Gdy modlitwy zostają wysłuchane

Wszyscy, a już na pewno większość stałych czytelników tego bloga wie, że jego autor to ktoś, kto wie wszystko, a nawet jeśli nie wie, to jest o tym, że wie, szczerze przekonany, a nawet jeśli tego przekonania nie ma, to z całą pewnością każdy dowie się tego od tych, co go nienawidzą, i życzą mu tego, by jak najszybciej zdechł. Otóż dziś chciałem oświadczyć – właśnie ja, człowiek, który prowadzi ten blog – że nie wiem nic. Że świat jest dla mnie zagadką, której rozwiązać nie potrafię, a wszystko co się wokół mnie dzieje, stanowi dla mnie tajemnicę, wobec której stoję nagi i bezradny.

A wszystko zaczęło się wczoraj. Przyznaję uczciwie, że tak samo jak organizowanych przez telewizję TVN tak zwanych „debat przedwyborczych”, z oczywistych względów nie oglądałem, tak i też właśnie z jakiegoś nieokreślonego powodu zacząłem oglądać ostatnią z nich, zapowiadaną przez media, jako tę najważniejszą i decydującą, w której udział wezmą już nie pojedynczy eksperci, ale sami przywódcy. I oto, niespodziewanie dla wszystkich, okazało się że z udziału w niej zrezygnował Donald Tusk, a zamiast niego, pojawił się minister Sikorski, który w dodatku – do tej sprawy jeszcze wrócimy – został przez prowadzącego audycję przedstawiony jako Ryszard Sikorski. Mało tego. Okazało się, że Waldemar Pawlak, cokolwiek byśmy o nim nie myśleli, zachował w sobie ten rodzaj chłopskiego sprytu, który w tej szczególnej sytuacji kazał mu zachować się z honorem, i, podobnie jak Premier, wysłać do studia państwa Walterów kogoś w swoim zastępstwie. Niech sobie Tusk nie myśli. W rezultacie, owa wielka debata zgromadziła, z jednej strony, Sikorskiego i Fedak, a z drugiej kompletnie rozbitych Kowala i Napieralskiego (z – jak nas informują – uczepionym klamki Palikotem), no i redaktora Marciniaka, czy jak tam się nazywa ów topiarz fryt. A ja sobie myślę, że gdyby nasza sytuacja choć w miarę przypominała znane nam wszystkim cywilizacyjne schematy, tamten wieczór przeszedłby do annałów politycznej kompromitacji w każdym calu. Niestety, jedyny jęk, jaki do nas dotarł, wypadł tylko z ust przewodniczącego Napieralskiego, który poczuł rozczarowanie nieobecnością pana premiera i owo rozczarowanie zechciał wyartykułować. Cała reszta do dziś udaje, że się nic nie stało.

Czemu Pawlak nie przyszedł do TVN-u, jest sprawą oczywistą, i już przeze mnie wyjaśnioną. Niech sobie Tusk nie myśli, że Pawlak będzie się upokarzał towarzystwem ludzi, którzy dla niego, Tuska, są zbyt niscy. Pozostaje problem samego Tuska. Czemu on uznał, że na zakończenie tej dziwnej kampanii dobrze będzie wykonać gest, który wedle wszelkich standardów powinien go pogrążyć? Ktoś powie, że się niepotrzebnie podniecam, bo Jarosław Kaczyński też wczoraj nie przyszedł, a to mi akurat nie przeszkadza. I zgoda – Kaczyński nie przyszedł, tyle że Kaczyńskiego tam się nikt nie spodziewał. On już dawno zadeklarował, że jest ponad to, i z pajacami dyskutować nie zamierza. W przypadku Donalda Tuska natomiast, mieliśmy do czynienia z obietnicą, i obietnica ta została złamana. I to jest coś, czego ja zrozumieć zwyczajnie nie potrafię.

I oto przyszedł dzień kolejny. Jarosław Kaczyński, zupełnie nieoczekiwanie – w sumie, jest to bardzo ciekawe, że ten plan udało się tak długo trzymać w tajemnicy – wsiadł w pociąg i wyruszył na grób Anny Walentynowicz. Akcja ta zrobiła na Systemie takie wrażenie, ze w pewnym momencie któryś z bardziej szczerych, i mniej opanowanych, dziennikarzy TVN-u zapytał posła Hofmana, dlaczego PiS nie wpadł na ten pomysł wcześniej. Tymczasem, jak się dowiadujemy – a ja, ze względu na zbieżności, że tak to określę, życiorysowe doświadczam niemal na żywo – premier Donald Tusk przybył na Śląsk i dokonał aktu kompromitacji absolutnie nam, przez minione cztery lata, a kto wie, czy nie więcej, nieznanej. Oglądam dziś jakiś program w telewizji TVN24, widzę redaktorów Knapika i Morozowskiego i słyszę na własne uszy, jak Morozowski mówi, że gdyby mu przyszło do głowy głosować na Platformę Obywatelską, to ręka mu z pewnością zadrży. Dlaczego? Bo miał dziś okazję oglądać Donalda Tuska w akcji.

