O ludziach z pociągu i o tych z nas, co szczęśliwie zostali na peronie

O moim stosunku do najróżniejszego typu specjalistów od ludzkiej duszy, ze szczególnym uwzględnieniem tak zwanych psychologów, pisałem tu niejednokrotnie, a raz w sposób, jak sądzę, wyczerpujący. Nie będę się więc powtarzał. Powiem tylko, że działalność prowadzoną przez wspomnianych specjalistów, uważam, w najlepszym wypadku, za prostą szarlatanerię, a jeśli już mam mówić o tym, z czym mamy do czynienia w nowoczesnych czasach – za strukturalną część Systemu, której celem jest już tylko modelowanie materiału ludzkiego na rzecz skutecznej jego eksploatacji. Oczywiście, mówiąc tu o psychologach, nie mam na myśli tych biednych, zahukanych, zatrudnionych w szkołach, czy obsługujących szkoły placówkach, absolwentkach uniwersytetów, bo one akurat często same aspirują do jakiejś bardziej poważnej psychologicznej analizy, natomiast chodzi mi o takich mistrzów zawodu, jak Jacek Santorski, Janusz Czapiński i im podobni. A więc sam Zarząd.

Przyznać jednak muszę, że przy tym moim jak najbardziej podejrzliwym stosunku do całej tej kompanii, i tego co oni wyprawiają, często sam w sobie odkrywam chęć do analizowania najróżniejszych zjawisk właśnie pod kątem nie interesów, ale właśnie stopnia dewastacji na poziomie ludzkiej duszy. Weźmy sytuację dzisiejszą, a więc to co nam zostało podsunięte pod nos w wyniku minionych wyborów. Prawo i Sprawiedliwość poniosło druzgocącą klęskę, a partie koalicji nie dość że zachowały stan posiadania, to rozszerzyły swoje zdolności koalicyjne o – zgoda, że zmarginalizowane, ale jednak wciąż jakoś tam zipiące – SLD i jak najbardziej prężny Ruch Palikota. Biorąc pod uwagę ten fakt, wzmacniany dodatkowo widocznym kryzysem przywództwa w poległym PiS-ie, i rzeczywiście marne nastroje w pisowskim elektoracie, wydawałoby się że System i związane z nim środowiska powinny zająć się sobą, a tych którzy polegli, pozostawić na pastwę różnego rodzaju sępów. Tymczasem, wychodzi na to, że nie dość że nic takiego się nie dzieje, to jest wręcz przeciwnie – zwycięska strona zachowuje się, jakby wynik tych wyborów, zamiast tryumfu i radości, wyzwolił po jej stronie albo smutną obojętność, albo autentyczną furię. I nie chodzi mi tu nawet o ludzi, których mijam codziennie na ulicy, a co do których mogę się z łatwością domyślać, że oni głosowali za zachowaniem status quo. Życie nie jest łatwe, problemów jest coraz więcej, i trudno od zwykłego zjadacza chleba wymagać, by cały czas funkcjonował na najwyższych rejestrach. Nie chodzi mi też ów najwyższy eszelon, grupujący czy to przedstawicieli władzy, czy osoby stojące pierwsze w kolejce do tego gara z zupą, który już niedługo zostanie wystawiony na stół, bo oni akurat mogą być podenerwowani tą walką i tym rozpychaniem się.

Weźmy najświeższe informacje dochodzące do nas z powyborczego ringu. Otóż Donald Tusk, bez konsultacji z Prezydentem, mianował się premierem, na co Prezydent postanowił pokazać swojemu koledze Donaldowi, kto tu rozdaje karty, i jako pierwszego zaprosił do siebie Grzegorza Schetynę, a sam Schetyna, zaproszony przez Donalda Tuska na nocne spotkanie, przybył na nie w stroju demonstracyjnie lichym, jakby nie szedł na spotkanie z samym premierem, ale z człowiekiem od przepychania kibli. W dodatku, naturalny partner koalicyjny wszystkich i wszystkiego, czyli PSL, również zaczął przymierzać się do zajęcia jak najlepszej pozycji, więc te napięte wściekłością miny są tu jak najbardziej zrozumiałe.

