Czy interes wspólny to dobry interes?

Oczywiście, wszystko jest możliwe, ale mam wrażenie, że dzisiejszy wpis będzie złożony głównie z cytatów. W porównaniu jednak do sytuacji sprzed paru dni, kiedy to głównie cytowałem kolorowy magazyn „Viva” i, powiem szczerze, robiłem to z ciężkim sercem – bo diabli wiedzą, jak zareagują ci, którzy przychodzą na ten blog właśnie po to, by „Vivy” nie czytać – dziś czuję się z tym niemal fantastycznie. A to z tego powodu, że jestem przekonany, że nawet jeśli ktoś się poczuje zawiedziony, to z całą pewnością nie powie mi: „A co mnie obchodzi, co ta bolszewia sobie myśli”. Bo tu będą dziś tylko „nasi”. Żadnej bolszewii.

Ale, jak wiadomo, i tak nie jest łatwo. Choćby z tego powodu, że pisanie krytycznie własnie o tak zwanych „naszych” jest ryzykowne z dwóch powodów. Pierwszy to taki, że oczywiście w ogóle lepiej „naszych” nie ruszać, bo to i solidarność i walka i wspólny front, etc., a drugi – znacznie zresztą poważniejszy – że każde moje słowo skierowane przeciwko któremukolwiek z nich musi wzbudzić podejrzenia, że za nim nie stoi nic więcej, jak tylko moja zawiść i rozżalenie z tego powodu, że żaden z nich nie zechciał na mnie w swoim czasie zwrócić uwagi i chociaż raz mnie pogłaskać. Ja oczywiście, mówiąc bardzo delikatnie, mam w nosie takie zarzuty i czuję się tu czysty jak niemowlę, ale i tak jakoś niezręcznie.

Może więc nie będę zwlekał i zacznę mocno, bo od cytatu, i to, zapewniam, wcale nie z „Vivy”. Najpierw tytuł: „Z in vitro?”Czemu tak starannie rozdzielam ten tytuł od samej treści? Dlatego mianowicie, że w całej mojej karierze pochłaniacza wszelkiej publicystyki, dotychczas zdarzało mi się spotykać tytuły, które stanowiły pierwsze zdanie tekstu zaledwie parę razy, na szczególnie leniwych blogach, kiedy to autorzy byli tak zmordowani, że, ponieważ nie chciało im się nawet wymyślać porządnego tytułu, za tytuł podstawiali pierwsze zdanie swojego tekstu. I tu mamy właśnie tak. Najpierw więc tytuł:„Z in vitro?”, a dalej już reszta:

„Dowiemy się tego prawdopodobnie już na początku roku. Podobne projekty ustaw do Sejmu zgłosiły już Ruch Palikota i SLD. Można to uznać za początek ofensywy ideologicznej, w której się będą licytowały obie partie lewicy. Szeroko rozumiana sfera kultury obok integracji europejskiej będzie stanowiła pole bitwy politycznej w obecnej kadencji parlamentu. W Sejmie leżą już dwa projekty ustaw autorstwa PiS, które nie dopuszczają in vitro. RP i SLD nie domagają się tej metody dla każdego, także dla par homoseksualnych i samotnych kobiet. Finalna konfrontacja odbędzie się jednak między projektami PO: jednym w wersji obecnego ministra sprawiedliwości Jarosława Gowina i drugim – Małgorzaty Kidawy-Błońskiej. Obie akceptują in vitro, z tym że pierwsza zarezerwowana jest wyłącznie dla małżeństw i nie dopuszcza zamrażania ‘zapasowych’ zarodków, druga zaś to dopuszcza i oferuje tę metodę wszystkim parom heteroseksualnym. Pierwotnie to Gowin delegowany został przez premiera do przygotowania ustawy w tej kwestii. Gdy jednak Tusk zorientował się, że media są niechętne bardziej konserwatywnemu podejściu krakowskiego posła, zlecił Kidawie-Błońskiej przygotowanie jej zasadniczo odmiennej wersji”.

