Co słychać pod dywanem

Staram się w tych dniach unikać wszelkich oficjalnych mediów jak ognia, co mi niestety nie przeszkodziło usłyszeć o człowieku nazwiskiem Łukasz Gibała. No, takie jest już to nasze życie, że od czasu do czasu, mimo że bardzo uważa i stara się jak może, człowiek wejdzie w kupę i przez jakiś czas z tą kupą musi żyć. Mniejszy problem, gdy owa kupa została pozostawiona przez psa – w końcu psy, to dobroduszne zwierzęta – gorzej, gdy autorem kupy jest człowiek. Pojedynczy, lub z bandą kolegów. I to, niestety, zdarzyło mi się w tym przypadku. Od kilku dni zamykałem oczy, zakrywałem uszy, chowałem się w kącie, a tu nagle, chwila zamyślenia i wlazłem w Łukasza Gibałę.

Kim jest Łukasz Gibała? Otóż Łukasz Gibała jest przede wszystkim typem człowieka, na którego wystarczy raz spojrzeć, by wiedzieć, że on z całą pewnością musi być członkiem Platformy Obywatelskiej. To po pierwsze. Ale Łukasz Gibała jest też kimś, kogo wystarczy raz wysłuchać, nawet nie wgłębiając się w sens jego wypowiedzi, a zwracając zaledwie uwagę na sposób mówienia i całą towarzyszącą temu postawę, by wiedzieć, że Łukasz Gibała musi być Platformy Obywatelskiej prominentnym członkiem. To jeśli idzie o wymiar czysto ludzki. Jak idzie o natomiast o sprawy techniczne, Łukasz Gibała jest też szefem krakowskich struktur Platformy Obywatelskiej i, jak się właśnie też okazuje, kimś kto do Jarosława Gowina mówi „wujku”, a to już jest sprawa bardzo poważna.

Co zatem takiego zrobił Łukasz Gibała, że jego sława dotarła aż do mego zakątka, a stąd i na ten blog? Mówiąc bardzo krotko, Łukasz Gibała został posłem, prowadząc swoją kampanię wyborczą w sposób całkowicie nielegalny i na tym poziomie bezczelności, który może tylko świadczyć o tym, że on od początku świetnie wiedział, że nic mu nie będzie, bo albo wujek, albo arcybiskup, albo wujek arcybiskupa znajdą na wszystko sposób. To, jeśli idzie o sam zarys całej sprawy. Jak idzie natomiast o szczegóły, będziemy musieli mocno naszą scenę rozszerzyć i wpuścić na nią i innych polityków Platformy i też obsługujących Platformę dziennikarzy. Okazuje się bowiem, że wszystko, co dziś o Gibale piszą media, jest całkowitym nieporozumieniem, wynikającym być może z tego, że dziennikarze o niczym nie mają pojęcia i są dokładnie tak samo gnuśni i głupi, jak przeciętny konsument, ale – i to mi akurat wygląda na poprawną odpowiedź – doskonale wiedzą, że opowiadają dyrdymały, tyle że robią to celowo, by nikt tak naprawdę nie zorientował się, z czym tu mamy do czynienia.

Jak wiemy, w tych wyborach kandydowałem do Sejmu z listy Prawa i Sprawiedliwości, i zanim się to wszystko zaczęło, a potem skończyło, zostałem bardzo solidnie – najpierw pisemnie, a potem jeszcze dla pewności, ustnie – uprzedzony o tym, jak wyglądają zasady finansowania kampanii i jakie są konsekwencje próby ominięcia tych zasad. A więc przede wszystkim, to właśnie przy tej okazji, dowiedziałem się, jaka myśl stoi za tym, by pewni kandydaci otrzymywali na listach miejsca lepsze, a inni gorsze.
Oczywiście, to że człowiek jest na samym szczycie listy, lub ewentualnie na samym jej końcu, sprawia, że staje się bardziej rozpoznawalny fizycznie, a zatem i najbardziej leniwi wyborcy mają też większą szansę na skreślenie jego nazwiska, a nie kogoś ze środka listy. Również, wyborcy darzący wielkim zaufaniem władze partii, będą skreślać tych co są na pierwszych miejscach, uważając – słusznie zresztą – że skoro partia uznała kogoś za numer jeden, to pewnie jest to ktoś tej cyferki wart. Ale najważniejsze z tego wszystkiego jest coś zupełnie innego. Otóż jest tak, że numer pierwszy na liście otrzymuje bardzo wysoki limit wydatków na kampanię. Numer pierwszy na liście dostaje na kampanię tak wysoki limit, by on mu praktycznie gwarantował, że zostanie wybrany. Nie wiem do końca, jak to było w przypadku Platformy Obywatelskiej, natomiast jak idzie o Prawo i Sprawiedliwość, „jedynka” miała prawo wydać jakieś 20 tys. złotych, a ja – podobnie zresztą, jak cały środek – zaledwie tych tysięcy dwa.

