O ludziach zimnych i gorących

Nie wiem, ile z osób odwiedzających ten blog, zagląda też od czasu do czasu na blog mojego kolegi, i przy okazji człowieka, który wydał moją książkę o siedmiokilogramowym liściu, Coryllusa, ale, ponieważ wiem, że wszyscy tu lubimy sobie poczytać ciekawe i ładnie napisane artykuły, podejrzewam, że na ogół Coryllusa znamy i czytamy. A w związku z tym, domyślam się, że wielu z nas wie też, że od dnia, kiedy najpierw sondażownie, a za nimi Państwowa Komisja Wyborcza, ogłosiły wynik wyborów, Coryllus poświęcił całe swoje pisanie bardzo radykalnemu, bezkompromisowemu i pełnego gniewu wyrzucaniu kampanii Prawa i Sprawiedliwości najpierw ciężkich zaniedbań, które, zdaniem Coryllusa, musiały doprowadzić do porażki, a ostatnio wręcz zdrady swoich wyborców. To co mnie dość zaskakuje, to fakt, że reakcje na opinie prezentowane przez Coryllusa są w dużej części pozytywne, a więc stosunkowo wielu czytelników zgadza się, że ci działacze PiS-u, którzy wzięli na siebie odpowiedzialność za prowadzenie i wynik tej kampanii, sprawę, krótko mówiąc, spieprzyli. Świadomie, czy nieświadomie, celowo, czy nie celowo – ale spieprzyli.

Ponieważ jednak najświeższy tekst Coryllusa, dotyczący już bezpośrednio zdrady, spowodował naturalną wrzawę, i równie naturalny wzrost głosów oburzenia, czuję, że nie mam innego wyjścia, jak się w całą sprawę zaangażować i wtrącić swoje trzy grosze. Dotychczas, jak wiadomo, starałem się bardzo ostrożnie komentować wynik wyborów, a tym bardziej oceniać pracę sztabu. I wbrew pozorom, nie wynika to z tego, że, jako wierny członek PiS-u czuję się bardzo niezręcznie, publicznie krytykując kampanię, jaką PiS przeprowadził, ale z faktu, że przez mój dramatycznie naiwny i wieczny optymizm, w dniach kiedy kampania się jeszcze w najlepsze rozwijała, ja nie miałem żadnych bardziej negatywnych pod jej adresem uwag, i byłem szczerze przekonany, że ewidentne dziadostwo musi zostać ukarane, a cnota nagrodzona. A zatem dziś jakoś mi głupio stawać na środku sali i się wymądrzać. Tyle wszystkiego, że w pewnym momencie nieśmiało zauważyłem, że może trzeba było skorzystać z usług Wojciecha Cejrowskiego, albo wszystko jedno kogo – byle był to ktoś kto ma pojęcie, jak się prowadzi skuteczną kampanię.

Dziś jednak, jak mówię, czuję, że dłużej mi nie wypada udawać, że sprawa mnie nie dotyczy. Co nam zatem mówi Coryllus, i co w tym, co on mówi, jest tak szokującego, że doszło wręcz do tego, że pojawili się nawet komentatorzy, którzy postanowili bojkotować jego księgarnię i nie kupować sprzedawanych przez niego książek? Wbrew pozorom, nic. Wbrew pozorom, nic takiego, co, nawet gdybyśmy wcześniej tego nie brali pod uwagę, to tu to tam się nie pojawiało w publicznej dyskusji. Mam na myśli opinię, że działacze Prawa i Sprawiedliwości, tacy jak Hofman, Kamiński i Poręba, a więc te trzy osoby, które stanowiły swego rodzaju think tank całej kampanii, tak naprawdę mają w nosie całą tę ideologię, całe te nasze marzenia, te wszystkie nasze łzy i nerwy, ten cały ruch, który wzmacnia Prawo i Sprawiedliwość drżeniem swoich serc, natomiast to co ich tak naprawdę w tym wszystkim interesuje, to poczucie, że należą do wąskiej grupy politycznych celebrytów, którzy, dopóki jest jak jest, mogą zawsze liczyć na codzienną porcję próżnej przyjemności.