Popatrzmy przy okazji na Janusza Palikota i całą tę menażerię, która została przez niego wpuszczona do Sejmu. Ci są najszczęśliwsi na świecie, bo świetnie wiedzą, że to co mieli, to już dostali, a to co przed nimi, może już tylko być weselsze. Homoseksualiści będą rozprawiać o adopcji dzieci, transwestyci o finansowanych przez państwo zabiegach amputacji członka, lub doczepiania biustów, ten przedziwny ksiądz z „Faktów i Mitów” już przebiera nogami na perspektywę dyskusji przed kamerami z Markiem Jurkiem lub księdzem Sową, a sam Mistrz, z błyskiem w oku i z drabiną pod pachą, krąży wokół krzyża, zawieszonego jeszcze przed laty w sali Sejmu. Może ktoś tam z nich coś przebąkuje na temat Kaczyńskiego, zwłaszcza tego, co już w ciemnym grobie, ale generalnie, oni zajmują się czymś zupełnie innym. Dlaczego? Bo autentycznie tryumfują i nie mają czasu na głupstwa.

A zatem, jak widać, po stronie bezpośredniej władzy, wszystko jest mniej więcej na swoim miejscu. Ci się trzymają za twarze, ci gromadzą zabawki, natomiast to co mnie naprawdę zadziwia to postawa tych wszystkich, którzy w minioną niedzielę zadali sobie trud, by pójść do wyborów i oddali swój głos albo na Platformę Obywatelską, albo przeciwko Prawu i Sprawiedliwości. I którzy to zrobili nie dlatego, że tak jakoś wyszło, albo że tak radzili znajomi, ale z prawdziwej i autentycznej miłości i jeszcze bardziej prawdziwej i autentycznej – nienawiści. To oni właśnie są dziś dla mnie zagadką i pewnego rodzaju problemem. I to oni właśnie też sprawiają, że budzi się we mnie ów przedziwny instynkt psychologa.

Co mnie w nich tak bardzo zdumiewa? Otóż to mianowicie, że uzyskawszy wszystko to czego chcieli, a jednocześnie mając ten komfort, jaki daje stanie z boku i spokojne obserwowanie, praktycznie w tym samym momencie, kiedy się dowiedzieli, że jest dobrze, zamiast zacząć się cieszyć, wrzasnęli ze złości i zaczęli z siebie wypluwać jeszcze więcej owej brudnej śliny, niż kiedykolwiek wcześniej. Toż to jest jakaś magia! No bo co ich dziś obchodzi los Jarosława Kaczyńskiego? Co ich wzrusza to co się dzieje w Prawie i Sprawiedliwości? Czemu oni wertują jakieś stare roczniki gazet i już ledwo żywe internetowe strony, by szukać kolejnych dowodów na to, że Jarosław Kaczyński to idiota i kłamca, cały ten jego projekt to kompromitacja na resorach, a Antoni Macierewicz to mały Hitler? Czemu oni rozgrzewają do czerwoności Facebook, prowadząc tam jakieś szydercze debaty na temat Budapesztu w Warszawie. Kto ma im zrobić ten Budapeszt? Ten ledwo już żywy Kaczor? Te opluwane i obszczywane przez warszawską żulię babcie z różańcami? Dziś, kiedy prawdziwy tryumf wywieszają na swoich sztandarach jeden pedał, jeden transwestyta i spowiednik Grzegorza Piotrowskiego? No proszę, już nie żartujmy?

A mimo to, tamto wzburzenie wyłącznie rośnie. I patrząc na to wszystko, myślę ja sobie, że skoro zawodowi psychologowie są dziś tak bardzo zajęci, szykując kolejną porcję materiału dla supermarketów, to ja spróbuję postawić swoją diagnozę. Otóż uważam, że za tą przedziwną postawą części zwycięskiego elektoratu stoi z jednej strony bardzo bolesna świadomość, że oni po raz kolejny opowiedzieli się za czymś, co jest w sposób oczywisty złe i parszywe, a z drugiej strony żal do nas, żeśmy ich z tej klatki nie zdołali wyrwać. A więc, mówiąc, krótko, żal, że Prawo i Sprawiedliwość po raz kolejny przegrało wybory.

