... i broń Boże nie zakładajmy żółtych kamizelek

          O czym chyba miałem okazję już tu wspominać, Francuzów i Francji nie lubię, w znacznym stopniu ze względów, których nie potrafię wymienić krótko i jednoznacznie. Jest mi tu tym bardziej ciężko, że w życiu miałem okazję poznać zaledwie paru z nich i nawet jeśli każdy z nich mnie zirytował, to wciąż prawdą jest, że ich nie lubię. Do tego dochodzi jeszcze polityka i tu do Francji dochodzą jeszcze Belgia, Holandia, Luksemburg, Niemcy, a więc najbardziej twarde jądro Unii Europejskiej i w ogóle tak zwanego zachodniego świata. W tej sytuacji jest czymś oczywistym, że kiedy gdzieś na tamtych terenach dochodzi do społecznych protestów, odczuwam bardzo nieprzyjemną satysfakcję przytłoczoną uwagą „Widziały gały co brały”. I jest też oczywiste, że kiedy dziś oglądam pokazywane nam niemal każdego dnia francuskie uliczne awantury, nie mogę się opędzić od bardzo złośliwych myśli.

      Przy tym wszystkim jednak muszę zaprotestować przeciwko nadzwyczaj silnej skłonnoości występującej po tak zwanej „naszej” stronie do traktowania tej bandy tępej huliganerii jako sojuszników. Przede wszystkim bowiem, jeśli liczymy na to, że to ów ruch żółtych kamizelek, czy jak oni się tam zwą, doprowadzi do tego, że Zachód znormalnieje, to jesteśmy w wielkim błędzie. Przede wszystkim, z tego co słyszę, to jest w mieście Paryżu zaledwie 10 tys. regularnie rozrabiających ludzi, a więc liczba przypominająca mniej więcej nasz KOD w chwilach jego największego sukcesu, a poza tym, właśnie przez to, że to jest zaledwie ten ich jakiś KOD, tyle że młodszy i bardziej energiczny, lepiej by było dla nas, byśmy nie wskazywali na nich akurat jako na przykład.

       Powtarzaliśmy tu u nas wielokrotnie przy różnego rodzaju okazjach, że jeśli jesteśmy niezadowoleni z władzy, to przede wszystkim powinniśmy mieć pretensje do samych siebie za to, że daliśmy się tak fatalnie oszukać, a jeśli życzymy sobie swój błąd naprawić, to powinniśmy poczekać do najbliższych wyborów i tam się wykazać rozumem i starannością. Kiedy Francuzi parę lat temu wybierali sobie tego lalusia za prezydenta i to w sposób aż tak zdecydowany, wszyscyśmy tu rwali sobie włosy z głowy, jak można było aż tak zgłupieć. Ja niestety obawiam się, że dziś, nawet jeśli już nie tylko 80, ale aż  95 procent francuskiego społeczeństwa będzie żądało dymisji Macrona, to w kolejnych wyborach oni sobie wybiorą kogoś przynajmnie równie beznadziejnego, a sytuacja intelektualna do której oni się doprowadzili i która determinuje ich polityczne i społeczne zachowania, to jest już wyłącznie ich osobista zasługa. I nie oszukujmy się, że tu chodzi tylko o Francję, o to że tam się ostatnio bardzo obniżyły warunki życia i ludzie są rozczarowani. Dokładnie taka sama sytuacja jest we wspomnianej Belgii, Holandii i Niemczech, a także w Hiszpanii, Włoszech i w Austrii, i tu w najmniejszym stopniu nie chodzi o to, że tam masło jest droższe niż w Polsce. Nie mam najmniejszych wątpliwości, że oni wszyscy czują, że coś niedobrego się z nimi dzieje, tyle że są już tak ogłupiali, że zaczynają zachowywać się jeszcze bardziej irracjonalnie, niż dotychczas, w tym wypadku przeracając i podpalajac samochody, wybijając szyby w sklepach i rzucając czym popadnie w policjantów.

      Proszę zwrócić uwagę na jeszcze jedną rzecz. Jak słyszymy, ów ruch żółtych kamizelek nie ma przywódcy i to podobno sprawia, że z nimi się ciężko dyskutuje. I to jest moim zdaniem coś, co tym bardziej każe nam na nich uważać. Jeśli oni rzekomo nie mają przywódcy, to znaczy, że ów przywódca gdzieś jak najbardziej jest, tyle że póki co nie ma żadnego interesu, by się ujawniać. Wiemy na pewno, że on z jakiegoś powodu nie lubi Macrona i uważa, że trzeba go jak najszybciej usunąć i zamiast niego postawić tam kogoś, kto będzie bardziej odpowiedni. A to tym bardziej oznacza, że owa francuska rozróba to nie jest nasz interes.

       Niedługo mamy kolejne wybory europejskie, jest duża szansa, że wygrają je tak zwane partie polulistyczne i to , a nie jacyś dziwni ludzie przebrani w żółte kamizelki, stanowi dla nas szanse na bardziej komfortowe budowanie lepszej przyszłości. Trzymajmy się tego.

Książka się pisze coraz lepiej i mam wielką nadzieję, że będzie dobrze. Póki co, wciąż przed nami Święta, więc jeśli ktoś myśli o ładnym prezencie, proszę pisać do mnie, a już powiem, jakie są opcje. k.osiejuk@gmail.com

Ilu ludziom pomoże Anna Dymna dzięki chorobie Kazia Kutza?