Coryllus napisał, że Hofman, Kamiński i Poręba w najmniejszym stopniu ani nie rozumieją naszych emocji, ani tym bardziej, się nimi nie przejmują, a co gorsza, w tym swoim, pozbawionym jakże dobrze nam znanych wzruszeń, świecie, wcale nie są jakimiś szczególnymi wyjątkami. Że niewykluczone, że jedną z bardzo nielicznych, a kto wie, czy nie jedyną, osobą, której tak naprawdę jeszcze tam na czymkolwiek poza bieżącą polityką, bardziej zależy, jest Jarosław Kaczyński. I ja dziś muszę powiedzieć, że, choć wciąż nie chcę oceniać konkretnie tej kampanii i poziomu zaangażowania, jakie w nią włożyli jej autorzy, diagnoza Coryllusa na tym poziomie jest dla mnie czystą i jednoznaczną oczywistością. I dziwię się szalenie, jeśli ktoś nagle przychodzi i słysząc opinię, że partyjni działacze Prawa i Sprawiedliwości – czy jakiejkolwiek zresztą innej partii – w swojej większości dbają wyłącznie o swój prywatny interes, unoszą się oburzeniem i gniewem. A dziwię się, ponieważ interesuje się polityką wystarczająco długo, i mając przez ten czas okazję obserwować – z często zdecydowanie zbyt dużym zaangażowaniem – zachowanie poszczególnych działaczy, o wiele zbyt często miałem też tę nieprzyjemność stwierdzić, że z tym moim sercem, tym moim zaangażowaniem, z tym moim oddaniem sprawie, wyglądam przy nich, jak naiwny idiota. Że ja stoję przy nich, patrząc na nich jak na tych, którzy mnie będą skutecznie reprezentować, a widzę wyłącznie szalenie zajętych urzędników, dobrze jeśli przynajmniej w podstawowy sposób grzecznych.

A co mam powiedzieć o tych, którzy już są dawno ex? Takich jak starszy Kamiński, Bielan, Poncyliusz, Kluzik, Kowal, Zalewski… możnaby wymieniać. Wszystkich tych, którzy kiedyś byli tacy świetni, tacy nasi, tacy wierni – i nagle okazało się, że wystarczy parę godzin, żeby się okazało – po raz który to z kolei? – że wszystko to było o dupę potłuc. No i jeśli mam być konsekwentny, proszę mi powiedzieć, jakie ja mam gwarancje, że już za parę miesięcy nie będę musiał oglądać w telewizji Moniki Olejnik, jak rozmawia z Hofmanem, czy Porębą, a oni, z równie spokojną twarzą, jak dziś, będą mi tłumaczyć, że Jarosław Kaczyński to stary bałwan i półprzytomny piernik, i że oni to wiedzieli od dawna? No, proszę mi powiedzieć, jakie tu są gwarancje? Otóż problem polega na tym, że gwarancji nie ma żadnych. Dlaczego? Bo zamiast owych gwarancji, istnieje bardzo mocne podejrzenie, że dla większości z nich, miejsce, które oni obecnie zajmują, to kwestia czystego zbiegu okoliczności. Może kiedyś, zanim się tak wyeksponowali, byli oni równie zaangażowani, jak my… tyle że to im zdecydowanie już jakoś dawno przeszło.

Nie jestem działaczem partyjnym. Tyle wszystkiego, że jestem Prawa i Sprawiedliwości członkiem i parę razy w życiu miałem okazję się spotkać z ludźmi bardziej oficjalnie ode mnie w ten projekt zaangażowanych. I otóż, proszę sobie wyobrazić, że za każdym razem, gdy z kimś takim rozmawiałem, miałem bolesne uczucie, że obaj znajdujemy się na dwóch przeciwnych biegunach emocji. Ile razy miałem okazję z kimś tego typu rozmawiać, nie mogłem zwalczyć w sobie przeświadczenia, że to całe moje gadanie o Polsce, o PiS-ie, o Kaczyńskim, o walce, tego kogoś kompletnie nie interesuje. Dochodziło wręcz do sytuacji tak horrendalnych, że ja się pytałem, na przykład, co tam u Prezesa, a odpowiedź padała, że się pewnie „zajmuje mamusią lub kotem”. I wszystko oczywiście odbywało się cholernie życzliwie – w końcu, jak by nie było, jesteśmy z PiS-u – tyle że tak trochę bardziej swobodnie.

