O spragnionym wrażeń zimnym lechu po latach

Parę dni temu pewien kolega napisał na Twitterze, że obejrzał właśnie przygotowany przez Antoniego Macierewicza i jego zespół najnowszy raport dotyczący kwestii wyjaśnienia Katastrofy Smoleńskiej i on się zastanawia, czy cisza, jaka wokół owej prezentacji zapanowała świadczy o tym, że nastąpił przełom, czy może on będzie musiał uznać te półtorej godziny za zmarnowane. Otóż mam dla mojego kolegi smutną wiadomość pozyskaną z bardzo zaufanych źródeł: owszem, te półtorej godziny może uznać za stracone.

A ja po tych wszystkich latach wspominam stare emocje i myślę sobie, że nie byłoby źle zebrać razem wszystkie tamte notki, tyle że poświęcone wyłącznie nienawiści, która do tego nieszczęścia doprowadziła i je spróbować wydać. Po co? A po to, że wobec faktu, że zapewne już nigdy się nie dowiemy, co się tam wtedy stało, pamięć o początku tego wszystkiego będzie wszystkim co nam z tego zostanie. I dobrze by było, żeby ona została zapisana na papierze. 

Zajrzałem do owych starych tekstów i pomyślałem sobie, że sprawdzę, co się tam pojawiło niemal dokładnie 10 lat temu 19 sierpnia. I trafiłem niemal w dziesiątkę. Proszę posłuchać.

      Poza ogólnym wstrząsem i natychmiastową powszechną medialną wrogością, nie pamiętam dziś już, w jaki sposób System rozpoczął na dobre i oficjalnie niszczenie osoby Lecha Kaczyńskiego. Czy temu debiutowi towarzyszyła sprawa owego szaleńca z Łodzi chyba, który oświadczył, że właśnie uruchomił procedurę rezygnacji z polskiego obywatelstwa, czy może informacja, że za tym niefortunnym wynikiem wyborów stało poparcie Samoobrony i komunistów, czy może jakaś starannie zaprojektowana wypowiedź któregoś z politycznych komentatorów, czy może jeszcze coś, czego już dziś nie pamiętam? Jakkolwiek by te początki wyglądały, wiemy dziś jedno, i jest to wiedza powszechna, że to się zaczęło natychmiast i to z takim impetem, że już na całe kolejne lata ustabilizowało całą przestrzeń publiczną.

      Co ciekawe, nienawiść jaką System uruchomił w stosunku do Lecha Kaczyńskiego, w żaden sposób nie przypominała tego, co jednocześnie wyprawiano z jego bratem, Jarosławem. O ile bowiem Jarosław Kaczyński był niszczony jako polityk, człowiek bezwzględny, żądny władzy, kłamca i despota, Prezydenta traktowano bardziej osobiście. Skupiano się raczej na tym, by pokazać go jako półprzytomnego idiotę, który osiągnął tak wysoką pozycję właśnie dzięki przemyślanej grze swojego brata. Od samego początku nikt nie twierdził, że Lech Kaczyński to człowiek zły i groźny, ale zwykły głupek, całkowicie uzależniony od swojego otoczenia i tej maszkary, swojej żony.

       Ktoś zaprotestuje, że nieprawda! Prezydentową wszyscy kochali i szanowali i nikt nawet marnego słowa na nią nie powiedział. Otóż nie. Z jakiegoś powodu, dopiero w późniejszych okresach tej tak fatalnie zakończonej prezydentury, ktoś postanowił, by zacząć panią Kaczyńską przeciwstawiać jej mężowi. To że ona jest sympatyczna i grzeczna, świetnie wykształcona, że zna języki, że się pięknie i gustownie ubiera, Polska dowiedziała się dopiero po jakimś czasie. Wcześniej było tak, że on był małym, grubym, bezrozumnym bratem swojego brata, natomiast ona głupią, brzydką wieśniara noszącą za nim kanapki. Do dziś pamiętam ten prześmieszny dowcip o tym, że Jarosław Kaczyński się nigdy nie ożenił, bo najbrzydszą dziewczynę wyrwał mu jego brat.