No i jak? Mocna rzecz, prawda? Ciekawe tylko, kto to taki przenikliwy i odważny, no i może przede wszystkim, taki zdolny? No i może jeszcze ciekawsze – gdzież to takie interesujące teksty można przeczytać? Nie będę już dłużej niezorientowanych zamęczał. Oto felieton Bronisława Wildsteina w najnowszym „Uważam Rze”. W całości. Żaden zmanipulowany fragment. Wszystko, od początku do samego końca. Trochę ponad tysiąc słów. O czym? No, jak to o czym? Że są te projekty i Gowin raczej przepadnie, no bo Donald Tusk się nagle zorientował, że media wolą Kidawę. No i że te pedały, Palikot i w ogóle.

Powiem uczciwie, że, mimo że Bronisław Wildstein jest w pewnym sensie bohaterem mojej dorosłości, nie mam pojęcia z czego on żyje. Wiem, że w pewnym momencie był prezesem Radiokomitetu, czy jak to coś się teraz nazywa, więc z pewnością nie narzekał. Miał też swój program w TVP i też zapewne potrafił z tego utrzymać rodzinę. Dziś chyba mu się powodzi znacznie gorzej, no i pisze te teksty dla „Uważam Rze”. Ile on za nie dostaje – przepraszam za ten merkantylizm, ale sam jestem w nędzy, więc nie ma się co dziwić, że siłą rzeczy myślę wyłącznie o pieniądzach – tego nie wiem. Mam dwóch kolegów, którzy są dość dobrze zorientowani w branży, ale jeden mi mówi, że naprawdę bardzo dużo, a drugi, że wcale nie aż tak. Obaj jednak zgadzają się co do tego, że z pewnością znacznie więcej, niż ta moja stówa za tekst do „Warszawskiej Gazety”.

Jestem pewien, że już w tej chwili parę osób ma ochotę mnie spytać, o co ja mam pretensje do Wildsteina. Czy o to, że on utrzymuje rodzinę, pisząc w „Uważam Rze”? No przecież nie! Wręcz przeciwnie. Ja bym miał do niego pretensje, gdyby on z jakiegoś powodu oświadczył, że będzie bezrobotnym, ale do „Uważam Rze” pisać nie zamierza. A może ja mam do niego żal, że on, zamiast walczyć, zajmuje się głupstwami? Otóż też nie. Ja sam niekiedy mam już dość tej trochę beznadziejnej walki. Ja mam do Bronisława Wildsteina pretensje o to, że on się zachowuje, jakby chciał powiedzieć, że ma wszystko w nosie, a jeśli ktoś uważa, że te jego teksty są do bani, to on nie ma nic przeciwko temu. Życie jest życiem, a człowiek nie ma czasu. I niech się wszyscy odpieprzą. Ja mam do niego pretensję o to, że on odwala fuchę, i to w sposób karykaturalnie bezczelny, i zachowuje się przy tym tak, jakby to nie był w ogóle jego problem.

Ale prawdę powiedziawszy, to nie Wildstein jest moim zmartwieniem. W końcu, czemu on ma się aż tak napinać, w sytuacji, kiedy najwidoczniej napinać się w ogóle nie musi, a wokół sami koledzy? A więc już pewnie bardziej mam pretensje do tych, którzy tygodnik „Uważam Rze” redagują i odpowiadają za jego poziom. Że oni najwidoczniej mają do tych, dzięki którym tak naprawdę żyją, stosunek oparty na zasadzie: „To dziadostwo i tak kupi wszystko, co im się zaproponuje, byle było po linii”. Ale nie! Do nich też za bardzo nie czuję żalu. To wszystko przecież w sumie stanowi wspólne koleżeńskie przedsięwzięcie, a dopóki czytelnikom się podoba, po co się nadwyrężać? Poza tym, już bez przesady. Nawet jeśli pojawi się jakaś fuszerka, nie zmieni to faktu, że każdy nowy numer tygodnika przynosi naprawdę dużo bardzo wartościowych tekstów. Tym bardziej wartościowych, że wszyscy przecież wiemy jak wygląda rynek mediów.