      Przede wszystkim chciałbym wszystkich zainteresowanych poinformować, że zapowiedziana książka się pisze i jeśli dalej będzie się pisała tak jak dotychczas, do końca roku powinna być gotowa. A dziś, tak byśmy tu nie zostali tacy zapomniani przez weekend, przesyłam najnowszy felieton z „Warszawskiej Gazety”. Powinno być dobrze. Dziękuję za cierpliwość.

      Wiem, że to może zabrzmieć niezbyt ładnie, ale muszę się przyznać do tego, że kiedy dowiedziałem się, że Kazimierz Kutz, kiedyś reżyser, a ostatnio polityk, zamógł na zdrowiu i trafił do szpitala, wprawdzie się nie ucieszyłem, ale żebym się szczególnie zmartwił, to nie powiem. Pewnie trochę dlatego, że kiedy nagle zaczyna odchodzić ktoś, kto przeżył już 90 lat, to traktujemy to bardziej jako coś naturalnego niż szokującego, chociaż w tym akurat przypadku poszło o coś innego. Choć mam swoje powody, by na nazwisko Kutz się krzywić, jedna rzecz zdefiniowała sposób, w jaki o nim myślę dziś. Otóż jeszcze w tak zwanych czasach posmoleńskich wystąpił Kazimierz Kutz w telewizji TVN24  i wspomniał rozmowę ze swoim kumplem, pisarzem Jerzym Pilchem, który z kolei mu opowiedział, jak to gawędził sobie z pewnym góralem i ten wysunął taką oto hipotezę, że Jarosław Kaczyński każąc swojemu bratu lądować w Smoleńsku, zdawał sobie sprawę, że to do jego śmierci, plan jednak był taki, że dzięki temu jego ukochany brat zostanie narodowym bohaterem, a on sam wykorzysta tę śmierć do swej politycznej kariery. A ja jestem przekonany, że to właśnie ta wypowiedź, nawet jeśli nie pierwsza, sprawiła, żę po tych wszystkich latach wciąż tak wiele osób ową insynuacje powtarza z tak wielką satysfakcją

        Jak mówię, to głównie wydarzenie sprawiło, że na wieść o cieżkiej chorobie Kazimierza Kutza, nawet jeśli się nieco zadumałem, nie zburzyło mi to z pewnością zazwyczaj dobrego nastroju. No i to też ten właśnie nastrój pewnie sprawił, że kiedy przeczytałem na Facebooku wyliczenia szefa klubu radnych Prawa i Sprawiedliwości Piotra Pietrasza odnośnie rocznych zarobków Kutza - swoją drogą, wcale nie tak bardzo wysokich - wzruszyłem jedynie ramionami, zastanawiając się może tylko nad tym, co to Pietrasza w ogóle obchodzi. Kiedy jednak za ten komentarz wylał się na niego wręcz nieprzyzwoity hejt, a jednocześnie dowiedziałem się skąd się w ogóle wziął temat, z wrażenia aż przysiadłem. Oto proszę sobie wyobrazić, że kiedy pojawiła się wiadomość o chorobie Kutza, natychmiast zareagowała zawodowo trudniąca się dobroczynnością Anna Dymna i zorganizowała zbiórkę pieniędzy na neurologiczna rehabilitację reżysera, oświadczając - uwaga, uwaga: „Kaziu to mój ukochany reżyser. Pomoc mu jest naszą wspólną powinnością”.

      Przepraszam bardzo, ale czuję, że mamy do czynienia z tak nieprawdopodobną bezczelnością, a jednocześnie zezwierzeńceniem, że jedyny komentarz, jaki przychodzi mi do głowy, to ten, że najwidoczniej trafił swój na swego. Może i Dymna jest osobą skromną intelektualnie, nie na tyle jednak, bym uwierzył w to, że ona liczy na to, że „Kaziu” pociągnie na tyle długo, by doczekać dnia, kiedy jej fundacja zakończy tę ponurą zbiórkę.

      A skoro tak, to uważam, że byłoby znacznie mądrzej gdyby radny Pietrasz, zamiast brać się za oświadczenia majątkowe tego staruszka, zajął się Dymną.

Wszystkich zachęcam do zaglądania do księgarni pod adresem www.basnjakniedzwiedz.pl, gdzie można kupować moje książki. Zachęcam również do kontaktu mailowego pod adresem k.osiejuk@gmail.com. Tym którzy mieszkają w Warszawie, a lubią mieć wszystko od razu w ręku, polecam fantastyczny sklep Foto-Mag tuż obok stacji metra Stokłosy.

Gdy nie ma czasu przyszłego, a wszyscy mądrzy jak jasna cholera

Marki, dolary, banany i biustonosz marki Triumph

Do roboty!

      Zacząłem ostatnio wracać do starych tekstów wspominanej tu już parokrotnie Peggy Noonan, a skoro do starych, to również pomyślałem sobie, że ciekawe by było rzucić okiem na to o czym ona pisze dziś, choćby przy okazji prezydentury Donalda Trumpa. Zajrzałem więc na jej internetową stronę i proszę sobie wyobrazić, że tam były wyłącznie starsze teksty, plus informacja, że ponieważ Noonan aktualnie pracuje nad nową książką, przez pewien czas pozostaje nam to, co ona napisała zanim zasiadła do poważnej pracy.

      I powiem uczciewie, że to mnie zdziwiło. Mi nawet do głowy nie przyszło, by w związku z pracą nad książką zawieszać coś tak drobnego jak pisanie felietonów. Wydałem tych książek dokładnie osiem i za każdym razem pisanie ich szło zupełnie równolegle z codzienną publikacją notek. I jakoś się udawało.

