Gdy kłamstwo się sfajdało

Jechał sobie samochód, urwało mu się koło, wpadł do rowu, przekoziołkował, rozpadł się na tysiące drobnych kawałeczków, a z pasażerów którzy nim podróżowali zostały wyłącznie nierozpoznawalne strzępy. Że co? Że to niemożliwe? Że on by się aż tak nie rozpadł? Że ciała ludzi jadących w tym samochodzie nie mogły ulec aż takiemu zniszczeniu? Co za bzdura! Skoro to ma być aż tak bezpieczne, to samochody można zacząć produkować z trzema tylko kołami. Prawda?

Rodzice weszli do pokoju swojego malutkiego dziecka i znaleźli je w okolicy łóżeczka całkowicie zmasakrowane. Co się stało? Jak to co? Okazuje się, że przelazło przez drabinkę i wypadło. Zdarza się. Że niemożliwe? Że ciało tego dziecka nie byłoby aż tak sponiewierane? A więc skoro tak, to po co produkować łóżka z barierkami?

Kiedy wczoraj wychodziłem z domu, zapomniałem założyć okulary. No i stało się tak, że wszedłem prosto na ulicę pod samochód. Tak mi przynajmniej mówią, bo sam nie bardzo pamiętam, co się tam działo. Wydaje mi się jednak, że nawet bez okularów wiedziałbym, gdzie chodnik, gdzie ulica, gdzie samochód. Ale pewnie się mylę. W końcu, jak słusznie mi ktoś mówi, skoro rzekomo tak świetnie widzę, to po co w ogóle noszę okulary?

Jarosław Kaczyński wyraził opinię, że taki samolot jak tupolew, po uderzeniu w czterdziestocentymetrową brzozę, nie mógł stracić skrzydła. Samolot tak potężny jak tupolew, czterdziestocentymetrową brzozę najzwyczajniej w świecie by ściął. Co na ten temat sądzą eksperci? Nie wiadomo. Wiadomo natomiast, co sądzi jeden z nich – człowiek o nazwisku, którego nie mam ochoty nawet pamiętać. Otóż on bez cienia wstydu na swojej niezwykłej twarzy informuje, że gdyby rzeczywiście uderzenie skrzydłem w drzewo było tak bezpieczne, to na lotniskach rosłyby drzewa, a startujące i lądujące samoloty, by je sobie wesoło ścinały…

Od 10 kwietnia tego roku, a więc od dnia, kiedy smoleńska mgła zanihilowala biedne ciało Przemysława Gosiewskiego, jesteśmy świadkami propagandowego szaleństwa, jakiego współczesna Polska chyba jednak dotychczas nie znała. Mówiąc o wyjątkowości tego z czym mamy do czynienia, sięgam pamięcią do morderstwa sprzed ponad dziś już trzydziestu lat, mianowicie do owej krakowskiej masakry, której ofiarą padł Stanisław Pyjas. Jak wielu z nas pamięta, oficjalna wersja tłumacząca to co się stało z Pyjasem, była taka, że Pyjas pijany spadł ze schodów, potłukł się, zadławił krwią i umarł. Wszyscyśmy wówczas wiedzieli, że to niemożliwe, przede wszystkim dlatego, że nasze PRL-owskie doświadczenie kazało nam przyjmować odpowiedź daleko różną od tej, dostarczanej nam przez władzę i jej służby, ale również z tego powodu, że wciąż docierały do nas informacje, które czyniły wersję oficjalną zwyczajnie nieprawdopodobną. Natomiast nikt – o ile mi wiadomo – nie twierdził, że człowiek, który po pijanemu spadnie ze schodów, nie może się zadławić krwią, albo wymiotami i umrzeć. A nawet jeśli ktoś się taki znalazł, to władza na taki argument potrafiła znaleźć na to kontrargument znacznie lepszy, niż ten, że skoro schody sa takie bezpieczne, to po co je w ogóle budować? Niech ludzie, zamiast schodzić, zwyczajnie skaczą. Dlaczego nikt wówczas nie poważył się na tego typu idiotyzm? To jest właśnie pytanie.

