Czyżby ktoś organizował walki w klatce?

Nie wiem, ile z osób odwiedzających ten blog to zauważyło, ale przez ostatnich parę dni prowadziłem pewien eksperyment, do którego zmuszony byłem wykorzystać portal Salon24. Pierwszym powodem, dla którego ów pomysł w ogóle przyszedł mi do głowy, był zbliżający się dzień dorocznego, od czasu jak na Pałacu Prezydenckim zostało powieszone czerwone serce, niemal państwowego, święta, o nazwie Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy, i sposób, w jaki Salon24 do tego wydarzenia postanowił się odnieść. Otóż, z jakiegoś powodu, dla mnie nie do końca zbadanego, tegoroczny WOŚP wywołał w Salonie24 debatę, jakiej wcześniej na tym portalu nie było. Oczywiście, i rok temu, i lata wcześniej – choćby kiedy jeszcze sam miałem zaszczyt należeć do elity Salonu24 – pojawiały się tam bardzo przenikliwe analizy tego szczególnego zjawiska, niemniej, jak mi się zdaje, dopiero w tym roku, Salon24 temu tematowi poświecił osobny dział, a już z całą pewnością ten temat niemal ukradł Salonowi show.

To co mnie w tym zainteresowało jednak najbardziej, to fakt, że mimo iż, jak by się mogło wydawać, wszystko w temacie Owsiaka zostało powiedziane, nagle pojawiają się naprawdę bardzo poważni komentatorzy i, jak to mówią, biją pianę. Po co? Dlaczego? Co ich do tego gestu zmotywowało? Czyżby oni dopiero dziś zauważyli to zjawisko i uznali, że warto by się było wypowiedzieć? A może większość z nich dotychczas sądziła, że ten WOŚP to świetny pomysł i nagle doszli do wniosku, że jednak nie koniecznie? A może na odwrót? Nie wiem. Jednak to nie wszystko. Wrażenie na mnie zrobiło też to, że praktycznie każdy tekst dotyczący tej Orkiestry, jaki został w Salonie opublikowany, w sposób absolutnie idealny omijał jądro problemu. A zatem, z jednej strony, obrońcy Owsiaka tłumaczyli, że jest podłością kwestionować to co robi Owsiak, w sytuacji gdy dzięki niemu ratuje się życie małych dzieci, a z drugiej strony – tu już akurat argumentów było znacznie więcej – mamy jakiegoś oszusta, syna milicjanta, politycznego działacza, wroga Kościoła, no a poza tym, że to wszystko stanowi wymuszanie dobroczynności, w dodatku w niezwykle kiczowaty sposób. No i na to znów pojawiali się ludzie z serduszkami, i argumentowali, że co z tego, skoro ratuje się życie?

Ponieważ uznałem, że debata prowadzona w ten sposób, nie ma najmniejszego sensu, postanowiłem uruchomić w Salonie24 blog podpisany „Krzysztof Osiejuk” i zamieścić tam dwa swoje teksty, jeszcze sprzed lat, w których tłumaczyłem, że podstawowym błędem debaty „owsiakowej” jest to, że ten proceder opisuje się jako działalność dobroczynną, podczas gdy jest to zwykły biznes, który działalnością dobroczynną być nie może z samej zasady. A biznes, jeśli jest oceniany jako dobry, lub zły, to te dwa pojęcia występować tu mogą jedynie w kontekście praktycznym, a nie moralnym. A zatem, jeśli Owsiak dla pieniędzy pomaga chorym dzieciom – a to że on to robi dla pieniędzy, nawet jeśli osobiście jest człowiekiem pełnym współczucia i empatii – nie ulega wątpliwości, to ta działalność jest „dobra” tylko wtedy, kiedy on na tej działalności zarabia, a „zła”, jeśli traci. Jednak to „zło”, czy to „dobro” nie ma nic wspólnego ze „złem”, czy „dobrem” w tym znaczeniu, w jakim chce je widzieć popularna debata. Oczywiście, może się zdarzyć, że Owsiak ten swój biznes prowadzi w sposób nieetyczny, kradnąc i oszukując. Może też być tak, że on jest przedsiębiorcą niezwykle uczciwym i solidnym. Może być wreszcie tak, że on, pomagając tym dzieciom, czuje dla nich współczucie, ale i tak, że on ich los ma głęboko w nosie, a na względzie ma wyłącznie swój zysk i swoją sławę. To wszystko jednak nie zmienia tego, że dzięki jego działalności jakieś dziecko nie umarło, lecz żyje. To jest podobna sytuacja jak z człowiekiem, który produkuje pasy bezpieczeństwa, czy foteliki dla dzieci. Gdyby prześledzić drogę takiego fotelika od fabryki do chwili, w której ów fotelik uratował życie dziecku, można by nagle powiedzieć, że człowiek, który ojcu tego dziecka sprzeda fotelik, czyni dobro, a to dobro jest oczywiście wynikiem miłości. Tyle że to nieprawda. Ale czy można też się unosić gniewem na producenta fotelików, bo on wcale nie prowadzi działalności dobroczynnej, tylko jest kapitalistą-krwiopijcą? Przecież skąd! Nie można nawet powiedzieć, że Owsiak nie ma w sobie miłości. Bo może ma jej więcej od nas wszystkich razem wziętych. Tylko że my tego wiedzieć nie możemy. A te serduszka rozdawane na ulicach nam tej wiedzy nie dadzą. Z tej prostej przyczyny, że to czy my jesteśmy dobrzy i czy potrafimy autentycznie kochać, nie jest kategorią biznesową i z tego nie da się zrobić plakatu.