      Kłopot w tym, że od czasu wydania listów od prof. Gilowskiej minęły już ponad dwa lata i kiedy wydawało mi się, że na tym owa przygoda się zakończy, Gabriel zażyczył sobie, bym napisał coś nowego. Ponieważ propozycja ta spadła na mnie dość niespodziewanie, a decydować się trzeba było natychmiast, pomyślałem, że będą musiał zrealizować wielokrotnie formułowane wobec mnie życzenie, by napisać kolejną część „Listonosza”, czyli zrobić coś, czego wcześniej ani przez chwilę nie planowałem. A skoro tak, to pierwszym moim zadaniem jest stworzenie czegoś, co nie okaże się zaledwie cieniem oryginału. W tej chwili chodzi o to, by druga część „Listonosza”, była w stosunku do pierwszej czymś takim, jak druga część „Ojca Chrzestnego” wobec pierwszej, a w żadnym wypadku nie trzecia wobec dwóch pierwszych. A to z mojej strony wymaga, obawiam się, znacznie większego wysiłku niż dotychczas.

       Mało tego. Dziś wiele wskazuje na to, że tuż po ukończeniu „Listonosza” nr 2, będę się zabierał za jeszcze kolejną książkę, która również nie może być ot taka sobie, a czegoś takiego jeszcze nie ryzykowałem. I to tym bardziej zmusza mnie do jeszcze większej pracy.

       Wprawdzie nie pójdę tropem Peggy Noonan i nie zawieszę tego bloga na kołku, natomiast proszę mi pozwolić zwolnić nieco dotychczasowe tempo, co sprawi, że przez najbliższe dwa miesiące będę pisał rzadziej. Nie dużo rzadziej, ale rzadziej. A ja za to obiecuję, że się naprawdę postaram.

        Dziś, a już na pewno jutro, opublikuję tu swoją wypowiedź na temat swoich „Marek, dolarów…”, którą nam bardzo ładnie zmontował Michał, a na razie idę z psem, a potem już do roboty.

Hans, Kurt i Jurgen, czyli o świecie, który znika w globalnym ociepleniu

      W niedzielę na targach pojawił się Michał - to ten co  w nadzwyczaj profesjonalny sposób nagrywa nasze gadki - i poprosił mnie, bym opowiedział coś o jedynej aktualnie książce, o której jeszcze nie opowiadałem, a mianowicie o „Markach, dolarach, bananach i biustonoszu marki Triumph”. Żeby jakoś zacząć i opowiedzieć przede wszystkim o tym, co to w ogóle za książka, opowiedziałem anegdotę związaną z osobą i twórczością pisarza Stasiuka. Otóż było tak, że podczas targów krakowskich kilka lat temu siedział sobie na stoisku obok ów Stasiuk, a ja, chcąc się zorientować, co on takiego pisze, podszedłem i wziąłem do ręki książkę pod tytułem „Dojczland”, otworzyłem na pierwszej stronie i zacząłem czytać. Sparafrazuję: „Wysiadłem na dworcu kolejowym w Berlinie. Wyszedłem na ulicę i potknąłem się o zarzyganego menela. Poszedłem do swojego hotelu, z nadzieją, że kupię sobie niebieskiego Walkera i wypiję go w swoim pokoju. Niestety mieli tylko czerwonego”. No i to tyle. Rzecz jest w tym, że moja książka, to jest mniej wiecej coś takiego, tyle że w o wiele lepszym guscie, mądrzejszego, bardziej interesującego, no i znacznie lepiej napisanego. No i aby z kolei przybliżyć słuchaczowi, co mam na myśli, przeczytałem do kamery mały kawałek rozdziału właśnie o moim pobycie w Niemczech.

       Póki co, ten film wciąż jeszcze jest w przygotowaniu, więc nie wiem, jak tam ostatecznie owa prezentacja wypadła, natomiast myślę sobie, że to jest faktycznie bardzo dobra książka, a żeby zachęcić Czytelników do jej kupienia, przedstawię tu cały ów rozdział, o tym jak to mi było w owych Niemczech w roku 1980. Proszę posłuchać.

    

      Któregoś dnia, podczas mojego jedynego w czasach PRL-u pobytu na Zachodzie, mój tamtejszy kolega Hans powiedział, że zawiezie mnie do miejscowości Kelsterbach, żeby mi pokazać McDonalda i wziąć do kina na film – w Polsce z niewiadomych do końca powodów  zakazany – „Easy Rider”. Bardzo się tą propozycją ucieszyłem, może nie tyle ze względu na McDonalda, co przez ten film, no i pojechaliśmy.

      Przyznaję od razu, że z McDonalda nie zapamiętałem nic, poza tym, że wówczas sobie pomyślałem, że to jest jednak bardzo drogi interes. Gdy idzie o film, to owszem, było ostro. Poszliśmy do tego kina, siedliśmy sobie na swoich miejscach, zaczął się film, i oczywiście od razu okazało się, że jest zdubbingowany, co prowadzi do tego, że i Dennis Hopper, i Peter Fonda, nie wspominając już o młodym Jacku Nicholsonie, rozmawiają po niemiecku. Ponieważ jednak dla mnie sama świadomość, że wreszcie zobaczę „Swobodnego jeźdźca” była atrakcją wystarczająco dużą by jakoś szczególnie marudzić, nie pyskowałem, natomiast o wiele gorsze było to, że kinowa publiczność miasta Kelsterbach zachowywała się w sposób, jaki dla mnie, przybysza z komunistycznej Polski, był co najmniej szokujący. Otóż oni się zachowywali jakby byli w knajpie. Gadali, żarli coś, pili, palili papierosy, a wszystko to było tak w tej swojej egzotyce niezrozumiałe, że z tego pokazu nie zostało we mnie nic. Po filmie powiedziałem mojemu niemieckiemu dobroczyńcy, że z polskiego punktu widzenia, to co się działo w tym kinie, to był totalny syf, na co on się obraził i od tego czasu nasze stosunki trochę się ochłodziły.