       A zatem ton owej kampanii nienawiści został ustalony już na samym początku, a reszta, to już zwykły efekt domina. Tak to własnie zostało zorganizowane, że kiedy pojawił się Irasiad, ten niemiecki „kartofel”, ów odwrócony szalik, pamiętny „Borubar”, czy wreszcie cała wieloletnia, trwająca zresztą do dziś kampania Palikota związana z rzekomym alkoholizmem Prezydenta, grunt już był dawno przygotowany. Kiedy ten ktoś – jak bardzo bym chciał wiedzieć, kto – wpadł na pomysł z „Borubarem”, i kiedy Palikot zaczął coś przebąkiwać o alkoholu, ale też o rzekomych kłopotach żołądkowych Prezydenta, czy wreszcie wręcz o chorobie Alzheimera, wielu nawet się nie dziwiło, ale przeciwnie – traktowało każdą nową wiadomość, jako potwierdzenie czegoś, co wiadomo było od dawna. Proszę jeszcze raz zwrócić uwagę na fakt, że nikt by się pewnie nie odważył, by spróbować szydzić z Jarosława Kaczyńskiego, że on, głupek, musi co chwilę obsrany biegać do ubikacji. W to nikt by nie uwierzył, bo Jarosław to był zawsze tylko bezwzględny morderca.. Inaczej było z Lechem. Przez fakt, że on przez tyle lat stał trochę z boku polityki i kojarzył się z wszystkim, tylko nie walką, jego zaatakowano bardziej bezpośrednio. Plując mu zwyczajnie w twarz.

      Był taki moment, kiedy nienawiść do Lecha Kaczyńskiego przybrała rozmiary wręcz karykaturalne. Kiedy zaczęto już nie tylko z niego kpić i zastanawiać się kiedy wreszcie „ta niezguła” – takiego oto epitetu użyto na okładce jednego z popularnych magazynów – spadnie ze schodów i skręci sobie kark, ale nawet pierwszoszeregowi politycy i komentatorzy zupełnie poważnie zaczęli rozważać możliwość formalnego usunięcia Prezydenta ze stanowiska. Przyszedł wreszcie czas, wraz z ostatnimi już miesiącami życia Lecha Kaczyńskiego, gdy, mimo że, jak to dziś lubią powtarzać liczni przeciwnicy jego prezydentury, nie miał on najmniejszych szans na zwycięstwo w wyborach, nawet wtedy nie dano mu spokoju, ale ze zwielokrotnioną siłą postanowiono przedstawić go publiczności, jako kogoś, kto nie tylko nie zasługuje na to, by być prezydentem, żeby posiadać choć skromny tytuł naukowy, żeby nawet się cieszyć zwykłym ludzkim szacunkiem, ale nawet, żeby mieć prawo do życia. Jeśli ktoś ma tu jeszcze wątpliwości, niech sobie przypomni choćby aktywność Janusza Palikota, aktywność jak najbardziej autoryzowaną przez jego partię, w trakcie ostatnich już miesięcy życia Prezydenta. Ów finał był bowiem zaledwie o jeden stopień niższy pod względem emocji od tego, co nam już po ostatecznej śmierci Lecha Kaczyńskiego zafundowali ci klauni od „zimnego Lecha” i „krwawej Mary”. Ledwie minimalnie niższy, natomiast dokładnie w tym samym nastroju.

         Będę więc juz zawsze miał ich wszystkich w swojej mam nadzieję że bardzo długiej pamięci, natomiast co do wspomnianych tu dziś tak boleśnie Lecha Kaczyńskiego i biednej Marii Kaczyńskiej, konającej obok niego i wtedy, w tym samolocie, ale i wcześniej, w każdej sekundzie tej przeklętej prezydentury, niech Dobry Pan Bóg wejrzy na ich cierpienie i zechce ich przyjąć do Swojego Królestwa.