O baranach na mecie

Tak się dziwnie porobiło, że poprzedni tekst zacząłem pisać w powyborczy poniedziałek, a skończyłem tuż przed publikacją. Muszę jednak się pochwalić, że jak idzie o główną tezę tego tekstu, a więc moje smutne podejrzenie, że nadchodząca kadencja przyniesie nam sytuację, kiedy to Donald Tusk wraz ze swoimi ministrami wycofają się z publicznej przestrzeni, natomiast całe oficjalne życie polityczne będzie się toczyć między pisowską opozycją, a Klubem Parlamentarnym Ruchu Palikota, ona akurat narodziła się jako pierwsza. To jest bowiem to, co mi przyszło do głowy już w pierwszym momencie, kiedy dowiedziałem się, że Ruch Palikota osiągnął w tych wyborach trzeci wynik i że większość zapowiadanych przez niego gwiazd do Sejmu się dostała. Że nowa debata ograniczy się wyłącznie do tego, co do niej wprowadzi Janusz Palikot, a usłużne media sprawią tylko, że spragniony codziennej porcji newsów obywatel uzna, że to jest właśnie to, czego on zawsze potrzebował. Nie jakiegoś przynudzania na temat finansów, tej jakiejś infrastruktury i walących się szpitali, ale czegoś w temacie Krzyża, bogatych księży, prześladowanych transwestytów i gejów, którzy chcą mieć dziecko i w ogóle życia, panie, życia!

Moje obawy potwierdzał każdy kolejny dzień, a wczoraj wszystko się przepięknie dopełniło w telewizyjnym programie Tomasza Lisa. Nie oglądam tego programu. O ile sobie dobrze przypominam, zdarzyło mi się to w życiu zaledwie dwa, czy trzy razy. Kiedyś, może jakimś przypadkiem, i stosunkowo niedawno, przy okazji słynnej już rozmowy z Jarosławem Kaczyńskim. A i to tylko dlatego, że ktoś na blogu wspomniał o tym, że u Lisa będzie Kaczyński. Gdyby nie to, pewnie bym o tej rozmowie nawet nie wiedział. Ostatni program Lisa obejrzałem więc już tylko w Internecie, a zrobiłem to, ponieważ z wielu naprawdę miejsc zaczęły do mnie dochodzić informacje, że było naprawdę ciekawie i że warto popatrzeć. Obejrzałem więc ten program w całości i przyznaję – było fascynująco.

Skład uczestników był jak najbardziej słuszny, zrównoważony i sprawiedliwy. A zatem, z jednej strony siedzieli przedstawiciele Nowej Europy, a więc Magdalena Środa, Robert Biedroń i Robert Leszczyński, a z drugiej dewocja, czyli Stefan Niesiołowski, Tadeusz Cymański, jeden ksiądz i jeden Murzyn. Murzyn akurat z mety został z dyskusji wyeliminowany, trochę pewnie dlatego, że układ czterech na trzech – nawet biorąc pod uwagę miejsce zajmowane przez Lisa – byłby niesprawiedliwy, a poza tym on w swojej pierwszej, i, jak się okazało, jedynej wypowiedzi, uczciwie zapowiedział, że jemu akurat jest obojętne, czy krzyż w sejmie będzie wisiał, czy nie, Biedroń na to powiedział, że on mu dziękuje za wsparcie, no i to, jak idzie o Murzyna, jest wszystko.

