Gdy wokoło są sami szeryfi

Tygodniowy cykl wydawniczy Warszawskiej Gazety, dla kogoś, kto ma dostarczać do redakcji teksty traktujące na temat bieżącej polityki, stanowi pewien kłopot. Szczególnie jeśli ta polityka jest w głównej mierze tworzona i kontrolowana przez ludzi, których polityczny plan wiąże się przeważnie z perspektywą jednodniową. Weźmy kwestię najnowszego grepsu z tzw. dopalaczami. Kiedy piszę ten tekst, jest niedzielne popołudnie. Wczoraj, a więc w sobotę, jak tryumfalnie doniosły media, do setek punktów handlujących wspomnianymi dopalaczami weszli kontrolerzy Sanepidu w towarzystwie policji i zamknęli niemal połowę z nich. Wprawdzie o tym, co się stało z drugą połową już nie usłyszeliśmy, ale gest nastąpił, akcja została odnotowana i, jak nawet to dziś wspomniał kultowy już rzecznik rządu Paweł Graś, rząd nie popuści. Wczoraj była sobota, dziś jest niedziela, jutro zacznie się nowy tydzień, a ja się zastanawiam, co z tego szumu zostanie po upływie tych kilkunastu kolejnych godzin. Nie mówiąc już o tym, co z niego będziemy jeszcze pamiętać w piątek, kiedy Warszawska Gazeta się ukaże, czy w kolejny poniedziałek, kiedy ten tekst – zgodnie z pewną dżentelmeńską umową – zostanie opublikowany na naszym blogu.

Użyłem słowa ‘greps’. Ktoś spyta, co w tym złego, że rząd wreszcie się zdecydował rozpieprzyć w drobny mak to całe towarzystwo, które nie dość że postanowiło w sposób systematyczny i konsekwentny zniszczyć cale pokolenia, to ten swój plan realizuje z bezczelnością wręcz bezprecedensową. Oczywiście, może się okazać, że nic. Że ja się zwyczajnie mylę i że tym razem, po raz pierwszy w niemal już trzyletniej karierze tego gangu funkcjonującego publicznie jako Rząd Premiera Tuska, pojawił się jeden jedyny projekt, który ci ludzie zaczęli i doprowadzili do końca. Może się też okazać, że ja się pomyliłem, i tym razem, kiedy Donald Tusk zagrzmiał, że on nie pozwoli, by w Polsce oficjalnie i bezkarnie handlowano śmiercią i to na poziomie pokolenia najmłodszego, to on mówił poważnie, a jego oburzenie było szczere. Jednak zanim zweryfikuję swoje bardzo brzydkie podejrzenia, chciałbym bardzo się dowiedzieć, cóż się takiego stało w ciągu akurat minionego tygodnia, że nagle nie ma dnia, żeby ktoś gdzieś nie zatruł się tym świństwem, albo wręcz od niego ni stracił życia. Cóż takiego się stało, że podczas gdy przez minione dwa lata – a więc od czasu gdy ten sam rząd Donalda Tuska zalegalizował handel dopalaczami i kiedy w całej Polsce jak grzyby po deszczu zaczęły stawać budy handlujące tym czymś, ministrowie beztrosko kopali piłkę – ani jedna osoba się od tego czegoś nawet nie poczuła słabo, dziś codziennie kilkoro z nich karetki odwożą do szpitala?

Otóż mam bardzo poważne podejrzenie, że to z czym mamy dziś do czynienia to właśnie zwykły tandetny greps i nic więcej. Że zarówno Donald Tusk, jak i wszyscy jego kumple zaangażowani w tę akcję, przede wszystkim świetnie wiedzą, że przy obecnym stanie prawa – jak powiadam, prawa, które oni sami wprowadzili – handel tą chemią pozostaje całkowicie niezagrożony. Po drugie, oni są znakomicie świadomi swojej niekompetencji, bezradosności i w ogóle tego bezwładu w jaki już jakiś czas temu popadli, i przez to też wiedzą, że nawet jeśli coś potrafią zacząć, to wyłącznie zacząć. Po trzecie wreszcie, tam wśród nich nie ma ani jednej osoby, której na sercu leży ten problem. Jeśli ktokolwiek z nich interesuje się narkotykami i uzależnieniem, to wyłącznie osobiście i tylko w odniesieniu do swojej własnej osoby. A więc zwyczajnie nie jestem w stanie uwierzyć, że to całe zamieszanie ostatnich dni ma jakikolwiek cel poza tym, by na poziomie przede wszystkim lokalnym pokazać ludziom, że ta władza to jednak nie w kij dmuchał. Jestem też niemal pewien, że to iż akurat do mieszania ludziom w głowach wybrano dopalacze, a nie coś zupełnie innego, to była kwestia przypadku. Trzeba było z czymś wyjść – niech będą te dopalacze. Jedna cholera. Byleby się dało choćby na jakiś czas zająć czymś publiczną uwagę.