      Kiedy dziś wspominam tamte tygodnie i owego Hansa, myślę sobie, że to musiał być albo jakiś wariat, albo poważny komunista, bo o polityce w ogóle nie rozmawialiśmy, a jego potrzeba by w ciągu tych paru tygodni odkupić wszystkie niemieckie grzechy wobec Polaków robiła naprawdę wrażenie. Pewnie właśnie w ramach owego programu ekspiacji, pojechaliśmy na weekend do którejś z wsi w góry Taunus. Hans był trenerem jakiejś piątoligowej może drużyny piłkarskiej, w dodatku ligi dziecięcej, więc wybraliśmy się tam w towarzystwie tych dzieci – piłkarzy z Frankfurtu nad Menem. Powiem uczciwie, że ja z uwagi na swój zawód, na młodzieży znam się dość dobrze, ale to czego byłem świadkiem tam, na tym niby-obozie piłkarskim, wspominam do dziś. Te dzieci to był taki element, że podejrzewam, iż gdyby oni jakimś cudem trafili do takiego technikum mechanicznego w Pile, czy nawet elitarnego liceum ogólnokształcącego w Działdowie, na drugi dzień zostaliby na osobiste żądanie swoich polskich kolegów relegowani.

      Pamiętam że poszliśmy do jakiejś knajpy, siedzieliśmy tam, grzaliśmy to piwo, a ja patrzyłem, jak każdy z tych młodocianych Szkopów kombinuje co by tu ukraść. Czy to szklankę, czy talerzyk, czy może jakiś nóż. Wszystko jedno. Byleby się zmieściło pod t-shirtem czy w skarpetce.

      Niedaleko akademika, w którym mieszkałem, znajdowała się  knajpa, gdzie kelnerem był pewien Grek – kolega z tego samego akademika. Bardzo miły człowiek. Kiedyś sobie trochę dłużej porozmawialiśmy o świecie i jego problemach, i on mi powiedział, że mi coś pokaże. Zaprowadził mnie do siebie do pokoju, podprowadził pod okno, i pokazał mi jakiegoś Niemca siedzącego po przeciwnej stronie przy biurku. Niemiec sterczał nad rozłożonymi papierami, na uszach miał słuchawki, i zachowywał się, jakby był kompletnie opętany. Skakał, machał rekami, walił pięściami po blacie biurka i – to oczywiście tylko widzieliśmy – coś krzyczał. Ów Grek wyjaśnił mi, że to jest jego znajomy, student czwartego roku medycyny, który nie wytrzymał presji i oszalał. Obecnie uczy się do egzaminów, które pewnie zda, bo jest bardzo zmotywowany. Później uzyska dyplom, uda się na jakąś terapię, dzięki której uda mu się pozbyć złych duchów, no i zostanie pierwszorzędnym niemieckim lekarzem z pierwszorzędną pensją.

       To wszystko co tam Niemczech 30 lat już temu zobaczyłem, od tego czasu nie pozwala mi poważnie traktować poważnie tych zawodzeń, jacy to my Polacy jesteśmy kulturowo i cywilizacyjnie uwstecznieni w stosunku do Zachodu. Inna sprawa, że to był rok 1980. Dziś może faktycznie jesteśmy nieco bliżej. A może dalej? Chyba mi się coś już zaczyna mylić. W każdym razie jesteśmy wciąż w Niemczech.

To ostatnie zdanie oznacza tylko tyle, że kolejny rozdział jest również o Niemczech, bo taki podczas pisania tej książki miałem pomysł, by w ten właśnie sposób płynnie przyechodzić z jednego rozdziału do drugiego. Książka jest do nabycia w księgarni Coryllusa pod adresem https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/marki-dolary-banany-i-biustonosz-marki-triumph/, w sklepie Foto-Mag w Warszawie, ewentualnie tu u mnie. E-mail: k.osiejuk@gmail.com

O rozpoznawalności i wypranych budżetach

       Pisał o tym już wczoraj w Szkole Nawigatorów w swoim podsumowaniu zakończonych właśnie warszawskich targów książki Coryllus, więc ja może pozwolę sobie na drobne uzupełnienie. Otóż podczas gdy faktycznie jest tak, że, jak się zdaje, dzisiejszy rynek książki kręci się głównie wokół takich tytułów, jak wspomniane „Seks, sztuka i alkohol” niejakiego Andrzeja Klima, czy „Najpiękniejsze prostytutki średniowiecznej Francji”, „Najpiękniejsze morderczynie w Anglii Henryka VIII”, „Najprzystojniejsi skrytobójcy carskiej Rosji” „Najinteligentniejsi oprawcy stalinowskich więzień”. Ze względu na to, że wciąż mieliśmy jakieś swoje zajęcia, nie było zbyt wiele okazji, by zaglądać na sąsiednie stoiska, a już zwłaszcza snuć się tam z myślą o tych bardziej od nas oddalonych, więc nie wiem, jak się sytuacja przedstawiała statystycznie, ale faktem jest, że niemal każde stoisko, które osobiście odwiedziłem, posiadało tego typu literaturę.