Ponieważ uważam, że okazja jest ku temu bardzo dobra, opowiem też dziś coś, czego wcześniej nie opowiadałem i, szczerze powiem, opowiadać nie planowałem. Najpierw jednak powiem, dlaczego. Otóż przede wszystkim wydawało mi się, że plotki są oczywiście bardzo przyjemne i niekiedy ich upublicznienie może być z korzyścią dla wielu, jednak wciąż, owo plotkowanie ma w sobie coś niesympatycznego. Drugi powód mojego milczenia był już bardziej praktyczny. Ja najzwyczajniej w świecie nie mogłem do samego końca, a więc praktycznie do dziś, uwierzyć, że to co usłyszałem, było faktem, a nie wynikiem jakiegoś błędu, czy niedosłyszenia. No ale jednak opowiem. Jak niektórzy pamiętają, jeszcze w zeszłym roku, w trakcie kampanii prezydenckiej, Janek Pospieszalski zaprosił mnie do swojego programu „Warto rozmawiać”, żebym opowiedział o szaliku, jaki prezydent Kaczyński swego czasu trzymał na piłkarskim stadionie i o serii wyjątkowo parszywych zdjęć, jakie z tej okazji zostały opublikowane przez Agorę. Zajechałem więc do tej telewizji, ktoś przyszedł, zaprowadził mnie do tej ich kawiarni, postawił kawę i kazał czekać. Siedziałem tam więc sobie sam i rozglądałem się ciekawie. Po jakimś czasie zaczęli pojawiać się inni uczestnicy programu, a więc najpierw chyba przylazł Jan Hartman, po nim Ludwik Dorn, a po Dornie Karnowski z Mistewiczem. Siedli obok i zaczęli się jedni z drugim wesoło zaprzyjaźniać. Tak wyszło, że najbliżej mnie usiadł Dorn z Hartmanem i pogrążyli się w rozmowie. Nie wiem, o czym gadali, bo, wbrew pozorom, wcale nie jestem aż tak wścibski, jednak to co mnie uderzyło, to fakt że oni znajdowali się w wyjątkowej komitywie, no a poza tym, w pewnym momencie usłyszałem coś bardzo wyraźnie. Otóż Dorn zaczął opowiadać Hartmanowi, jak się czuje wobec zbliżających się wyborów, i powiedział – to jest ten fragment, co do którego jest mi tak trudno uwierzyć, że się nie przesłyszałem – że z jego punktu widzenia, najlepszym rozwiązaniem byłoby, gdyby Jarosław Kaczyński przegrał, tyle że nie tak bardzo; uzyskując, powiedzmy, jakieś 35 procent.

Ja wiedziałem, że Dorn jest poza PiS-em, że jest z Prezesem pokłócony, że on pewnie już PiS-u nie lubi, natomiast fakt, że on nagle, tylko dlatego, że coś tam między nimi nie poszło tak jak należy, jest gotów zdradzić wszystkie swoje przekonania, całą swoją polityczną wiarę, no i w efekcie Polskę, byle tylko Bronisław Komorowski Kaczyńskiemu wpieprzył i został prezydentem, i przekazać swoje poparcie Komorowskiemu – było dla mnie prawdziwym szokiem. Szokiem tak wielkim, że – jak mówię – do dziś nie mam nawet pewności, czy jednak się nie przesłyszałem. Nie zmienia to jednak faktu, że ja po prostu wiem, że im tak naprawdę jest dokładnie wszystko jedno. To my wypruwamy z siebie żyły. To my kochamy i nienawidzimy. To my wreszcie narażamy się na wzgardę innych, niekiedy nawet ryzykując los swoich rodzin. Co z tego rozumieją oni? Głupie pytanie. To w ogóle nie jest kwestia rozumienia. To jest wyłącznie kwestia priorytetów.

Jarosław Kaczyński, w niedawnej wypowiedzi, stwierdził, że on, nawet gdyby chciał, nie może zrezygnować z prezesowania Prawu i Sprawiedliwości. A to mianowicie przez wzgląd na tych ludzi, którzy każdego 10 kwietnia na Krakowskim Przedmieściu krzyczą do niego „Jarosławie ratuj!”. Wielu z nas prawdopodobnie pamięta obrazki z filmu Ewy Stankiewicz o Krzyżu i pamięta postać pewnej dziewczyny, która tam pod tym Krzyżem wciąż się kręci. Otóż, z mojego punktu widzenia, z nią jest coś nie tak. Ona na sto procent robi wrażenie osoby… hmm, jak by to powiedzieć – dziwnej. Ale widzę ją, obok niej widzę innych ludzi towarzyszących jej w tym rozpaczliwym proteście i jestem z nią całym sercem. Bo wiem, że cokolwiek by o niej nie powiedziec, ona tam nie realizuje niczyich interesów. Ona tam przyszła, bo to zło, które nas wszystkich zalewa ją akurat przerosło. Ona akurat już nie wytrzymała.

