O paru smutnych komentarzach - naszych i nie-naszych

Nie wiem, jaka część czytelników tego bloga ma w zwyczaju również czytać zamieszczane pod notkami komentarze. Czasem mam wrażenie, że czytają je wszyscy, zwłaszcza wtedy, gdy nagle sam widzę, jak one bywają interesujące i pełne niezwykłej wprost refleksji. Niekiedy znowu, odnoszę wrażenie, że wcale nie. Że akurat, jak idzie o komentarze, czytają je tylko ci, którzy sami je tu zostawili i są ciekawi, jak one sobie dalej radzą. Wprawdzie nasz wierny czytelnik Robert Leszczyński napisał kiedyś, że on akurat czyta tylko komentarze, bo one, w przeciwieństwie do samych notek, są ciekawe i na poziomie, ale tu akurat możemy być pewni, że to są tylko takie retoryczne popisy człowieka, który wprawdzie jakoś tam czuje, że sytuacja jest niezręczna, ale nie może się powstrzymać.

A zatem, z komentarzami jest tak, że ich los pozostaje nieznany. A szkoda. Bo faktem jest, że często sama notka okazuje się jedynie pretekstem do czegoś znacznie większego. Że dopiero komentarze przynoszą wieści prawdziwie znaczące. Że to na poziomie komentarzy dzieje się historia. Tak też stało się wczoraj. Kto zauważył, ten wie, o czym mówię. Kto nie, niech słucha uważnie. Ostatnie dni, jak to już zostało we wcześniejszej notce podkreślone, spędziłem na intensywnym studiowaniu Salonu24. Przede wszystkim zamieściłem tam trzy teksty, wziąłem udział w mniej lub bardziej rozbudowanej pod nimi dyskusji, i wreszcie – siłą rzeczy – porozglądałem się po okolicy, by zorientować się co tam w biznesie Igora Janke słychać. W pewnym momencie trafiłem na tekst blogera podpisującego się „euromir”, jeszcze z listopada zeszłego roku, wprawdzie niezbyt dugi i wypełniony treścią, ale za to w całości poświęcony mojej osobie. Właśnie tak. Nie mojemu blogowaniu, ale mojej osobie. Sam wpis, jak mówię – nie długi, nie bardzo interesujący, nie do końca jasny jaki idzie o swoje przyczyny i intencje, natomiast dyskusja? O tak! Dyskusja jaka rozpętała się pod tą notką, była już bardzo rozbudowana, i bardzo mnie zainteresowała. Do tego stopnia, że od razu pomyślałem, ze będę musiał coś na ten temat napisać.

Kiedy jednak zacząłem planować ów tekst, zajrzałem ponownie na Salon i tam, na samym szczycie głównej strony, ujrzałem podpisaną przez Igora Janke zapowiedź wywiadu, jaki zamierza on przeprowadzić z Lejbem Fogelmanem – „barwną postacią, słynnym prawnikiem, Żydem mieszkającym w Warszawie, bywalcem wszelkich salonów, przyjacielem braci Kaczyńskich, lubiącym wypowiadać kontrowersyjne sądy”. Prawdopodobnie, gdyby Janke nie wspomniał o tej „przyjaźni z braćmi Kaczyńskimi”, machnąłbym na całą tę resztę ręką, jednak ponieważ o tej szczególnej „przyjaźni” niedawno napisałem cały tekst, i uznałem, że bez informacji podanych w tym tekście, wartość zapowiadanej przez Igora Janke rozmowy może się okazać bardzo niepełna, postanowiłem zamieścić pod tą zapowiedzią swój komentarz, odsyłający zainteresowanych do mojego, wyżej wspomnianego tekstu o szkolnych przyjaźniach Lejba Fogelmana. Nie pisałem o co chodzi, nie przedstawiłem choćby w skrócie swojej opinii na temat Fogelmana i jego przyjaźni z Lechem Kaczyńskim, nie doczepiłem do tego linku żadnego, choćby najkrótszego, komentarza, bo uznałem, że sam link wystarczy. Kto będzie chciał, zajrzy gdzie trzeba, i tam już wszystkiego się dowie.