      Było tam jednak coś jeszcze, moim zdaniem równie niepotrzebnego, by nie powiedzieć bezużytecznego, a mianowicie cała kupa książek, niezmiennie grubych i wydanych niezmiennie w pięknej, twardej oprawie, gdzie całą okładkę wypełniała twarz autora, a tytuł był równie nieciekawy, co owej twarzy nazwisko. A zatem mieliśmy tuż obok nas książkę Macieja Wierzyńskiego „Trzy połówki życia”, Anny Seniuk „Nietypowa baba jestem”, Anny Seniuk „Warto mimo wszystko”, Adama Bonieckiego pod tytułem „Boniecki”, Radosława Sikorskiego „Polska może być lepsza”, Danuty Stenki „Filtrujac z życiem”, czy tuż obok nas książkę napisaną przez Adama Rotfelda, a zatytułowaną „W poszukiwaniu strategii”. Były też pozycje podobne, a więc opowiadające o kimś znanym, choć napisane przez kogoś nieznanego, jak Mileny Kindziuk „Jerzy Popiełuszko - biografia”, lub odwrotnie, napisane przez kogoś znanego, za to o kimś kompletnie nieznanym, jak Wojciecha Manna „Artysta - opowieść o moim ojcu”.

       Co różni te wszystkie pozycje, każdy z nas może sobie sam dopowiedzieć, ja bym natomiast chciał zwrócić uwagę na to, co je łączy. One z całą pewnością nie zostały wydane, by je ktokolwiek kupił. Nie mam najmniejszych wątpliwości, że za decyzją kolejnych wydawnictw decydujących się na tego typu towar stoi wyłącznie coś, co już jakiś czas temu nazwaliśmy przewalaniem budżetu. Moim zdaniem, nie ma bowiem takiej możliwości, by ktokolwiek ryzykował własne pieniądze, by wydać drukiem w najdroższym formacie coś co się nazywa „W poszukiwaniu strategii” i zostało napisane przez jakiegoś Rotfelda, którego zdjęcie w dodatku stanowi jedyny element okładki. Nie ma też szansy na to, że ktoś zechce kupić książkę Manna o jego ojcu, o którym wiadomo tylko tyle, że był podobno artystą. Mało tego, oni by tego nie sprzedali nawet gdyby Rotfeld napisał książkę o strategii odnośnie kupowania seksu za pomocą alkoholu w dawnym PRL-u, a ojciec Wojciecha Manna w latach 60-tych artystycznie fotografował gołe baby.

     Wszystko to wiec oczywiście było nadzwyczaj słabe, ale najsłabsze zachowałem na koniec. Otóż niemal naprzeciwko nas siedział z zamiarem rozdawania autografów znany jeszcze niektórym z nas Jacek Snopkiewicz, jako autor książki, wydanej w roku 1993 i zatytułowanej „Teczki, czyli widma bezpieki - czarny scenariusz czerwcowego przewrotu”, na okładce której po raz pierwszy mieliśmy okazję zobaczyć słynne „oczy Macierewicza”. Od tego czasu upłynęło już tyle lat, że ja bym osobiście dzisiejszego Snopkiewicza wziął za jakiegoś staruszka, który zmęczony życiem przysiadł przy jednym ze stoisk, żeby spokojnie wykorkować, gdyby przed nim nie stała kartka z napisem „Jacek Snopkiewicz”, a obok niego nie leżała książka z tym samym nazwiskiem i tytułem „Bezpieka. Zbrodnia i kara?”, jak się zdążyłem zorientować, o nieukaranych zbrodniarzach okresu stalinizmu. Siedział więc ten Snopiewicz, siedział i siedział, kompletnie samotny, bezrobotny, rozpoznany, jak się zdaje, tylko przez mnie, a potem wstał i sobie poszedł diabli wiedzą gdzie.

      Ktoś teraz być może powie, że niepotrzebnie i głupio się wymądrzam, bo i ja i Coryllus i Szymon, który tam też był ze swoją książką o Wielkiej Wojnie, jesteśmy jeszcze mniej rozpoznawani od Snopkiewicza, by już nie wspominać o Adamie Rotfeldzie. Możliwe bardzo. Rzecz jednak w tym, że choćby ta różnica była niewiadomo jak duża, to faktem jest, że wszyscy, którzy nas znają, kupują wszystko, co wydamy i proszą o jeszcze, natomiast tamci pozostają przy tym, że owszem, znają. I stąd właśnie moje przykonanie o tym, że tu chodzi wyłącznie o ten budżet, który trzeba wyprać. I stąd też moje przekonanie, że przyszłość jest dla nas bardzo jasna.

       Na koniec dobra, z dawna wyczekiwana wiadomość. Otóż prawdopodobnie w pierwszych miesiącach przyszłego roku będziemy wydawać drugą część „Listonosza” i, jeśli uda mi się przekonać do tego Gabriela, to jeszcze coś, ale to będzie już niespodzianka. I obiecuję, że zrobię wszystko, by jedno i drugie było jeszcze lepsze niż to co dotychczas.

Dzisiejszy tekst publikuję wyjątkowo i tu, ze względu na to, że dotyczy jak by nie było projektu mojego kumpla Coryllusa i uzupełnia jego wczorajszy tekst. Przy okazji, uściski dla wszystkich.

Szczyt klimatyczny, a warszawizm znów górą

       No i znów za nami kolejne targi, kolejna podróż do Warszawy i z powrotem, o czym będzie dopiero jutro, bo ja nawet nie wiem, czy orientują się Państwo, ale już dziś w moim mieście rozpoczyna się tak zwany szczyt klimatyczny. O co chodzi w tym szczycie tak naprawdę, mogę się tylko domyślać, a moje domysły są naprawdę ciekawe, oficjalny przekaz jest natomiast taki, że chodzi o to, by nasza Ziemia była miejscem mlekiem i miodem płynącym, przynajmniej do czasu jak Pan Bóg wreszcie postanowi z tym całym bałaganem skończyć i się zacznie.

