jeśli na co dzień jest naszym politycznym wrogiem, to naszym polskim obowiązkiem jest bronić rodaka przed Niemcem, druga natomiast to złośliwa satysfakcja z tego powodu, że oto mamy kolejną kompromitację kolejnego polityka Platformy Obywatelskiej, a to dla Polski jest zawsze wydarzeniem jak najbardziej korzystnym.

Szczerze powiem, że ze względu na wyssaną z mlekiem matki nienawiść do wszystkiego co niemieckie, osobiście jestem skłonny przyłączyć się do tych wszystkich komentatorów, którzy na chwilę zapominają o polityce i stają murem za Protasiewiczem. Powiem więcej, ja wręcz uważam, że Protasiewicz mógł się w tym szczególnym obłąkaniu posunąć jeszcze dalej, a mianowicie dać temu Niemcowi, który go potraktował nieuprzejmie, w pysk, albo przynajmniej powiedzieć mu, że jest „głupim szkopem” i go zwyczajnie opluć. Ja wiem, że on by za to co zrobił oberwał jeszcze bardziej, ale ja dzięki temu miałbym satysfakcję podwójną: Niemiec by dostał w pysk od Polaka, a Protasiewicz i jego partia mieliby jeszcze większe kłopoty, i byłoby git.

Ponieważ tu jednak nie zajmujemy się własnymi emocjami, w dodatku emocjami aż tak płytkimi, ale poważną analizą, chciałbym poświęcić parę słów na odniesienie się do Protasiewicza na poziomie ani nie związanym z jego ewentualnym alkoholizmem, ani ewentualnym uzależnieniem od narkotyków – o czym jeszcze w dalszej części tych refleksji wspomnę – ani nawet jego tak zwanym „buractwem”, ale z czymś co powszechnie się określa jako „wymiar intelektualny człowieka”.

Przyznam od razu, że ja akurat dużo nie podróżuję, a samolotem lecieć zdarzyło mi się parę razy w życiu, przez to jednak, że mam jako takie pojęcie o tym, jak wygląda dzisiejszy świat, wiem też, że przynajmniej od 11 września 2001 roku podróżowanie samolotami, czy w ogóle przekraczanie granic stanowi sytuację bardzo szczególną. Weźmy taką Wielką Brytanię. Tam na przykład, po wyjściu z samolotu jesteśmy natychmiast, z każdej niemal strony, witani wielkimi, bardzo jednoznacznie i surowo formułowanymi informacjami, że dopóki nie znajdziemy się poza lotniskiem, urzędnik celny jest dla nas jak Pan Bóg i każda próba zakwestionowania tego faktu, czy choćby próba podjęcia z tym faktem dyskusji, będzie traktowana jako próba „zastraszenia” urzędnika, i zostanie ukarana z całą surowością. Czemu tak jest, mogę się domyślać, ale to jest tak naprawdę bez znaczenia, bo skoro jest jak jest, to moje spekulację są przecież pozbawione jakiegokolwiek sensu.

Sensowne jednak moim zdaniem jest założenie, że skoro oni tyle wysiłku włożyli w to, żeby o tym zastraszaniu nas informować, to lepiej na nich uważać. A więc, przyjmując tę wiedzę właśnie w takim kształcie, ja wiem na przykład, że mając świadomość, że ja po jednym drinku tracę rozum, lecąc samolotem, nie piłbym nawet lampki wina. Gdybym znał siebie na tyle dobrze, by wiedzieć, że nawet na trzeźwo niekiedy tracę nerwy, stanąłbym na głowie, by, przechodząc przez odprawę celną na lotnisku, wytrzymać tę parę minut i ulżyć sobie dopiero później, kopiąc jakiegoś psa, czy wrzeszcząc na kasjerkę w sklepie. Ale jest coś jeszcze. Gdybym był osobą publiczną, w dodatku zamieszkującą tę część publicznej przestrzeni, która jest szczególnie narażona na ryzyko utraty wszystkiego w jednej naprawdę chwili, to w miejscach, gdzie uznanie czy jestem kimś, czy nikim, zależy tak naprawdę od kogoś mi całkowicie obcego i ode mnie idealnie niezależnego, uważałbym szczególnie mocno.

No i mamy tego Protasiewicza, który w sytuacji ryzyka wręcz modelowego, zachowuje się jak kompletny dureń, łamiąc po kolei każdą z owych najbardziej oczywistych zasad, których się nie łamie wręcz na zasadzie odruchu. A kiedy mu się zwróci uwagę na to, że postąpił głupio, uśmiecha się jak dziecko i mówi: „No, zdenerwowałem się”.

Ktoś powie, że ja właśnie udzieliłem odpowiedzi, która sprawę wyjaśnia i zamyka. Protasiewicz to dureń i w tym cała tajemnica. Otóż nie do końca. Gdyby Protasiewicz był zwykłym durniem, nie byłoby o czym mówić. Podejrzewam, że każdego dnia, na różnych lotniskach na świecie odpowiednie służby, zaczynając od pilotów i tych dziewczyn w gustownych kapelutkach, a kończąc na urzędnikach celnych, muszą wyłapywać jakiś pijanych, czy zaćpanych turystów, którzy później płacą swoje kary i wracają do domu ze wspomnieniami. Protasiewicz, jak już wspomnieliśmy, nie jest przeciętnym turystą z pieniędzmi; on jest politykiem, w dodatku politykiem o bardzo ograniczonych poza Polską wpływach, i on powinien to wiedzieć nawet nie na zasadzie przemyśleń intelektualnych, ale dzięki zwykłemu, wręcz zwierzęcemu odruchowi, że jeśli tu nie będzie uważał, to spotkać go może taka przygoda, że się spod niej nie wygrzebie do końca życia.

W moim rozumieniu, sytuacja w jakiej znajdują się lokalni politycy o pozycji Protasiewicza, pozwala im naprawdę na bardzo wiele, ale tylko w kontaktach z ludźmi, którzy się tą pozycją mogą przejmować. A zatem, przepraszam bardzo, ale co my byśmy sobie pomyśleli o takim Protasiewiczu, gdyby on na przykład wlazł pod nadjeżdżający z dużą prędkością samochód, machając ręka i krzycząc, że uwaga na mnie, bo ja jestem przewodniczącym dolnośląskiej Platformy i osobistym kumplem Donalda Tuska? To chyba oczywiste, prawda?

