Platforma Obywatelska, czyli kolanem w brzuch na ziemi w zęby w nocy skrycie z nożem z góry w dół na magazyn przez worki z piaskiem wobec

Sprawa pozwu, jaki Platforma Obywatelska skierowała przeciwko sztabowi wyborczemu Prawa i Sprawiedliwości o to, że Prawo i Sprawiedliwość brzydko o Platformie mówi, została już wielokrotnie i bardzo treściwie omówiona w rożnych miejscach, w tym i tu – w postaci skromnego żartu – na tym blogu. Kiedy jednak wydawało się, że nie będziemy mieli potrzeby się więcej nad tym nieszczęściem pochylać, nastąpił finał tak nieoczekiwany, że, przynajmniej ja, nie mam innego wyjścia, jak tylko poświęcić tej kwestii pewną porcję refleksji.

Mówiąc o nieoczekiwanym finale, wcale nie mam na myśli tego, że decyzja sądu jest niekorzystna dla Prawa i Sprawiedliwości. Nikt bowiem, choćby w miarę tylko przytomny, nawet się nie spodziewał, że Platforma, kierując sprawę o kampanijne kłamstwa PiS-u do sądu, nie miała wszystkiego wcześniej uklepanego. Jaki będzie wyrok, było wiadomo od samego początku. Natomiast, przynajmniej jeśli idzie o mnie, spodziewałem się, że sędzia, uzasadniając swoją decyzję, zwróci uwagę na fakt, że w dwóch ze stu przypadków podanych przez czy to posła Hofmana, czy też posła Kamińskiego, Prawo i Sprawiedliwość dopuściło się jakiegoś błędu, coś tam nakłamało, i teraz powinno przepraszać. Ewentualnie jeszcze, że, wprawdzie wszystko co powiedział Kamiński czy Hofman, było jak najbardziej prawdziwe, tyle że sposób, w jaki oni to coś podali, był nacechowany takim ładunkiem nienawiści, że Platforma mogła się poczuć dotknięta, i teraz za to trzeba płacić.

Tymczasem, stało się coś takiego, że sędzia – nieznany mi, i to bez szczególnego bólu – w jak najbardziej relacjonowanej oficjalnie wypowiedzi stwierdził ni mniej ni więcej tylko to, że: „słowa wypowiedziane przez uczestników niniejszego postępowania były nieprawdziwe, albowiem abstrahując od skali udziału PO RP w przedmiotowych inwestycjach uznać należy, iż z całą pewnością na pewno nie były one zerowe”.

I to jest dla mnie prawdziwa bomba. Bo oto, ja już się nie boję, że teraz już coraz częściej będziemy musieli znosić tego typu wybryki na szczytach pierwszej, drugiej, czy trzeciej władzy, ale o to, że ten wyrok otwiera przed nami takie pole przeróżnych możliwości, że normalny człowiek nie będzie już w stanie tego znieść.

Wyobraźmy sobie mianowicie, jak to będzie, kiedy na przykład ja pewnego dnia na tym blogu ogłoszę, że minister Sławomir Nowak nie ma za grosz rozumu, a na to, któryś z jego asystentów, albo i on sam, poda mnie w tej sprawie do sądu, z taką oto argumentacją, że z tym groszem, to ja stanowczo przesadziłem. I wtedy, po solidnym zastanowieniu, sędzia ogłosi co następuje: „Słowa wypowiedziane przez pana Krzysztofa Osiejuka były nieprawdziwe, albowiem, abstrahując od objętości i ceny posiadanego przez ministra Nowaka przedmiotowego rozumu, uznać należy, iż z całą pewnością na pewno jego warość nie wynosi mniej niż jeden grosz”.

