Czy szatan jest idiotą?

Do napisania poprzedniego tekstu, o pamiętniku znalezionym na dworcu, przygotowywałem się od tygodnia, zabierałem się do niego kilka razy, i ostatecznie za każdym razem rezygnowałem. Przede wszystkim, z jednej strony bardzo mi zależało, żeby jego forma była jak najbardziej naturalna, a z drugiej, żeby nikt nie pomyślał sobie że oto kolejny przykład wariactwa, które spotyka ludzi wszędzie i każdego dnia, ale żeby od samego początku było dla wszystkich jasne, że jest to zaledwie symbol pewnego stanu umysłu, który zdominował w ostatnich latach nasze życie. No i pisałem ten tekst, by po chwili dojść do wniosku, że albo to wszystko jest zbyt oczywiste, lub zbyt trywialne, lub może zbyt naturalne, a przez to robiące wrażenie nikomu niepotrzebnego autentyku. No ale w końcu ten dzienniczek powstał, i powstał taki, jak go widzimy.

Reakcja na ten wpis, jak wszyscy mogliśmy zobaczyć była, z dwoma wyjątkami, jednoznaczna. Większość uznała, że takich dzienniczków wszędzie jest pełno, a to że ja jeden z nich znalazłem to nawet nie szczególny przypadek. I z tym podejściem akurat chętnie się zgadzam. Napisałem też o tym w jednym z komentarzy. Że takich umysłów jest wszędzie całe zatrzęsienie. To co mnie natomiast zaciekawiło bardziej, to reakcja naszego Studenta SGH, który, szczerze oburzony, zakrzyknął, że to co on czyta jest oburzające, i że na szczęście on takich idiotów – a już szczególnie ze swojego pokolenia – w swoim życiu nie spotkał. A więc że problem nie istnieje. No i jeszcze komentarz Yo, która wyraziła jakże słuszne podejrzenie, że ten idiotyzm napisałem osobiście, a ona poznała prowokację po tym, że ten tekst jest zbyt dobrze napisany po polsku. I że zatem nasz wróg to nieczytaty i niepisaty ruski buc. A tym samym, mocno zbliżyła się do Studenta w tym, że problem właściwie nie istnieje.

Dlaczego w ogóle postanowiłem wymyślić ten dzienniczek? Otóż od pierwszego dnia, jak pojawiła się informacja o tym, że w Łodzi został zamordowany działacz Prawa i Sprawiedliwości, i że to morderstwo według wszelkich danych było morderstwem politycznym, z rosnącym przerażeniem obserwowałem reakcję tych wszystkich, którzy z jednej strony byli mniej lub bardziej bezpośrednimi autorami tej zbrodni, a z drugiej, od których akurat w tej sytuacji można by było wymagać, żeby się przynajmniej na chwilę zamknęli. I wcale nie chodziło mi o to, że oni się do swego autorstwa nie chcą przyznać, bo oni już nigdy do niczego się nie przyznają. Nie chodziło mi też o to, że oni, nie dość, że nie biją się we własne piersi, biją się w piersi inne – cudze. To jest ten styl, czy jak mówi Student SGH - mindset. Styl nam znany. To co tak bardzo kazało mi się przez ponad tydzień męczyć z tym idiotycznym dzienniczkiem, to fakt, że po stronie zajmowanej przez faktycznych autorów tej zbrodni, narastał tylko szatański chaos, którego naprawdę nie sposób było znieść.

Od pierwszego dnia, ci którzy w najgorszym wypadku powinni byli siedzieć cicho, zajmowali się wyłącznie albo tym, żeby pleść jakieś nicnieznaczące dyrdymały na temat nienawiści, która nas wszystkich niszczy i z którą trzeba natychmiast skończyć, albo wmawiać prostym i Bogu ducha winnym ludziom, że tak naprawdę nic się nie stało. Ot, jeszcze jeden wariat, jakich na świecie wielu, a to co nas faktycznie dręczy, to i tak nie uda się tego pokonać dopóki naszą scenę polityczną będą zaśmiecać tacy ludzie jak ten Rosiak. Chaos tego przekazu w pewnym momencie stał się tak irytujący, że już naprawdę nie pozostało nic innego jak zacząć wrzeszczeć.

No bo jeśli rzeczywiście, jak słyszeliśmy w dni parzyste, w Polsce doszło do zabójstwa na tle politycznym, a jego bezpośrednią przyczyną była nienawiść, która pewnego dnia okazała się jedyną drogą i jedynym kluczem do już wiecznego trwania obecnego reżimu, to wydaje się że sytuacja jest prosta jak strzała. Jeśli ów nieszczęśnik faktycznie dał się nakręcić tej fali nienawiści tak bardzo, że w końcu nie miał już absolutnie żadnego wyjścia, jak tylko wpaść tym z tym pistoletem i nożem i z okrzykiem „nienawidzę PiS-u” do łódzkiego biura Prawa i Sprawiedliwości, i dokonać swojej egzekucji, to wypadałoby się przynajmniej niektórym z nas podrapać po pustym łbie. Jeśli prawdą jest, że wszyscy doszliśmy do punktu, gdzie jeśli natychmiast się nie uspokoimy, to możemy zacząć zwijać ten nieszczęsny interes, to dobrze by było powiedzieć choć jedno szczere słowo „przepraszam”, a nie popisywać się łowieckimi dowcipami na temat jakichś eksperymentów.