Dziś czytam, że Jacek Protasiewicz był w sytuacji trochę bardziej skomplikowanej. On mianowicie już podobno od dłuższego czasu zachowywał się w samolotach i na lotniskach, jak w swoim biurze we Wrocławiu. A skoro tak, to przez to, że mu te jego wieśniackie zagrywki uchodziły zawsze na sucho, zatracił czujność. No ale znów – jeśli on zatracił czujność tu, to gdzie jej nie zatracił? Popatrzmy raz jeszcze na niego, jak siedzi w tym samolocie i gada przez telefon. Obsługa samolotu mówi mu, żeby on ten telefon wyłączył, on go nie wyłącza. Samolot nie może wystartować, więc ponownie się go upomina, żeby przestał gadać – on udaje, że skończył, ale gada dalej. Samolot dalej nie startuje, bo wszyscy czekają aż ten jakiś ruski pewnie, jak im się wydaje, buc się zamknie. Ale on gada dalej. Co trzeba mieć w głowie, jak bardzo trzeba mieć zdemolowany umysł, by nie brać pod uwagę, że się siedzi na bombie, która pewnie nie wybuchnie, ale kto wie? Kto wie? Przecież jak niewiele trzeba, żeby się okazało, że czy to ta stewardessa, czy pilot tego samolotu mają zwyczajnie zły dzień i postanowią się odegrać na pierwszej osobie, jaka im się nawinie. A jeśli to sobie postanowią, to mają w tym całkowitą, chronioną dziesiątkami gwarancji wolność.

Wydaje mi się, że większość polskich polityków, choćby tych najgłupszych, ów odruch ma opanowany. Dotychczas słyszeliśmy coś tylko o Lechu Wałęsie i Janie Marii Rokicie, no ale ich już zdążyliśmy poznać i wiemy, że tam mamy do czynienia z bardzo poważnymi deficytami. Poza tym, chyba już nic. Nawet poseł Szejnfeld chyba nie ma nic na sumieniu. A więc, co by o tych politykach nie mówić, tam pewien rodzaj ekscesów nie występuje.

I nagle mamy Protasiewicza. Co to za cholera? Czemu on się dał aż tak załatwić? Ktoś się może uprzeć i nadal utrzymywać, że on jednak może faktycznie jest zwyczajnie głupi. No ale głupota nie usprawiedliwia braku odruchów. Poza tym, no chyba dużo bardziej głupi od swoich kolegów posłów on nie jest. Ktoś powie, że był pijany. No ale o tym już też mówiliśmy. Powinien był nie pić. No to może był zaćpany? No ale tu też, powinien był nie ćpać.

A ja myślę, że tu jednak poszło o te dragi, plus przekonanie, że one nie szkodzą. Prostasiewicz najpewniej jest na wiecznym „haju” i to go tak odmóżdżyło, że pomijając prostą fizjologię, przestał się kontrolować kompletnie. Na razie. Co przyniesie jutro, Bóg jeden raczy wiedzieć. Możliwe, że następny ruch to będzie wysikanie się w sali odpraw. Miejmy więc, życząc mu naprawdę wszystkiego dobrego, nadzieję, że ta ostatnia przygoda go zwyczajnie wyrzuci na bruk. Tam może nabierze sił do normalnego życia. A kto wie, czy nie stanie się porządnym człowiekiem. Nie takie cuda się zdarzały.

Mam nadzieję, że już po niedzieli będziemy mogli zobaczyć świeżo wydaną książkę o uczeniu języka angielskiego. A jeśli nie, to trochę później w tygodniu. Gdyby ktoś chciał wesprzeć jej druk, bardzo proszę albo kupować to co już jest w księgarni u Coryllusa pod adresem coryllus.pl, lub u mnie bezpośrednio, albo zwyczajnie, tak jak dotychczas, wspierać ten blog pod podanym obok numerem konta. Bardzo wszystkim dziękuję.

O artystach, żebrakach i ludziach z pieczątką

Wprawdzie ostatnio obiecywałem sobie, że o rynku książek pisać tu nie będę, zostawiając ów temat mojego koledze Gabrielowi Maciejewskiemu, który tu ma i lepsze pojęcie, no i też potrafi pisać ze swadą na jaką temat ten zasługuję, jednak dziś muszę słowa nie dotrzymać. Oto dziś właśnie u Gabriela na blogu, znalazłem link do niezwykle inspirującej wiadomości. Otóż okazuje się, że niejaka Kaja Malanowska, autorka powieści zatytułowanej „Patrz na mnie Klaro”, nominowanej do dwóch najbardziej prestiżowych nagród literackich w Polsce, czyli do Paszportu Polityki i Nagrody Nike, dotychczas na swojej książce zarobiła zaledwie 6800 złotych, z czego przez ostatnie pół roku marne 975. A ja już tylko mam nadzieję, że ona nie musiała, tak jak ja choćby, sama płacić za druk, bo wtedy przyszłoby jej ogłosić wyłącznie straty.

Skąd ta wiadomość? Otóż pochodzi ona od samej autorki, która owe wyliczenia, plus smutną bardzo refleksję, jak to za „16 miesięcy ciężkiej pracy” została potraktowana gorzej niż pomoc kuchenna w sieci hoteli Style, przedstawiła na swoim profilu na Facebooku. Ktoś pewnie w tym momencie pomyśli, że ja się zamierzam z pani Kai natrząsać, że ona niby to taka wielka pisarka, a za swoją książkę dostaje znacznie mniej od nikomu nieznanego blogera. Otóż mowy nie ma. Ja z autorki Malanowskiej nie zamierzam ani szydzić, ani nawet się na jej temat wyzłośliwiać, ani też, prawdę powiedziawszy, nie mam ochoty demonstrować jakiegoś tryumfu. Dlaczego? Choćby z tej prostej przyczyny, że ja – nawet nie znając jej książek –uważam siebie za znacznie lepszego autora od Kai Malanowskiej, a to mi wystarczy do tego, by się nią akurat zbytnio nie zajmować. Mam nadzieję, że to jest jasne. Nie poświęcałem dotychczas swojej uwagi ani Masłowskiej, ani Tokarczuk, ani innym wybitnym polskim pisarkom, więc nie ma powodu, bym tu robił wyjątek dla Malanowskiej.

To co mnie zachęciło do tego, by się sprawą rynku wydawniczego zająć, to to, że chyba nigdy dotąd w tak dramatyczny sposób nie potwierdziło się to, co na jego temat pisał u siebie wielokrotnie Gabriel, a więc fakt, że ani nagrody, ani promocje, ani stypendia, ani najbardziej chamska propaganda nie są w stanie zmusić czytelnika do kupowania czegoś, na co mu szkoda czasu i pieniędzy. On to pisał naprawdę wiele razy, a myśmy czuli, że pewnie ma rację, no bo nie trzeba nawet się na tym biznesie szczególnie wyznawać, by wiedzieć, że tu mamy do czynienia z jakimś ciężkim przekrętem. Wystarczy choćby zajść do pierwszej lepszej księgarni, spędzić tam z dziesięć minut, przyjrzeć się półkom z tymi książkami oraz ludziom, którzy tam przyszli razem z nami, a następnie to wszystko cośmy zobaczyli sobie poukładać w głowie, żeby zrozumieć choćby, co się takiego stało, że przed każdą z takich samych jak ta księgarni regularnie wystawiane są kosze z książkami najpierw po pięć złotych, a pod koniec już po złotówce.