A zatem, jak wspomniałem, wszystko zostało starannie i uczciwie zorganizowane, a więc był panel dyskutantów, osoba dyskusję moderująca, no i niezwykle ważny społecznie, i interesujący jak diabli temat: „Czy w Sejmie powinien wisieć krzyż?”. Wbrew temu, czego pewnie niektórzy się po mnie spodziewają, nie będę tu relacjonował punkt po punkcie tej debaty, nie będę krytykował Lisa za to, że jak zwykle nie potrafił zapomnieć o tym, że ma poglądy i to poglądy dramatycznie jednoznaczne, ani nawet nie planuję się tu znęcać nad Środą. Chcę bowiem wyłącznie zwrócić uwagę na dwie rzeczy, związane z moimi kasandrycznymi przepowiedniami z początku zeszłego tygodnia. Pierwsza to taka, że program ten w sposób bardzo jednoznaczny potwierdził moje obawy, i jednocześnie bardzo dokładnie pokazał, jak to co przed nami będzie wyglądać. Pokazał też przy tym, jak bardzo zdeterminowani są ci, którzy dojrzeli tu swoją szansę i postanowili zacząć wprowadzać nowe porządki ostro i od zaraz.

Druga rzecz, na którą chcę pokazać i podzielić się w tym temacie pewnymi refleksjami, to wyraźnie dziś już widoczna przyczyna, dla której to co się stało, mogło w ogóle mieć miejsce. A chodzi mi tu ni mniej ni więcej jak tylko o fakt, że ów zamach na Kościół i religię ma dziś miejsce po raz pierwszy od wczesnych lat 90-tych, kiedy to System w tak pamiętny i zorganizowany sposób próbował tę operację przeprowadzić, i że są ku temu jednoznaczne powody. To w jaki sposób Środa, Biedroń i Leszczyński prowadzili swoją krucjatę, robiło naprawdę wrażenie imponujące. I nie chodzi mi oczywiście o merytoryczną wartość ich wystąpień, ale o czystą i żywą determinację. Z tego, jak oni się zachowywali, co mówili, w jaki sposób to mówili, wynikało w sposób oczywisty, że oni świetnie wiedzą, o co toczy się walka i jakie się otwierają przed nimi szanse. Każdy z nich zachowywał się, jak zwierzę, najpierw trzymane przez wiele długich dni w klatce, o brudzie i głodzie, i nieustannie karmione złością i obietnicą już bliskiej wolności, a następnie z tej klatki wypuszczone z okrzykiem: „Bierz!”. Każdy ich gest, każde najkrótsze słowo, każdy grymas na twarzy – a może przede wszystkim, każdy uśmiech – pokazywały, że oni świetnie wiedzą, po co są tam gdzie ich postawiono. Oczywiście i Niesiołowski i Cymański, a szczególnie ksiądz, jak idzie o stronę merytoryczną, byli mocni dokładnie tak jak mocny jest ten nasz pierwszy i jedyny Kościół. Jednak za tym, co oni mówili, stała wyłącznie wiara i poczucie bycia wciąż w większości. Czego natomiast tam brakowało – i nie ma się nawet czemu dziwić – to świadomość tego, że oto zaczęła się wojna. Oni nie walczyli. Oni siedzieli rozsadzeni wygodnie w swoich fotelach i pokazywali, że Bóg jest z nimi.

Jest jednak jeszcze owa druga kwestia, na temat której chciałem tu powiedzieć parę słów. A mianowicie związana z pytaniem, cóż to takiego się stało, że ten atak nadszedł tak nagle, i z taką siłą? Ktoś powie, że odpowiedź jest oczywista. Palikot wszedł do Sejmu z 40 swoimi ludźmi i robi awanturę. Otóż nie. Palikot mógł wchodzić do Sejmu pod wieloma pretekstami, a pretekst antyreligijny wcale tu nie był najmocniejszy. On zabrał się za Kościół i naszą wiarę wyłącznie dlatego, że otrzymał od nas sygnał, że my jesteśmy tak bardzo skłonni do ustępstw. Ale i to by pewnie mu nie wystarczyło, gdyby ta nasza deklaracja nie została tak mocno wsparta autorytetem Episkopatu, biskupów i często też zwykłych księży. Uważam, że pierwszym powodem tej agresji, jest to, że Palikot, a z nim cała ta hałastra, poczynając od Środy, a kończąc na dzieciach ze szczególnym upodobaniem dewastujących ostatnio nasze cmentarze, otrzymali bardzo czytelny sygnał ze strony polskiej hierarchii, że to coś cośmy zawsze nazywali Ludem Bożym, czy niekiedy, bardziej górnolotnie, Jego Owczarnią, zostało pozbawione pasterza. Kiedy ten sygnał został wysłany po raz pierwszy? Oczywiście, nie mam żadnych wątpliwości, że pierwsze próby pojawiały się już dawno – może jeszcze wtedy, kiedy zmarł Jan Paweł II – natomiast bardziej zdecydowanie owa wiadomość została podana tuż po smoleńskiej katastrofie, a w sposób już zdecydowanie bardziej jednoznaczny została potwierdzona w sytuacji, gdy zjednoczone siły Systemu rzuciły się na bezbronnych ludzi stojących tamtego lata pod smoleńskim krzyżem, a Kościół na to wszystko wzruszył ramionami. Uważam że to właśnie wtedy Zło dostrzegło światło w tym czarnym tunelu i przegrupowało siły.

