Czyste dobrze oświetlone miejsce

Dzieci moje – prawdopodobnie jak większość ludzi młodych i bardzo młodych – mają w sobie coś takiego, co każe im patrzeć na innych ludzi pod kątem takim oto, czy ktoś jest ładny, czy brzydki. I nie chodzi tylko o ludzi występujących w telewizji, bo to by nawet było zrozumiałe. W końcu oni się tam w dużej swej części pokazują po to, by ktoś ich ocenił nie tylko w kategorii inteligencji, dowcipu i błyskotliwości, ale też właśnie urody. Często nawet urody przede wszystkim. Ja sam, kiedy ten jeden raz występowałem w telewizji, musiałem się wcześniej poddać odpowiednim zabiegom mającym na celu jakieś tam wygładzenie i wypolerowanie mojej twarzy. Jednak moje dzieci mówią, że są ładni lub brzydcy również o ludziach, których spotykają ot tak, na co dzień. A zwłaszcza o tych, których mogliby, choćby potencjalnie traktować, jako swoich przyszłych bliższych przyjaciół.

Tłumaczę więc, szczególnie swojemu synowi, że jeśli spojrzeć na ludzkie twarze w sposób obiektywny, to właściwie między nimi różnicy wielkiej nie ma. No, zdarzają się oczywiście przypadki wyjątkowe, kiedy te proporcje są dramatycznie zachwiane – choćby należałoby tu wspomnieć omawiany już tu przypadek Donalda Tuska – jednak na ogół oczy są rozstawione równo. Nad oczyma jest czoło, między nimi nos – najczęściej każdy mniej więcej taki sam – pod nosem usta, pod ustami broda, po bokach uszy i wszystko gra. A zatem, jaki jest uczciwy sens w tym, żeby nagle wziąć dwie twarze i powiedzieć, że ta jest ładna, a ta już nie? Oczywiście to moje gadanie nic nie daje, no bo o czym tu dyskutować, skoro każdy widzi, że ta dziewczyna jest ładna, a ta brzydka?

Tłumaczę więc mu dalej, że jest jeszcze coś takiego, jak heat of the moment, a więc często zdarza się, że nawet nie trzeba czekać lat – wystarczy parę dni – by ktoś, kto dotychczas był ładny, nagle stał się brzydki, albo i odwrotnie – jakaś paskuda nagle okazała się piękna. Weźmy aktorkę Sissi Spacek. Kiedy ona grała jeszcze w „Carrie” DePalmy, stanowiła typowy przykład brzyduli. Popatrzmy na nią dzisiaj. Przecież to jest czyste piękno! Co tam Spacek? Spójrzmy na tych dwóch – Ala Pacino, i Dustina Hoffmana. A co? W drugą stronę to może nie działa? Każdy z nas wie, jak to bywa.

A zatem, pozostają te najbardziej ukryte szczegóły. Oczy, usta, uśmiech, zmarszczenie czoła, ten zapach, jakieś niezwykłe przechylenie głowy, ten jeden gest, którego wcześniej nie udało nam się dostrzec. No i teraz, skoro wszystko co trzeba było w tym temacie powiedzieć, powiedziałem, pora na pewne wyznanie. Otóż ostatnio – i to wcale nie po raz pierwszy, ale tym razem intensywność tego uczucia mnie poraziła – sam poczułem, co to znaczy spojrzeć na kogoś i pomyśleć, że faktycznie bywa źle. Żona moja – z każdym kolejnym dniem coraz piękniejsza – znalazła w Internecie zdjęcie naszej pary prezydenckiej Bronisława i Anny Komorowskich. Zdjęcie jest o tyle dziwne, że jest praktycznie portretem. Nie wiadomo, gdzie oni są, co oni akurat robią i w ogóle co się wokół nich dzieje. Zupełnie jakby ktoś wymyślił, że to jest własnie to, co powinniśmy wszyscy zobaczyć. Anna Komorowska jest nieco wysunięta na pierwszy plan, on ciut z tyłu… i, jak mówię, to mnie autentycznie pokonało. Komorowska wygląda, jak nigdy dotąd. I właściwie nie chodzi o to, że ona jest jaka jest, i że to, jaka ona jest, na tym zdjęciu zostało jakoś dramatycznie uwypuklone. Owszem – jest zdecydowanie grubsza niż była wcześniej, jej twarz jest zdecydowanie bardziej opuchnięta, te oczy faktycznie są już prawie schowane pod tymi eksplodującymi policzkami, ale najgorsze jest to, ze ona wygląda jakby za chwilę miała umrzeć ze zwykłego, najbardziej podstawowego zaszczucia. Nie wiem, co to jest, ale ona wygląda tak, jakby była całkowicie i kompletnie zrujnowana jako kobieta i człowiek.