        Mamy więc w Katowicach ów szczyt klimatyczny i proszę sobie wyobrazić, że w związku z tym od jakichś dwóch miesięcy miasto jest poddane całkowitej reorganizacji. Powstają nowe budynki, zamykane są kolejne kwartały, nad naszymi głowami latają helikoptery, z tego co słyszałem od dzieci, ulica na której mieszkamy, w związku z wizytą w sąsiedniej restauracji kogoś ważnego, została obstawiona przez trzy radiowozy na światłach, a w kolejnych budynkach w centrum miasta powstają stanowiska dla snajperów, którzy mają mieć oko na każdą obcą ciężarówkę. Nie żartuję. Tak jest i ten kto widział o tym zaświadcza.

      Ale jest jeszcze coś. Otóż ponieważ na ów szczyt przyjeżdżają grube dziesiątki tysięcy delegatów z całego świata, okazało się, że nasze Katowice nie posiadają wystarczająco dużej bazy hotelowej, by ich wszystkich pomieścić. W związku z tym do akcji ruszyli dzielna ludność tubylcza i z tego co mi wiadomo, dziś jest tak, że każdy z nas kto ma wolny pokój do dyspozycji, jest w stanie w jednej chwili dostać 14 tys. złotych od jakiegoś Nigeryjczyka, czy Katarczyka za dwa tygodnie. A zatem miasto eksploduje radością.

       Radość też widać na nowopowstałym po latach tak zwanej post-ziętkowej nędzy rynku, który się przerodził w swiąteczny jarmark na miarę jakiegoś Köln, czy innego Frankfurtu choćby i nad Odrą. Są stragany, ferie świateł, choinki, a nawet przepiękna karuzela w samym środku i do szczęścia brakuje tylko 20 stopni Celsiusza powyżej zera.

        A ja mam już tylko jedną refleksję. Kiedy oglądam telewizję - a mam tu na myśli telewizję publiczną - oraz zaglądam od czasu do czasu na portale w rodzaju onet.pl oraz tvn24.pl, nie mogę nie zauważyć, że o tym, co się dzieje w moim mieście oni zaczęli informować zaledwie parę dni temu. Wcześniej o tym co się dzieje w Katowicach, a daję święte słowo honoru, że działo się wiele, nie słyszałem ani słowa. Jak od paru dni informują nas media, lista gości, jacy mają przybyć na ów szczyt, ze względów bezpieczeństwa jest utajniona, co jeszcze chwilę temu, do czasu aż wraże media z satysfakcją poinformowały, że nic z tego, mogło oznaczać, że do Katowic w tych dniach przyjadą i Putin i Trump. Za to już wiadomo, że na pewno będą Bono, DiCaprio i sam mistrz Schwarzenegger. A ogólnopolskie media, jedne i drugie, zaczęły się tym wydarzeniem interesować dopiero parę dni temu. Czemu tak? Już tłumaczę i to ma bezpośredni związek z moim wspomnianym na początku wyjazdem do Stolicy.

      Otóż chodzi o to, że polskie media są skupione wyłącznie wokół dwóch rzeczy: Warszawy oraz tego co mieszkańcy Warszawy, a przy okazji ich pracownicy, mają w głowie. I nawet jeśli oni w głowie mają to co ja po raz już setny chyba miałem okazję oglądać na żywo, czyli tę codzienną, nadzwyczaj ponurą nędzę, to im do głowy nie przyjdzie, by wyjrzeć poza ten płot. Rozmawialiśmy tu jeszcze w piątek przy okazji rodzinnych uroczystości na ten temat i ktoś nagle zauważył, że kiedy się ogląda ogólnopolską telewizję, śledzi ogólnopolskie media, czy słucha się ogólnopolskiego radia i dowiaduje się, że na ulicy Kościuszki zderzyły się dwa busy, to, o ile nie jest podana nazwa miasta, wiadomo, że musi chodzić o Warszawę. Jeśli cała Polska dowiaduje się ża w okolicach Ronda Stokłosy pękła rura i w domach nie ma wody, to możemy być pewni, że to Rondo Stokłosy to Warszawa. Jeśli w Wiadomościach informują, że pod Zamkiem odbywają się targi książki, to też trzeba nam wiedzieć, że to chodzi o Zamek na Starym Mieście w Warszawie.

      Do czego zmierzam? Rzecz mianowicie w tym, że gdyby ów szczyt klimatyczny miał miejsce w Warszawie, my byśmy o nim musieli czytać i słuchać od pół roku. Gdyby on miał mieć miejsce w gwałtownie postawionej na nogi Sali Kongresowej, w Pałacu Kultury, na Stadionie Narodowym, oraz na Torwarze, nie byłoby dnia żeby cała Polska nie otrzymała najnowszych wiadomości na temat tego, jak Warszawa się przygotowuje do owego wydarzenia i co na ten temat sądzą wyborcy Rafała Trzaskowskiego. Od miesiąca byśmy oglądali wykresy pokazujące sondaże na temat tego, co mieszkańcy Warszawy sądzą o tym wydarzeniu i wysłuchiwali rozmów z psychologami analizującymi wpływ wielkich wydarzeń tego typu na stan psychiczny prostego oraz wykształconego człowieka.