Podczas wczorajszej – czy tak naprawdę przedwczorajszej – debaty u Lisa, zdarzyły się jednak dwie rzeczy, o których chciałbym tu wyjątkowo wspomnieć. Obie związane z osobą Stefana Niesiołowskiego, który – trzeba mu to przyznać – do pewnego momentu bardzo dzielnie wypluwał potoki swojej kultowej już śliny w stronę Środy i jej towarzystwa. Pierwsza miała miejsce, kiedy to pogardliwie rzucił poganom w twarz ową starą prawdę, że Kościoła nikt nigdy nie zniszczy, bo Kościół jest święty i boży, a Lis z uśmiechem go spytał: „A co z Hiszpanią?” I Niesiołowskiego zatkało.

Druga wydarzyła się też tak mniej więcej w tym samym czasie, a więc już pod koniec spotkania. Ani niczym nie sprowokowany, ani nie zmuszony jakąś bieżącą potrzebą sklejenia kolejnego argumentu, Stefan Niesiołowski – człowiek, czego wszyscy jesteśmy pewni, pobożny i wierny – zaczął ni z tego ni z owego informować wszystkich, co on sądzi o Kaczyńskim i o ojcu Rydzyku. I w tym momencie rozległy się brawa. Brawo biła Magdalena Środa, brawo bił homoseksualista Biedroń i jak najbardziej brawo bił człowiek nazwiskiem Leszczyński. Oni bili brawo, Tomasz Lis siedział wygodnie w swoim fotelu, spokojny i pełen satysfakcji, a Stefan Niesiołowski kończył swoją kwestię, ciężko dysząc gniewem i zwykłym przecież zmęczeniem. Jak po długim biegu.

I to mnie akurat nie zdziwiło. Bo wiem, że ten bieg był naprawdę długi. Stefan Niesiołowski, podobnie jak wielu jego przyjaciół z Platformy Obywatelskiej, wliczając w to ludzi może nawet jeszcze bardziej pobożnych od niego, jak poseł Gowin, czy prezydent Waltz, nie mówiąc już o ich wybitnych pasterzach, jak kardynał Dziwisz, czy sam metropolita Nycz, właśnie dobiegli do mety. Dziś stoją u swojego celu, rozglądają się ciekawie wokół, widzą, że wprawdzie nie udało się wygrać, bo tak jakoś wyszło, że wygrał kto inny, no ale stoją i dyszą. Trochę zdziwieni, trochę rozczarowani, ale z całą pewnością dumni, że przynajmniej mieli dobre intencje. A ja jestem tylko ciekaw, czy oni w ogóle słyszą te brawa. Jestem bardzo ciekawy, czy wśród nich są tacy, co te brawa słyszą i je rozumieją. Myślę, że się tego już niedługo dowiemy. Tymczasem my róbmy swoje. Ja będę pisał te teksty, inni będą je czytali, i też robili swoje. Mam nadzieję, że znajdzie się też w tym wszystkim i miejsce dla tej mojej książki i tej pomocy, o której wciąż tu ze wstydem przypominam.