Co to za okazja? Otóż, jak wspomniałem, Donald Tusk i jego kampania postanowiła dziś zawitać na Śląsk. I nie wiem, czy przyczyną tego co się stało, było to, że oni nagle zobaczyli, co na tę końcówkę przygotował Kaczyński i dostali cholery, czy może coś innego – na przykład zwykłe ludzkie zmęczenie – ale nagle się okazało, że Platformie Obywatelskiej tego jednego dnia nie dość że zabrakło, to ten jeden dzień pozostanie już na zawsze – choćby i w refleksjach z więziennej celi – w ich pamięci, jako decydujący o ich – jak najbardziej parszywym – losie. A cóż takiego się stało? Przede wszystkim, Donald Tusk, wbrew swojej dotychczasowej strategii, postanowił, niemal z minuty na minutę, zrezygnować z dotychczasowego lansu, a więc przede wszystkim, przesiadł się z „Tuskobusa” do zwykłej limuzyny, odmówił spotkań dziennikarzami i z nakręconymi przez niego wcześniej ludźmi. Rozwścieczony TVN pokazał to bez śladu litości. Co gorsza, ten sam rozwścieczony TVN, opowiedział nam właśnie o jakimś biednym staruszku, któremu Donald Tusk, osobiście i solennie, obiecał obiad i spotkanie, któremu kazał kupić sobie z tej okazji nową koszulę i się odpowiednio wyszykować, i któremu, najzwyczajniej na świecie, i to jak najbardziej publicznie, osobiście kazał poświęcić swój czas na spotkanie z samym premierem, a następnie wystawił go do wiatru. Bo się dowiedział, że gdzieś po okolicy kręcą się jacyś kibole, i się posrał ze strachu.

Mało tego. Ten sam rozwścieczony TVN pokazał grupę drobnych przedsiębiorców, czekających nad Premiera pod jakimś lokalnym budynkiem, gdzie ten się spotykał z innymi – tyle że już staranniej dobranymi – przedsiębiorcami, i błagających go, by łaskawie zechciał do niech podejść i porozmawiać, i w tym samym momencie, tego samego Premiera, wsiadającego bez słowa do czekającego na niego samochodu, nawet nie podnoszącego wzroku na dosłownie płaczących ludzi.

Co za cholera? O co tu chodzi? Co oni kombinują? Nie mam pojęcia. Został jeden dzień do końca kampanii. Dzień być może najważniejszy, a Donald Tusk postanowił popełnić piękne i bardzo wystawne samobójstwo. Jak mówię, media z tej okazji dostały cholery, a jednocześnie zostały opublikowane dwa kolejne sondaże, z których wynika, że nie ma się co bać. Platforma wygrywa bezdyskusyjnie. Prawo i Sprawiedliwość tonie. Czyżby ci, którzy są naprawdę blisko tego wszystkiego już jakiś czas temu zauważyli, że Donald Tusk nie wytrzymał tego napięcia? Że najzwyczajniej w świecie odpadł? Że to już koniec? I że te dwa sondaże zostały przygotowane już dużo wcześniej, na tę szczególną okoliczność? Powiem uczciwie, że nie wiem. Zupełnie uczciwie powtórzę to, co napisałem na samym początku tych refleksji. Nie wiem nic. Nic nie rozumiem. Nic nie wiem. Zwłaszcza, że dziś jest dopiero czwartek, a ostatni dzień kampanii dopiero przed nami. Co zrobią Tusk i Kaczyński? Nie mam pojęcia.

Od czego jednak mam Was? Powiedzcie mi, o co tu chodzi?A skoro już jesteśmy przy apelach, tradycyjnie proszę o kupowanie książki i o wspieranie tego bloga finansowo pod podanym obok numerem konta. Jutro mamy piątek, pojutrze sobotę, w niedzielę wybory, ale to jest przy okazji długi weekend i żyć jakoś trzeba. A ja już Wam mówiłem nie raz, jaka jest sytuacja. A zatem proszę o wsparcie. I dziękuję.