No a obok stoi Prezydent. I on jest dokładnie taki sam jak dwa, trzy osiem miesięcy wcześniej. Zadowolony jak cholera, wąs zadbany, oczy rozświetlone tą prezydenturą, zupełnie jakby wybierał się na polowanie i właśnie usłyszał dźwięk trąbki. Kiedyś, jeszcze chyba w okresie kampanii prezydenckiej w zeszłym roku, ktoś go pokazał w zbliżeniu, jak stoi gdzieś na jakiejś mszy i cały prawy rękaw ma uświniony, czy to wylewającym się z niego potem (przez marynarkę!!!), czy może zupą, albo diabli wiedzą czym. Widzieliśmy też jego zdjęcia, gdzie nagle zasnął, albo zrobił minę, która jednych zaniepokoiła a innych zdecydowanie napełniła nadzieją. Na tym dzisiejszym zdjęciu Bronisław Komorowski zwyczajnie kwitnie. Tu nie ma wątpliwości, ze mamy do czynienia z prawdziwym prezydentem. Prawdziwym prezydentem.

Do tego zdjęcia wrócę jeszcze na koniec tego tekstu. Teraz jednak chciałbym się podzielić paroma refleksjami co do ogólnej sytuacji, w jakiej, mam wrażenie, znalazła się dziś nasza Polska. Otóż większość z nas pewnie zauważyła, że po wyborach zapanował kompletny bezruch. Owszem, coś tam się dzieje w Prawie i Sprawiedliwości, no ale powiedzmy, że jest to zwykła, standardowa, powyborcza procedura, związana z rozliczaniem przegranej kampanii, która jeszcze chwilę potrwa i skończy się równie spokojnie, jak się zaczęła. Ziobro z Mularczykiem i może jeszcze kimś innym, uspokoją się i zostaną tu gdzie są, albo spróbują z PJN-em zakładać nowe, zwycięskie ugrupowanie, natomiast generalnie wszystko zostanie tam gdzie jest dziś. Trochę jeszcze słychać jakieś ruchy po stronie Ruchu Palikota, gdzie trwa debata, czy dalej jechać z Krzyżem, czy może już się brać za pedałów i aborcję. To co mnie jednak dość dziwi, to fakt, że kompletna cisza zapanowała po stronie Systemu. System najzwyczajniej na świecie znieruchomiał i tylko dyszy.

Jeszcze nie tak niedawno, kiedy jeszcze liczyliśmy na to, że jednak PiS te wybory wygra, prezydent Komorowski zapowiadał, że on nie będzie mógł czekać na jakieś niepewne przepychanki koalicyjne, bo tu, panie, z jednej strony polska prezydencja, tu znowu kryzys puka do drzwi, i nowy rząd musi być powołany jak najszybciej. W końcu na beztroskę mogą pozwalać sobie gospodarki, które już są na rynku odpowiednio długo, a przez to i ich pozycja jest bardziej stabilna. Tymczasem dziś, jak widzimy, ani nie wiadomo do końca, jak będzie wyglądała przyszła koalicja, bo premier Pawlak coś się nie za bardzo zgadza z ministrem Bonim, a poza tym, wiadomo, nowe rozdanie, nowy budżet. Zwłaszcza że, tradycyjnie już, PSL może, ale wcale nie musi. W dodatku, napięcie wewnętrzne w Platformie Obywatelskiej jest tak wielkie, że nie ma żadnego sposobu, żeby czegokolwiek dotykać, bo człowiek ruszy jedną nitkę, a tu się wszystko pourywa. Schetyna na urlopie, Donald Tusk – jeden tylko jego pan wie, gdzie, i jest zupełnie niewykluczone, że przyjdzie grudzień i dowiemy się, że jeszcze chwilę trzeba z tym expose poczekać do po Świętach, a najlepiej do nowego roku, bo coś tam ktoś jeszcze musi coś skonsultować. A poza tym, wiadomo, Europa w kryzysie, a my – choć ona nas za bardzo już, jak się pokazuje, na nowo nie dotyczy, to trudno jakoś tak stać z boku i się tylko przyglądać. Tymczasem jednak mamy tę edukację, to wojsko, tę służbę zdrowia, to prawo, te fundusze, drogi, koleje, rolników, ubezpieczenia, pracę – i tu panuje kompletna cisza. Zupełnie jakby wszystkich wywiało.

