Znów przed telewizorem z Leszkiem Millerem

Propagandowy rwetes, jaki mamy okazję obserwować wokół siebie od pamiętnego wiosennego dnia, kiedy to polski samolot z polskim prezydentem został tak straszliwie podstępnie wbity w ruskie błoto, stał się nam już tak powszedni, że właściwie można by się już było dawno do niego przyzwyczaić, i na każdy nowy jego przejaw zaledwie wzruszać ramionami. Tymczasem nic takiego się nie dzieje. Tymczasem – można wręcz odnieść wrażenie, że z każdym kolejnym dniem, to kłamstwo przeżywamy coraz mocniej i coraz boleśniej. Pamiętam jak jeszcze w czasach głębokiego PRL-u słuchaliśmy telewizyjnych tak zwanych „wiadomości” i, oczywiście, irytowaliśmy się, jednak ta irytacja ostatecznie zawsze obracała się w tę piękną obojętność, z jeszcze piękniejszą refleksją w tle: „Ciekawe tylko, czy ten skurwysyn wie, że kłamie?”

Dziś nie ma już kłamstwa. Pozostał już tylko ten ból. I coś, co pewni bardzo szczególni eksperci nazywają „narracją”. I wydaje się, że żaden inny fragment naszej rzeczywistości, tak jak właśnie Smoleńsk, nie potrafi tak dokładnie pokazać różnicy między tym co mieliśmy kiedyś, a co nas spotyka w nowych czasach.

Pamiętam jak jeszcze kiedyś, w okresie mojego blogowania w Salonie24, pewien nasz kolega zostawił pod jedną z notek następujący komentarz:

„No proszę – kilka lat temu myślałem, że współczesne apogeum buty i manipulacji mamy za sobą. Teraz jednak próbuję sobie wyobrazić Leszka Millera oglądającego jakiś aktualny serwis informacyjny. Widzę go jak oczarowany wpatruje się w ekran – wargi bezwiednie powtarzają słowa jego mistrzów. Czasami się roześmieje, odruchowo klepnie w uda lub z niedowierzaniem pokręci głową. Na zakończenie audycji westchnie”.

Ostatnie dni każą nam odczuć tę prawdę w sposób niemal fizyczny. Przypomniał mi się ów niegdysiejszy komentarz właśnie wczoraj, kiedy wsłuchiwałem się w odgłosy pracy naszych specjalistów od manipulacji i – jak zwykle – nie potrafiłem uwierzyć, że oto kolejne granice są przekraczane, i zachodziłem w głowę, ileż to tej niespożytej czarnej energii ci ludzie wciąż w sobie mają. Wszyscy wiemy, o co chodzi. Kiedy okazało się – tym razem już wręcz oficjalnie – że przynajmniej jedna z głównych propagandowych teorii, dotycząca rzekomych nacisków na załogę polskiego samolotu, od początku była wyłącznie wytworem czarnej propagandy właśnie, w jednej chwili System poprowadził swoją narrację w taki sposób, by nikomu, broń Boże, nie przyszło do głowy wyciągać z tych nowych informacji jakiekolwiek nowe wnioski. Doszło wręcz do tego, że nagle – zupełnie jak jakiś zły koszmar – wrócił do życia stary, bolszewicki jeszcze, argument, mówiący o tym, że jesteś winien zbrodni, dopóki swojej niewinności nie udowodnisz. A zatem, dopóki rzecznicy zamordowanego w Smoleńsku gen. Błasika nie wykażą niezbicie, że jego w kabinie pilotów nie było, pozostaje nam twierdzić, że on tam mógł być, a skoro mógł, to znaczy że był. To znaczy – był, jeśli oczywiście ktoś uzna za stosowne twierdzić, że był. Dlaczego? Dlatego, że twierdzenie jakoby tam był, jest równie uprawnione jak to, że go tam nie było, a skoro oba te twierdzenia są równie uprawnione, uprawnione jest też twierdzenie, że nie wiadomo, czy on tam był, Zwłaszcza że wciąż pamiętamy – czyżby ktoś miał czelność zapomnieć? – jak to płk. Protasiuk coś tam mówił o debeściakach. Zresztą, gdyby coś nie wyszło, zawsze można powiedzieć „przepraszam”. Albo nie powiedzieć. I zamiast tego zarechotać. Obojętnie.

A przecież sposobów jest wiele. I nie trzeba już ani cenzurować prawdy, ani tworzyć nowej, ani nawet przykrywać jej fałszywymi komentarzami. Wystarczy choćby skorzystać z jednej, całkowicie dla nas egzotycznej i nicnieznaczącej, katastrofy włoskiego statku wycieczkowego i przedstawić ogłupiałemu Polakowi postać prawdziwego bohatera, który w dramatycznych sytuacjach potrafi się zachować i powiedzieć „nie”. Zwłaszcza nieodpowiedzialnemu kapitanowi. Doszło do tego, że w pewnym momencie, wszystkie głównie informacje wszystkich głównych portali internetowych – od Onetu po tvn24 – poświęcone były wyłącznie bohaterstwu niejakiego Giorgio De Falco. Czyżby chodziło o to, byśmy wszyscy wiedzieli, że każdy ma takiego Błasika, na jakiego sobie zasłużył? Paranoja? Bardzo bym chciał, żeby to akurat był nasz problem. Niestety, mamy inne.

