Niepokornym truchtem, czyli czemu kłamią?

Pamiętam go jeszcze z czasów mojego blogowania. Był uczniem maturalnej klasy w którymś z krakowskich liceów, interesował się piłką nożną i popierał Prawo i Sprawiedliwość. Przez moje nauczycielskie kompleksy, ile razy z nim rozmawiałem, pytałem o naukę, o maturę, o przyszłe studia i takie tam. O polityce chyba raczej nie rozmawialiśmy, bo o czym tu gadać? Lubiłem go czytać pewnie też trochę dlatego, że każdy normalny nauczyciel lubi uczniów, którzy choć trochę potrafią myśleć i te myśli jakoś tam w miarę poprawnie wyrażać. A więc, niby nic takiego, ale jak na moje skromne wymagania – wystarczyło.

Spotkałem go na trzecich urodzinach Salonu w Warszawie i uderzyły mnie dwie rzeczy. Pierwsza z nich to taka, że to był przede wszystkim bardzo sympatyczny i ładny chłopak – typ, który kiedy nasza córka przyprowadzi go do domu, to sobie myślimy, że okay, może być – natomiast druga, że on był trochę, jak na moje gusta, zbyt chętny do zaprzyjaźniania się. Ze wszystkimi, a już zwłaszcza z tymi, których jakoś tam znał. Chodził od jednego do drugiego i z tym swoim uśmiechem wręcz się do wszystkich tulił. Po chwili się gdzieś zgubił, a po paru dniach Krzysztof Leski poinformował na blogu, że on i jego kumple zabrali go tamtego wieczora ze sobą na kaszankę. Kiedy po pewnym czasie dowiedziałem się, że on zaczął już publikować w paru różnych mainstreamowych pismach, pomyślałem sobie, że ja to rozumiem. Przychodzi ktoś taki do jednej czy drugiej redakcji – trudno go nie pokochać.

Ów stopniowy awans miałem okazję obserwować w dość ciekawy sposób. Otóż, kiedy czytałem jego notki, a zwłaszcza komentarze na innych blogach, nie mogłem nie zauważyć, że on jest na ty z coraz większą liczbą tzw. „ czerwonych” blogerów, i że tę zażyłość bardzo stanowczo stara się przy każdej okazji demonstrować. To rozpychanie się uderzyło mnie szczególnie, kiedy któregoś dnia zaczął pisać o sobie „my”. Kiedy indziej, kiedy wszedłem w jakiś spór z jednym z moich ulubionych blogerów – i nie tylko blogerów – Krzysiem Wołodźką, on się natychmiast zgłosił i mnie zrugał, że jak ja mam czelność tak bez szacunku zwracać się do „Krzyśka”. I pewnie nawet bym tego spięcia nie zapamiętał, gdyby nie bardzo charakterystyczna relacja samego Wołodźki, który straszliwie brutalnie powiedział mu, by się nie wtrącał jak starsi rozmawiają.

Tak czy inaczej, awans ów trwał nadal, i dziś niegdysiejszy skromny maturzysta jest już zdecydowanie kimś na tej jeszcze trochę blogerskiej, a trochę już mainstreamowej scenie. A ja, jeśli o nim dziś wspominam, to wcale nie po to, by mu coś wyrzucać, czy z niego kpić. Wręcz przeciwnie. Ja go autentycznie podziwiam. Od pierwszego momentu, kiedy spostrzegłem, jak on bardzo jest zdeterminowany, by osiągnąć sukces, autentycznie mu zazdrościłem. Myślałem sobie w taki oto sposób – oto mamy dwudziestolatka, który jak na razie jedyne co ma, to zaledwie swój osobisty wdzięk i pewien skromny talent do opisywania swych dość skromnych refleksji, a tu wystarczy jeszcze odrobina determinacji, by w końcu zacząć się rozpychać. I to rozpychać jak najbardziej skutecznie. Ja tak nigdy nie potrafiłem i pewnie trochę i przez to jestem dziś tu gdzie jestem. Tymczasem to trzeba właśnie tak. Pomaleńku, ale zdecydowanie, i cały czas bardzo czujnie, by niczego bron Boże nie przegapić.