Natomiast, jeśli z drugiej strony, tak jak to się nam sączy ze wszystkich stron w dni nieparzyste, ten pan Ryszard z Częstochowy, to zwykły wariat, któremu któregoś dnia od tej polityki pomieszało się w głowie, to nie ma o czym gadać. Jeśli już od pierwszego dnia po tym morderstwie, bardzo poważny i uznany profesor psychologii informuje nas ex-catedra, że tam nie było żadnej polityki, lecz zwykłe zaburzenie osobowości, natomiast prawdziwym problemem jest Jarosław Kaczyński i jego obsesje, to o jakiej zmianie stylu my m mówimy? Jeśli wreszcie Donald Tusk jednego dnia mówi, że doszło do zbrodni na tle politycznym, a drugiego z tą samą idealnie obłąkaną pewnością siebie, cieszy się, że przecież nic się nie dzieje, a jeśli spojrzeć na inne kraje, to w Polsce właściwie mamy idealną sielankę, to po jasna cholerę w ogóle minutę dłużej zajmować się tym niefortunnym wypadkiem?

Od 19 października minął już ponad tydzień i nie ma jednego dnia, żeby ogólnopolskie media nie karmiły ogłupiałych obywateli idealnie chaotycznym przekazem, że tu ktoś zabił Johna Lennona, tam ktoś zamachnął się na Ronalda Reagana, gdzieindziej ktoś inny zastrzelił kogoś w Szwecji, a co kilka dni gdzieś na świecie jakiś uzbrojony szaleniec wpada do jakieś szkoły i morduje kogo popadnie bez powodu i bez celu, a jednocześnie nie załamywały rąk nad tym, jak to powinniśmy wszyscy zastanowić się nad tą nienawiścią, która jest taka brzydka i okropna. Nie ma dnia, żeby któryś z cyngli TVN24 w jednej minucie z zatroskana miną nie ubolewał nad upadkiem politycznej kultury, by już w następnym momencie nie skakał z podniecenia, ze już podobno psychologowie zbadali tego zabójcę, i lada chwila dowiemy się, że tak naprawdę to nie on zabił tego Rosiaka, ale zrobili to Kaczyński z Brudzińskim, a pan Ryszard był tylko biednym pionkiem w tej podłej pisowskiej grze.

I pewnie bym nawet tym się za bardzo nie przejmował, bo wiem, jak ciężko czasem jest każdemu z nas przyjąć do wiadomości, że to co robiliśmy przez lata było wynikiem nawet jeśli nie opętania, to zwykłej głupoty. Sprawa jest jednak znacznie poważniejsza. Otóż dokładnie przez ten sam tydzień, gdy tymi dwoma sprzecznymi komunikatami byliśmy karmieni od rana do wieczora z taką intensywnością, że nikt już nie wiedział, czy iść do spowiedzi, czy może komuś dać po pysku, idealnie równocześnie trwała dokładnie ta sama kampania nienawiści w stosunku do Jarosława Kaczyńskiego, co przez ostatnie 5 lat. Przez cały tydzień, nie było takiej obelgi, takiej złośliwości, takiego szyderstwa, którego by Jarosławowi Kaczyńskiemu nie oszczędził ten czy inny polityk, dziennikarz, czy komentator. Z tych samych czarnych ust czy to Donalda Tuska, czy Bronisława Komorowskiego, czy Grzegorza Miecugowa, czy jakiegoś ruskiego socjologa wynajętego przez media do tej roboty, przez cały tydzień wylewały się równocześnie słowa najszczerszej empatii i zatroskania stanem debaty i ten stary rechot z najbardziej tandetnego studenckiego kabaretu.

Nawet teraz, kiedy piszę te słowa, a w telewizji leci bezpośrednia transmisja z uroczystości pogrzebowych w Łodzi, TVN24 uznał za stosowne do komentowania tego co się dzieje zaprosić nim niej ni więcej jak Jana Hartmana, człowieka, którego serce, mózg i język przeżarte są już nawet nie nienawiścią, ale czystym bestialstwem.

Oto komunikat, kutry dostajemy od tych, którzy za wysyłanie tych komunikatów otrzymują ciężkie pieniądze: Tak jak jest bardzo dobrze. I tak ma pozostać. I tak będzie dopóki to my będziemy stawiać Warunki. A wam, bando kretynów nic do tego. Każemy wam beczeć – będziecie beczeć. Każemy wam rżeć – będziecie rżeć. Jak trzeba będzie kogoś zamordować – znajdzie się ktoś, kto to co trzeba zrobić zrobi idealnie. A my na to kiwamy głowami i tylko czasem, przez ułamek chwili, ktoś z nas się zniecierpliwi i powie, że ta cała polityka to jakiś cyrk. I dla uspokojenia nerwów pójdzie coś przegryźć. Albo otworzy kolejną flaszkę.

Panie Studencie SGH, niech no Pan czasem spojrzy w lustro. Tylko wcześniej je przetrze jaką szmatą.

Droga Yo! Zapewniam Cię, Szatan potrafi pisać bardzo kaligraficznie i z piękną, czystą składnią. A ortografia to dla niego naprawdę nic trudnego.