Jest tu jednak jeszcze coś, o czym żeby powiedzieć muszę odwołać się do pewnego wspomnienia. Pamiętam mianowicie, jak wiele jeszcze lat temu spotkałem w pobliskiej Żabce ucznia, który kupował dwie półlitrówki czystej wódki i parę puszek któregoś z tak zwanych napojów energetyzujących. Skonsultowałem się z innymi moimi uczniami co do celu takiego zestawu i oni mi wyjaśnili, że wódka z tym czymś bardzo dobrze działa. W tym sensie jest lepiej, szybciej i mocniej. Oni też wyjaśnili mi, że wódka plus ten drink, to zestaw w ich towarzystwie jak najbardziej powszechny i standardowy. Chodzi o to, że tak jest szybciej. Właśnie wtedy po raz pierwszy zorientowałem się, w jakim to wszystko kierunku zmierza. Oczywiście wiadomo było już wcześniej, że młodzież pije, pali, a jak jest coś na nosek, to i nawet sobie pociągnie. Natomiast to, że już zwykła wódka nie wystarczy, to była już jednak jakaś nowość. I naprawdę nie przypominam sobie, żeby to komukolwiek przeszkadzało. Nie przypominam sobie nawet, żeby ktokolwiek na to zwrócił uwagę.

W mieście w którym mieszkam, ostatnio jedna z ulic w centrum pzostala przerobiona na pasaż kawiarniano-restauracyjny. Postawiono tam parasole, ławki, drzewka… no i pootwierano piękne knajpki. Jest nawet autentyczna indyjska restauracja, której właścicielem jest prawdziwy Sikh, a kucharzem autentyczny Hindus. W miarę upływu wieczora, ulica wymiera i tylko przed jednym punktem wciąż pozostają tłumy młodzieży. Kiedy mówię „tłumy” wcale nie przesadzam. Tam jest gwar jak na jarmarku w dzień targowy. Knajpa nazywa się Lorneta z Meduzą i specjalnością zakładu jest własnie ta lorneta z meduzą, czyli ogólnie rzecz ujmując wódka. Zwykła, czysta wódka. Wszyscy wiemy, jak trudno jest dziś zrobić dobry interes. Jak biznesy jeden po drugim padają, i znów trzeba szukać czegoś innego. Lorneta z Meduzą, to jest – bez najmniejszej przesady – katowicki hit sezonu. I pomyśleć tylko, że tak niewiele trzeba było. Wódka. I już. Żadne piwo, żadna szisza. Po prostu wódka. Do tegośmy doszli.

A tu mamy te dopalacze. Jeśli ktoś wciąż nie wie, o co mi chodzi, już wyjaśniam. Dopalacze nie mogą przeszkadzać temu rządowi z tego prostego względu, że one nie są początkiem tej paskudnej drogi, lecz wyłącznie jednym z jej zakrętów. Kiedy zastanawiam się nad sensem i uczciwością całej akcji, o której tak dużo dziś słychać, jestem przekonany nie tylko o tym, że ludzie umierali od tego świństwa już dwa lata temu, tyle że nikt nie uznał za stosowne robić wokół tego zamieszanie, ale że oni umierali bo to był tylko jeden z elementów całości. Oni najpierw się nawpieprzali jakiś proszków, później zapalili jakąś fajeczkę, a na to wszystko wylali flaszkę, a dalej szło już z górki. To co mamy dziś, to nie wypadek. To nie jest tak zwane wypaczenie. To jest styl zycia, które pojawił się w Polsce już dawno, jeszcze może i w PRL-u, ale na pełen gaz ruszył w latach 90-tych, kiedy nowa władza rzuciła hasło: pieprzyć to wszystko! Liczy się wolność, pieniądz i dobra zabawa! Donald Tusk – dzisiejszy bojownik o uwolnienie polskiej młodzieży od dopalaczy – wtedy gdy to wszystko nabierało przyspieszenia, jeszcze zanim w ogóle mu przyszło do głowy, że kiedykolwiek jego noga postanie w jakimkolwiek kościele, że nie wspomnę już o tym ślubie, był z całą pewnością bardzo dumny z tego co się wokół niego działo. I dziś również, kiedy to co wraz z kolegami stworzył, może już tylko przydeptywać, ostatnia rzecz jaka mu przeszkadza, to to że gdzieś ktoś handluje jakimiś prochami. Tyle że pewnie ten jego doradca powiedział mu, że ogólnie nie jest za dobrze i trzeba zrobić coś ekstra.

No, ale jak piszę, mogę się mylić. Zresztą bardzo bym też chciał się mylić. Może się nagle okaże, że oni jakimś cudem się zorganizują i to całe wybezczelnione towarzystwo rozgonią na cztery wiatry. Nie żeby ten gest miał coś radykalnie zmienić, ale dla czystej ludzkiej satysfakcji ujrzenia jak ten interes upada. Jeśli oni dla utrzymania władzy odbiorą temu bydlakowi jego cały majątek, a jego samochód, przy pokazie sztucznych ogni i w obecności prezydenta z małżonką, spalą na sopockiej plaży – też będę bił brawo. I tu wracamy do początku tej refleksji. Kiedy będziecie czytać te słowa, wszyscy będziemy wiedzieć znacznie więcej. Choćby to czy miałem rację bardzo, czy może tylko trochę. A więc potraktujmy to jako eksperyment. Na ile oni są przewidywalni, a na ile desperacja zmusza ich do kroków absolutnie niestandardowych. I w gruncie rzeczy zupełnie wbrew sobie.

Powyższy wpis ukazal się w miniony piątek w Warszawskiej Gazecie. Trochę zdezaktualizowany, ale tylko trochę. Bardzo trochę.