Czy w Gogolinie mają już koronawirusa?

       Kiedy byłem jeszcze dzieckiem i mieszkałem z rodzicami, mój tato lubił grać w lokalną grę liczbową o nazwie „Karolinka”. Był też oczywiście ogólnopolski „Totolotek”, ale o ile pamiętam, u nas grało się głównie w „Karolinkę”. „Karolinkę” zainicjował, jak głosi fama, wojewoda Ziętek, a ja dziś w związku z nią pamiętam jedno tylko zdarzenie. Otóż byłem małym bardzo dzieckiem i Tato, skreślając liczby poprosił mnie, żebym podał swoje propozycje, a ja, nie zastanawiając się długo, policzyłem do pięciu. Fakt że on uznał, że ów układ 1, 2, 3, 4 ,5 będzie wyglądał za głupio, wyrzucał sobie niemal do samej śmierci, do tego stopnia, że ja również dziś wspominam tamto zdarzenie, tak jakbym je wówczas wspólnie z nim przeżywał. A przecież byłem naprawdę bardzo mały.

      Nie umiem sobie przypomnieć, czy ojciec mój grał w „Karolinkę” do końca swojego życia, natomiast wiem na pewno, że od tamtego czasu już nigdy nie dość, że nic nie wygrał, to jeszcze nawet nie mógł tak jak wtedy powiedzieć: „Ale ja byłem głupi!”. Spotkałem za to w kolejnych już latach kilka osób, które grały, najpierw w ową „Karolinkę”, a potem już tylko w „Totolotka” z wszystkimi jego odmianami, no a przy tym wiem, że liczba tych, których nie znam, albo nie wiem, że znam, sięga blisko 70% wszystkich Polaków.

      Poznałem kiedyś na przykład pewnego mocno starszego już pana, który przyznał, że gra od samego początku, nie opuszczając jednego tygodnia i nigdy nie wygrał nic. Ile przez ten czas stracił, oczywiście ani mi nie powiedział, ani też ja z grzeczności nie pytałem. Faktem jednak było to, że grał bez przerwy od samego początku, licząc, że przecież w końcu musi przyjść ten dzień, kiedy trafi szóstkę, czy co tam było do trafienia.

        Ja w totolotka zagrałem w życiu może dwa, czy trzy razy, nie trafiając choćby jednej liczby, natomiast już bardzo dawno temu dowiedziałem się, że moje szanse na ów milion są mniej więcej takie same, a może nawet mniejsze od tego, że zginę od uderzenia pioruna. No i również w związku z tym zastanawiałem, się jaki psychologiczny mechanizm stoi za tymi wszystkimi ludźmi – przypominam, że mówimy o 67% społeczeństwa – którzy przynajmniej od czasu do czasu dochodzą do wniosku, że może jednak warto spróbować, lub – jeszcze gorzej – że nie wygrywa tylko ten kto nie gra. I powiem szczerze, że choć przychodzą mi do głowy różne odpowiedzi, żadna z nich mnie tak zupełnie do końca nie przekonuje.

       I tu, proszę sobie wyobrazić, zacząłem o tym „Totolotku” myśleć jeszcze raz wczoraj, gdy zaszedłem do miejscowego marketu, żeby kupić ziemię do kwiatków i okazało się, że nie dość, że kolejki do kas są takie, jakich dawno nie widziałem, to na dodatek ludzie na wózki pakują towar w takich ilościach, jakby przez najbliższy miesiąc nie planowali w ogóle wychodzić z domu. No i oczywiście niemal natychmiast pomyślałem sobie, że chyba oni faktycznie mają taki własnie plan. Dlaczego? No wiadomo – przez koronawirusa, który jest coraz bliżej i już tylko czyha na któregoś z nich.