Kiedy pisałem w Salonie, miałem tam pewną pozycję. Na tyle istotną, że zarówno Janke, jak i Krawczyk – nie mówiąc już o Leskim i czy Warzesze – świetnie wiedzieli, kim ja jestem. I pamiętam, że kiedy pojawiłem się na tamtych urodzinach, oni wszyscy zareagowali na moją obecność dokładnie tak, jak sobie w swojej próżności mogłem tylko zażyczyć. A zatem, nie mam najmniejszej wątpliwości, że już wtedy mogłem wykonać parę bardzo prostych ruchów, żeby może nie pójść na kaszankę z Leskim, ale na przykład posiedzieć przy stoliku z Igorem Janke. Jednak tego nie zrobiłem. Nie wykonałem jednego gestu, by się zaprzyjaźnić z kimkolwiek z nich. Owszem, spędziłem trochę czasu z Freemanem, przez pewien czas pogawędziłem sobie z Redpillem, a z tak zwanych gwiazd uścisnąłem rękę Warzesze, zamieniłem parę słów z Migalskim i dałem sobie zrobić zdjęcie z panem prezesem Kaczyńskim. Natomiast nawet przez jedną chwilę nie pomyślałem, że oto jest okazja, by coś załatwić i pomyśleć o przyszłości. Czy to o mnie świadczy dobrze? Nie sądzę. Wprawdzie osobiście czuję się z tym nie najgorzej, ale poza tym – nie sądzę. W ten sposób się zachowywać nie należy.

A dalej już było tylko gorzej. Tak jakbym miał w sobie zakodowany jakiś ciężki kompleks, który każe mi się zachowywać z tym większym dystansem, czym większe szanse się otwierają. Myślę że apogeum tego mojego szaleństwa nastąpiło w dniu kiedy miałem okazję wystąpić u Pospieszalskiego w „Warto rozmawiać”, a ja, siedząc niemal przez godzinę stolik w stolik z jednym z Karnowskich, Erykiem Mistewiczem, czy Ludwikiem Dornem – o Hartmanie delikatnie nie wspominam – jedyne co sobie myślałem, to to, że jeśli któremuś z nich przyjdzie do głowy mnie zaczepić, to im powiem, żeby się ode mnie odpieprzyli. I to natychmiast. Ja wiedziałem na sto procent, że jeśli nagle jakimś cudem ów Karnowski podejdzie do mnie i się spyta: „To pan jest tym blogerem?”, to ja mu powiem, żeby wracał do swojego towarzystwa. Więcej. Kiedy ten program się skończył i wszyscy powoli wychodzili, ja się bałem jak diabła, że nagle któryś z nich do mnie podejdzie i będzie chciał się ze mną przywitać, albo pożegnać, a ja mu nie podam ręki. I to by było okropne. Zwłaszcza gdybym w tym momencie miał paść na zawał serca ze zdenerwowania. A więc, proszę nie myśleć, że ja mam do kogokolwiek pretensje. Ja ludziom sukcesu wyłącznie zazdroszczę.

Myślę że w podobnej sytuacji do mojej jest mój kolega Coryllus. A kto wie, czy z nim nie jest jeszcze gorzej? Ostatnio mam wrażenie, że on z ograniczania sobie pola manewru uczynił wręcz zabawę i w momencie kiedy nagle jest szansa, że ktoś gdzieś zechce podać mu życzliwą dłoń, to on ją natychmiast zaczyna gryźć. Dlaczego? Odpowiedź jest prosta. On wcale nie uważa, że ta dłoń jest życzliwa. On jest przekonany, że ona chce go ostatecznie jedynie upokorzyć i skompromitować. Że ona chce go okraść i wystawić na pastwę losu. On uważa, że ta dłoń to dłoń Złego. Tyle że co z tego?

Smutne to bardzo, bo ja również nie uważam, by ta dłoń była życzliwa. Czytam ostatnio tygodnik „Uważam Rze”. Kupuję go w każdy poniedziałek, a następnie czytam po kolei do śniadania, do obiadu, do kolacji i do innych zajęć, o których tu wstydzę się wspominać. Podobnie czytają go pozostali członkowie mojej rodziny. Walają się te „Uważam Rze” po całym domu i wszyscy przy byle okazji biorą któreś do ręki i coś tam czytają. Czemu ja to robię? Nie wiem. Widocznie coś z tego mam, nawet jeśli miałoby to już być moim ostatnim kontaktem ze światem mainstreamu. Ostatnio zauważyłem, że redaktorzy „Uważam Rze” zradykalizowali się do tego stopnia, że właściwie każde słowo jakie tam znajduję na temat Smoleńskiego Mordu mógłbym śmiało uznać za wypowiedziane przez mnie. A zatem, powinienem konsekwentnie uznać, że taki Jacek Karnowski to przyjaciel, nie wróg. Że jeśli gdzieś w tym nieszczęsnym mainstreamie mogę jeszcze na kogoś liczyć, to jest to właśnie Jacek Karnowski. No a poza tym, wciąż należy pamiętać o życiu. Przecież ci „niepokorni autorzy” z „Uważam Rze”, to moje naturalne środowisko. To jest przecież moje miejsce. To jest szansa.