Jakby mało jeszcze nam było utyskiwań Kai Malnowskiej, artykuł w Onecie, w którym one są opublikowane, wyposażony jest w serię komentarzy, z których wynika, że tak naprawdę nie bardzo wiadomo, czemu pani Malanowska tak bardzo się dziwi. Z tego co tam czytam, dowiaduję się – a to też przecież nie jest dla mnie szczególną nowością – że z tak zwanego „uprawiania literatury” dobrze żyje zaledwie paru polskich autorów, i to też wcale niekoniecznie przez to, że oni tych swoich książek sprzedali jakoś szczególnie duże ilości. Cała ta informacja, zaczynając od skargi pani Malanowskiej, przez komentarze jej kolegów pisarzy, po sam już komentarz Onetu, pokazują jedno: ten rynek to fikcja, i co gorsza fikcja o zasięgu ogólnoświatowym.

No a zatem, czemu, jeśli nie poszło o chęć dokuczenia pani Kai Malanowskiej, ani o powtarzanie truizmów, ja dziś postanowiłem zająć się tym tematem? Rzecz w tym, że artykuł w Onecie, po raz pierwszy chyba w sposób tak bezpośredni i szczery, pokazuje wspomnianą fikcyjność właśnie wydaniu ogolnoświatowym. Z artykułu dowiadujemy się na przykład, że w takiej Norwegii każdy pisarz ma zagwarantowany przez państwo byt i opierunek. Norweskie przepisy nakładają na przykład na wszystkie biblioteki obowiązek kupowania każdej świeżo wydanej książki, co sprawia że każdy autor niemal automatycznie ma zagwarantowaną sprzedaż (nie nakład, lecz sprzedaż!) na poziomie 5 tysięcy egzemplarzy, a w Niemczech pisarze mają zagwarantowaną opiekę zdrowotną i emeryturę. W Polsce akurat na szczęście jeszcze nie ma obowiązku kupowania książek pisarza Huelle, nie mówiąc już o pani Malanowskiej, natomiast istnieje system stypendiów, grantów i różnego rodzaju nagród, który sprawia, że niektórzy z nich nawet niekoniecznie muszą pisać. Na flaszkę zawsze starczy.

Co więc mamy? Otóż mamy tych pisarzy – a pamiętajmy, że dziś nie wspominam nawet o dziennikarzach, scenarzystach, rzeźbiarzach, malarzach, performerach, reżyserach filmowych i teatralnych – którzy zajmują się tą swoją sztuką, niepotrzebną nikomu i niczemu tak naprawdę nie służącą, i tylko się rozglądających za kimś, kto im da jakieś pieniądze. Nie za kimś, kto od nich ich produkt kupi – na to oni już dawno przestali liczyć – ale da im jakieś stypendium, grant, czy umowę na kolejne dzieło. I to są tak zwani artyści. I popatrzmy teraz na społeczną reakcję wobec tego dziwnego zjawiska. Czy oni może są w społeczeństwie postrzegani, jako banda darmozjadów i żebraków? Ależ skąd! Przecież to są artyści, niektórzy wręcz bardzo znani i wybitni, a część z nich wielokrotnie nagradzana i niekiedy nawet pokazywana w telewizji, by się wypowiedzieli na tematy ogólne.

Kto jest zatem tym złym? Otóż okazuje się, ze ci źli to jest Gabriel Maciejewski i Krzysztof Osiejuk. Maciejewski za to, że pisze marne książki historyczne, pełne nieścisłości oraz pospolitych błędów, ale przez to, że prowadzi na swoją rzecz bardzo agresywną reklamę, znalazł sobie grupkę naiwnych klientów. Jeśli chodzi o Osiejuka, z nim jest jeszcze gorzej. Ten to jest zwykły żebrak. Pisze te swoje głupie notki na blogu i prosi ludzi, by je od niego kupowali. A później, wykorzystując tych głupszych, którzy się dali nabrać na tę tandetę, za te pieniądze wydaje książki, które później każe im kupować, i nie robi tego przez zaprzyjaźnionych krytyków, czy wydawców, ale sam. Osobiście! A to dopiero bezczelność! Jak on śmie? Nie mógł się normalnie jak człowiek zwrócić na piśmie do ministra kultury o stypendium? Żebrak pieprzony!!!

Kończąc już te refleksje, chciałbym jednak się zwrócić do pani Kai Malanowskiej z pewną radą. Otóż, zakładając że ona ma jakiś tam talent i jest co do jego autentyczności szczerze przekonana, niech machnie ręką na te wszystkie granty, stypendia, wydawnictwa i nagrody i zwróci się wprost do czytelnika z prośbą o to, by zechciał te jej książki kupować wprost od niej. Ma, jak widzę, konto na Facebooku, więc może to robić i tą drogą. Oczywiście wtedy środowisko, w którym ona się obraca zwyczajnie ją pożre, jako osobę bez godności i honoru, ale ona przynajmniej będzie miała poczucie, że to co robi jest coś warte nie tylko dla niej. A wtedy, kiedy już wszyscy jej koledzy ugotują się z wściekłości, niech pójdzie do jednego z nich, człowieka o nazwisku Jakub Żulczyk, który dopiero co powiedział jej, by się nie mazgaiła, tylko przyjęła reguły, jakie ustalił System, i da mu zwyczajnie w pysk. Za co? Ot tak – za wyrachowaną i wyjątkowo śliską podłość.


Wszystkich zainteresowanych informuję, że każdą z czterech moich książek, poczynając od starych felietonów, a kończąc na książce o zespołach, a od przyszłego tygodnia również książki o języku angielskim, można zamawiać bezpośrednio u mnie pod adresem toyah@toyah.pl, lub na stronie www.coryllus.pl. Tam też można znaleźć mnóstwo innych rzeczy, bez których, jak się prędzej czy później okazać musi, żyć nie jest już tak łatwo. Jeśli ktoś jednak woli kupować w sposób tradycyjny, może się wybrać do sklepu FOTO MAG przy stacji metra Stokłosy Warszawie, do księgarni Tarabuk przy Browarnej 6 też w Warszawie, albo do księgarni wojskowej w Łodzi przy Tuwima 33, ewentualnie do księgarni „Latarnik” w Częstochowie przy Łódzkiej 8. No i byłbym zapomniał o Katowicach: Księgarnia „Wolne Słowo” na ulicy 3 maja. Jesli ktoś juz książki ma, i nie widzi potrzeby, by kupować nastepne, prosze wspierać ten blog zwyczajnie, pod podanym obok numerem konta. Dziękuję.

Czy ksiądz Kazimierz Sowa lubi kubańskie cygara?