Postanowiłem zamieścić oba teksty w Salonie24, by zobaczyć, czy Administracja uzna je za warte tej debaty. A tym samym, czy dowiedzie tego, że jej naprawdę zależy na tym, by dzięki tej debacie dojść do jakiegoś porozumienia, czy może tylko o to, by coś pozorować. Chciałbym podkreślić jeszcze raz. Ja nie sugeruję, że moje zdanie jest tu rozstrzygające. Oczywiście, jestem pewien, że to ja mam rację, ale dokładnie tak samo jak jestem tego pewien, biorę pod uwagę, że moja pewność może być wynikiem jakiegoś nieznanego mi błędu. W każdym razie, ponieważ zauważyłem, że od dwudziestu już niemal lat, debata na temat Owsiaka pozostaje tak dramatycznie nierozstrzygnięta, uznałem, że powodem tego może być początkowy błąd wynikający ze złego użycia języka… no i postanowiłem z tym zdaniem włączyć się w tę tak bezcelową dyskusję: co jest ważniejsze – życie dziecka, czy prawda?

Administracja oba teksty zlekceważyła niemal w stopniu kompletnym. To znaczy, oczywiście im nie wypadało tak zupełnie je zignorować, więc coś tam przez chwilę pomajaczyło, natomiast nie ma wątpliwości, że od razu można było zauważyć, że dla nich utrzymanie dotychczasowego kształtu tej dyskusji stanowiło bezwzględny priorytet. A więc – to już jest moje wnioskowanie – najwidoczniej, z punktu widzenia Administracji, nie jest wartością zakończenie tego gorszącego sporu, ale podtrzymywanie go na maksymalnie nakręconych obrotach.

Pomyślałem sobie więc coś innego. Ponieważ pod jednym i drugim tekstem zostawiłem informację, że jest do kupienia ta moja ksiązka z blogowymi tekstami, wziąłem pod uwagę taką możliwość, że Administracja Salonu24 nie życzy sobie służyć obcym blogerom jako darmowy słup ogłoszeniowy dla ich działalności zarobkowej, i zwyczajnie mnie tam z tą moją informacją nie chce. Zrobiłem więc jeszcze coś. Odnalazłem stare dość już świadectwo naszego księdza Don Paddingtona odnośnie Jerzego Owsiaka i, spróbowałem z niego zrobić osobny wpis, tym razem bez tej biznesowej adnotacji na końcu. Same świadectwo, z końcowym zastrzeżeniem, że ja biorę pod uwagę, że ktoś może to opowiadanie Księdza uznać za kłamstwo, ale skoro ono jest, to warto się z nim zapoznać.

Gdyby ktoś nie wiedział, o co chodzi, krótko przypomnę. Swego czasu, podczas jednej z bardzo dużych fal powodziowych, jedna z parafii pod Opolem zorganizowała dla powodzian pomoc, i w ramach tej pomocy nagle ściągnęły na miejsce ciężarówki WOŚP. Ponieważ konwój zatrzymał się z drugiej strony Odry i dalej ani rusz, ksiądz wsiadł na rower i pojechał zapytać się, co się stało. Wtedy dowiedział się, że Owsiak osobiście kazał ciężarówkom czekać aż zjawi się ekipa telewizyjna, bo bez tego jemu się działać nie opłaca. Ksiądz wtedy ciężarówki przepędził i na tym sprawa się zakończyła.

