Kaftan dla wszystkich

Jeśli ktoś czyta ten blog w miarę uważnie, pamięta może nastrój, jaki mu towarzyszył w pierwszych dniach i tygodniach po katastrofie 10 kwietnia. Chociaż może nie tylko nastrój ale też i opinię, jaką tu z niezwykłym zacięciem wyrażałem, ze nie ma co gadać o katastrofie, bo choć akurat nie ulega dla mnie wątpliwości, że za nią w ten czy inny sposób stało bardzo fizyczne i bardzo jednoznaczne zło, to i tak w przewidywalnej przyszłości nie uda się go wskazać palcem. Tak to już jest bowiem ten nasz dzisiejszy świat ułożony, ze pewne rzeczy mogą istnieć tylko w naszej pamięci.

Jednak nie tylko o to mi chodziło. Ja pamiętam, jak i w tamtą sobotę i przez parę kolejnych dni byłem szczerze przekonany, że okropność tego co się stało musi zmienić Polskę. Że ta nienawiść, której ta straszliwa kumulacja wreszcie doprowadziła do czegoś tak potwornego, musi jeśli nie zniknąć, to zdecydowanie stracić są niszczycielską moc. Byłem pewien – i pisałem tu o tym wielokrotnie – że choćby obraz tego zlanego krwią samolotu musi pozostawić w świadomości ślad, którego nie usunie już żadna zła ręka i żadne złe słowo. I że wreszcie przede wszystkim na poziomie kultury popularnej, a więc tego pierwszego i najbardziej wpływowego medium, nic nie przykryje widoku tego samolotu.

I jeszcze coś. Otóż wsłuchując się bardzo uważnie w słowa Haliny Bortnowskiej, która wówczas wydawała mi się wyłącznie parodią samej siebie, wierzyłem, że to co na ten moment najważniejsze, to wygranie wyborów. Bo bez tego aktu będzie nam znacznie, znacznie trudniej.

Właśnie minęło pół roku od tamtego dnia i muszę przyznać z prawdziwym bólem, ze moje ówczesne nadzieje i diagnozy okazały się pomyłką na całej linii. Przede wszystkim zło zostało wskazane palcem natychmiast i jak najbardziej oficjalnie. Zarówno większa część polskiej sceny politycznej, główny przekaz medialny, jak i cala kultura popularna, ledwo kilka dni po tamtym nieszczęściu wskazały jednoznacznie, że głównymi sprawcami katastrofy był prezydent Lech Kaczyński, jego brat Jarosław i polscy piloci. Czas, jak wiemy, pędzi szybko, wydarzenia zmieniają się jeszcze szybciej, czasy mają swoją niezwykłą, narkotyczna moc, więc można się do wszystkiego bez najmniejszego problemu przyzwyczaić. Każdy największy absurd, każdą perwersję, każde najbardziej ohydne przestępstwo wobec zwykłego zdrowego rozsądku, można w jednej chwili uznać za normę. Jeśli jednak spróbujemy spojrzeć na te minione miesiące w miarę czystym spojrzeniem, ogrom tego kłamstwa i szaleństwa otworzy się przed nami jak jakiś ponury, nieludzki i niekończący się krajobraz. Przypomnimy sobie jak dzień po dniu zasypywano nas niemal od samego początku absurdalnymi informacjami o otwartych drzwiach do kokpitu, o jakichś telefonach, jakiś ludziach terroryzujących pilotów, o czarnych skrzynkach, które już za chwilę zostaną odczytane i wtedy dopiero ujrzymy ogrom zła, jakie wygenerowali Bracia. Słuchaliśmy dzień po dniu wypowiedzi pilotów, ekspertów lotniczych, inżynierów, kotrzy jednoznacznie i jednogłośnie potwierdzali jedna jedyna tezę – prezydent Kaczyński za radą swojego brata sterroryzował załogę samolotu, a piloci oszaleli i popełnili samobójstwo. Jeszcze nie ostygła ta krew na tych strzępach porozrywanych ciał, a wiele z nich zostało sponiewieranych w bezprzykładny sposób słowem, gestem, a nawet kabaretową piosenką. A więc pomyliłem się. Na wyrok nie trzeba było czekać standardowe pięćdziesiąt lat.