Do pisania tego tekstu przymierzam się już z różnymi przerwami od dłuższego czasu i jeśli dziś go przedstawiam, to głównie przez to, że obawiam się iż jeśli tego nie zrobię teraz, nie zrobię już tego nigdy, a mam silne przeczucie, że to by stanowiło jakieś zaniedbanie. A słowo daję, że jest coś, co mnie od tego by się tu szczególnie angażować mocno odpycha, a mianowicie zawstydzająca wręcz trywialność tematu. W końcu, skoro już jakiś czas temu zgodziliśmy się co do tego, że ten blog będzie zawsze starał się wyprzedzać ludzkie emocje o parę kroków, głupio jakoś wskakiwać w sam ich środek, czyż nie? No ale, jak mówię, sprawa nie daje mi spokoju od dłuższego już czasu, więc myślę, że może lepiej będzie, jeśli ją zamkniemy raz i na zawsze.

Pamiętam jak kiedyś zdarzyło mi się trafić na bardzo zabawny tekst znanego nam już tutaj amerykańskiego dziennikarza Boba Greene’a, w którym przyznaje on, że oto właśnie złamał bardzo stanowczo przestrzeganą w jego środowisku zawodowym zasadę, by nie przyjmować od osób z zewnątrz jakichkolwiek prezentów. I oto z okazji setnej rocznicy istnienia firmy produkującej najsłynniejsze na świecie kije baseballowe o nazwie Louisville Slugger, otrzymał on w prezencie specjalnie zaprojektowany kij ze swoim nazwiskiem w miejscu, gdzie zwykle znajdowały się nazwiska największych baseballistów Ameryki. Felieton Greene’a jest, jak mówię, napisany w sposób bardzo zabawny, a jego główna myśl jest taka, że on wprawdzie wie, że za to, że on ów prezent przyjął, może mieć poważne kłopoty, jednak ów kij dla niego jest tak cenny, że jeśli redakcja będzie próbowała mu go odebrać, on woli raczej umrzeć, niż go oddać. Dlaczego? No, to jest już bardzo proste: dla niego, podobnie jak dla znacznej części Ameryki, baseball to świętość niemal od urodzenia, a Louisville Slugger to nieodłączna część owej świętości.

Lubię czytać Greene’a, więc mam dużo różnych powodów, by i ten tekst zapamiętać i dobrze wspominać, tu jednak mam wciąż w głowie to co Greene napisał o owej zasadzie, by nie przyjmować prezentów od osób z zewnątrz, w obawie przed oskarżeniem, że w ten sposób ktoś uzyska nienależny mu wpływ na politykę redakcji. No i przypomniał mi się tamten tekst dziś, kiedy nagle dowiedziałem się, że członkami Rady Nadzorczej krakowskiej spółki znanej powszechnie jako Krakchemia są ksiądz Kazimierz Sowa i były wieloletni szef Biura Ochrony Rządu, Marian Janicki. Co to za spółka ta Krakchemia? Otóż, poza działalnością, która nas nie musi interesować, właściciele Krakchemii są też głównymi właścicielami sieci delikatesów Alma, oraz firmy pod nazwą Krakowski Kredens, a ponadto reprezentują na polskim rynku takie firmy odzieżowe, jak Burberry, Kenzo, czy Hugo Boss, a właściciel Krakchemii jest też właścicielem fimy Premium Cigars, która na polskim rynku jest wyłącznym dystrybutorem kubańskich cygar, no i jak się niedawno dowiedziałem, sekretarzami Rady Nadzorczej owej Krakchemii są znany nam wszystkim na tyle dobrze, by o nim tu więcej już nie mówić, ksiądz Kazimierz Sowa, oraz Marian Janicki, a więc człowiek, który jako szef BOR-u odpowiadał za przygotowanie wyjazdu prezydenta Kaczyńskiego i 95 innych osób do Smoleńska, a następnie za swoje zasługi został przez prezydenta Komorowskiego wyróżniony stopniem generalskim.

Ponieważ zatem zarówno Janicki jak i Sowa to z naszego punktu widzenia postacie w najmniejszym stopniu nie anonimowe, warto by było się dowiedzieć, kim jest człowiek, który im tę robotę dał. Otóż on się nazywa Jerzy Mazgaj, jest wybitnym krakowskim biznesmenem, o którym osobiście nie wiem nic, albo prawie nic. Wszystkiego czego się na jego temat dowiedziałem, to to, co znalazłem w Sieci, a więc że jest on bardzo zamożny, mieszka w „otoczonej parkiem willi, którą w czasie okupacji zbudowano dla Hansa Franka i jego generałów”, jest członkiem miejscowego Rotary Club, osobiście jednak, jak zaświadcza sam ksiądz Sowa, jest osobą bardzo skromną i w osobistych kontaktach wyjątkowo „zwyczajną”, do tego stopnia, że swojej córce wyraźnie powiedział, iż sobie nie życzy, by ona budowała swoją karierę na karierze starego Mazgaja, że ma do wszystkiego dojść własną pracą i zdolnościami, i przez to dziś ona jest zaledwie skromnym dyrektorem w jednej z firm swojego ojca.

Sam Mazgaj nie ma ani jachtów, ani wysp na Karaibach, żyje bardzo skromnie, a jego największą radością jest rodzina oraz kubańskie cygaro plus szklaneczka 25 letniego ulubionego szkockiego singla pod wieczór. Niestety, nie znalazłem żadnych informacji na temat ludzi, z którymi on się ewentualnie lubi podzielić tym cygarkiem i tą flaszką. To znaczy, tam się pojawia tylko ów ksiądz Sowa, no ale czy on lubi kubańskie cygara, no i czy w ogóle jest pijący – o tym ani słowa. Osobiście myślę, że chyba jednak nie. Jako katolickiemu księdzu, to do niego nawet pewnie taka rozpusta nie pasuje. Widziałem też zdjęcia samego Mazgaja i on też nie wygląda, jakby tych garniturów od Hugo Bossa i płaszczów Burberry używał osobiście, ale przyznaję, że pozory mogą mylić. Tak, więc, jak mówię, o Mazgaju nie wiem niemal nic. A mimo to wciąż mi chodzi po głowie tamten tekst Boba Greene’a napisany z okazji setnej rocznicy założenia firmy Louisville Slugger, no i tego, że jej właściciele podarowali mu z głupia frant ten kij.

Pora kończyć, i od razu muszę przyznać, że czuje bardzo mocno, że z tego tekstu nie wyniknie nic, co by potwierdzało, że warto było go w ogóle pisać. No ale czasem się tak zdarza. Przynajmniej więc mam ten spokój, o który od początku przecież chodziło.

