...

Oczywiście, jakoś głupio jest komentować zdarzenie, które z jednej strony, musimy traktować, jako naszą osobistą porażkę, a z drugiej, jako dowód naszego kompletnego braku zdolności oceny. Szczególnie ta druga kwestia boli wyjątkowo. Akurat w moim wypadku, sytuacja jest o tyle łatwiejsza, że ja swój optymizm i wiarę w człowieka wyssałem z mlekiem mojej mamy, i nie widzę takiej możliwości, by się tu miało kiedykolwiek coś zmienić. A zatem, jeśli widzimy dwoje ludzi, którzy patrzą na zachmurzone niebo i jeden mówi „Będzie lało”, a drugi „Na pewno się przejaśni”, to jest więcej jak pewne, że ja jestem tym drugim. Ale też, jeśli dziś stoimy oko w oko z tą bardzo przykrą porażką, to nikt nie może ode mnie wymagać, bym wpadał w nastrój bardziej czarny, niż on jest ze mną w sposób naturalny, i na przykład zaczął brać udział w debacie na temat koniecznych zmian po prawej stronie politycznej sceny, czy organizował konkurs na tego, kto powinien zastąpić Jarosława Kaczyńskiego na stanowisku prezesa mojej partii. Odmawiam udziału w tego typu przedsięwzięciach przede wszystkim dlatego, że uważam Jarosława Kaczyńskiego za najwybitniejszego i najskuteczniejszego polskiego polityka w ogóle, a poza tym wiem doskonale, że w momencie gdy dojdzie do owej spektakularnej rezygnacji, polska prawica – od środowisk Gazety Polskiej zaczynając, a kończąc na najbardziej radykalnych środowiskach katolickich – dopiero wówczas pokaże, na co ją stać. A ten pokaz będzie tak spektakularny, że nawet wtedy, gdy już się skutecznie wyrzygamy, nie zrobi nam się ani trochę lepiej.

Ktoś powie, że czym innym jest zaprzeczanie całej swojej naturze i występowanie przeciwko temu, w co się zawsze wierzyło, a czym innym jest nieumiejętność przyznania się do błędu. Otóż ja się do błędu przyznaję. Tak, to prawda. Widząc co się dzieje w Polsce od czterech lat, obserwując bardzo uważnie tegoroczną kampanię wyborczą, analizując postawy tej kampanii uczestników, i wreszcie starając się dochodzić do konkretnych ocen, pomyliłem się i udowodniłem swoją, w najlepszym wypadku, naiwność. Uznałem, że musi się rozpogodzić, podczas gdy, jak się właśnie okazuje, nie dość, że nie musiało, to – wręcz przeciwnie – wiadomo było, że będzie lać. I to mocno. I to długo. A zatem, zupełnie uczciwie, mogę dziś zaapelować do czytelników tego bloga, ale też do wszystkich moich przyjaciół, którzy ufali moim politycznym i społecznym analizom, by następnym razem, jeśli już będą chcieli mnie słuchać, moje słowa traktowali, jako słowa człowieka, który już tak ma, że kiedy niebo się chmurzy, on wierzy, że na pewno się przejaśni. No i jeszcze, ewentualnie, takiego kogoś, kto pokazuje nie jak jest, ale jak – wedle najbardziej podstawowego ludzkiego porządku – być powinno.

A jak być powinno? Myślę, że bardzo dobrze wyraziła to moja starsza córka wczoraj, kiedy zalewając się łzami, powiedziała, że to wszystko jest tak strasznie niesprawiedliwe, że ona już dłużej nie jest w stanie tego znieść. Że nie może być tak, by to kłamstwo, ta bezczelność, ta zbrodnia zostały tak bardzo niesprawiedliwie oczyszczone. A więc, z całą pewnością, powinna istnieć sprawiedliwość i powinien istnieć najbardziej podstawowy, ludzki instynkt, który sprawia, że kiedy człowiek widzi wreszcie to zło, które tak bardzo każe mu cierpieć – to na to zło reaguje wzburzeniem. A nie spuszczoną pokornie głową. Powinno być tak, że jeśli człowiek stoi przed oknem, z którego zdjęto kraty, to powinien to okno otworzyć i przez nie wyjść.

Pewnie ze względu na te kraty, przypominają mi się tu końcowe sceny z filmu „Lot nad kukułczym gniazdem” i to nasze bezradne niegdysiejsze zdziwienie, że oni tam wszyscy zostali, a McMurphy wraz z nimi, bo jakoś mu było żal ich opuścić. Ale wydaje mi się, że dziś o wiele lepszym przykładem będzie dla nas tamta przetragiczna historia dziewczyny sterroryzowanej przez dwóch mężczyzn, którzy kazali jej sobie towarzyszyć przez dzień i noc i dzień, i którzy ją w końcu - znudzeni tym jej irytującym beczeniem - zabili, a ona przez ten cały czas była przerażona, bo wiedziała, że oni ją ciągną za sobą na śmierć, ale też i posłuszna i pokorna i oddana, bo prawdopodobnie uznała, że jeśli się zacznie bronić, to tylko będzie gorzej. Straszna to historia. Najstraszniejsza. A ja sobie myślę, że gdybym w jakiś magiczny sposób mógł obserwować tamtą gehennę, a jednocześnie nie byłbym w stanie jej zatrzymać, to z całą pewnością bym do końca wierzył, że ona się jednak poderwie i im zwieje. No i modlił się, by okazało się, że miałem rację. I oczywiście i wtedy, tak jak dziś, naraziłbym się na złośliwe docinki, że jednak jestem strasznie głupi i naiwny.