Oto historia, którą chciałem opowiedzieć czytelnikom Salonu24. Oczywiście trochę z tą intencją, by pokazać, że ten nasz Owsiak nie jest wcale chyba taki słodki, jak nam się wmawia, ale przede wszystkim jednak po to, by jeszcze raz wskazać na to, że za tym co ten człowiek robi, stoi zwykły biznes. W końcu, jeśli jakaś firma postanawia skorzystać z możliwości podlansowania się na polu charytatywnym, trudno od nich oczekiwać tego, że będą to robić w milczeniu i z dala od reflektorów. W końcu, tam są zawsze jakieś wydatki, a jeśli są wydatki, to obok tych wydatków muszą być jakieś zyski. I to wszystko trzeba mieć zapisane. I tak prawdopodobnie było z tymi ciężarówkami Owsiaka. On oczywiście chętnie dostarczy pomoc dla miejscowej ludności pogrążonej w nieszczęściu, szczególnie że tam są małe dzieci, a dzieci – wiadomo – są takie miluśkie, i on to może zrobić całkowicie za darmo, w tym sensie, że nikt tam na miejscu nie będzie mu musiał za tę przysługę płacić, ale nie może być też tak, by ten wydatek ze strony Fundacji nie został zrównoważony jakimiś wpływami, choćby tylko na poziomie PR.

Opublikowałem ten tekst, licząc na to, że on, jeśli nawet nie rozstrzygnie całego sporu – no bo, jak mówię, ktoś może pomyśleć, że Ksiądz kłamie, albo że to i tak jest bez znaczenia, bo jednak te dzieci żyją – ale z całą pewnością, przynajmniej częściowo, sprawę wyczyści. Tymczasem tego tekstu Administracja nie opublikowała w ogóle. A ja sobie myślę, że tak się stało właśnie dlatego, że jej celem wcale nie jest czyszczenie, lecz zamulanie, i – zupełnie paradoksalnie – im bardziej pasowała obecność tej mojej reklamy książki, niż jej brak, bo jej obecność dawała argument przyjaciołom tego co Jerzy Owsiak robi od tylu już lat. Że ja niby jestem taki bojownik o czystość, a sam gadam o dobroczynności tylko po to, by zarabiać pieniądze na sprzedawaniu mojej ksiązki.

I to jest, uważam, coś niezwykle ciekawego, choć w pewien sposób trywialnie oczywistego. To tylko my się tym wszystkim tak bardzo emocjonujemy. My, którzy uważamy, że w tej działalności Jerzego Owsiaka jest samo kłamstwo, i ci, którzy twierdzą odwrotnie – że tam jest wyłącznie miłość i prawda. To tylko dla nas jest ważne, czy oni w tym roku pobiją zeszłoroczny rekord, i jeszcze więcej ludzi dobrej woli i czystego serca weźmie udział w tej kweście, czy może tym razem okaże się, że to oszustwo jednak wreszcie zostało zauważone? Czy znów się okaże, że w całej Polsce doszło zaledwie do kilku incydentów, czy może tych incydentów będzie dużo więcej? Dla Systemu – a Salon24, jest jak najbardziej bardzo mocną częścią Systemu – ważne jest tylko to, żebyśmy się wciąż żarli. Żebyśmy nieustannie utrzymywali się na poziomie nieustannej wściekłości. Żeby ta nienawiść wypełniała nasze serca i umysłu od rana do wieczora. Dla właścicieli Salonu24 cel jest tylko jeden – żeby ta dyskusja trwała i żeby była maksymalnie pobudzona. Oczywiście wiem, że te moje dwa teksty wiele by nie zmieniły, ale wiem też, że gdyby nagle wśród nas pojawił się ktoś o takiej sile perswazji i z największym bogactwem dowodów prawdy, i przedstawił te swoje dowody, wszystko jedno, komu – mediom oficjalnym, czy mniej oficjalnym, politykom, organizacjom tajnym, mniej tajnym i zupełnie otwartym, ale kształtującym opinię publiczną – zostałby w jednej sekundzie przepędzony i być może nawet unicestwiony. Za działalność antyspołeczną i antypaństwową.

A więc znów jest niewesoło. Na pocieszenie mogę tylko podzielić się bardzo sympatyczną obserwacją. Mimo że te trzy teksty nie zostały specjalnie wybite przez Administrację Salonu24, mimo że to wszystko trwało zaledwie trzy dni, i mimo że one tam nie były publikowane jako Toyah, lecz zwyczajnie, jako Krzysztof Osiejuk, wszystkie trzy zebrały ponad 3 tys. odsłon, a przez brać salonową zostaliśmy powitani z pełnymi honorami. Pierwszy stawił się kolega Mireks, po nim redaktor Warzecha, po nim profesor Bukowski, a na koniec zaszczyciła nas swoją obecnością nawet pani Rudecka. W dodatku, muszę się pochwalić, że kolega Mireks, po tym jak go zapytałem, czy już się dowiedział, co prezydent Lech Kaczyński robił dwa dni przed śmiercią, mnie zbanował. A więc moc wciąż jest z nami. Przy okazji, zachęcam do kupowania książki, od niedawna również do nabycia w księgarni „Wolne Słowo” w Katowicach, i do wspierania tego bloga wolnymi datkami na podany obok numer konta. Dziękuję.