W przyszłym tygodniu, na co bardzo liczę, zaczynamy sprzedaż książki „Kto się boi angielskiego listonosza”, poświęconej językowi angielskiemu i jego nauce. Zbieram więc pieniądze już nie tylko na codzienne życie, ale też na sfinansowanie jej druku i wydania. Bardzo proszę o wsparcie. Dziękuję.

Gruzja moja miłość. A ich wściekłość

Praktycznie od pierwszego momentu, gdy na Ukrainie wybuchło coś, co przyszło nam nazywać „rewolucją”, zastanawiałem się, co takiego się stało, że, w odróżnieniu choćby od niedawno przeżywanych przez nas emocji gruzińskich, dziś wszyscy – poczynając od najbardziej sparszywiałych komuchów, a kończąc na samym Adamie Michniku – na wszelkie możliwe sposoby i do znudzenia, odmieniają słowo „podłość”, adresując je, wbrew pozorom, nie do ukraińskiej opozycji, ale do Rosji i osobiście Władimira Putina. Co się takiego stało, że dla tych, dla których dotychczas był niemal gwarantem istnienia, dziś nagle prezydent Putin stał się godnym pogardy satrapą? W pierwszym odruchu uczepiłem się wyjaśnienia najprostszego. Ponieważ Saakaszwili był przyjacielem Lecha Kaczyńskiego, a walka o wyzwolenie Gruzji spod rosyjskiej opresji jednym z głównych elementów jego polityki, ludzie tacy jak Adam Michnik wręcz na zasadzie odruchu, w tamtym konflikcie poparli Rosję. Dziś, kiedy prezydent Kaczyński szczęśliwie nie żyje, można się zacząć zachowywać w sposób cywilizowany. To jednak, jak sądzę musiałoby świadczyć, że oni wciąż, mimo wszystko, przeżywają świat w sposób naturalny, a więc taki gdzie zło nazywamy złem, a dobro dobrem, tyle że niekiedy brutalność polityki zmusza nas do pewnych kompromisów ze złem. A tak – chyba wszyscy mamy tego świadomość – nie jest. Oni nie są już ludźmi. To są zwierzęta, i to te popularnie określane, jako mniej człowiekowi przyjazne.

Czy zatem jest możliwe, że dziś Ukraina, podobnie jak przed laty Gruzja, stanowi element większej rozgrywki o zasięgu wręcz globalnym, i to, co sobie na ten temat myśli Michnik, Miller, czy Donald Tusk nie ma najmniejszego znaczenia? Czy jest możliwe, że dziś nasza polityka wobec Ukrainy jest wyłącznie wypadkową odpowiednio jasno formułowanych interesów takich graczy, jak Stany Zjednoczone, Wielka Brytania i Niemcy. Czy wreszcie jest możliwe, że to co dziś robi i mówi Donald Tusk czy Adam Michnik to jest to, co każe im mówić Unia Europejska?

Myślę o tym ostatnio bardzo mocno i nagle zaczynam się zastanawiać, czy nie jest tak, że jeśli w czasie gdy Putin zaatakował Gruzję, plan był taki, by ową Gruzję wystawić na odstrzał, i tylko Lech Kaczyński próbował się temu przeciwstawić? Może faktycznie wtedy światowe interesy były tak sformułowane, że dla Gruzji tam nie było miejsca, natomiast dziś sprawy rozkładają się mocno inaczej? Może tu jest tak jak w tym snookerze rozgrywanym na najwyższym poziomie, gdzie żadne uderzenie nie jest tym, które cokolwiek oznacza?

Niestety tego nie wiem, natomiast wiem, że nie wolno nam przestać myśleć, a już na pewno nie wolno nam zapomnieć tego, co z całą pewnością nie było złudzeniem, ale czymś tak realnym, że aż serce zaczyna szlochać. Proszę zatem, przypomnijmy sobie tekst, który zamieściłem na blogu 5 października 2012 roku. A więc wtedy, gdy oni robili swój drugi krok.

Ponieważ mam już swoje lata, pamiętam dość dobrze rok 1968, a więc czas, kiedy to wojska Układu Warszawskiego rozdeptały Czechosłowację. Byłem wtedy na wakacjach u siebie w Sławatyczach i pamiętam, jak nagle pojawiło się najpierw owo przedziwne buczenie, którego nigdy wcześniej nie słyszałem, a potem pokazały się te samoloty. Duże, dziwne samoloty, których też nigdy wcześniej nie widziałem. Leciały w całych eskadrach i wydawały ten przedziwny dźwięk. Miałem wtedy dopiero 13 lat, a więc nie wiedziałem, co się dzieje. Dopiero to starsi ode mnie ludzie wyjaśnili mi, że to są sowieckie samoloty, które lecą na Czechosłowację. Potem jeszcze spotkałem pewnego bardzo już starego człowieka – nazywał się Żurek, a może Żuryk – i zobaczyłem jak on płacze. Zwyczajnie, szczerymi łzami, z tego powodu, że oto Ruscy zaatakowali Czechosłowację.

Wspomnienie to zostało ze mną już na całe życie. I to pewnie nie najbardziej wspomnienie tych samolotów, ale właśnie owego staruszka, który się pobeczał, bo zobaczył jak Ruscy lecą na Czechosłowację. Jako ktoś, kto swój antykomunizm, a może jeszcze nawet bardziej anty-rosyjskość, wyssał z mlekiem matki, trochę oczywiście tę reakcję rozumiałem, no bo, cholera, kiedy się widzi jak sowieckie samoloty lecą, i diabli wiedzą, co ci którzy je wysłali sobie kombinują – żartów nie ma. Z drugiej strony, zawsze się zastanawiałem, cóż ten człowiek musiał mieć w głowie, jakie myśli nim wstrząsały, że w sytuacji, która przecież – jeśli w ogóle – jego akurat dotyczyła naprawdę bardzo pośrednio, zareagował tak emocjonalnie. I powiem szczerze, że przez cały ten czas, traktowałem ów wybuch rozpaczy, jako jednak pewnego rodzaju eksces.

Kiedy nadeszły do nas pierwsze wyniki wyborów w Gruzji, nie płakałem. Dlaczego? No bo nie. Jakoś po prostu nie płakałem. Nie płakała też pani Toyahowa, ale też nie płakała starsza Toyahówna, która – co akurat niektórym z nas jest wiadome – na temat płakania ma wiele do powiedzenia. Nie zmienia to faktu, że owe pierwsze wyniki wprawiły nas wszystkich w nastrój czarny jak – tu nieustające ukłony dla King Crimson – biblijnie bezgwiezdna noc. Popatrzmy bowiem co się stało. Oto ów wielki, dumny i wspaniały naród wybrał sobie na przywódcę człowieka, którego autoryzuje jedynie to, że jest niezmiernie bogaty, i że jego syn jest ogólno-gruzińskim celebrytą. Cała reszta to już czysta, najbardziej jednoznaczna Rosja. I oto Gruzini zdecydowali, że dla nich będzie najlepiej, jak to on właśnie się nimi zajmie.