I proszę sobie wyobrazić, że ten link został przez Administrację usunięty. Ponieważ pomyślałem sobie naiwnie, że coś mi się musiało pomylić, zamieściłem ten komentarz – zawierający wyłącznie link do mojego tekstu o Fogelmanie – jeszcze raz, ale i tym razem, błyskawicznie, bo może już po minucie, został on, tak jak poprzedni, skasowany. I teraz w zupełnie naturalny sposób pojawia się pytanie: Dlaczego? Dlaczego, czy to sam Igor Janke, czy może, w jego imieniu, Administracja Salonu24, uznali za niezgodne z regulaminem – bo, jak się nie mylę, formalna przyczyna musi być właśnie taka – zamieszczenie przeze mnie linku do mojego felietonu? Może chodziło o ten tytuł: „Lejb Fogelman – człowiek z koszerną busolą”? Może to słowo „koszerną” dla wrażliwego ucha Igora Janke zabrzmiało jak jakiś ukryty antysemityzm, i on odruchowo postąpił jak niegdysiejsi peerelowscy cenzorzy, którzy w niektórych sytuacjach cieli wszystko, co mogło sugerować jakieś nieczyste intencje, choćby to było słowo „młotek”, czy „gwiazda”, czy owa kultowa już „patelnia teflonowa”? Otóż nie! Nie mogło pójść o antysemityzm i nie mogło nawet pójść o sam fakt likowania czegokolwiek, co by mogło prowadzić do tekstu o Fogelmanie, w dodatku mojego autorstwa, z tej prostej przyczyny, że zamiast wspomnianego komentarza, Administracja uznała za politycznie poprawne puścić serię komentarzy w stylu: „Kochana Pani! Prawdziwi Żydzi brzydzą sie takimi Żydami jak Kalksteiny, ponieważ zawsze byli wycirusami Cara potem Stalina”, czy „Jarek jest obrzezany”, a poza tym, kiedy już sprawa zrobiła się odrobinę znana i nasz kolega Kozik zamieścił link do naszego bloga w swoim imieniu, ten komentarz pozostał nietknięty.

A zatem, to już mamy wyjaśnione. W żaden sposób nie mogło chodzić o regulamin. To musiało chodzić o autora wspomnianego komentarza, blogera podpisującego się „Krzysztof Osiejuk”. Z jakiegoś powodu, ktoś z nich – czy to sam Igor Janke, czy któryś z administratorów – nie mówię, że systemowo, ale choćby ot tak, z czystego odruchu, czy to niechęci, czy może zwykłego niepokoju, przycisnął ten guzik. W PRL-u na ten rodzaj cenzury mówiło się, że to cenzura prewencyjna i polegała ona na tym, że istniały zapisy na sam tytuł, czy samo nazwisko. Treść mogła być nieznana – chodziło wyłącznie o to, by zapobiec zgorszeniu zaledwie ewentualnemu. I oto mamy to, co zostało z Salonu24. I to tyle na ten temat. Więcej nie będzie. Niech Igor Janke i jego kompania pozostaną z tym wstydem już do końca świata.

Ale to wciąż nie wszystko. Nadszedł moment, by wrócić do zapowiadanego na początku wpisu blogera o ksywie „euromir”. I tu bym proponował, by złapać się mocno czego kto może, i przygotować się na coś zupełnie wyjątkowego. Oto, jak mówię, jeszcze w listopadzie, nie wiadomo z jakiej okazji i przyczyny, ów „euromir” poświecił mi notkę o treści mniej więcej takiej, że ja kiedyś pisałem jako tako, ale od czasu jak zostałem blogerem roku, zacząłem puchnąć, a dziś jestem tak żałosny, że nie pozostaje mi nic, jak żebrać. Koniec. To wszystko. Pod notką nastąpiła bardzo długa dyskusja, czy może raczej wymiana uwag na mój temat, ilustrowana znalezionymi w Sieci moimi zdjęciami i obracająca się głownie wokół opinii, że ja jestem znanym tandeciarzem i szmaciarzem. Jak idzie o konkrety, zarzuty były trzy:

Pierwszy ten, że na wręczeniu nagrody Onetu miałem zapiętą marynarkę na wszystkie guziki, a wiadomo powszechnie, że od czasu jak wynaleziono marynarkę, podstawowa elegancja zakazuje zapinania jej na wszystkie guziki.

Druga pretensja dotyczyła innego zdjęcia, znalezionego na moim koncie w „Naszej Klasie”, gdzie jeszcze wiele, wiele lat temu, siedzę sobie w hotelowej restauracji w Awinionie i piję kawę. Tu pretensji było znacznie więcej. Że spędzam czas w jakiś brudnych norach, gdzie ściany oblepione są tandetnymi tapetami, na tych tapetach wiszą kiczowate obrazy, a na stolikach stoją zdekompletowane filiżanki. Uczestniczący w dyskusji blogerzy urządzili sobie konkurs na temat tego, co to za podłe miejsce i wygrała chyba opinia, że to musi być szkolna stołówka w szkole, w której ktoś taki jak ja mógł przed laty pracować.

Trzecia uwaga, jaką w stosunku do mnie zgłosili blogerzy, była tej oto natury, że ja po otrzymaniu nagrody Onetu, uznałem że jestem tak wielki, że rzuciłem dobrze płatną pracę i postanowiłem utrzymywać rodzinę z żebrania. Moja bezczelność doprowadziła mnie do tego, że w pewnym momencie zorganizowałem nawet u siebie na blogu zbiórkę na laptop. Ponieważ jednak nie umiem pisać i w dodatku nie mam nic ciekawego do powiedzenia, pozostało mi już tylko żebranie, z każdą zresztą chwilą, coraz bardziej intensywne i coraz mniej skuteczne.