Niestety, nic z tego. Otwieram ostatni numer, a tam tekst Karnowskiego zatytułowany „Dlaczego aż tak kłamią w sprawie Smoleńska?” A ja, przepraszam bardzo, ale w momencie, gdyby Jacek Karnowski chciał mnie zaprosić na kaszankę, to ja bym zwyczajnie nie potrafili. Po prostu bym nie mógł. Mnie już ten sam tytuł całkowicie wystarczy. Pisałem o tym już kilka razy, ale nigdy nie zaszkodzi przypomnieć. Były to lata mocno gierkowskie, siedziałem przed telewizorem z moim tatą, oglądaliśmy Dziennik, a Tato w pewnym momencie spytał – pamiętam to jakimś cudem do dziś – „Powiedz mi, Krzysiek, czy on wie, że on kłamie?” Oto sytuacja, w jakiej przed laty był mój ojciec i w jakiej dziś jestem ja i wielu innych moich przyjaciół i ludzi kompletnie nieznajomych. My nie wiemy ani tego, czy on wie, że kłamie, ani tym bardziej dlaczego on kłamie. Nie wiemy nic. Patrzymy na tę demonstrację najbardziej bezczelnego informacyjnego terroru, i nie rozumiemy już z tego nic. Nie wiemy, czemu ci ludzie się tak zachowują, nie wiemy czy ktoś im kazał, czy oni tak sami z siebie, nie wiemy, czy oni wiedzą, czy nie wiedzą, nie wiemy nawet kim oni są, ani czym są. To wszystko, co się przed nami otwiera, pozostaje nieustanną zagadką. Zagadką nie do rozwiązania. Bogdan Rymanowski, Tomasz Sianecki, Monika Olejnik, Tomasz Lis, Andrzej Morozowski, Tomasz Sekielski… można tak wymieniać. Ale przecież to są nie tylko dziennikarze. Mamy tam różnego rodzaju polityków, socjologów, politologów, ekonomistów, psychologów. Patrzymy na ich twarze, słuchamy ich słów i nie możemy się nadziwić. I wciąż pojawia się to pytanie – czemu? I czy on wie? I na to odpowiedzi nie ma. Przede wszystkim dlatego, że każdy z nich stanowi część przestrzeni dla nas kompletnie obcej. To wszystko jest domeną Systemu. Nikt z nas ani nie ma tam wstępu, ani nawet nie ma prawa do jakichkolwiek informacji odnośnie tego, co tam się dzieje. Dla nas to jest kosmos.

I na to przychodzi Jacek Karnowski, człowiek, który jest jak najbardziej człowiekiem stamtąd, człowiek, który, jak świetnie pamiętam, pewnego dnia stanął naprzeciwko mnie, razem z Erykiem Mistewiczem i Janem Hartmanem, by mnie najzwyczajniej w świecie onieśmielić i zamknąć mi usta w sprawie, nie ot takiej sobie, ale absolutnie podstawowej, bo właśnie próbującej wyjaśnić ten jeden podstawowy problem – dlaczego oni to robią? I mi nie pomógł. Nie znalazł jednego powodu, by dać świadectwo. A dziś przychodzi, staje obok mnie i z bezczelnie niewinną miną pyta – dlaczego? Przepraszam bardzo, ale kogo on pyta? Mnie? Czytelników „Uważam Rze”? A może swoich kumpli dziennikarzy? Na kogo on liczy, że on mu da odpowiedź na to nurtujące nas jak zaraza pytanie? Ja bym sądził, że to raczej sam Karnowski powinien mieć informacje na ten temat. To w końcu jego, a nie moimi kumplami są ci wszyscy dziennikarze, którzy od niedługo już dwóch lat kłamią, kłamią i kłamią. Ja nie mam żadnego kontaktu z Dominiką Wielowiejską i Mikołajem Lizutem. Ja nie zwracam się do Jana Osieckiego per „Jasiu”. To Karnowski należy do tego towarzystwa i nawet jeśli jakiś Maziarski go nienawidzi, to on z całą pewnością ma okazję do niego podejść i mu zadać to pytanie inaczej niż każąc mu czytać swój artykuł w tygodniku „Uważam Rze”.