      Tymczasem mamy Katowice i zwykłe życie. Owszem, centrum jest w znacznym stopniu wyłączone, wspomniane helikoptery hałasują nad głowami, a wszyscy się zastanawiają czy uda się gdzieś spotkać Leonarda Di Caprio. To już zaczęło się dziś, choć niektórzy mówią, że jeszcze wczoraj. Próbowałem się czegoś w tej sprawie dowiedzieć w telewizora, ale oni tam się zajmują głównie literówkami ambasador Mosbacher. Ciekawe, co by było gdyby ona mieszkała na przykład w Toruniu?
       A na koniec, pozdrowienie dla uczestników szczytu. I niech Merkel z Putinem żałują, że nie przyjechali.

Przywiozłem z targów trochę książek, więc jeśli ktoś planuje kupić komuś ładny prezent na Gwiazdkę, lepszej okazji nie będzie. Mój adres: k.osiejuk@gmail.com

Czy liżydupstwo to dobry sposób na Prezesa?

Jutro i pojutrze jestem na Targach Historycznych w Warszawie i nie wiem czy jeszcze uda mi się coś napisać. A zatem już dziś przedstawiam swój felieton z najnowszego wydania „Warszawskiej Gazety” i do zobaczenia albo jeszcze jutro rano, albo dopiero w poniedziałek.

     Wprawdzie od procesu, jaki Lechowi Wałęsie wytoczył Jarosław Kaczyński upłynęło już dość dużo czasu, jego echo nie milknie, a ja podejrzewam, że nie umilknie przynajmniej do 6 grudnia kiedy sędzia Weronika Klawonn nie wyda wyroku nakazujacego Wałęsie Kaczyńskiego przeprosić. A że tak się stanie, jestem dziś przekonany.

      Oczywiście, ponieważ przede wszystkim znam sytuację, w jakiej znajduje się polskie sądownictwo, a dodatkowo znam polityczne upodobania wspomnianej sędzi, biorę pod uwagę możliwość, że gdy dojdzie co do czego, okaże się, że to Jarosław Kaczyński ma przepraszać Wałęsę. Niemniej, znając przebieg tej rozprawy i kierując się zdrowym, a nie partyjnym rozsądkiem, uważam, że Klawonn Wałęsę załatwi na czysto.

      Czemu więc zajmuje mnie ta kwestia aż tak, że poświęcam jej osobny felieton? Otóż moim problemem jest to, że podczas gdy sędzia Klawonn w sposób ewidentny sprawę przeciwko Wałęsie prowadziła wedle powszechnie przyjętych standardów sztuki sędziowskiej, spotkał ją z tak zwanej „naszej” strony hejt wręcz niewyobrażalny. I co najgorsze, nie mam na myśli głosu Internetu, ale jak najbardziej pierwszej ligi prawicowych mediów, oraz polityki. O co są pretensje? Główna sprowadza się do tego, że sędzia Klawonn trzymała cały czas stronę Wałęsy i prowadziła rozprawę tak, jakby to Kaczyński był osobą pozwaną. Gdy jednak chodzi już o konkrety, zarzuty są zaledwie trzy: po pierwsze, sędzia Klawonn nie ukarała Wałęsy gdy ten odmówił odpowiedzi na pytania, po drugie, sędzia towarzyszący zapytał Kaczyńskiego, czy on wciąż  bardzo cierpi z powodu śmierci brata i po trzecie wreszcie, Kaczyński był odpytywany trzy godziny, podczas gdy Wałęsa zaledwie pół. Poza tym nie ma nic. Zero.

       Od dawna twierdzę, że 90% naszego dramatu w każdym możliwym wymiarze zawdzięczamy naszej ignorancji i głębokiemu przekonaniu, że ona nam w żaden sposób nie przeszkadza w wyrażaniu opinii. W tym wypadku mamy do czynienia wręcz z manifestacją tego nieszczęścia. Otóż po pierwsze, sędzia mogłaby ukarać Wałęsę gdyby on odmówił zeznań jako świadek, a nie osoba pozwana. Jako pozwany, on może wręcz sądowi powiedzieć, żeby mu dał święty spokój, bo on jest głupi i nie rozumie co się do niego mówi. Po drugie, ponieważ proces dotyczył obrazy uczuć, sąd musiał poprosić Kaczyńskiego, by owe uczucia opisał. Po trzecie ostatecznie, to nie sędzia przez trzy godziny trzymała na nogach Kaczyńskiego, lecz adwokat Wałęsy.

     O co więc chodzi? Mógłbym pomyśleć, że posłowie Czarnecki i Tarczyński, czy redaktor Jachowicz to prości durnie, jednak za tym stałoby ewentualnie tylko podejrzenie, że nimi kieruje czyste lizusostwo. Jeśli bowiem oni sądzą, że Kaczyński się na to weźmie, to muszą być wybitnie głupi. A zatem pozostaje już tylko metoda. Oni świetnie wiedzą, że Klawonn nie można nic zarzucić, natomiast zależy im wyłącznie na tym, by robić zwykłe bydło.

      Po co? Aaaa… to już jest temat na osobny felieton.

Jak wspomniałem, w Warszawie pod Zamkiem trwają Targi Książki Historycznej, na których od kilku już dobrych lata regularnie spotykam się z Czytelnikami. Zapraszam wszystkich i tym razem w sobotę i niedzielę od 10 do 18. Siedzę lub stoję na stoisku Kliniki Języka nr 11

Lewizna vs. Lewizna

     Rozmawialiśmy tu parę razy o tym, jak ów lewacki - przepraszam za to określenie, ale nie przychodzi mi do głowy nic choćby nieco bardziej uniwersalnego - obłęd, z jakim mamy do czynienia tu u nas od parunastu już lat, jest zjawiskiem, które ani nie powstało tu na naszej ziemi jako pierwsze, ani też tym bardziej nie zostało tu u nas wymyślone. Wręcz przeciwnie. Jeśli przyjrzeć się dokładnie, jak wygląda dziś spór między - znów pozwolę sobie na znaczne uproszczenie - zwolennikami zabijania dzieci poczętych, a ich ratowania, sytuacja w jakiej się znajdujemy my, jest zdecydowanie bardziej znośna od tej, z którą mamy do czynienia choćby w takich Stanach Zjednoczonych. A jestem pewien, że o prawdziwej skali owego szleństwa będziemy się mogli przekonać po wiosennych wyborach europejskich.

