Ilu ludziom pomoże Anna Dymna dzięki chorobie Kazia Kutza?

      Przede wszystkim chciałbym wszystkich zainteresowanych poinformować, że zapowiedziana książka się pisze i jeśli dalej będzie się pisała tak jak dotychczas, do końca roku powinna być gotowa. A dziś, tak byśmy tu nie zostali tacy zapomniani przez weekend, przesyłam najnowszy felieton z „Warszawskiej Gazety”. Powinno być dobrze. Dziękuję za cierpliwość.

      Wiem, że to może zabrzmieć niezbyt ładnie, ale muszę się przyznać do tego, że kiedy dowiedziałem się, że Kazimierz Kutz, kiedyś reżyser, a ostatnio polityk, zamógł na zdrowiu i trafił do szpitala, wprawdzie się nie ucieszyłem, ale żebym się szczególnie zmartwił, to nie powiem. Pewnie trochę dlatego, że kiedy nagle zaczyna odchodzić ktoś, kto przeżył już 90 lat, to traktujemy to bardziej jako coś naturalnego niż szokującego, chociaż w tym akurat przypadku poszło o coś innego. Choć mam swoje powody, by na nazwisko Kutz się krzywić, jedna rzecz zdefiniowała sposób, w jaki o nim myślę dziś. Otóż jeszcze w tak zwanych czasach posmoleńskich wystąpił Kazimierz Kutz w telewizji TVN24  i wspomniał rozmowę ze swoim kumplem, pisarzem Jerzym Pilchem, który z kolei mu opowiedział, jak to gawędził sobie z pewnym góralem i ten wysunął taką oto hipotezę, że Jarosław Kaczyński każąc swojemu bratu lądować w Smoleńsku, zdawał sobie sprawę, że to do jego śmierci, plan jednak był taki, że dzięki temu jego ukochany brat zostanie narodowym bohaterem, a on sam wykorzysta tę śmierć do swej politycznej kariery. A ja jestem przekonany, że to właśnie ta wypowiedź, nawet jeśli nie pierwsza, sprawiła, żę po tych wszystkich latach wciąż tak wiele osób ową insynuacje powtarza z tak wielką satysfakcją

        Jak mówię, to głównie wydarzenie sprawiło, że na wieść o cieżkiej chorobie Kazimierza Kutza, nawet jeśli się nieco zadumałem, nie zburzyło mi to z pewnością zazwyczaj dobrego nastroju. No i to też ten właśnie nastrój pewnie sprawił, że kiedy przeczytałem na Facebooku wyliczenia szefa klubu radnych Prawa i Sprawiedliwości Piotra Pietrasza odnośnie rocznych zarobków Kutza - swoją drogą, wcale nie tak bardzo wysokich - wzruszyłem jedynie ramionami, zastanawiając się może tylko nad tym, co to Pietrasza w ogóle obchodzi. Kiedy jednak za ten komentarz wylał się na niego wręcz nieprzyzwoity hejt, a jednocześnie dowiedziałem się skąd się w ogóle wziął temat, z wrażenia aż przysiadłem. Oto proszę sobie wyobrazić, że kiedy pojawiła się wiadomość o chorobie Kutza, natychmiast zareagowała zawodowo trudniąca się dobroczynnością Anna Dymna i zorganizowała zbiórkę pieniędzy na neurologiczna rehabilitację reżysera, oświadczając - uwaga, uwaga: „Kaziu to mój ukochany reżyser. Pomoc mu jest naszą wspólną powinnością”.

      Przepraszam bardzo, ale czuję, że mamy do czynienia z tak nieprawdopodobną bezczelnością, a jednocześnie zezwierzeńceniem, że jedyny komentarz, jaki przychodzi mi do głowy, to ten, że najwidoczniej trafił swój na swego. Może i Dymna jest osobą skromną intelektualnie, nie na tyle jednak, bym uwierzył w to, że ona liczy na to, że „Kaziu” pociągnie na tyle długo, by doczekać dnia, kiedy jej fundacja zakończy tę ponurą zbiórkę.

      A skoro tak, to uważam, że byłoby znacznie mądrzej gdyby radny Pietrasz, zamiast brać się za oświadczenia majątkowe tego staruszka, zajął się Dymną.

Wszystkich zachęcam do zaglądania do księgarni pod adresem www.basnjakniedzwiedz.pl, gdzie można kupować moje książki. Zachęcam również do kontaktu mailowego pod adresem k.osiejuk@gmail.com. Tym którzy mieszkają w Warszawie, a lubią mieć wszystko od razu w ręku, polecam fantastyczny sklep Foto-Mag tuż obok stacji metra Stokłosy.