Wielokrotnie na tym blogu zwracałem uwagę na niezwykły profesjonalizm owej tak zwanej „nowej polityki informacyjnej”, i też nie raz i nie dwa załamywałem ręce nad sytuacją, kiedy to, w sposób całkowicie rewolucyjny, i demokracja i wolność słowa i wolność wyboru – i w ogóle wolność – zostały użyte na rzecz totalnej represji i zniewolenia. Jednak przypomniany wyżej ów obraz, wyobrażenie Leszka Millera siedzącego przed telewizorem i kręcącego z niedowierzaniem głową na każde słowo i każdą migawkę wypuszczane w stronę biednego telewidza, to – przyznaję – było przeżycie. Pomyślałem więc sobie, że taki Leszek Miller, oglądający TVN24 mógłby w sposób najbardziej pełny symbolizować istotę tego, do czego doszła dziś polityka medialna, czy – szerzej jeszcze – polityka społeczna. Kiedy ów Miller wkraczał na scenę polityczną, był jeszcze stosunkowo młodym komunistycznym działaczem, miał przed sobą przeróżne perspektywy, które trochę już widział, a też trochę znał z opowiadań starszych kolegów, a jednocześnie sam PRL chylił się ku upadkowi. I, oczywiście, nie mógł wiedzieć młody, komunistyczny działacz, Leszek Miller, że to co nastąpi już za kilka lat, nie dość, że zatrzyma mu dech w piersiach, to jeszcze przyniesie mu i sławę i pieniądze i zwyczajnie – piękne życie. Ale nie mógł też wiedzieć, że po nim przyjdą inni, wprawdzie już nie jego koledzy, ale ludzie z innej, wyższej półki, którzy pokażą, i jemu i wszystkim, jak się prowadzi prawdziwą politykę. A przede wszystkim, co można zrobić z człowiekiem, kiedy ten się niczego nie spodziewa.

Więc – idąc dalej tropem tego obrazu przedstawiającego Leszka Millera klepiącego się po udach – próbuję sobie wyobrazić tego samego Leszka Millera, jak siedzi przed telewizorem, kręci głową z podziwem i myśli sobie – „Job twoju mać! Tyle straconych wiosen, tyle niepotrzebnego trudu, tyle nerwów. A to było takie proste. Po kiego czorta było nam zagłuszać to radio, wysyłać w teren pisarzy i poetów, tę nikomu niepotrzebną cenzurę trzymać? Jak to wszystko takie proste. A kto wie, czy przez tę całą podejrzliwość, nie narobiliśmy sobie tylko większego pasztetu? Że co my im zabrali, to oni – dawaj! – szukać po swojemu. Co my im zakazali, to oni dalej patrzeć jak złodziej jaki. A to przecież, gdyby my się tak nie kryli, to i tego stanu wojennego może i robić nie było po co. A jakby i już my go zrobili, to i przecież cały naród by nas poparł, a może by i nawet niczego nie zauważył”.

Wyobrażam sobie tego Leszka Millera, jak patrzy z otwartą gębą w ekran swojej plazmy i „czasami się roześmieje, odruchowo klepnie w uda lub z niedowierzaniem pokręci głową” i przypomina mi się Aleksander Kwaśniewski i jego jeszcze sprzed lat wypowiedź na temat gen. Jaruzelskiego i jego zasług dla Polski. Pamiętam, jak to kiedyś Kwaśniewskiemu strzeliło nagle do głowy, by u Olejnik, czy gdzie indziej – nieważne – podzielić się z nami Polakami taką oto refleksją, że gdyby nie Generał i jego decyzja o wprowadzeniu stanu wojennego, to w żadnym wypadku nie mielibyśmy tego, co mamy dziś, a więc tych sklepów, tych telewizorów, ale też tej jakże fantastycznie nowoczesnej informacyjnej telewizji państwa Walterów. I pamiętam dzień, kiedy Kwaśniewski wygłosił tę swoją pochwałę PRL-u i jego dziecka III RP, a cały TVN24 aż zatrząsł się z oburzenia, że, no, owszem, my to wszystko rozumiemy, ale nie przesadzajmy. Prawdziwe zasługi dla Polski należy liczyć od czasów znacznie późniejszych. I dziś myślę sobie, że to był jednak hit. To dopiero był news! Wcześniej nawet mi to do głowy nie przyszło, ale dziś już wiem, że to co tak oburzało nawet – a kto wie, czy nie przede wszystkim – pracowników stacji TVN-24, to nie jest jakiś pijacki wybryk skołowanego umysłu, ale czysta, szczera i niezwykle celna analiza. Może i Kwaśniewski powiedział za dużo, może był zbyt otwarty, ale dla niego – niewykluczone – to co dziś mamy to faktycznie i autentycznie bezpośrednie dziedzictwo tego, co 13 grudnia 1981 zdecydował się zrobić Wojciech Jaruzelski.