Jeśli się nad tym wszystkim zastanowić, przychodzą do głowy dwie odpowiedzi. Jedna jest taka, że władza komunistyczna miała jednak do ludzi większy szacunek, a druga, że ludzie żyjący pod ruskim butem wykazywali jednak znacznie więcej rozumu, niż my dziś, pod butem potwora o nazwie Cywilizacja. Co w sumie i tak wynika jedno z drugiego. A zatem, jeśli to pytanie troszeczkę przesuniemy, i zastanowimy się dlaczego dziś System traktuje nas jak bezmyślne bydło, odpowiedź powinna być podobna. Najpewniej my dziś jesteśmy znacznie bardziej otwarci na najbardziej idiotyczny rodzaj kłamstwa, niż nasi rodzice, czy starsi bracia, a ci, którzy nas tak traktują, świetnie sobie z tego zdają sprawę. Może być tak, że widząc, jak przez trzydzieści już lat, bardzo znaczna część społeczeństwa, wbrew podstawowemu zdrowemu rozsądkowi, gotowa jest wierzyć, że Lech Wałęsa przeskoczył przez mur, i w ten sposób dostał się do otoczonej przez wojsko i policję Stoczni, System doszedł do przekonania, że oto wszelkie bariery zostały zniesione, i można sobie już pozwolić na wszystko. Stąd by się więc brały te wszystkie idiotyzmy na temat Henryki Krzywonos zatrzymującej tramwaj, czy słowa jakiegoś Frasyniuka, tłumaczącego, że Lech Kaczyński w sierpniu 1980 roku przebywał w Stoczni zaledwie pięć minut.

W tym miejscu muszę pozwolić sobie na małą dygresję. Oto właśnie Lech Wałęsa przyznał, że Lech Kaczyński rzeczywiście przebywał w Stoczni podczas strajku w sierpniu 1980 roku, i że pełnił tam rolę łącznika między robotnikami, a doradcami. Tym samym potwierdził słowa Jarosława Kaczyńskiego, które uruchomiły całą tę bezsensowną lawinę łgarstw, poczynając od inauguracyjnej mowy Krzywonos w roli nowej legendy, a kończąc na słynnym „Jarek, pierdolisz” Frasyniuka. I czym unieważnił całe to kłamstwo minionego tygodnia, a przy okazji tak naprawdę udowodnił, jak straszne ono potrafi być, kiedy dostanie pełny patent na bezkarność. Ale i jeszcze coś – jak prawda potrafi nie mieć jakiegokolwiek znaczenia, gdy z jednej strony stoi bezwzględna i bezczelna władza, a z drugiej otumanione społeczeństwo.

Wracajmy więc do samej propagandy. Otóż można odnieść wrażenie, że, czy to jeśli idzie o sprawę katastrofy, czy teraz Solidarności i jej historii, System przekazał opiekę nad tym fragmentem naszej rzeczywistości kompletnym amatorom, by nie powiedzieć – idiotom chętnym zarobić parę groszy. Świadczyć to może albo o tym, że ci, którzy tworzą jego obsługę uznali, że wszystko idzie tak dobrze, że można spokojnie zacząć inwestować w inne dziedziny, albo odwrotnie – że sytuacja jest tak beznadziejna, że choćby oni zatrudnili do tej roboty już wyłącznie najwybitniejszych specjalistów z KGB od społecznej manipulacji, to pewne rzeczy są nie do zrobienia. Że to co oni robią i to czego jesteśmy świadkami każdego dnia, to już wyłącznie czysta desperacja i przekonanie, że będzie jak będzie i módlmy się tylko, by rozstrzygnięcie jeszcze nie pojawiło się już jutro. Że prawda o katastrofie, a za nią prawda o całej reszcie, o wszystkim, o każdym z nich, teraz już prędzej czy później na wierzch wyjść musi. I że ona będzie tak przejrzysta i tak fascynująca, że nawet najwięksi obłąkańcy ją dostrzegą. I że to będzie zakręt, którego wszyscy dobrzy ludzie bezskutecznie wypatrują od tak dawna. I że ów zakręt jest już tuż-tuż.