I oto jest wymiar podstawowy. Gruzini na swojego prezydenta, czy premiera, wybierają kogoś, kto jedyne co ma, to pieniądze i syna –znanego popowego piosenkarza. Jest jednak coś, co w moim odczuciu znaczenie przerasta wszystko to, z czym mieliśmy do czynienia wcześniej, a co przez swoją wartość symboliczną może już tylko budzić wręcz metafizyczny lęk. Oto bowiem dowiadujemy się, że ów Rosjanin – który nie dość że w tych wyborach nie mógł nawet głosować, to jeszcze z powodów prawnych jego wszystkie interesy musi prowadzić jego żona – od lat mieszkał w tym ogromnym, przepysznym pałacu z widokiem na Tbilisi… i już wiemy, że on przez te wszystkie lata mieszkał tam, patrzył na to miasto, i czekał, aż przyjdzie jego czas. Tkwił tam jak najstraszniejsza bakteria i czekał. No i wreszcie ów czas przyszedł. Przez te wszystkie lata Gruzini chodzili po swojej stolicy, ile razy spojrzeli w górę, widzieli ów pałac, wiedzieli, że tam mieszka ten jakiś Rosjanin z Gazpromu i zapewne traktowali go jako stały element krajobrazu. No i dziś widzą na własne oczy, jak ten dziwny człowiek wreszcie do nich postanowił stamtąd zejść.

Chodzą nam po głowie wszystkie te okropne myśli i oczywiście staramy się jakoś pocieszać. Pani Toyahowa na przykład mówi mi, że przede wszystkim to co się stało w Gruzji pokazuje, że to wszystko co tak i nas tu u nas w Polsce przeraża, to nie tylko nasz problem. Że taki już jest najwidoczniej dzisiejszy świat. My mamy swoją Olę Kwaśniewska i Kubę Wojewódzkiego, a Gruzini tego jakiegoś piosenkarza. No i ze pieniądze robią wrażenie wszędzie. A drugiej strony, ci Gruzini jednak okazali się bardzo odporni. To nie jest przecież takie proste ujrzeć przed sobą człowieka, którego majątek sięga połowy majątku całego państwa i powiedzieć mu, żeby szedł w diabły. A jak by nie patrzeć, znaczna część tego społeczeństwa to mu właśnie powiedziała. I jemu i jego pieniądzom i jego pałacom, ale też i temu jego synowi powiedzieli, żeby oni wszyscy zabierali swoje rzeczy, i spieprzali do Rosji.

A zatem, tak tośmy się z jednej strony smucili, a drugiej pocieszali, a ja cały czas zastanawiałem się, co tu napisać, i w jaki sposób, by to straszne wręcz wydarzenie zapisać na tym blogu. I mimo najszczerszych chęci, nie umiałem tu znaleźć odpowiedniej metody. W pewnym momencie w Salonie24 Igor Janke opisał, jak to on dostąpił zaszczytu, by się spotkać z nowym gruzińskim premierem. Że człowiek ten zaprosił go do swojej posiadłości i oni sobie bardzo fajnie przez całą godzinę porozmawiali. A jeszcze sam Janke już tylko dla siebie odebrał odpowiednią porcję zaszczytów, bo okazuje się, że poza nim naprawdę niewielu dziennikarzy z całego świata miało okazję się tam nad tym pięknym Tbilisi polansować. Mało tego, wielu z nich, jak widziało Igora Janke wychodzącego z tego pałacu, sądziło, że to może jakiś Reuters, czy BBC. Nie wiem dlaczego – może ktoś mi tu coś mądrego podpowie – ale i to mnie odpowiednio nie zainspirowało.

I oto, proszę sobie wyobrazić, w tym momencie pojawił się nie kto inny jak sam Adam Michnik. Ja zdaję sobie sprawę z tego, że z jednej strony już parokrotnie obiecywałem, że o nim już tu ani słowa, a z drugiej wydaje się, że on akurat to jest ktoś taki, że już nawet obietnice nie są potrzebne. W końcu z Michnikiem jest trochę tak, jak z jakimś… ja wiem? Frankensteinem? Większość myśli, że to jest postać z komiksu. Jednak okazuje się, że nie. Michnik nie jest postacią z komiksu. On jest jak najbardziej rzeczywisty. W dodatku on jest dokładnie taki sam jak był przed laty, idealnie zakonserwowany, cudownie przewidywalny. Można by nawet uznać, że on już tak naprawdę dawno nie żyje, tyle że został shibernowany, a to co jest powszechnie uważane za jego opinię, tworzone jest przez starannie dobrany sztab jego najbardziej zdolnych uczniów.

I oto Adam Michnik właśnie skomentował wyniki owych gruzińskich wyborów. A jego komentarz jest tak porażający, że ja nie mam najmniejszych wątpliwości, że Adam Michnik jednak żyje. Żyje i głosi tę swoją czarną ewangelię. To bowiem nie mógłby być nikt inny. To muszą być jego słowa, i tylko jego. Tego nie byłby w stanie wymyślić nikt inny, jak tylko on. Proszę posłuchać zaledwie pierwszych zdań:

„Widziałem gruziński cud; widziałem Tbilisi, miasto w stanie łaski. Dziesiątki tysięcy Gruzinek i Gruzinów, starych i młodych, przez całą noc świętowało. Wylegli na plac Wolności w centrum tego pięknego miasta i cieszyli się z wyniku wyborów do parlamentu.

Przyznać muszę, że byłem człowiekiem małej wiary: nie wierzyłem, że te wybory będą uczciwe i zakończą się dobrze. Na szczęście wierzyli w to moi gruzińscy przyjaciele. Ich wiara przesądziła o wybuchu radości na ulicach gruzińskich miast, kiedy ogłoszono, że partia prezydenta Micheila Saakaszwilego przegrała”.

No i jeszcze sam koniec tego syku:

„Jeden z moich gruzińskich przyjaciół powiedział mi podczas spaceru na skrzyżowaniu ulic George'a W. Busha i Lecha Kaczyńskiego, że Saakaszwili podążył drogą Jaruzelskiego, a nie drogą Ceaucescu”.

Myślę, że wszyscy ci, którzy tu się pojawiają, rozumieją, o co mi chodzi. Oto Rosjanie wreszcie zdobyli Gruzję. Najpierw zamordowali naszego prezydenta, który w ten czy inny sposób stał im na drodze, a następnie weszli do samego Tbilisi. Wszystko w kompletnej ciszy, bez jednego wystrzału, przy kompletnym milczeniu świata. I na to Adam Michnik popada w niemal religijne uniesienie, pisząc o „mieście w stanie łaski”. I jakby tego było mało, w ów już całkowicie nie do opisania, ale też już i nie do skomentowania, sposób, wspomina to nazwisko – to jedno jedyne nazwisko – obok nazwiska amerykańskiego prezydenta, jedynie po to, by złożyć po raz kolejny już zresztą, swój hołd Wojciechowi Jaruzelskiemu.