Wspomniałem wcześniej Warzechę. Podczas mojego pisania w Salonie24 też z nim miewałem kontakt. Pamiętam jak raz, podczas jakiejś wymiany pod moją, czy jego notką, zeszło na temat popierania Platformy i PiS-u, i proszę sobie wyobrazić, że Warzecha, na mój zarzut, że on bezmyślnie popiera Platformę – to był czas, kiedy on jeszcze takie wrażenie mógł sprawiać – odpowiedział mi ze szczerością małego dziecka, że on w wyborach 2007 nie głosował na nikogo, a więc że jest całkowicie neutralny. A ja sobie dziś myślę, że to musiała być w tamtych czasach odwaga! To dopiero musiał być dowód bezkompromisowości Warzechy – przyznać się, że on w tamtych wyborach oddał głos nieważny, lub na wybory wręcz nie poszedł. To tak własnie w tamtych dniach działali niepokorni dziennikarze. Dokładnie ci sami, którzy dziś sobie w stałej rubryce dworują z tego idioty Tuska i sklerotyka Mazowieckiego.

Nie mam pojęcia, na kogo głosował w 2007 roku Jacek Karnowski, Piotr Semka, Piotr Zaremba, czy Piotr Gursztyn, ale mam swoje powody, by przypuszczać, że oni wszyscy w tamtym dniu oddali glosy nieważne i uważali ten swój gest za dowód wielkiego bohaterstwa. Wiem też – albo niech będzie, że podejrzewam – że każdy z nich miał wielokrotnie okazję przyjrzeć się swojemu środowisku z każdej możliwej strony i to bardzo, bardzo dokładnie. Mieli możliwość przeprowadzenia bardzo gruntownej analizy postępowania swoich kolegów dziennikarzy. Ja nie. Oni – jak najbardziej. Ale nawet jeśli te wszystkie lata tak fatalnie zmarnowali i zamiast myśleć o Polsce, myśleli o tym, co by tu można było takiego napisać, żeby dało się to opublikować to tu, to tam, a najlepiej i tu i tam, może taki – skoro już na niego padło – Jacek Karnowski zwrócić się dziś do swoich nowych redakcyjnych kolegów Reszki i Majewskiego. Oni muszą znać odpowiedzi na każde jego pytanie. Właśnie ci dwaj. Nie mam najmniejszych wątpliwości, że oni akurat posiadają tu wiedzę najbardziej tajemną. To w końcu nikt inny jak oni, w czasach gdy Łukasz Warzecha w geście obywatelskiego protestu, oddawał nieważny głos, pisali w „Dzienniku” tekst o tym, że „nikt” nie będzie płakał po Mariuszu Kamińskim, bo „każdy” wie, co to z tego Kamińskiego za ziółko. Więc jestem pewien, że jeśli Karnowski zajdzie do jednego czy drugiego i zapyta ich – no tak zwyczajnie, jak kumpel kumpla – dlaczego aż tak kłamią w sprawie Smoleńska, to oni mu powiedzą. A on nam wtedy, zamiast udawać idiotę, zwyczajnie tę odpowiedź nam powtórzy.

A więc tak to właśnie wygląda. Ja nie mam najmniejszego szacunku ani do Jacka Karnowskiego, ani do jego brata, ani do Ziemkiewicza, Warzechy, czy Igora Janke. Natomiast owszem, mam bardzo poważny interes, żeby każdy z nich był moim dobrym kolegą, żeby mówił do mnie Krzychu, a ja z kolei bym mógł do nich mówić „Jacku”, czy „Piotrek”. Miałbym z tego przynajmniej taką korzyść, że któryś z nich wspomniałby półgębkiem o mojej książce w jednym ze swoich tekstów i ja bym tę resztę nakładu sprzedał w jednej chwili i pospłacał wszystko co mam do pospłacania, a może i wydał kolejną, którą któryś z nich by podobnie zareklamował. Choćby to. Niestety, nic z tego nie będzie. I to z powodu już starszych zaszłości, ale też przez to, że ja już inaczej nie potrafię. Ja ich będę tępił tak długo, aż oni nie zaczną postępować jak ludzie. Jak konkretnie? To bardzo proste. Jak idzie o Karnowskiego, niech on zwyczajnie przy najbliższej okazji , siedząc w telewizyjnym studiu, da jakiemuś Wołkowi zwyczajnie w łeb. Tak by Wołek zleciał z krzesła. To wystarczy.

A poza tym, jestem kompletnie bez pieniędzy, więc, jeśli ktoś lubi tego typu teksty i uważa, że nie zaszkodziłoby za nie płacić, niech łaskawie coś wrzuci do puszki. Namiary obok. Dziękuję.