Ale to szaleństwo nie musi iść koniecznie tylko w jedną stronę. Załóżmy bowiem, że redaktor z „Gazety Wyborczej” Orliński po raz kolejny użyje wobec mnie epitetu „pacjent Toyah” i ta sytuacja wyprowadzi mnie z równowagi, szczególnie, że jak wiemy, jest kampania wyborcza, ja kandyduję do Sejmu RP, i moje dobre imię powinno być chronione co najmniej jak relikwia. A zatem, kieruję do sądu pozew przeciwko redaktorowi Orlińskiemu, tłumacząc wszystkim, że ja, owszem, bywam pacjentem, ale przecież nim nie jestem. Na przykład ostatnio ukąsił mnie w brzuch jakiś nieznany gatunek pająka, i w związku z tym parokrotnie byłem pacjentem pewnego gabinetu dermatologicznego, natomiast nie oznacza to w żaden sposób tego, że ja tym pacjentem jestem nadal. I w tej sytuacji, sędzia, niewykluczone, że już jakiś inny, wydaje następującą decyzję – red. Orliński ma publicznie mnie przeprosić, mówiąc „Przepraszam, kolego”, a w ramach zadośćuczynienia za straty moralne, pokryć moje dwa ostatnie rachunki dla firmy Orange, bo mnie akurat na to nie stać. Jako uzasadnienie tego wyroku pojawia się natomiast następujący tekst: „Słowa wypowiedziane przez redaktora Orlińskiego były nieprawdziwe, albowiem abstrahując od częstotliwości, z jaką pan Osiejuk pełni rolę przedmiotowego pacjenta, uznać należy, iż z całą pewnością na pewno on pacjentem nie jest, lecz jedynie bywa”.

Idiotyzm, w jaki zostaliśmy tu wpuszczeni, najpierw przez kampanię wyborczą Platformy Obywatelskiej, a następnie przez wynajmowanego przez nią sędziego, jest tak barwny, że właściwie moglibyśmy zanurzyć się w tym absurdzie na całą pozostałą część tych refleksji i się naprawdę dobrze zabawić. Mógłbym choćby posunąć się jeszcze trochę dalej, i na przykład wyobrazić sobie następującą sytuację. Otóż trzeba Państwu wiedzieć, że pani Toyahowa ma nieustanny zwyczaj komentowania mojego udziału w naszym wspólnym pożyciu w taki oto sposób, że mówi mi, jak to ja zawsze zapominam wyrzucać śmieci, albo nigdy nie pamiętam, by odstawiać talerz po zupie do zmywarki. Wyobraźmy więc sobie, jak by to było pięknie, gdybym ja się za to dręczenie obraził i podał Toyahową do sądu, tłumacząc, że wcale nie zawsze i wcale nigdy. Sąd, korzystając z wcześniejszego doświadczenia, kazałby pani Toyahowej mnie utulić i pozwolić mi kupić sobie extra flaszkę, a całość uzasadniłby w sposób następujący: „Słowa wypowiedziane przez panią Osiejuk były nieprawdziwe, albowiem abstrahując od częstotliwości, z jaką pan Osiejuk nigdy nie wynosi śmieci i zawsze zapomina wstawić do zmywarki talerz po zupie, z pewnością na pewno on nie robi tego zawsze i nigdy. Z całą pewnością w dotychczasowym pożyciu on posprzątał po sobie i po innych przynajmniej raz”.

Jednak to nie wszystko. Bo oto, okazuje się niespodziewanie, że jakimś cudem pani Toyahowa trafiła na ten tekst, i go, jeszcze większym cudem, przeczytała, a czytając, wpadła na słowo „nieustannie”. I ono to doprowadziło ją do autentycznego szału. Efekt tego wydarzenia jest już bardzo łatwy do przewidzenia. Kolejny sędzia wygłasza następującą kwestię: „Słowa wypowiedziane przez pana Osiejuka były nieprawdziwe, albowiem abstrahując od częstotliwości, z jaką pani Osiejuk marudzi z powodu jego braku przytomności, z pewnością na pewno ona nie robi tego nieustannie. Z całą pewnością w dotychczasowym pożyciu pani Osiejuk przynajmniej od czasu przerywała swoje przedmiotowe żale chwilami milczenia. Sąd abstrahuje od tego, jak długimi i częstymi”.