Może z punktu widzenia Kwaśniewskiego – a nie ulega wątpliwości, że co by o nim nie powiedzieć, to nie jest jakiś płytki baran – właśnie wtedy, kiedy Jaruzelski ze swoimi pułkownikami wziął za pysk ten nasz biedny naród, to był właśnie początek tego co mamy dziś. Zwróćmy przecież uwagę, że kiedy on mówił o tym, jaki piękny i nowoczesny jest ten budynek TVN-u, jaka śliczna i elegancka i fachowa jest pani redaktor Pochanke, jak cudownie to wszystko działa i jak gładko się kręci, to przecież on ani nie kpił, ani nawet nie żartował. Kiedy on niemal krzyczał, że gdzie byśmy dziś byli, gdyby nie Generał i jego mądry i odważny gest sprzed lat, to on musiał to widzieć właśnie w ten sposób. Przecież to nie jest tak, że Kwaśniewski kocha PRL z Jaruzelskim i z tym całym stanem wojennym, a III RP nienawidzi. On III RP podziwia i szanuje, on patrząc na III RP spuszcza skromnie oczy ze wstydu, on wie, że III RP to jest coś, czemu on może wyłącznie dziękować, on się na III RP nie może napatrzeć, on przy III RP robi się taaaaki malutki. Lecz właśnie tym bardziej dlatego, jemu jest przykro, kiedy ktoś nie chce nawet przyznać, że na początku tego sukcesu stał właśnie Generał ze swoim stanem wojennym.

To właśnie wtedy, z początku trochę na ślepo, trochę nieświadomie, ale jednak to wtedy właśnie rozpoczęła się ta długa, mozolna droga, pełna prób i błędów do Polski, którą mamy dziś. Polski pięknych supermarketów, fantastycznych błyszczących samochodów, cudownych pałaców, w których mieszkają piękni, wykształceni ludzie. No i wreszcie tych różnorakich gazet, kanałów telewizyjnych i tej informacji – pełnej, kompletnej, starannie przygotowanej informacji dla tych wszystkich, którzy interesują się światem i polityką, i których w ogóle ciekawi to co się wokół dzieje. Polski demokratycznej, Polski obfitej, Polski będącą wreszcie częścią Europy.

Tak to, dziś sobie myślę, musiał widzieć sprawy Aleksander Kwaśniewski, kiedy słyszał jak różni tacy źle mówią o Wojciechu Jaruzelskim. I prawdopodobnie to właśnie – wraz z całą stojącą za jego słowami intencją, całą tą filozofią, całym tym bagażem doświadczeń – sprawiło, że TVN24, dostał na jego słowa cholery, i nie ma dnia, żeby gdzieś ktoś od pana Waltera nie darł mordy na Kwaśniewskiego i jego nikomu niepotrzebne przemyślenia, które do dziś różnic tacy mają czelność powtarzać. Bo ludzie oczywiście gówno wiedzą, ale za to my wiemy i to wystarczy, żeby czuć niepokój i żeby dmuchać na zimne. Jeśli wszystko zostało tak starannie przygotowane, a następnie zapięte na ostatni guzik i jest przez całe lata poddawane nieustannej i jakże troskliwej obróbce, to nie po to, by jakiś komuch, czy pisobolszewik nam tu wyskakiwał z głupimi uwagami. I psuł robotę.

A robota to i ważna, poważna i wymagająca bardzo dużo fachowości i staranności. Mamy okazję to obserwować – wraz z Leszkiem Millerem – na naszych plazmach każdego dnia.

O tej plazmie Millera pisałem już przed laty, kiedy jeszcze jakoś było, i ani mi w głowie się nie pojawiała myśl, że kiedykolwiek będę brał za te teksty żywe pieniądze. Dziś ona wraca – ta sama, choć w formie całkowicie odnowionej. A to, że powraca, świadczy o tym, że w najlepszym wypadku nic się od tamtego czasu nie zmieniło, tyle że się za nas wzięli trochę bardziej fachowo, i ja sam przez to fatalnie zbiedniałem. Proszę więc o wspieranie tego bloga pod podanym obok numerem konta, no i – jak najbardziej – zachęcam do kupowania książki o liściu. I tu i w Katowicach w księgarni „Wolne Słowo” na ulicy 3-Maja.