Bliskie spotkania różnego rodzaju

Nie wiem, czy za tym stoją tylko minione wybory, czy może oczywista popularność tego bloga, ale tak się stało, że w tych dniach wydarzyły się dwie rzeczy, które zrobiły na mnie pewne wrażenie. Otóż szedłem sobie przedwczoraj skądś dokądś, jak zwykle dramatycznie zamyślony, gdy nagle zaczepił mnie człowiek, w którym rozpoznałem swojego kolegę jeszcze z podstawówki – Ryśka P. Jak to się stało, że Rysiek mnie wypatrzył, nie mam pojęcia, natomiast, jak idzie o to, czemu on uznał za stosowne mnie zaczepić – sprawa jest jak najbardziej jasna. Mój kolega Rysiek P. w minioną niedzielę udał się był do lokalu wyborczego, by oddać swój głos, rzucił okiem na listę Prawa i Sprawiedliwości, na tej liście zobaczył moje nazwisko, i postanowił, że na mnie zagłosuje. A teraz jakimś cudem mnie zobaczył, jak lezę przez moje miasto, i podbiegł do mnie, by się dowiedzieć, czy może zostałem posłem.

Miłe bardzo to było spotkanie. W ogóle nie rozmawialiśmy o polityce, ale tak ogólnie o życiu i, jak mówię, było miło. Kiedy jeszcze chodziłem do szkoły podstawowej, Rysiek P. był moim kumplem. Nie jakimś kumplem wybitnym, ale łączyło nas to, że i on i ja bardzo lubiliśmy Niebiesko-Czarnych i Niemena – zwłaszcza Niemena – a że on, z jakiegoś powodu, zawsze był ode mnie szybszy, to ja chodziłem do niego do domu, by posłuchać nowych płyt. To właśnie mój kolega Rysiek P. jako pierwszy kupił drugą płytę Niemena pod tytułem „Sukces” i poinformował mnie – pamiętam to, jakby to było wczoraj – że tytułowa piosenka jest o tym, że Niemen poznał dziewczynę i to jest jego sukces. Dlatego właśnie „Sukces”. Byłem pod wrażeniem.

Rysiek P. miał dwóch braci – młodszego i starszego. Jak się przedwczoraj dowiedziałem, młodszy zmarł, kiedy miał zaledwie 41 lat, natomiast starszy, podobnie jak Rysiek, jest taksówkarzem. No i jakoś obaj żyją. Marnie bo marnie, ale żyją. O tym akurat zapomniałem powiedzieć. Kiedy spotkałem mojego kolegę z podstawówki, Ryśka P., przechodziłem akurat przez plac przed katowickim dworcem, i oni byli tam obaj. Stali na postoju taksówek i czekali na kogoś, kto przyjdzie i zechce wziąć jakiś kurs spod dworca do nie wiadomo gdzie. On siedział w swoim samochodzie, zobaczył mnie, wyskoczył na zewnątrz, no i stało się co się stało. Pogadaliśmy więc, a ja tylko zdążyłem pomachać bratu Ryśka. Niestety, nie pamiętam już, jak ma na imię.

I to jest pierwsza historia. Czy wynika z niej jakiś morał? Absolutnie nie. Żaden. Zero morału. Mowy nie ma o jakichkolwiek naukach. To jest zwykły blog – polityczny wprawdzie, ale wciąż tylko blog – i mogę tu sobie pisać wszystko, co mi przyjdzie do głowy.