Powiem szczerze, że ja tak naprawdę nie mam pojęcia, do kogo mam pretensje. W pewnym momencie chciałem powiedzieć, że do braci Karnowskich, ale przecież to by było niepoważne. Tyle wszystkiego, że oni też tu z pewnością mają swoje miejsce. Otóż w tym samym numerze tygodnika można przeczytać wywiad z Czesławem Bielecki na tematy różne, ale głownie o tym, że Polska niestety zawodzi. I w pewnym punkcie pada pytanie o to, jak Bielecki ocenia sytuację, kiedy w przedwojennej Polsce powstawało tyle naprawdę wielkich projektów, a dziś, jak widzimy – sama nędza. I na to Czesław Bielecki odpowiada w ten sposób:

„Tak, bo indywidualność części polityków międzywojnia: Piłsudskiego, Kwiatkowskiego, Grabskiego, wykraczała poza myślenie partyjniackie. Byli też w stanie powstrzymać tę bezinteresowną zawiść, która powoduje, że współcześni przywódcy polityczni są zaniepokojeni, gdy ktoś nawet nie wyrasta ponad nich, ale jest od nich niższy o pół głowy. Bo może jeszcze urosnąć! To chore myślenie dominowało i dominuje w polityce, choć w każdej korporacji spowodowałoby katastrofę. Ono przynosi złe skutki. Nie jesteśmy zdolni do myślenia zespołowego, rwiemy sztafetę pokoleń, nie wychowujemy następców, nie kontynuujemy rozpoczętych projektów”

I to jest dla mnie coś! Oto mamy Czesława Bieleckiego i obu Karnowskich, jak na łamach „Uważam Rze” załamują ręce nad tym, że w Polsce nie ma sztafety pokoleń, i że każdy tylko patrzy na to co ma pod siedzeniem. A ja sobie przypominam program „Warto rozmawiać”, w którym pewnego razu miałem okazję wystąpić. Jak wiemy, pomysł programu był taki, że z jednej strony jest panel ekspertów, z drugiej publiczność, wśród publiczności osoba, która jakoś tam wywołała temat, a między nimi wszystkimi gwiazda programu, czyli Jan Pospieszalski. Kiedy mnie się zdarzyło tam znaleźć, panel ekspertów tworzyli Ludwik Dorn, Michał Karnowski, Eryk Mistewicz i Jan Hartman, gwiazdą był oczywiście Pospieszalski, publicznością jakaś młodzież, a osobą wywołującą temat byłem ja. No i oczywiście był ów temat. Ten mianowicie, że słynne zdjęcie Lecha Kaczyńskiego trzymającego odwrócony do góry nogami szalik z napisem Polska było bezczelnie i bezlitośnie zmanipulowane. I przepraszam bardzo, ale ja nawet przez chwilę nie uznałem, że oto jesteśmy tu w dwóch blokach - my i oni. Ja doskonale cały czas wiedziałem - i czułem - że tam są oni i ja. Nie nasi i tamci. Ja i oni.

Kiedy Pospieszalski zapraszał mnie do udziału w programie, wiedział o mnie tyle, że prowadzę blog, że odkryłem tę manipulację i że z wściekłości za to spółka Agora, pod groźbą kary, kazała mi dowód tej manipulacji usunąć z bloga. Wcześniej, o tym przekręcie z szalikiem nie wiedział ani Pospieszalski, ani prawdopodobnie żaden z nich. Zanim ja – a tak naprawdę mój syn – na to nie wpadł, oficjalna informacja była taka, że Lech Kaczyński to kretyn i że na to są dowody. Program więc polegał na tym, że Pospieszalski wprowadził temat, dał mi te dwie minuty, żebym coś powiedział, a później już oni wszyscy miło ze sobą rozmawiali, z tym że Dorn raczej wygłaszał swoje nie związane ze sprawą mądrości, Karnowski starał się nie spaść z płotu na którym się rozsiadł i tak trzymać książkę którą własnie wydał z Mistewiczem, żeby każdy ją zauważył, Mistewicz mi dogadywał, a Hartman szyderczo rechotał.