Myślę sobie, że pewnie wielu czytelników tego bloga bardzo niecierpliwie czeka aż ja teraz wymyślę coś bardzo mocnego na temat Michnika i to coś tu zostawię, żeby straszyło pokolenia. Otóż nic z tego. Przepraszam bardzo, ale jestem całkowicie bezradny. Jedyne co mi przychodzi do głowy, to tamto wspomnienie sprzed lat, kiedy ów sławatycki staruszek najpierw usłyszał, a potem podniósł swoją biedną głowę ku niebu, ujrzał te samoloty – i się rozpłakał. I wspominam też – na tyle wyraźnie na ile potrafię – wyjaśnienia, jakich wówczas dostarczała nam peerelowska propaganda, że to tak musi być, bo to jest tak zwana geopolityka, i takie tam. Dziś jesteśmy już znacznie dalej. Dostaliśmy wszystko, czego nam brakowało: wolne media, wolność, sklepy. A z tym wszystkim świadomość, że już nic nie musimy. To co mamy, to mamy, bo chcemy. Jedyne co nam zostaje, to niszczyć faszyzm. Tylko to nam zostało.

A ja już wiem, że jak wreszcie dojdzie do ostatecznego rozstrzygnięcia, to nikt nie będzie miał nic do powiedzenia. Będą się liczyły nie słowa, lecz czyny. Niewykluczone, że na słowa już nie będzie zapotrzebowania. Będziemy mieli tylko ruch. I wiem jeszcze coś. Kiedy przyjdzie pierwszy dogodny moment, taki Adam Michnik zwyczajnie wbije mi nóż pod żebro. Ot tak.

Książka o języku angielskim poszła do druku i powinna być w sprzedaży już za tydzień. Ponieważ zbieramy na jej wydanie, co, przy codziennych potrzebach, jest wysiłkiem szczególnie duzym, bardzo proszę o wszelkie mozliwe wsparcie. Dziękuję.

Janusz Palikot - człowiek na czasy ostateczne

Wszystko zaczęło się od tego, że wczoraj poszliśmy do naszego kościoła na mszę za Żołnierzy Wyklętych, no i przez to dziś rano, mimo że to niedziela, przeważnie zbijaliśmy bąki. Żona moja poszła ze swoimi kolegami i z psem na spacer, a ja do tego stopnia nie wiedziałem, co z sobą zrobić, że włączyłem telewizor, a tam akurat szykowało się zorganizowane przez Donalda Tuska spotkanie w sprawie Ukrainy. Najpierw pojawił się Michał Kamiński, usiadł nalał sobie czegoś do filiżanki i siedział. Po chwili przyszli Miller z Cimoszewiczem i Sawickim, stanęli z boku i zaczęli gadać, po nich przylazł Palikot, i natychmiast podszedł do tych trzech, ładnie się z nimi przywitał i nawiązał pogawędkę z Cimoszewiczem. W międzyczasie przyszli Dorn, Ziobro i jeszcze ktoś, ale wszyscy zajmowali się sobą, natomiast grupa Palikot, Miller, Cimoszewicz i Sawicki stała i gadała.

No i wreszcie zjawił się Jarosław Kaczyński, a ponieważ okazało się, że dla niego przygotowano miejsce dokładnie tam, gdzie się akurat spotykała ta banda komuchów, oni wszyscy ruszyli do niego, by się przywitać. No i, jak już pewnie dzięki naszym mediom wszyscy wiemy, Millerowi, Cimoszewiczowi, i Sawickiemu Kaczyński podał rękę, natomiast Palikotowi pokazał, że nic z tego nie będzie.

Myślę, że również wszyscy wiemy, o co poszło. Otóż ponieważ przez wiele, wiele ostatnich lat Palikot stał na czele kampanii zniesławiającej pamięć po zmarłym w Smoleńsku Lechu Kaczyńskim, i robił to w sposób obrażający zasady, których przestrzega się nawet w środowisku sępów, robaków i pająków, został przez środowiska pamięć po Lechu Kaczyńskim kultywujące poddany bezwzględnemu ostracyzmowi, a sam Jarosław Kaczyński nie mógł też potraktować go w inny sposób, niż właśnie taki. Mógł Kaczyński, biorąc pod uwagę pewną szczególną perspektywę polityczną, przyjąć pewien kompromis w stosunku do Millera, Cimoszewicza, a nawet Sawickiego; jeśli idzie o Palikota, sprawa była poza dyskusją. Oczywiście natychmiast pojawiły się głosy, że ten Kaczyński to jednak chamiszcze, no ale to nic nie szkodzi. My wiemy, że tak jak było, było dobrze; bardzo dobrze.

Mnie jednak nie tyle zastanawia reakcja Jarosława Kaczyńskiego, co zachowanie Janusza Palikota. Wiemy wszyscy, co przez te wszystkie lata zdarzyło mu się powiedzieć na temat zmarłego Prezydenta. Otóż był tam zarzut, że Lech Kaczyński był durniem, pijakiem i osobą umysłowo chorą; że wspólnie ze swoim bratem, który był od niego psychicznie, ale i biznesowo, uzależniony, obaj wspólnie i w porozumieniu niszczyli Polskę i Europę; że wreszcie to tak naprawdę Jarosław Kaczyński zorganizował smoleńską katastrofę. Myśl powstała taka, że Jarosław Kaczyński, wiedząc że śmierć brata pozostawi go na scenie politycznej niezagrożonego, bez jakiejkolwiek konkurencji, a w dodatku wyposażonego w mit smoleńskiej zbrodni, który go będzie uwiarygadniał i nieustannie wzmacniał, kazał Lechowi lądować w tej mgle, licząc na to, że samolot się rozbije, wszyscy zginą, a wtedy on sam, niesiony ową smoleńska legendą, zostanie prezydentem, premierem i szefem aparatu przemocy.

To było coś, co Palikot niejednokrotnie nie tylko sugerował, ale formułował wręcz dosłownie. Ja to wszystko pamiętam i więcej na temat tego człowieka pamiętać nie potrzebuję. I teraz zastanówmy się, co sobie myślał Janusz Palikot, kiedy te informacje puszczał w przestrzeń publiczną. Pierwsza możliwość jest taka, że on wiedział, że to wszystko nieprawda, ale uznał, że prawidła walki politycznej takie zachowanie dopuszczają. Druga natomiast to ta, że on był w tym wszystkim bardzo szczery, i faktycznie wierzył w to, że Jarosław Kaczyński tak właśnie swoją polityczną karierę uznał za stosowne zorganizować. Trzeciej możliwości nie ma. No ale skoro tak, to ja kompletnie nie jestem w stanie zrozumieć, skąd mu przyszło do głowy dziś do Kaczyńskiego wyruszać z tą ręką? Jeśli on wiedział, że Jarosław Kaczyński jest niewinny, to powinien też był wiedzieć, że on tego typu oszczerstwa mu nie wybaczy. Jeśli natomiast jego przekonanie o winie Kaczyńskiego było autentyczne, jak on w ogóle mógł chcieć komuś tak podłemu podawać rękę? Moim zdaniem, przy zachowaniu podstawowej ludzkiej wrażliwości, i jedno i drugie zwyczajnie nie mieści się w głowie.