       Ja oczywiście nie lekceważę owej dziwnej choroby. Biorę oczywiście pod uwagę, że tu – zwłaszcza od czasu jak Światowa Organizacja Zdrowia ogłosiła oficjalnie pandemię – bardziej niż z realnym problemem, mamy do czynie z jakimś nieznanym nam społecznym eksperymentem, jednak wszystko to, o czym każdego dnia słyszę, mam w głowie i w żaden sposób mnie to nie bawi. Bardzo chciałbym, żeby ten atak choroby się już skończył i żebyśmy wszyscy w spokoju wrócili do codziennych zajęć, natomiast nie zapominam, że dziś na świecie żyje blisko 8 miliardów ludzi, z czego zachorowało lekko powyżej 100 tysięcy osób, z czego z kolei zmarło niespełna 4 tysiące. I niech nikt nie myśli, że w tym momencie zacznę coś pisać o grypie i śmiertelności, jaką ona powoduje, ani tym bardziej o raku, który, jak donoszą statystyki atakuje na świecie rocznie 18 milionów ludzie, z czego umiera ponad połowa. Nie będę nawet odwoływał się do tak zwanego glejaka i sprawdzał, ile dziś w Polsce ludzi umiera z jego powodu i jaki to jest procent z wszystkich zachorowań, bo to by było zbyt okrutne, a przede wszystkim proste jak sam ów glejak. Chodzi mi natomiast o to, że ci wszyscy ludzie, którzy wczoraj zaszli do mojego lokalnego sklepu na zakupy i przynieśli do domu tyle towaru, że ledwo dali radę go unieść, mają szanse, że to wszystko skutecznie zużyją, mniej więcej taką samą jak tę, że trafią w „Totolotka” okrągły milion, no i znacznie, znacznie, znacznie niestety mniejszą od tej, że zanim wrócą do domu, w ich mózgu zagnieździ się ów straszny guz.

        I znów wraca do mnie sprawa tego „Totolotka” i tych niemal 5 miliardów, jakie rocznie do budżetu wpłacają ludzie, w nadziei, że będą bogaci. Myślę sobie bowiem, że za jednym i drugim szaleństwem stoi dokładnie ten sam rodzaj z jednej strony nadziei, a z drugiej lęku. Jedno i drugie mianowicie jest reprezentowane przez jeden jedyny argument: A czemu tym razem nie wypadnie na mnie? W końcu wszyscy mamy taką samą szansę? Przecież ta kobieta z Poznania, czy ten ktoś z Raciborza też byli przekonani, że nie istnieje choćby statystyczna możliwość, by to im akurat miało się przydarzyć. No a przydarzyło. No a ten człowiek gdzieś w Polsce, który trafił setki milionów w tej zagranicznej loterii i teraz stać go na wszystko.

        Ktoś powie, że niepotrzebnie trzymam się Polski, bo o wiele uczciwiej byłoby spojrzeć na Włochy, gdzie dziś 60 milionów ludzi poddanych jest kwarantannie i własnie zamyka się sklepy. Proszę więc bardzo, niech będą Włochy. We Włoszech mieszka niemal 70 milionów ludzi, z czego koronawirusa stwierdzono u 12 tysięcy osób, a zmarło z nich kilka procent. 12 tysięcy osób na 70 milionów to zaledwie mały ułamek procenta i choć przyznaję, że nawet 5% śmiertelności to bardzo poważny odsetek, jednak znacznie mniej niż choćby w przypadku wspomnianego wcześniej glejaka.

       A zatem, jeśli ktoś mnie zapyta, jak się czuję w obliczu owej rzekomej pandemii, to odpowiadam, że fatalnie, ale tylko dlatego, że boje się jak cholera, że ktoś mnie sfotografował wczoraj, gdy kupowałem ziemię w naszym lokalnym Auchanie, a przy okazji okazało się, że mąż kasjerki tydzień temu wracał TIR-em z Włoch i okazało się, że u człowieka, którego podwoził w czasie swojej podróży przez Słowację, stwierdzono koronawirusa i już za chwilę mój pies będzie miał problem z tym, że nie ma nikogo, kto by mógł trzy razy dziennie wyjść z nim na spacer.