Otóż o co mi chodzi? O to mianowicie, że gdyby tam zamiast Dorna na przykład siedział Czesław Bielecki, zamiast Hartmana Tomasz Sakiewicz, a zamiast Karnowskiego Karnowski, sytuacja byłaby dokładnie taka sama, i jestem na sto procent pewien, że Bielecki, podobnie jak wtedy Dorn, ani by nie zwrócił uwagi na to, że to jest trochę głupia sytuacja, kiedy jakiś nędzny bloger odkrywa coś, czego nie chciało się odkryć nikomu z nich, i że kiedy on to odkrywa, potężna Agora grozi mu konsekwencjami, a kiedy on ma okazję o tym opowiedzieć w szerszym gronie, niż na swoim marnym blogu, zostaje albo zlekceważony, albo wyśmiany. I jestem też na sto procent przekonany, że Bieleckiemu nawet do głowy by nie przyszło, by – przecież nie w ramach zaprowadzania nowych porządków – ale choćby dla czystego happeningu, wygłosić to swoje przemówienie o tej jakiejś sztafecie pokoleń i zaproponować mi, żebym sobie usiadł na jego miejscu.

Ja wiem doskonale, co teraz usłyszę. Że ja się niepotrzebnie tak nadymam, bo problem nie polega na tym, że oni nie dopuszczają konkurencji, ale że to ja dla nich nie jestem żadną konkurencją. Że to tylko mnie się tak wydaje, że te moje teksty są na jakimś szczególnym poziomie, a ja sam jestem taki przebiegły i zdolny. Prawda jest bowiem taka, że ja jestem niestety zaledwie ot taki sobie. Jak wielu.

I świetnie. Niech i tak będzie. Tyle że przede wszystkim, nawet jeśli przyjmiemy, że ja z tym swoim pisaniem jestem dużo za nisko jak na poziom, na którym obracają się Karnowski z Bieleckim, to z cała pewnością nie jestem niżej od tego, co na samym początku tego tekstu pokazałem na przykładzie Bronisława Wildsteina. I tu nie ma nawet dyskusji. To jest fakt. I to po pierwsze. Po drugie natomiast, to nie jest też tak, że ci politycy, na których w wywiadzie dla Karnowskich skarży się Bielecki, nie wpuszczając do swojego towarzystwa nikogo, kto jest od nich „niższy o pół głowy”, odbierają to jako obawę przed konkurencją. Oni przecież w życiu nie powiedzą, że tak, no sami wiecie, mamy te swoje z trudem wywalczone miejsca, i tu już akurat i tak jest wystarczająco ciasno, a wiadomo przecież, że jeśli któryś z nich, to już nie któryś z nas. Oni wcale nie zamykają się przed tymi, którzy są dobrzy. Oni w ogóle się nie zamykają. Ależ proszę bardzo, droga wolna. Tyle tylko, że, tak jakoś wyszło, że oni wszystkich dobrych już mają, a o poziom trzeba dbać.

Pamiętam jak raz przyszło mi do głowy, że jeden z tych tekstów można by było spróbować opublikować w „Rzeczpospolitej”. I proszę sobie wyobrazić, że wcale nie chodziło mi o to, by zostać dziennikarzem w „Rzepie”. Żeby oni mi tam dali stały felieton. Chciałem tylko opublikować tam jeden tekst, który był bardzo na czasie i z całą pewnością nie odstawał poziomem od tego, co tam się publikuje. Zgłosiłem się też do nich, bo pomyślałem sobie, że to by dobrze wyglądało, gdyby oni pokazali, jacy są otwarci i że publikują też opinie blogerów. I oto otrzymałem odpowiedź od jakiegoś Zdorta, czy któregoś z nich, cudownie szczerą i jednoznaczną. Otóż „Rzeczpospolita” ma „swoich”, autorów i ich akurat nie stać na jakiekolwiek zmiany. Ale może w przyszłości… kto wie?