Ale jest jeszcze inna możliwość. Otóż niezależnie od tego, czy Janusz Palikot wierzy w to, że to Jarosław Kaczyński cynicznie wysłał swojego brata na śmierć, czy nie, on jednocześnie musi uważać, że tego typu postępek może funkcjonować jako grzech tylko w wymiarze objętym przez polityczny pijar. Dla Palikota – nie polityka, ale człowieka – zabójstwo, nawet nie innego człowieka, ale własnego brata, dokonane w dodatku dla politycznej kariery, jest czymś tak realnym, naturalnym i w istocie rzeczy stojącym poza światem ocen moralnych, że on w opisywanym przez nas wypadku był szczerze przekonany, że Jarosław Kaczyński potraktuje go dziś, jak politycznego partnera. A już na pewno nie będzie się gniewał. On by się nie gniewał.

I to jest właśnie odkrycie, jakiego dokonałem dziś, kiedy zobaczyłem Janusza Palikota, jak na spotkaniu poświęconemu kryzysowi ukraińskiemu wyciąga do Jarosława Kaczyńskiego. Janusz Palikot to człowiek, który sam może swojego brata dla politycznej kariery nie kazałby otruć, udusić czy zastrzelić, ale już patrząc na całą sprawę chłodnym okiem z boku, nie widzi w takim postępowaniu niczego szczególnie drastycznego. I to jest coś, co uważam za warte tego, by o tym wspomnieć w kolejnej już notce na tym blogu. No i co jest warte tego, by to zanotować i zapisać w pamięci. Powtórzę jeszcze raz: Janusz Palikot, to człowiek, który uważa, że nawet jeśli nie wypada zamordować własnego brata, w czynie tym nie ma co szukać elementów szczególnie szokujących. Wkroczmy z tą wiedzą w nowy tydzień.

Jutro kierujemy do druku książkę o uczeniu języka angielskiego. Zbieramy na jej wydanie, no i, jak zawsze też, na życie. Będę wdzięczny za każdy gest. Dziękuję.

Gdy dragi przestały działać

Ktoś powie, że zbyt częste zajmowanie się osobą Radka Sikorskiego może być przyczyna wielu groźnych chorób, ja jednak lubię ryzyko, zwłaszcza gdy za nim idzie prawdziwe przekonanie, że każde złe słowo rzucone w kierunku tego człowieka, może okazać się warte nawet dużych zagrożeń, jeśli tylko przyczyni się do dalszego niszczenia jego reputacji. Oto więc mój najnowszy felieton dla "Warszawskiej Gazety". Zapraszam:

Plan był prosty – realizacja szybka. Kiedy tak zwana „Ukraińska Rewolucja” stanęła na progu zwycięstwa, Unia Europejska wysłała do Kijowa emisariuszy z Radkiem Sikorskim na czele, by namówili obie strony, czyli z jednej strony reżim, a z drugiej Ukrainę, do podania sobie rąk i zakończenia walk. Oczywiście nam tu jest bardzo trudno zgadywać, jak to wszystko dokładnie przebiegało, można jednak przypuszczać, że prezydent Janukowycz, widząc co się kroi, zgodził się – po to choćby, żeby zyskać na czasie – na wszystko, co mu zaproponowano, przedstawiciele narodu, uznając że zwyciężyli, również przyjęli europejskie warunki, no i wtedy to właśnie nasz minister Sikorski spojrzał kłębiącemu się na zewnątrz ludowi w oczy i przybierając pozę bohaterów starych westernów wysączył coś w rodzaju: „Yer all gonna fuckin’ die”.

I tu, podobnie jak wcześniej, trudno jest nam wejść w umysł tego dziwnego człowieka, i zgadnąć, co mu się w tym momencie kotłowało we łbie, z tego jednak co on nam na swój temat przez te wszystkie lata zdążył powiedzieć, zgaduję, że Radek Sikorski w tym momencie nie myślał o niczym innym, jak tylko właśnie o owym „gonna fuckin’ die”. Moim zdaniem, on, z jednej strony widząc to wszystko, co się wokół dzieje, a z drugiej rozrywany na wszystkie strony przez swoje nieustannie puchnące ego, chciał się najzwyczajniej w świecie popisać. On najprawdopodobniej uznał, że skoro w tym momencie wszystko się skończyło, to on tym swoim „lengłydżem” postawi na Ukrainie historyczną pieczęć, a kto wie, czy nie zapiszę się w historii obu państw jako taki właśnie Dirty Harry, Rambo, Rocky i Chuck Norris w jednym.

No i nagle okazało się, że ci na których on wychodząc z tego pałacu wpadł nie mają nic przeciwko temu by umrzeć, bo dla nich strach przed śmiercią – czego umysł takiego Sikorskiego nie ogarnia – nie ma żadnej wagi, o ile wybór pozostaje jeden: umrzeć, albo się na zawsze skompromitować. No więc wszystko skończyło się tak, że Sikorski powiedział co powiedzieć potrzebował, szybko popędził do pokoju hotelowego, żeby się już tylko lansować na Twitterze, a Ukraińcy wrócili na Majdan i dokończyli roboty. Po prostu.

Co nam zostało? Otóż Ukraina żyje swoim życiem, jeśli w ogóle myśli o Polsce, to prawdopodobnie tylko o tych z nas, którzy w tych szczególnych dniach o niej dobrze myśleli, dobrze jej życzyli, a co oni z całą pewnością zobaczyli i właściwie ocenili, natomiast minister Sikorski, czując że z tych chorych marzeń o wielkości został mu już tylko wstyd i ludzka nienawiść, ogłasza nagle, że to że Ukraina znajduje się tu gdzie ją dziś możemy z satysfakcją oglądać, to wyłącznie jego zasługa. No bo czyż nie jest faktem, że gdyby on wtedy nie wezwał do kapitualcji, to dziś mielibyśmy tam piekło.

Czyżby kokaina się skiepściła?

Serdecznie prosze o wspieranie tego bloga pod podanym numerem konta. Dziś zbieramy juz nie tylko na życie, ale również na sfinansowanie druku ksiązki o uczeniu. Dziękuje za każdy gest.