Zanim zaczną płonąć

Nigdy w życiu – nigdy! – nie używałem suszarki do włosów. Powiem wręcz zupełnie szczerze, że do czasu jak założyłem rodzinę i stopniowo zaczęliśmy się powiększać, byłem przekonany, że suszarka do włosów, to jest fanaberia typowa dla zakładów fryzjerskich i że nie istnieją jakiekolwiek dobre powody, by te urządzenia zalegały na półkach zwyczajnych domów. No ale oczywiście – sam, naturalnie, pozostając swoim przekonaniom wierny do końca – dziś wiem bardzo dobrze, że bez suszarki do włosów ani rusz. Jakiś czas temu jednak, suszarka do włosów, której używają moje obie córki, żona i syn, z jakiegoś przedziwnego powodu, uległa spaleniu, przez kilka tygodni wszyscy oni próbowali sobie jakoś bez niej radzić metodami harcerskimi, aż wreszcie żona moja doszła do wniosku, że nas stać na nową i w ten sposób udaliśmy się do katowickiego centrum handlowego o nazwie „Silesia City Center”, a konkretnie do sklepu „Saturn”. W ten oto sposób, dzięki spalonej suszarce do włosów, mogę sobie teraz pozwolić na pewną porcję refleksji i się nimi tu podzielić.

O katowickiej galerii „Silesia City Center” pisałem już przed laty, w kontekście wystawionego tam stoiska z antykaczystowskimi gadżetami, takimi jak kubki, przypinki, czy T-shirty. To tam właśnie można było zaopatrzyć się w znaczek z dwoma kartoflami, czy kubek z napisem „Ojciec Dyrektor”. Dziś tego stoiska już nie ma, zamiast niego natomiast jest inne, sprzedające beczki z proteinami dla osób pragnących uzyskać dobrą sylwetkę. Dzisiejsze „Silesia City Center” jest też znacznie większe, niż parę lat temu, światło oświetlające poszczególne sklepy robi wrażenie bardziej intensywnego, być może niosąc trochę wspomnienie niedawnej wizyty w tym miejscu słynnej Paris Hilton. Poza tym, czasy się właściwie nie zmieniły. Tak jak przed laty, alejkami „Silesia City Center”, tam i z powrotem, spaceruje tłum wyszykowanych mężczyzn i kobiet, którzy po ciężkim tygodniu zarabiania na życie, przyszli tam, by przede wszystkim się pokazać i poczuć tę odrobinę satysfakcji, że są częścią świata, a przy okazji, najpierw sobie coś kupić, a potem pójść na kawę i ciasteczko. Lub lody.

Poszliśmy więc z moją żoną po tę suszarkę, i nagle doznałem olśnienia. Nagle zrozumiałem, że ów dumny i szczęśliwy tłum, który zjawił się tam w tak odświętnym nastroju, nie ma absolutnie żadnych innych pragnień jak to jedno jedyne, by nikt nigdy nie odebrał im tej świadomości, że cokolwiek się będzie działo, zawsze wreszcie przyjdzie ta sobota, kiedy oni będą mogli założyć na siebie piękny strój, wsiąść w samochód i udać się na te niezwykłe zakupy. Zakupy wręcz rytualne, a skoro rytualne, to jedyne w sposób autentyczny wartościowe.

Dlaczego oni się boją, że mogą to stracić? Na to odpowiedź jest bardzo prosta. Ostrzeżenie to słyszą każdego dnia, od rana do wieczora, od lat. Czy to w formie bezpośredniego przypomnienia, że pierwszą decyzją rządu Kaczyńskiego będzie likwidacja galerii handlowych, lub wizji Polski, która znajdzie się w stanie wojny jednocześnie z Niemcami i z Rosją, a wtedy, nie tylko nie będzie tych galerii, ale w ogóle nic. No bo wiadomo – wojna to wojna.