Ja jednak domyślam się, o co Bieleckiemu chodzi. Ponieważ on wie – oczywiście jak najsłuszniej – że byłby politykiem znacznie lepszym od 90 procent tych, którzy dziś zadają szyku, bardzo by chciał zostać jednym z nich. A więc jakimś posłem, senatorem, czy kimś takim. Z jakiegoś jednak powodu te drzwi stoją przed nim zamknięte, a on uważa, że to dlatego, że wszyscy co są po drugiej stronie zazdrośnie pilnują swych pozycji i że to jest bardzo źle. I oczywiście tu też słuszność jest po jego stronie. Jednak nie do końca. Przede wszystkim dlatego, że ten obyczaj wcale nie jest ograniczony tylko do polityki i tylko do Polski. Tak jest mianowicie wszędzie. Jeśli ktoś chce odnieść sukces, ostatnie na co może liczyć jest to, że ktoś z tych, którzy już ten sukces odnieśli, mu w tym pomogą. Dla nich jego powodzenie nie jest w ogóle jakąkolwiek wartością, o ile on nie jest ich kolegą, lub kolegą kolegi. Jedyne co można zrobić, to się najbardziej chamsko i brutalnie tam wepchać. Siłą, podstępem, sprytem, przekupstwem – jakkolwiek, ale z całą pewnością nie tak, że się będzie liczyło na to, że ktoś nagle w tym wszystkim dojrzy jakieś dobro wspólne. Na tym poziomie bowiem żadne dobro wspólne nie istnieje. Dobro wspólne może być co najwyżej częścią czyichś poglądów, lub tematem pogawędek w towarzystwie, natomiast jak idzie o prawdziwe życie, dobro wspólne pozostaje a najlepszym wypadku sprawą drugorzędną. Na pierwszym planie bowiem zawsze jest wyłącznie to, by w miarę wygodnie przeżyć kolejny rok. A jeśli Czesław Bielecki nie wie, o czym mówię, niech się zastanowi, czy jemu się zdarzyło choć raz w życiu spotkać młodego architekta, o którym on sobie pomyślał, że to jest naprawdę świetny architekt, i warto by było go wypromować, ryzykując oczywiście jednocześnie, że wielu potencjalnych klientów, zamiast do Bieleckiego, pojdzie do tego młodego-zdolnego. Tak? To w takim razie przepraszam i wszystko, co wyżej napisałem odwołuję. Przynajmniej jak idzie o Bieleckiego.

Ktoś się może spytać, po co ja to wszystko piszę? Czy może po to, by się po raz kolejny poskarżyć, że mnie nie chcieli i w „Rzeczpospolitej” i w „Gazecie Polskiej” i nawet mój kolega Pospieszalski nie zatrudnił mnie jako swojego stałego gościa? Otóż ani troszeczkę. Otóż ja, ze względu na swój paskudny charakter, nie jestem absolutnie w stanie stanowić części tak zwanego teamu. Gdziekolwiek. Gdybym ja miał pisać w jakiejś gazecie, czy występować w jakiejś telewizji, musiałbym wcześniej uzyskać zapewnienie, że ja tam będę traktowany co najmniej tak jak Łysiak w „Uważam Rze”. A więc, że nikt tam jednym słowem mi nie pokaże, że ja powinienem się bardziej starać, lub że coś ze mną jest nie tak. Właśnie z tego powodu w pewnym momencie odszedłem z Salonu24, gdzie – jak może niektórzy pamiętają – co, by nie mówić, byłem jakaś tam gwiazdą i pewnie gdybym się choć odrobinę zaangażował w to, by, zamiast się z nimi mocować, zakolegować się z Janke, Leskim, czy Warzechą to dziś na przykład bym ten cały nakład książki o liściu miał już dawno sprzedany. Tak się jednak składa, że ja prędzej zejdę na zawał, niż będę pokornie znosił uwagi ze strony cymbałów.

No. Ale, jak mówię, to jest kwestia charakteru, a pewna symboliczna dość jego manifestacja jest do obejrzenia w cytacie z Marqueza w nagłówku tego bloga. A więc, o co mi chodzi? O nic. To jest zawsze to samo. Coś się dzieje, ja opowiadam, a kto chce, ten słucha.

Wspomniana wyżej ksiązka jest do nabycia oczywiście tuż obok, pod tą okładką, ale też w księgarni „Wolne Słowo” w Katowicach na ulicy 3-Maja. Bardzo zachęcam. To jest naprawdę dobra książka. Proszę również o wspieranie tego bloga przez bezpośrednie wpłaty na podany obok numer konta. Dziękuję.