I teraz powstaje pytanie, co na jej temat myśli Jaroslaw Kaczyński? Otóż on już na to odpowiedział. Właśnie ze względu na nią – mimo że, jak już w innym miejscu zadeklarował, życie dla niego się skończyło – on, zamiast pójść do domu i skulić się w kącie obok swojego kota, pozostaje tu. Właśnie przy niej. Bo wie, że już nikt inny poza nią go nie potrzebuje. No i pojawia się też drugie pytanie. Co o niej myśli – no dobra, załóżmy że się jednak przesłyszałem, i on jest faktycznie nasz – Ludwik Dorn? Otóż, moim zdaniem, Ludwik Dorn o niej nie myśli nic. Dla Ludwika Dorna ona jest nikim. Podobnie zresztą, jak my wszyscy. Wściekli, zapłakani i walczący. I dobrze, jeśli nie okaże się, że on się z nas śmieje.

Pozostaje nam wrócić do serii tekstów Coryllusa, a zwłaszcza do tego z nich ostatniego. Co ja o nich sądzę? Czy się zgadzam, czy mnie one oburzają? Otóż ani mnie nie oburzają, ani też się z nimi nie zgadzam. Nie oburzają mnie, bo uważam przede wszystkim, że każdy ma prawo pisać, co mu się podoba, o ile za tym pisaniem stoją czyste intencje i przeświadczenie o tym, że się pisze prawdę. A ja jestem pewien, że Coryllus, pisząc to co pisze, jest przekonany, że pisze szczerą prawdę. I że ma dobre intencje. Co mi się natomiast w tych jego tekstach nie podoba? Otóż nie podoba mi się w nich przekonanie, że to zakłamanie i te interesy mają w ogóle jakiekolwiek znaczenie i że stanowią w ogóle jakieś niezwykle interesujące zjawisko. Moim bowiem zdaniem, one ani nie są szczególnie ciekawe, ani tym bardziej nie niosą w sobie jakichkolwiek poważnych skutków. To czy PiS wygrywa, czy przegrywa, czy też wspomnienie nazwy Platformy Obywatelskiej budzi w społeczeństwie słodką rozkosz, czy obrzydzenie, stanowi zagadkę, której ani zrozumieć, ani przewidzieć nie jesteśmy w stanie. I wreszcie, jeśli dziś Platforma Obywatelska po raz kolejny wygrała wybory, to wydarzenie nie jest wcale wynikiem tego, że ich działacze są bardziej od naszych szczerzy, uczciwi i pełni poświęcenia. To może świadczyć najwyżej o tym, że tamten projekt jest całkowicie aideowy. Tamten projekt, jeśli jest popierany i wybierany przez większość głosujących, to tylko dlatego, że on gwarantuje bezpieczeństwo dla tych grup, które swoje powodzenie opierają wyłącznie na interesach, a nie na czymś tak nieokreślonym, jak poglądy czy wiara.

I przeciwnie. Jeśli te miliony, które mogły w tym roku zagłosować na Prawo i Sprawiedliwość, tego nie zrobiły, to stało się tak nie dlatego, że one nie mogły znieść sytuacji, że ten PiS jest taki jakiś inny, ale dlatego, że jest dokładnie taki jak wszyscy. Jak te wszystkie Peesele, te Platformy i ci komuniści. I że, tak jak oni wszyscy, oni mają nas wszystkich głęboko w nosie. Coryllus twierdzi, że dopóki Prawo i Sprawiedliwość nie stanie się takie jak Jarosław Kaczyński, nie ma jakiejkolwiek szansy na sukces. I z tym się też nie zgadzam. Prawo i Sprawiedliwość nigdy nie będzie takie jak Jarosław Kaczyński. Tacy jak Jarosław Kaczyński, z jego oddaniem i poświęceniem, możemy być najwyżej my – głupi i naiwni komentatorzy, wariaci wypruwający z siebie żyły dla jakiejś idei, o której nawet nie wiemy, czy możemy marzyć. Ale też wierzę, że to własnie dzięki nam – ludziom prawdziwie zaangażowanym i wiernym – Jarosław Kaczyński w końcu wygra. Nawet jeśli miałoby się to odbyć wbrew interesom jakichś drobnych kombinatorów bez poglądów i bez marzeń, innych niż to jedno – żeby dało się z sukcesem przecisnąć przez ten jeszcze jeden dzień. A do tego, prędzej czy później, dojdzie, i to nie przez to, że Hofman czy Poręba wezmą się do roboty – bo oni najpewniej do roboty się nie wezmą nigdy – ale przez to, że prawdziwi, wolni i suwerenni Polacy to ludzie wierni.

A tamci nie mają nawet i tego.

Coryllus to autor, którego warto czytać. Poza tym, on jest też człowiekiem, który wydał moją książkę, więc to też jakby o nim dobrze świadczy. Nam pozostaje tylko ją kupować. No a jeśli ktoś już ma, albo woli czytać na ekranie komputera, to proszę, niech wspiera ten blog w inny sposób. Dziękuję.