A co słychać u nas, u ludzi, którzy, kiedy te wybory się wreszcie zakończyły, poszliśmy spać, wstaliśmy rano w ten poniedziałek, wsiedliśmy w te samochody, tramwaje lub autobusy i udaliśmy się do pracy? U nas dokładnie tak samo jak było miesiąc temu i rok temu. Stoimy jak zaczarowani, oślepieni tym światłem, które nam zainstalowali w supermarketach i handlowych galeriach, byśmy się mogli choć raz na tydzień, poczuć bezpiecznie i beztrosko. Pewien nasz kolega twierdzi, że weszliśmy w czas rozbuchanej konsumpcji. Otóż myślę, że on nie ma racji. Konsumpcja już była. Nawet i ta rozbuchana. W tej chwili pozostały nam już tylko te stare samochody, którymi możemy zajechać na ten wspomniany w poprzednim wpisie parking pod dachem, czy może na dachu – obojętne – te stare ubrania, które wciąż trzymamy w szafach, by je raz na parę dni na siebie założyć i pójść do czystego dobrze oświetlonego miejsca. Ot tak, nie żeby coś sobie szczególnego kupić, no bo każdy wie, że łatwo nie jest, zwłaszcza gdy już nawet paczka papierosów kosztuje chyba z 10 zł. No, najwyżej kawę i ciasteczko. Ale głównie po to, by się znów poczuć człowiekiem, o którego ktoś wreszcie zachciał zadbać.

Bardzo przepraszam wszystkich, których wprowadzam w niedobry smutek swoimi nastrojami, ale tak to własnie widzę. Widzę miliony ludzi zauroczonych tym światłem i tą schludnością supermarketów ludzi; ludzi całkowicie zaczarowanych i w gruncie rzeczy strasznie nieszczęśliwych. Może też i trochę przestraszonych, że nawet to zostanie im za chwilę zabrane. Czy to już jest Orwell? Nie. Orwell będzie dopiero wtedy, jak te supermarkety zostaną pozamykane. Wtedy będziemy mieli Orwella. Możliwe. Niewykluczone. Jest taka obawa. Ale jest też szansa, że nie. Że zanim będzie naprawdę źle, wyrwiemy się z tego koszmaru i przetrzemy oczy. To jest też możliwe. To okropne, ze nie pozostało nam już nic innego, jak liczyć na to przebudzenie, które – co tu dużo ukrywać – nie będzie przyjemne. No ale robiliśmy przecież wszystko co robić można było. Przynajmniej niektórzy z nas.

Wracam do tego zdjęcia, które tak naprawdę wywołało ten mój nastrój. Uważam, że ono właśnie doskonale symbolizuje to co się przez ostatnie lata stało z Polską i czego niemymi świadkami jesteśmy dziś. Ciekawe, że ktoś kiedyś wymyślił, że Prezydent to pierwszy obywatel, no a jego żona, to tak zwana Pierwsza Dama. Ironię tego – literackiego przecież tylko – zabiegu, ale też i jego szczególną celność, widać wyraźnie, jeśli z jednej strony spojrzymy na to zdjęcie, a z drugiej wsłuchamy się w tę straszną, skąpaną w tym świetle i w tej czystości, ciszę. A ja wciąż twierdzę, że to wszystko jest nie do utrzymania. No przecież, proszę, spójrzmy na to zdjęcie. Przecież tego się nie da utrzymać. To, w ten czy inny sposób, musi się skończyć.