Wspomniałem o „prawie” do wydania. I oto pojawia się pierwszy problem. Media, pisząc o Gibale, nie mówią o „prawie” Gibały do wydania iluś tam pieniędzy na kampanię, ale o tym, że Gibała „dostał” od Platformy zaledwie półtora tysiąca złotych, a wydał milion. Otóż sprawa polega na tym, że nikt niczego od partii nie dostaje. Jak ktoś chce prowadzić kampanię, ma sobie na nią sam zebrać fundusze, tyle że numer jeden na liście ma prawo tych funduszy zebrać i wydać znacznie więcej, niż dajmy na to numer 19. Jeśli więc dziś wszyscy walą w Gibałę, opowiadając, jak to on się wokół swoich spraw zakręcił, powodują tylko to, że w publicznej opinii zostanie fakt, że nic takiego nagannego się nie stało, bo kiedy partia mu dała tylko 1,5 tys., to on, zamiast się prosić, lub się obrażać, dołożył ze swoich i ma co chciał. Co w tym złego? Że nie wiadomo skąd wziął? Widocznie ma. Bogaty, to i ma.

Jest jednak coś jeszcze. Kandydat nie może sam, w sensie fizycznym, płacić za kampanię. Każdą złotówkę, jaką on planuje wydać, musi najpierw wpłacić na specjalne konto Komitetu Wyborczego, a cała reszta odbywa się już później bezgotówkowo między komitetem, a na przykład tym, kto Gibale sprzedał bilet na tramwaj. Ja sobie z tym biletem trochę żartuje, ale oficjalnie tak to właśnie jest. Jeśli Gibała chce się udać tramwajem na spotkanie wyborcze, on ma za ten bilet zapłacić ręką księgowego, który obsługuje owo specjalne konto. Wszystko co musi zostać wydane, ma być wydane w taki właśnie sposób. Czemu tak jest? Nie wiem. Ale tak to właśnie jest, i kiedy ja byłem uprzedzany o tej regule, powiedziano mi przy okazji, żebym nie próbował nic kombinować, bo za to się dostaje mocno łeb.

Tymczasem sęk w tym, że Gibała od samego początku wszystkie zasady zlekceważył. On najprawdopodobniej – jeśli w ogóle coś wpłacił na odpowiednie konto – to owe 1,5 tys. złotych, z tej prostej przyczyny, że więcej mu nie było wolno. Natomiast cała reszta, a więc, jak nas informują, niemal milion złotych, rozeszła się już jak popadło. A jeżeli, jak popadło, to niewykluczone, że on, lub ktoś kto mu tę kampanię pomagał robić, mógł równie dobrze wozić te pieniądze w walizce, i rozdawać gdzie uznał za stosowne. A jak idzie już o walizkę z pieniędzmi, to każdy z nas jest wystarczająco mądry, by wiedzieć, o co chodzi. Choćby oglądając amerykańskie filmy o złych ludziach.