O ile się potrafiłem zorientować, jedna tylko osoba wzięła minie w obronę. Częściowo. Otóż koleżanka Magda Figurska, dziennikarka „Warszawskiej Gazety”, poinformowała swoich kolegów, że ona kiedyś też myślała, że ja jestem do niczego, ale dziś jednak widzi, że te teksty mają pewną wartość. Natomiast, rzeczywiście, kwestia owej żebraniny powinna zostać wyjaśniona. Oto komentarz Magdy Figurskiej w oryginale i w całości:

„Jednym z nieszczęść Polaków jest trudność w oddzieleniu autora od jego dzieła. Odkąd zaczął pisać w Warszawskiej, zaczęłam bardziej wnikliwie, niż dotychczas, wgryzać się w teksty Toyaha. Przyniosły mi wiele osobistych wzruszeń, bo zmusiłam się do oddzielenia tego wszystkiego, o czym wcześniej przeczytałam. Nie można przejść obok jego tekstów; zostawiają to coś, co nie ulatuje z zamknięciem gazety. I za to go cenię. Natomiast z tą zbiórką na blogu, łamie niestety, prawo. Kodeks wykroczeń w art. 58 mówi na ten temat”. http://euromir.salon24.pl/357692,tragiczny-toyah-na-skalach-dover#comment_5202826

Ponieważ to doniesienie potraktowałem bardzo poważnie, zajrzałem od razu do źródła, a tam czytam co następuje:

„Art. 58.

§ 1. Kto, mając środki egzystencji lub będąc zdolny do pracy, żebrze w miejscu publicznym, podlega karze ograniczenia wolności, grzywny do 1.500 złotych albo karze nagany.

§ 2. Kto żebrze w miejscu publicznym w sposób natarczywy lub oszukańczy, podlega karze aresztu albo ograniczenia wolności.”

***

Ktoś mi powie, że niepotrzebnie zajmuję się bzdurami. Że ledwo skończę z „Onetem”, zabieram się za TVN24. Ledwo skończę z TVN-em, otwieram „Vivę”. Ledwo skończę czytać „Vivę”, siadam do Figurskiej. Otóż ja bardzo przepraszam, ale mamy do czynienia z donosem. Zwykłym, czymś tam spowodowanym – czym, nie wiem i też nie bardzo chcę wiedzieć – donosem. A w takiej sytuacji wydaje się, że milczeć nie powinienem. Zatem dwie rzeczy. Po pierwsze, gdyby ktoś zapomniał, przez parę lat, na tym blogu kwestia pieniędzy nie była poruszana. Kiedy jednak któregoś dnia, właśnie w związku z tym, co tu robię, zostałem pozbawiony pracy, ogłosiłem co następuje: Gdybym umiał grać ładnie na gitarze, poszedłbym na dworzec, grał pięknie „Stairway to Heaven” i za to moje granie brał pieniądze. Ponieważ jednak grać, ani ładnie, ani w ogóle, nie umiem, ale za to umiem ładnie pisać, proszę, by każdy komu się podoba to pisanie, płacił mi za nie tak jak płaci grajkowi na dworcu. Nie żebrakowi, ale grajkowi na dworcu. I tak jest do dziś.

Czy Magda Figurska zna różnice między żebraniem, a tym co ja robię – nie wiem. Czy ona wie w ogóle co znaczy słowo „żebrać”? Też nie wiem. Może wie, może nie wie. Może u niej jest to kwestia zwykłej ludzkiej pogardy dla wszystkich, którym jakoś tam się nie powiodło. Myślę jednak że wie. Ona może wiele rzeczy nie wiedzieć, ale to chyba jednak musi wiedzieć. To przecież nawet małe dzieci, kiedy idą ulicą i widzą kogoś, kto gra na skrzypcach, czy na trąbce, czy na gitarze i śpiewa, nie wołają: „Popatrz Mamusiu! Żebrak!”, ale proszą by się zatrzymać i chwilę posłuchać. No, może nie wszystkie dzieci. Niektóre z nich w ogóle na nic nie zwracają uwagi, natomiast ich mamusie mówią: „Ciekawe, czy skurwysyn płaci od tego podatek”. Tak też bywa.

Jakby ktoś potrzebował zapamiętać, proszę uprzejmie. Jeszcze raz. Ona się nazywa Magda Figurska.

Oczywiście, przypominam jak zwykle, że moja książka zawierająca bardzo piękny wybór wczesnych tekstów z tego bloga jest już do kupienia w Katowicach w księgarni „Wolne Słowo” na ulicy 3-Maja, a jeśli ktoś uważa, że powyższy tekst warto było sobie poczytać, może go sobie kupić na własność. Za ile chce. Numer konta obok, po prawej stronie. Dziękuję.