       Póki co, mówimy o Ameryce, która jest duża, silna i wszędzie obecna, zarówno ze swoimi cywilizacyjnymi sukcesami, jak i porażkami. Oto mają oni telewizję Fox, a w niej gadkę, jaką im regularnie prezentuje niejaki Tucker Carlson. Tucker Carlson to dziennikarz o poglądach mocno konserwatywnych, nadzwyczaj wyszczekany, a jego telewizyjny projekt sprowadza się do tego, że on zaprasza do swojego programu najbardziej zażartych piewców lewackiej ideologii i się z nimi przekomarzać, najczęściej oczywiście ich kompromitując. Wszystkie jego występy można znaleźć bez problemu na Youtubie, więc jeśli ktoś ma ochotę, serdecznie polecam, niemniej ostrzegam, że to co tam na nas czeka, to świat, w którym taka na przykład Magdalena Środa nie miałaby miejsca ze względu na zbyt prawicowe poglądy. Ow Tucker nie rozmawia z ludźmi, którzy wzywają do tego, byśmy się wszyscy kochali i by geje, lesbijki oraz imigranci cieszyli się wolnością taką jak nasza, czy że religia to opium sdla narodów. Oni nawet nie apelują oto, by przy okazji najbliższych wyborów odsunąć Trumpa od władzy. Nie. Oni nigdy nie schodzą poniżej poziomu, gdzie wzywa się do eksterminacji wszystkich tych, którzy na przykład uważają swoje życie rodzinne za obiektywny sukces, a stosowanie zaimków on/ona uważa się za faszyzm. Przesadzam? Ani trochę. Poziom sporu politycznego w Stanach Zjednoczonych sięga poziomów dka nas nieznanych.

     A zatem mamy owego Tuckera i mamy Amerykę, gdzie Zło nie jest już tylko jeszcze jedną propozycją, ale stanowi część życia, i nikomu nawet do głowy nie przyjdzie traktować go jako rozwiązania alternatywnego. I powtórzę, gdy chodzi o poziom tak zwanego „sporu”, to znów, to z czym mamy do czynienia w Polsce, to jest zwykła rozmowa przy kawie i ciasteczku. Nawet jeśli po drugiej stronie stolika siedzi cała redakcja „Wysokich Obcasów”. W tym akurat wymiarze, świat nas wyprzedził dokładnie w taki sam sposób, jak to robi od lat.

      Skąd nagle pomysł, by powrócić do tego tematu? Otóż znalazłem w Sieci rysunek ze znanego tygodnika „The New Yorker” o następującej treści:

      Gdy chodzi o „New Yorkera”, mimo że to jest banda lewackich opętańców, ja od lat nie znam niczego równie fantastycznego jak owe rysunkowe żarty. Wydaje mi się, że ja jeszcze chodziłem do liceum, gdy w starych toeplitzowskich „Szpilkach” pochłaniałem całym sercem te obrazki, no i do dziś pozostaje wierny tej estetyce i tej literze. I oto wczoraj znalazłem ów żart, gdzie, jak widzimy, na najniższym kręgu piekła buduje się mieszkanie dla Donalda Trumpa. I to jest właśnie taki żart.

       Przepraszam bardzo, ale przypomina mi się w tym momencie upadek Wojciecha Młynarskiego, wielkiego artysty i poety, który w momencie gdy zaangażował się w politykę, nie dość że natychmiast stracił swój złoty róg, to jeszcze, jak słyszymy to tu to tam, zwyczajnie też zmysły. Jest jednak coś co sprawia, że to co spotkało Młynarskiego w najmniejszym stopniu nie przypomina tego, co się stało z rysownikami „New Yorkera”, a więc z ludźmi, którzy zanim otworzą rano oczy, już widzą rok 1921 i prezydenta rozrywającego swoimi tłustymi paluchami wolny świat. Młynarski, owszem, został pożarty przez politykę i od tego zwariował, jednak nawet jego wierszyk o sędzi Tulei to był majstersztyk przy tym co zaprezentowałem wyżej. Proszę popatrzeć na to coś. Przecież to jest upadek kompletny. Bo co oni chcą nam powiedzieć? Że Donald Trump pójdzie do piekła? Przepraszam bardzo, ale, pomijając już poziom tego grepsu, co to się dzieje? Czyżby nagle ta banda lewackiego śmiecia zaczęła wierzyć w ostateczne potępienie?

       No, nie wiem, co mam im powiedzieć. Może tylko to, żeby się nie martwili, bo Jezus jest Panem. A jeśli idzie o naszych bojowników o tęczę nad światem, to niestety same złe wieści: jeszcze wiele przed wami. Musicie się zdecydowanie bardziej starać, byśmy was mieli zacząć traktować poważnie.

Już pojutrze z częścią z nas spotkam się w Warszawie w Arkadach Kubickiego na targach książki. Tymczasem jednak tych co mają za daleko zapraszam na zakupy albo do księgarni pod adresem www.basnjakniedzwiedz.pl, albo tu do mnie pisząc na adres k.osiejuk@gmail.com.