Jak zwariować od ciszy?

Poniższy felieton, na zamówienie „Warszawskiej Gazety”, pisałem jeszcze w miniony poniedziałek i choć, podobnie jak wówczas nie wiedziałem co się wydarzy, tak i dziś w gruncie rzeczy nie mam bladego pojęcia, co się stało, mogę mieć tę satysfakcję, że jedno przewidziałem w stu procentach. Otóż jak się właśnie okazało, oni faktycznie zwariowali, a stało się to jak najbardziej za sprawą tego, który to wszystko od dłuższego czasu wiedział. Jak bowiem inaczej jak tylko obłędem można nazwać to, że dziś oni wszyscy wzywają do postawienia przed nowym Trybunałem Norymberskim wszystkich tych, którzy przełożyli wybory z 10 maja na bliżej nieokreślony termin, a tym samym ostatecznie zniszczyli polską demokrację. Ja to zresztą widziałem już wczoraj przedpołudniem na twarzach Borysa Budki, Małgorzaty Kidawy Blońskiej oraz Roberta Kropiwnickiego, gdy na sali sejmowej czekali na ogłoszenie wyników sejmowego rozstrzygnięcia, nerwowo bawiąc się swoimi wypasionymi komórkami. Już wtedy można było zaobserwować owo tąpnięcie. A zatem, życząc wszystkim radosnego wychodzenia z pandemii, przedstawiam ów tekst.

       Gdy piszę ten tekst, do dnia gdy on trafi do kiosków, a tym bardziej do zapowiedzianych na dziesiątego wyborów prezydenckich, pozostało jeszcze trochę czasu, a ja kompletnie nie mam pojęcia, czy te wybory w planowanym terminie się odbędą, czy zostaną przesunięte na kolejną niedzielę, czy może jeszcze na kolejną, czy może zdarzy się coś, czego dziś nie jesteśmy w stanie przewidzieć. I pewnie z tą swoją bezradnością czułbym się  bardzo nieswojo, gdyby nie fakt, że tak samo zdezorientowani wydają się być dziś wszyscy, z wyjątkiem jak sądzę Prezesa, oraz jego najbliższego otoczenia, które podobnie jak on milczy jak grób.

      Ale to też, moim zdaniem, stanowi sytuację dotychczas wręcz niespotykaną w tym sensie, że zawsze, bez względu na to, jak bardzo polityczna sytuacja była skomplikowana i ukryta przed wzrokiem ciekawskich, zawsze można było sobie pozwalać na jakieś spekulacje. Co ja mówię „spekulacje”? Zawsze, czy to z jednej, czy drugiej strony pojawiały się jakieś plotki, poufne przecieki, czy wręcz niemal urzędowo potwierdzone informacje, podczas gdy tym razem wokół panuje powszechna, niczym nie zakłócona cisza. No może faktycznie portal onet.pl dał się podpuścić jakimś, jak rozumiem pisowskim, śmieszkom i opublikował szereg rzekomo sprawdzonych w wielu niezależnych źródłach informacji, że już za chwilę prezydent Andrzej Duda zamierza zrzec się stanowiska, po to by zgodnie z Konstytucją, marszałek Witek mogła przejąć po nim ów urząd, w ciągu dwóch tygodni rozpisać wybory, wyznaczając je na którąś  z lipcowych niedziel, i w ten sposób zażegnać kryzys. Ów żart okazał się na tyle skuteczny, że oni nawet zapowiedzieli, że zapowiedziana na nastepny dzień przez Prezydenta konferencja prasowa, będzie poświęcona temu własnie oświadczeniu. Oczywiście nic z tego nie wyszło, ale za to mogliśmy tym bardziej zobaczyć jak starannie skrywana jest owa tajemnica odnośnie planowanego rozwoju wydarzeń.

      Bo nie trzeba być szczególnie zainteresowanym polityką, by zobaczyć, że faktycznie nikt z nas nie wie absolutnie nic. Będą te wybory, czy nie? Jeśli nie teraz, to kiedy? Jeśli będą, to w jakim trybie? No i wreszcie, co się stanie jeśli Senat odrzuci sejmową ustawę, a Prawica nie zablokuje tej dywersji? A może Senat nie zdoła jej odrzucić? No ale wtedy, co dalej? I tak dalej, i tak dalej. Nikt nie wie nic, a na horyzoncie choćby najmniejszej plotki.

      Ja jednak – poza wspomnianą blokadą informacyjną – widzę coś, co pozwala mi patrzeć w przyszłość z optymizmem. Otóż nie potrafię nie zauważyć owego szaleństwa jakie powoli, ale bez cienia litości ogarnia polityków Koalicji Obywatelskiej, oraz tak zwanej Koalicji Polskiej. Otóż wygląda na to, że to iż również oni nie wiedzą co się kroi, wiedzą natomiast że jest ktoś kto to wiedzieć musi, sprawi, że przed końcem tygodnia oni zwyczajnie z tego strachu zwariują.

     A kto wie, czy nie wcześniej.

Nie mogę się powstrzymać, by powtórzyć dziś zdjęcie, które zamieściłem wczoraj. Rzadko kiedy mam tę satysfakcję.