Łukasz Gibała mówi dziś, że on miał tyle pieniędzy, bo mu koledzy z listy oddali część swoich limitów, i się nazbierało. Koledzy dali? Rozumiemy to świetnie, prawda? I to jest oczywiście możliwe, choć akurat nie w przypadku Gibały. Ja sam na przykład z tych przyznanych mi 2 tys., 1850 dałem innemu kandydatowi, który, choć i tak miał ode mnie znacznie więcej, to chciał jeszcze trochę. Tyle że przede wszystkim praktyka oddawania limitów wcale nie jest taka powszechna – to raczej działa w drugą stronę, a więc bardziej żebrania o jakieś resztki – a poza tym nie da się zebrać ich tyle, by się na końcu wydało milion. Bo tego miliona tam nawet nie ma fizycznie. Milion to może wydać partia na akcję ogólnopolską – spoty i takie tam – ale na dole wszystko jest ograniczone do minimum. Czemu tak jest? Jak już mówiłem, nie wiem, ale tak to właśnie jest. Gibała więc sobie zwyczajnie ten mandat kupił. Za swoje? Media sugerują, że tak, za swoje, a – jak się domyślam – znaczna część opinii publicznej, słysząc, że za swoje, kiwa głową i mówi, że skoro za swoje, to jego sprawa. I jestem pewien, że taki właśnie jest cel tej manipulacji. Żeby z jednej strony Gibale dokuczyć, a z drugiej, ludziom w żaden sposób nic nie zmieniać w ich błogim przekonaniu, że wszystko jest correct.

Pozostaje jeszcze jedna kwestia. Skąd się w Platformie Obywatelskiej wzięła myśl, by dokuczać Gibale? Stąd mianowicie, że on przechytrzył swoich kumpli, z których w dodatku wielu robiło dokładnie to samo, co Gibała, tyle że on się potrafił zakrzątnąć wokół swoich interesów z większą zręcznością. I oni mu zwyczajnie zazdroszczą, że miał więcej bezczelności i determinacji. Ale też stąd, że Gibała, zapewne, dostając się do Sejmu z 19. miejsca, uniemożliwił uzyskanie tego mandatu temu, kogo partia postawiła gdzieś z samego przodu, a który był tego awansu pewien jak cholera. Który już zaczynał podpisywać jakieś kredyty, jakieś umowy, który już znał dokładnie każdy kolejny dzień z najbliższych czterech lat swojego życia. I nagle dostał w łeb. A to z całą pewnością nie był byle kto. Inna sprawa, że łatwo bardzo będzie sprawdzić jego nazwisko. To jest ten, który znalazł się jako pierwszy pod kreską.

Skąd ja wiem, że przypadek Łukasza Gibały nie może być jakimś wyjątkiem? Wiem to, i już tu o tym wspominałem, że w moim mieście od początku września miałem okazję obserwować kampanię wyborczą, jaką sobie zorganizowała niejaka Ewa Kołodziej – numer 10 na liście Platformy. To był numer dziesięć, a więc, jak przypuszczam, podobnie jak w przypadku Gibaly, te 1,5 tys. Jednocześnie, to była kampania tak agresywna i tak powszechna, że w pewnym momencie pomyślałem sobie, że ta Kołodziej zdecydowanie przedobrzyła, i zanim dojdzie do głosowania, jej potencjalni wyborcy, zamiast iść do wyborów, się zwyczajnie porzygają i położą do łóżka, żeby dojść do siebie. Ktoś się spyta, czemu katowicka Platforma nie zrobiła w takim razie dziś odpowiedniego hałasu wobec Kołodziej? W końcu ona też kogoś bardzo skutecznie z tego interesu wymiksowała. Tego jednak nie wiem. Skąd bowiem mam wiedzieć, co tam się dzieje w głowach i w kieszeniach naszych aktualnych przywódców? W ogóle mało wiem. Z każdym dniem, jak patrzę na to, co się dzieje choćby za oknem, wiem i rozumiem coraz mniej. Natomiast jedno pozostaje dla mnie jasne. To jest prawdziwa jatka. I to jatka, gdzie są i pieniądze, i interesy, i w której uczestniczą nie jakieś plastusie, ale poważna, bardzo poważna, ekipa. I to niestety nie tylko tam, ale i tu też. Niestety tu prawdopodobnie też. I to jest już wiadomość prawdziwie druzgocąca.

Żeby nie kończyć tego felietonu w tak marnym nastroju, proponuję, byśmy byli solidarni i wspomagali ten blog zarówno kupując książkę o liściu (jest naprawdę dobra!) i w ogóle sobie pomagali. No a jak już zrobimy to co zrobić wypada, popatrzyli sobie na coś zupełnie wyjątkowego. To nas zdecydowanie powinno rozruszać i napełnić nadzieją, że nie zawsze będzie jak będzie. Bo nic nie trwa wiecznie.