My się, jak wszyscy doskonale widzą, tu tak zabawiamy, podczas gdy sytuacja wcale nie jest radosna. To co się stało dziś w jednym z polskich sądów jest, z mojego punktu widzenia, wydarzeniem przykrym, bolesnym i – co tu gadać – groźnym. I to wcale nie dlatego, że jest to zdarzenie nie pierwsze, i poprzedzone paroma bardzo znaczącymi precedensami. Weźmy zupełnie niedawny wyrok sądu, w zupełnie innej sprawie, a stwierdzający, że artysta Nergal powinien zostać uwolniony z zarzutu obrażania uczuć religijnych pewnej grupy obywateli i może dalej bezkarnie drzeć na strzępy Pismo Święte, rozrzucać je wśród wściekłej publiczności i ogłaszać, że chrześcijanie tworzą zbrodniczą sektę, o ile tylko te swoje artystyczne poglądy głosi w zamkniętym i ekskluzywnym kręgu, złożonym z osob myślących podobnie jak on. Również nie boję się tego, co się dzieje w polskim systemie prawnym, bo zaczynam bardzo wyraźnie widzieć taką sytuację, gdzie na przykład ktoś, zamknięty w jak najbardziej swoim towarzystwie, ogłosi, i to tym razem całkowicie bezkarnie, że z tego Hitlera, to była jednak wyjątkowa łajza, że zaczął tak pięknie proces gazowania Żydów i, kiedy wszystko szło jak należy, to go nawet nie umiał odpowiednio i skutecznie zakończyć. Czy tego, z innej zupełnie beczki, że w jakimś równie zamkniętym kręgu, od dziś zupełnie bezkarnie będzie można zacząć głosić koncepcję aborcji do piątego roku życia, bo bachory to jednak utrapienie. Zwłaszcza dziewczynki.

Ja się boję czegoś zupełnie innego. Tego mianowicie, że na przykład, po przeczytaniu tego tekstu, wspomniany Orliński zwróci uwagę na pewien fragment pewnego fragmentu, wyrwie go z kontekstu, i poda mnie do sądu, za to, że ja wyrażam żal z powodu zaniedbań dokonanych podczas II Wojny Światowej przez Hitlera. A sąd oczywiście, i dlatego że jest w ogóle bardzo błyskotliwy, ale również przez to, że, jeszcze od czasów afery z tzw. „opcją niemiecką” wspomnianą swego czasu przez Jarosława Kaczyńskiego, ma piękny przykład, jak działać w sprawach związanych z kontekstem, da mi tak w mordę, ze się nie pozbieram. A jak ktoś spyta, za co, to mu odpowie mniej więcej w ten sposób: „Słowa wypowiedziane przez pana Osiejuka były szkalujące i wzywały do fizycznej likwidacji narodu żydowskiego, albowiem abstrahując od kontekstu, w jakim pan Osiejuk je wypowiedział, z pewnością na pewno one padły, i w przedmiotowej wypowiedzi stanowiły pewną całość. Z całą pewnością, zdanie wypowiedziane przez pana Osiejuka padło i sąd abstrahuje od tego, w jakim kontekście”.

Bo nie chodzi o jakieś pojedyncze przypadki sądowego szaleństwa. Chodzi o tendencję i plan. A tendencja i plan, tak jak ją widzę, sprowadza się do tego, że znakomity żart, przez niektórych wciąż pamiętany z równie znakomitej powieści Josepha Hellera „Paragraf 22”, zaczyna ni stąd ni zowąd dźwięczeć rytmem Międzynarodówki. Bo oto owa, w czasach mojej młodości, kultowa, scena, kiedy to dowiadujemy się, że „ja wam powiem, co to jest sprawiedliwość. Sprawiedliwość to kolanem w brzuch na ziemi w zęby w nocy skrycie z nożem z góry w dół na magazyn przez worki z piaskiem wobec przeważającej siły w ciemnościach bez słowa ostrzeżenia. Za gardło!!! Oto, czym jest sprawiedliwość, kiedy musimy być twardzi i niezłomni, aby stawić czoła szkopom. Z biodra! Rozumiecie?”, zaczyna nagle żyć własnym życiem. Nie jako żart, ale jako ostateczne spełnienie zapowiedzianego przed czterema już niemal laty czasu empatii i miłości. Niemal też w tym samym kształcie, z tą różnicą, że, tym razem, nie stawiamy już czoła szkopom, ale pisuarom.

No i jeszcze ten pułkownik. Dziś nie ma już żadnego pułkownika, ale zamiast niego, mamy jakiegoś zdolnego, bardzo zręcznie dostosowującego się do wymagań, jakie przed nami wszystkimi stawiają czasy III RP w rozkwicie swego sukcesu, sędziego. Z biodra. Rozumiecie?

Jak już każdy mniej więcej wie, ten blog jest i szeroko dostępny i otwarty dla wszystkich, którzy chcą, czy to się zabawić, czy to posmucić, czy może i powściekać. Wszystko za darmo. Jednak jeśli ktoś ma swoje możliwości, bardzo proszę o kupowanie książki o liściu, oddalonej stąd zaledwie o parę kliknięć, lub o wspieranie tego bloga finansowo pod podanym, też tuż obok, numerem konta. Ewentualnie, i jedno i drugie. Dziękuję.