Wspomniałem o modlitwie. Dziś, bardziej niż kiedykolwiek, żyję przekonaniem, że tak naprawdę, to była jedyna rzecz, jakiej nam zabrakło. Oczywiście wiem, że ta kampania – choć, moim zdaniem, zupełnie dobra – mogła uniknąć paru wręcz dramatycznych błędów i wykorzystać parę naprawdę dobrych pomysłów. Myślę sobie na przykład, że może jednak trzeba było Jarosławowi Kaczyńskiemu skorzystać z pomocy Jacka Kurskiego, o którym, cokolwiek by nie myśleć, trzeba powiedzieć jedną rzecz na pewno – on wygrywa wybory. Można było – skoro nie dało się bezpośrednio wykorzystać talentów Zyty Gilowskiej – zauważyć, jaką siłę stanowi proponowana przez nią narracja, i wyciągnąć z tego odpowiednie wnioski. Można było skorzystać z jej wręcz rewolucyjnego pomysłu z kartką papieru i prostym dzieleniem, zrobić z tego wyborczy klip i wydać na jego emisję, codziennie od rana do wieczora, wszystkie pieniądze. Trzeba było zrozumieć, że droga do zwycięstwa leży w zaapelowaniu do tak bardzo ludzkiego pragnienia przeżycia. A więc można było wiele, i ja to dziś bardzo boleśnie czuję.

Wiem jednak z całą pewnością – i wciąż to powtarzam – że tego, czego nam zabrakło najbardziej, to modlitwa. I to modlitwa zarówno indywidualna, jak i powszechna. I że brakuje nam tej modlitwy od wielu już lat, i tak samo jak brakuje nam tej modlitwy, tak też nam brakuje tego, kto by nam tę modlitwę pomógł prowadzić, a mianowicie polskiego Kościoła. Nie wiem, dlaczego tak się dzieje, nie mam pojęcia, czy za tym stoi jakiś plan, czy tylko przypadek, czy zaledwie błąd, czy jakaś potężna zdrada, ale faktem jest, że już wiele lat temu polski Kościół opuścił swój lud. Opuścił swój lud i wydał go na pastwę najbardziej podłych żywiołów. Widziałem to wielokrotnie – jeszcze wtedy, gdy ci biedni, zapłakani ludzie, ściskający swoje różańce byli obszczywani przez hordy pijanej warszawskiej żulii, kiedy te znicze i te kwiaty, na polecenie warszawskich urzędników, były przez warszawskie służby miejskie pakowane do śmieciarek, kiedy wygarniturowani urzędnicy
prezydenta Komorowskiego zabierali otumaniałym warszawskim księżom sprzed ich zadartych z zadowolenia nosów Krzyż, ale też i wczoraj, gdy w moim kościele nasz ksiądz proboszcz, z okazji ważnego przecież wydarzenia, jakim są wybory parlamentarne, nie dość, że nie wezwał do modlitwy za Ojczyznę, to nawet na temat tych wyborów się nie zająknął. Zupełnie jakby nic szczególnego się nie działo. Jak słyszę, nie tylko mój ksiądz, ale w ogóle polscy księża we wczorajszą niedzielę bardzo powszechnie zademonstrowali, że ich te wybory nie dotyczą.

No ale, czego się mogliśmy po nich spodziewać, skoro, jak się wydaje, nawet Episkopat nie uznał za stosowne zauważyć, że coś się właśnie decyduje? Zupełnie jakby ich zaczarował tryumfujący dziś Adam Darski. Dzisiejsza „Gazeta Wyborcza” uczciła Dzień Zwycięstwa wezwaniem do prawa do aborcji dzieci walczących o przetrwanie w inkubatorach. Wczoraj, jak podały rozbawione media, ksiądz kardynał Dziwisz tak pędził do wyborów, że zapomniał zabrać ze sobą dowód osobisty i jego kierowca musiał szybko wracać po dokument do Kurii, czy gdzie tam była ta szufladka. Wszystko się jednak dobrze skończyło i głos został oddany. Jest dobrze.

A więc dziś, kiedy wiem, że znaleźliśmy w bardzo przykrym położeniu, a ja sam okazałem się tak głupi, że tego co się kroi nie przewidziałem, nie bardzo mam ochotę ani na wypominanie sobie swojej naiwności, ani innym ich słabości. Natomiast zdecydowanie mam żal do Kościoła. Czuję ten żal i jednocześnie się modlę, by ta zdrada nie spuściła na nas jeszcze większej kary. Bo tego jestem już naprawdę pewien. Zasłużyliśmy sobie na nią stuprocentowo.

Zachęcam wszystkich do kupowania książki. Jest tuż obok i wystarczy kliknąć, by wejść do księgarni. Gwarantuje że warto. W samych Katowicach i w sąsiednich miastach głosowało na mnie ponad 400 osób. Gdyby oni wszyscy kupili po jednym egzemplarzu (a czemu nie?), już byśmy mogli się szykować do wydania kolejnej. A to przecież tylko Śląsk. A gdzie cała Polska?