Aby wyjaśnić lepiej ten paradoks, muszę tu wrócić do zdarzenia parokrotnie tu na tym blogu opisywanego, a jednocześnie wydarzenia, które, z pewnego szczególnego punktu widzenia i w moim najgłębszym przekonaniu, powinno być prezentowane na lekcjach historii we wszystkich klasach, na wszystkich poziomach, do końca świata, i ze względu na swoją dramaturgię, ale też jako napomnienie i memento. Otóż przed kilku laty, jechała sobie pociągiem pewna dziewczyna i na którejś ze stacji dosiadły się do niej dwa zwierzęta. Zwierzęta ją najpierw sterroryzowały, a następnie – Bóg Jeden wie, co one przez cały ten czas z nią wyprawiały – ciągnęły ją za sobą po kolejnych stacjach, dzień i noc, i znów kolejny dzień, aż w końcu, znudzone, ją zamordowały. Przez cały ten czas, dziewczyna zachowywała się dokładnie tak, jak zwierzęta jej kazały, wykonywała wszystkie ich polecenia, a – co najgorsze i najsmutniejsze – ani nie próbowała walczyć, ani się bronić, ani uciekać. I na końcu tej podróży – zmarła.

I ja sobie myślę, że gdybym ja – lub ktoś znacznie ode mnie odważniejszy i silniejszy – pojawił się tam, na którejś z tych stacji, i zaczął tę dziewczynę namawiać, by wstała i poszła w swoją stronę, ona by odmówiła. Jestem też pełen obaw, że gdybym ja ją złapał za rękę i zaczął od nich odciągać, ona by się ich uczepiła i zaczęła mnie prosić, bym ją puścił. Mam też bardzo mocne przekonanie, że gdybym ja ich ostatecznie pobił – lub zwyczajnie zastrzelił ja dwa wściekłe psy – ona by mnie zwymyślała, że byłem tak niedobry dla kogoś, kto nikomu przecież nie chciał zrobić nic złego. Ale też mam stuprocentową pewność, że gdyby mi się udało ją skutecznie wyzwolić z tej opresji – to po jakimś czasie, kiedy ona by już jakoś doszła do siebie – byłaby mi wdzięczna, że uratowałem jej życie.

Otóż dziś uważam, że znaczna część wyborców Platformy Obywatelskiej znalazła się, w pewien oczywiście bardzo szczególny sposób, w sytuacji tamtej dziewczyny. Oni świetnie widzą, że zostali opanowani przez coś, co jest podłe, głupie i fałszywe. Co jest złe i brzydkie. Oni wiedzą, że i Donald Tusk, jego ministrowie i wszystko co oni robią, jest funta kłaków warte. Wiedzą też, że to poparcie z jakim oni wciąż, od tych czterech już lat występują, jest wynikiem wyłącznie ich słabości. A mimo to, nie mają siły, by się z tego szaleństwa wyrwać. Uważam więc też, że kiedy przyszła ta niedziela i oni poszli do głosowania, z jednej strony oczywiście głosowali na swoich panów, a z drugiej – w swojej najgłębszej podświadomości – modlili się, by Prawo i Sprawiedliwość wygrało i zakończyło tę straszną podróż. No i kiedy zobaczyli, że po raz kolejny wybawienie nie przyszło, wpadli w furię. Oczywiście, furię nie skierowaną przeciwko swoim faktycznym prześladowcom, ale przeciwko tym, na których oni w najgłębszych miejscach swojej duszy tak liczyli, a którzy nagle – diabli wiedzą czemu – zrezygnowali. I o to dziś mają do nas pretensje. To z tego wyłącznie powodu dziś nas tak nienawidzą. Znacznie bardziej, niż kiedykolwiek wcześniej. Bo tym razem, mają wszelkie powody podejrzewać, że to była już ostatnia szansa i kolejnej nie będzie.

A ja, kiedy sobie o tym myślę, z jednej strony tego nie rozumiem i uważam, że to jest naprawdę chore, z drugiej jednak wiem, że ludzka psychika jest czymś tak skomplikowanym, że chyba tylko Bóg Jeden wie, co tam się tak naprawdę dzieje. I staram się zrozumieć coś, co jest dla mnie – a przecież i nie tylko dla mnie – nie do pojęcia. I w tej sytuacji, robię też kolejny krok. Przyjmuje na siebie winę za to, że już kolejny raz nie udało się nam ich wyzwolić. Jest mi z tego powodu przykro i każdego z nich za to zaniedbanie przepraszam. Ale też, przy okazji, obiecuję, że to naprawdę nie była ostatnia szansa. I że zrobię wszystko, by jednak za kolejnym razem, wszystko skończyło się szczęśliwie.

Dziękuję za wszelkie gesty, jakie pod moim adresem zostały w tych dniach skierowane. I nadal proszę o to samo. Kupujcie książkę i wrzućcie do tego kapelusza, cokolwiek tam luźnego się znajdzie. Dziękuję raz jeszcze.