Czy druga jest równie ciekawa? A może ciekawsza? Diabli wiedzą. Sam tego ocenić nie potrafię, bo jestem, zupełnie naturalnie, w obie osobiście zaangażowany i nie bardzo mogę tu cokolwiek oceniać. Ale opowiem i tę. Wczoraj znów szedłem przez plac dworcowy, znów zamyślony tak jak zawsze – trudno w to uwierzyć, ale daję słowo, że tak było – i znów, dokładnie w tym samym miejscu – dokładnie! – podbiegł do mnie człowiek, w którym rozpoznałem – ja wiem, że nikt mi nie uwierzy, ale tak było – mojego starego kolegę, tym razem nie z podstawówki, ale z liceum, Jacka M. Jacek na mnie nie głosował. Jacek nie lubi PiS-u. Jacek, na dźwięk słowa PiS, dostaje drgawek. Jacek nie jest taksówkarzem. Jacek jest zbankrutowanym drobnym przedsiębiorcą. Swego czasu, odnalazłszy w sobie pewien wyjątkowy talent, Jacek postanowił rozkręcić pewien mały biznes, który przez chwilę przynosił jemu i jego rodzinie pewien równie mały zysk. Niestety, wkrótce potem pojawił się kapitalizm i mój kolega z liceum Jacek padł, dokładnie tak samo, jak wielu jemu podobnych. Co dziś robi Jacek? Nie wiem. Wiem, oczywiście, jak już wspomniałem, że nie jest taksówkarzem, natomiast z całą pewnością nienawidzi Kaczyńskiego, a poza tym – chyba jest na bezrobociu.

O ile mojego kolegi z podstawówki Ryśka P. nie widziałem od wielu, wielu lat, kumpla z liceum Jacka M. – jak najbardziej. Ostatnio chyba jakieś dwa czy trzy lata temu, kiedy jeszcze jakoś tam było. Dziś Jacek miał mi do powiedzenia tylko jedno – że jestem idiotą i skurwysynem. Oczywiście, ten komunikat nie został do mnie wysłany w tak brzydkiej formie. W końcu wszyscy jesteśmy – wprawdzie nie młodymi – ale wykształconymi i z dużych miast, jednak przekaz był dokładnie ten sam. Mój kolega Jacek nawet nie powiedział zwyczajowego „cześć”, ale od razu przeszedł do meritum i przez kilka minut trzymał mnie za ramię i szydził. Wyłącznie szydził. Tekst, który do mnie kierował, to był potok najprawdopodobniej bardzo starannie wyuczonych zdań, które miały na celu wyłącznie wyśmianie moich poglądów. Ja go wręcz błagałem, żeby dał spokój, bo ja to wszystko wiem od ludzi znacznie mi bliższych, niż on, a poza tym jestem bardzo poważnie spóźniony. Wszystko na nic. On musiał powiedzieć każde słowo, jakie miał do powiedzenia miał. Szydził, że Kaczor to, a Kaczor tamto, że Obama, że sfałszowane wybory, że zamach, że mgła, że to, że tamto. Przez te kilka minut, on uznawał za stosowne odstawić na moich oczach najbardziej prymitywny kabaret, jeden z tych, który pewien gatunek ludzi wyznaje, w przekonaniu, że właśnie dokonują odkrycia kpiny wszechczasów. Że to co oni mówią, rozmówcę najpierw zaszokuje, a później sprowadzi do parteru, i na niebie ukaże się tęcza.

Wszystko skończyło się tak, że ująłem go delikatnie za rękę, poprosiłem żeby się uspokoił, wyraziłem nadzieję, że jakoś uda mu się pokonać wszystkie problemy, jakie go dręczą, że niestety się bardzo śpieszę – i odszedłem w pokoju.

Ktoś bardzo spragniony morałów, powie mi pewnie w tym momencie, że tym razem, nie powinienem tak odchodzić bez pożegnania. Że powinienem powiedzieć, co o tym wszystkim sądzę i o czym mogą świadczyć oba te niezwykłe przypadki. Otóż nic z tego. Pożegnania nie będzie. To są dwie zupełnie osobne i zupełnie niezależne od siebie historie, które nie znaczą dokładnie nic. One sobie istnieją i zaledwie dają świadectwo. Świadectwo czasów. Jeśli ktoś chce z nich wyciągać jakieś wnioski, proszę bardzo. Chętnie posłucham. Sam jakoś nie mam odwagi.

Niestety, wciąż walczymy o przeżycie. W tej sytuacji, tak jak poprzednio, apeluję o kupowanie książki i zwyczajowe wpłaty na podany obok numer konta. Dziękuję.