Podobnie jeśli idzie o nienawiść. Sygnał dał Kuba Wojewódzki ze swoim kolegą Figurskim, a za nimi poszła reszta. Kiedy dziś wspominam te czarno białe zdjęcia czy to prezydenckiej pary, czy wnuczki Lecha Kaczynskiego – o których też tu było, jako o znaku i symbolu, których całe zło tego świata już nigdy nie dotknie – też widzę jak się myliłem, jak po raz kolejny okazałem się naiwny. Jeśli dziś, po tych sześciu miesiącach, nie jakiś podrzędny komentator, ale premier polskiego rządu, głosi bez mrugnięcia okiem, że to Jarosław Kaczyński jest głównym sprawcą śmierci swojego brata, bo po jaką cholerę pchał go do tej prezydentury, to znaczy, ze jeśli nie widzimy zła, które za ta wypowiedzią stoi, to jest już z nami bardzo źle. Jeśli takie słowo przechodzą obok nas, a my wzruszamy na nie ramionami, to nie ba najmniejszego powodu, by za chwilę ktoś – może i ten sam nawet premier – nie powiedział, ze po cholerę ona ich w ogóle rodziła. A kto inny wygłosi pean na cześć aborcji na życzenie. A biedne, zamulone społeczeństwo wypije kolejną flaszkę.

No i wreszcie te wybory. Bardzo chciałem, żeby Jarosław Kaczyński został prezydentem. Dziś widzimy bardzo jasno, że Dobry Pan Bóg nas – i jego – od tej apokalipsy uchronił. Widzimy tę dzisiejszą kotłowaninę najgorszych ludzkich emocji i instynktów, i naprawdę nie jest trudno wyobrazić sobie, co by się działo, gdyby dziś prezydentem nie był ten kosmita, ale on – człowiek z misją i z dzielnym sercem. To zło jest bowiem już tak zdeterminowane i tak bezczelne, że gdyby mu odebrać władzę, to następnym krokiem byłoby już chyba tylko strzelanie. Albo stosy. Jako broń sprawdzona przez tradycję.

Czemu postanowiłem wyjść dziś z tymi rozliczeniami? Powody są dwa. Przede wszystkim jest to już jednak te sześć miesięcy, a ponieważ ten wrak tam wciąż leży i spływa krwią niewinnych, należy się mu to słowo refleksji. Drugim jednak powodem jest to, że wciąż otaczają nas głosy ludzi złych i głupich. Wczoraj przez media przelała się fala wypowiedzi poważnych komentatorów, którzy zasugerowali, że Polska jest zagrożona przez polityczny holokaust, którego sprawcą ma być Jarosław Kaczyński. Że sytuacja jest tak dramatyczna, że należy podjąć środki radykalne, nawet jeśli mogłyby one oznaczać złamanie prawa i Konstytucji. Parę dni temu, dziennikarz jak najbardziej obiektywny, niezależny i naturalnie o nieprzesadnie dużej liczbie poglądów – Igor Janke, ogłosił, że to jest bardzo niedobrze, że Anna Fatyga wspomina coś o zamachu, bo na to, że ten smoleński obraz, który wszyscy od pół roku mamy w głowach pokazuje morderstwo, nie ma absolutnie żadnych dowodów, a żyć przecież ( i pracować) trzeba. Że to co robi Fotygę jest głupie, nieodpowiedzialne, i – jakżeby inaczej – przede wszystkim szkodzi PiS-owi, a wzmacnia Platformę. A myśl o tym, że PiS mógłby jeszcze bardziej osłabnąć jest dla Igora Janke nie do zniesienia.

I ja go rozumiem. W momencie jak Jarosław Kaczyński zostanie zapakowany w kaftan, za nim pojdzie i Janke i wielu jego kolegów. I nic ich przed tą demonstracją dbałości o państwo i jego cywilizacyjne zdobycze nie uchroni. On to świetnie wie. On wie, że dopóki między nim – człowiekiem skromnym, spokojnym i przecież bez większych pretensji – a Cywilizacją stoi Jarosław Kaczyński, gniew Nowego Wspaniałego Świata jego może szczęśliwie nie dotknie. Że może oni go jakoś nie zauważą. Jednak kiedy tam pojawią się już tylko ruiny, wezmą się i za niego. Bo prawdziwa nienawiść nie znosi próżni i nie toleruje lenistwa. Wszyscy muszą pracować, mój maleńki kolego.