A więc, jeśli spojrzeć na społeczną sytuację w Polsce po kątem aspiracji i lęków, niewątpliwym sukcesem rządu Donalda Tuska jest to, że mimo ogólnoświatowego kryzysu, mimo ogromnego, i wciąż rosnącego, deficytu budżetowego tu u nas, w Polsce, mimo tego że ceny rosną w tempie zastraszającym i mimo właściwie już oficjalnie formułowanych zapowiedzi, że przyszły rok i rok następny przyniosą nam cios, z którego wielu z nas się nie podniesie, znaczna część wyborców nie dała sobie wytłumaczyć, że obecny rząd, nawet gdyby jakimś cudem postanowił się zabrać za ratowanie kraju, nie jest w stanie tego zrobić, bo jest przeżarty korupcją, kłamstwem i fatalnym otępieniem, z którego już go nie jest w stanie wyrwać nic. To jest autentyczny sukces tego rządu. To że przy istnieniu bardzo jasnej i przejrzystej kontrpropozycji, znaczna część wyborców uznała, że, owszem, jest źle, ale ponieważ może być jeszcze gorzej, to jak jest, można wciąż jednak jakoś wytrzymać. Wystarczy zamknąć oczy zatkać uszy i starać się żyć tak jak się żyło dotychczas. A więc chodzić do pracy – póki ona jest – i w sobotę dać się zapędzić do czystego, dobrze oświetlonego sklepu.

Ja oczywiście zdecydowanie wolałbym, żeby to wszystko potoczyło się inaczej. Żeby przede wszystkim w roku 2007 Prawo i Sprawiedliwość zachowało władzę, żeby to Zyta Gilowska w dalszym ciągu mogła prowadzić nasze finanse, i żeby dziś ta sama Zyta Gilowska nie musiała nam, ogłupiałym obywatelom, tłumaczyć, co to dla nas oznacza, że wszyscy – od dzidziusia po ledwo zipiącego staruszka – zadłużeni jesteśmy co najmniej na 20 tys. zł. Wołałbym też, żeby jednak Prawo i Sprawiedliwość lepiej poprowadziło tę kampanię, i żeby Platforma Obywatelska była już dziś odsunięta od zajmowania się naszymi sprawami. Niestety, wszystko, jak widać, idzie w kierunku dokładnie przeciwnym w stosunku do tego, co ja sobie wyobrażałem. Niestety, wygląda na to, że dopiero gdy kostka masła zachowa swoją cenę, pod warunkiem, że jej waga zmniejszy się do 100 gramów, oficjalna informacja potwierdzi fakt, że ten manewr wynika z potrzeby ratowania deficytu, a na naszych handlowych galeriach zawisną kartki z napisem „Zamknięte z powodu braku klientów”, a nie „Zamknięte na podstawie decyzji premiera Jarosława Kaczyńskiego”, stanie się to, co się powinno było stać już dawno temu – Naród się przebudzi.

Niedawno, w jednym z artykułów, jakie tu regularnie zamieszczam, pozwoliłem sobie na pewne dramatycznie smutne porównanie naszej społecznej sytuacji do sytuacji tamtej niezapomnianej dziewczyny, sterroryzowanej przez dwóch bezwzględnych bandytów, którzy dzień i noc wieźli ją ze sobą na śmierć pociągiem, i która, z jednej strony, czepiała się ich łaski, w owym pełnym desperacji przekonaniu, że jeśli tylko będzie grzeczna, to oni się nad nią ulitują i dadzą jej przynajmniej żyć, a z drugiej już tylko w kompletnym milczeniu błagała nas o pomoc. Byśmy przyszli, i nawet jeśli ona nie znajdzie w sobie dość odwagi, by się od nich odwrócić, wyrwali ją z ich rąk. I kiedy dopiero co sunąłem z panią Toyahową alejkami galerii „Silesia City Center”, w kierunku sklepu „Saturn”, by kupić jakąś w miarę tanią suszarkę do włosów, a wokół mnie krążyły piękne sklepy i ludzie, tak bardzo pragnący dopasować się swoim pięknem do tamtego piękna, pomyślałem sobie, że niech nas Bóg broni, byśmy – kiedy oni się wyrwą z tego szoku – nie zostali przez nich zmiecieni wraz z całą resztą. Za to, że w czasie gdy oni liczyli na naszą solidarność, myśmy zajęli się kręceniem jakichś dziwnych, bardzo doraźnych interesów. Choćby po to, by starczyło na suszarkę.

Przy okazji, gdyby komuś przyszło do głowy, że mógłby się do tej suszarki dorzucić, to będę zobowiązany. Można to robić na dwa sposoby. Albo przez kupowanie książki o liściu, albo przez zasilanie naszego konta. Wszystko się bardzo dobrze i z pożytkiem dla wszystkich przyda. Dziękuję serdecznie.