piątek, 18 sierpnia 2017

Starość radość i nie radość

      Miałem plan, by konsekwentnie dociagnąć do końca tygodnia, publikując fragmenty moich książek, by w ten sposób zachęcać do ich kupowania, chodzą mi wciąż jednak po głowie pewne nierozwiązane myśli, więc może zrobię dziś przerwę i o czymś opowiem.
      Otóż w związku z ciężkimi kłopotami ze zdrowiem mojego teścia, od kilku tygodni mam niemal codzienny kontakt ze służbą zdrowia i to wreszcie w wymiarze, jak sądzę, kompletnym. A to oznacza, że chyba po raz pierwszy w życiu zaczynam mieć pojęcie, jak ów system działa nie na poziomie, który każdy z nas w mniejszym lub większym stopniu poznaje regularnie przy okazji wizyt w miejscowej przychodni, gdzie mamy do czynienia z ludźmi gnuśnymi, głupimi, zdemoralizowanymi, a często zwyczajnie niekompetentnymi, ale tam gdzie ma miejsce walka o życie. I muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem. Z tego co udało mi się zaobserwować tam gdzie owa walka toczy się niemal na okrągło, tam naprawdę nikt się nie oszczędza, ale też tam właśnie można zrozumieć, gdzie bysmy dziś wszyscy byli, gdyby nie ci, którzy tam są właśnie po to, by się nami zająć, gdy zajdzie taka potrzeba. Przez dwa bite tygodnie, dzień w dzień, obserwowałem życie na Oddziale Neurochirurgii w jednym z katowickich szpitali, patrzyłem na te zarobione po uszy pielęgniarki, na tych lekarzy, a przede wszystkim na tych wszystkich pacjentów z plastrami na swoich biednych, umęczonych głowach i widziałem, jak oni z każdym z owych dni są coraz bardziej przytomni, coraz bardziej sprawni, krotko mówiąc, coraz bardziej wyleczeni. Widziałem ludzi, którzy jednego dnia znajdowali się w stanie niemal wegetatywnym, następnego potrafili rozpoznawać swoich bliskich, by jeszcze kolejnego z nimi zupełnie przytomnie rozmawiać. No i patrzące na to z autentyczną satysfakcją, by nie powiedzieć z radością, pielęgniarki. A więc, oni potrafią leczyć, bardzo często leczą i wydaje mi się, że trzeba to wszystko dopiero zobaczyć z bliska, by sobie to uświadomić. Podobnie jak też uświadomić sobie, że te nasze składki, które często płacilismy całe długie życie, na coś się przydały.
       Jest jednak też coś, co ów obraz rujnuje niemal kompletnie, kiedy zrozumiemy, że cały ów system tak naprawdę jest ograniczony wyłącznie do tej jednej, bezpośredniej interwencji, która niestety stanowi zaledwie drobny fragment owej gehenny, na jaką nas skazuje nasze kruche zdrowie. Co mam na myśli? Otóż z powodów, których tu nie zamierzam omawiać, to wszystko co nas doprowadziło do stanu, gdzie trzeba nas było wyrywać z objęć śmierci, ale też wszystko to, co nas czeka, kiedy już się dowiemy, że możemy wracać do codziennego życia, pozostaje całkowicie nienaruszone i kompletnie bezkarne. Okazuje się bowiem najpierw, że to właśnie owa bezradność systemu w pierwszej kolejności doprowadziła nas do stanu, gdzie już nie było miejsca na żarty, a następnie, ta sama bezradność systemu skazuje nas na to, że prędzej czy później cały ten spektakularny sukces pójdzie w zapomnienie, bo albo tam wrócimy jeszcze starsi i w stanie jeszcze gorszym, niż poprzednio, albo dokończymy żywota zdani na łaskę swoich dzieci, lub jednego z prowadzonych przez siostry zakonne domów opieki. Rzecz bowiem w tym, że wspomniane przeze mnie wcześniej składki tak naprawdę wystarczają wyłącznie na te kilka dni, kiedy decydowało się to, czy uda nam się jeszcze trochę pociągnąć, czy to już będzie koniec. Poza tymi kilkoma dniami, jedyne co nas może uratować to pieniądze i to raczej tych pieniędzy więcej, niż mniej.
       Myślę, że większość z nas zna historię oświadczenia majątkowego Jarosława Kaczyńskiego. Wynika z niego, że on osobistego majątku praktycznie nie ma, natomiast jedyne znaczące zobowiązanie finansowe dotyczy ogromnego długu, jaki zaciągnął na opiekę nad swoją mamą. Z dostępnych publicznie informacji wynika, że Jarosław Kaczyński jest winny paru osobom w sumie 250 tys. złotych, bo tyle właśnie go kosztowało zapewnienie bardzo już starej matce godnej opieki. Przez kilka kolejnych lat słyszeliśmy o tym, że najpierw bracia Kaczyńscy, a następnie już tylko sam Jarosław spędza cały swój wolny czas zajmując się swoją mamą, słyszeliśmy też o tych setkach tysięcy złotych, ale mam wrażenie, że dla wielu z nas wiadomości te stanowiły kompletną abstrakcję, gdzie mamy starszą panią, mamy jej syna, mamy wypisujących recepty lekarzy, może jakieś dochodzące pielęgniarki, no i wszystko to coś tam kosztuje. 250 tysięcy? No a niechby to było 500 tysięcy, czy owych tysięcy zaledwie 50. Jaka to różnica? To i to dużo i dla większości z nas podobnie abstrakcyjne.
       A ja dziś już wiem, dlaczego Jarosław Kaczyński, skoro mu najpewniej bardzo zależało na tym, by jego mama, gdy nie była na tyle poważnie – czy przede wszystkim konkretnie – chora, by trafić do któregoś z lepszych warszawskich szpitali i tam się znaleźć pod najlepszą, finansowaną przez NFZ, opieką najlepszych specjalistów i sympatycznych pielęgniarek, a jednocześnie też nie mogła się sama w żaden już sposób obsłużyć, przeżywała ostatnie lata swojego życia godnie i w miarę szczęśliwie, musiał popaść w tak straszne długi. Otóż proszę sobie wyobrazić, że dziś Polska jest stosunkowo solidnie rozwiniętym krajem, gdzie za pieniądze można kupić naprawdę wiele. Część z nas, kiedy już będziemy bardzo starzy, jeśli tylko będziemy mieli odpowiednio dużą emeryturę, jakoś sobie poradzi. Część zostanie przygarnięta przez kochające dzieci, które pewnie sobie zorganizują życie tak, by nas przez ten ostatni okres w naszym życiu możliwie komfortowo przeprowadzić, pozwalając nam umrzeć we własnym fotelu. Będą jednak i tacy, którzy, nie mogąc, lub nie chcąc się odpowiednio poświecić, wezmą solidny kredyt w którymś z licznych banków i  daję słowo, że za te pieniądze dadzą nam naprawdę wszystko, co tylko sobie zamarzymy, a kto wie, czy nie więcej. Wydaje się, że wspomniane 250 tys. powinno starczyć na jakieś cztery do pięciu lat.
       I to jest, moim zdaniem, wiadomość straszna.


Oczywiście, proszę śmiało kupować książki. Tu. Jutro może wrzucę coś nowego na zachętę. 

9 komentarzy:

  1. Panie Krzysztofie, z całą sympatią, ale raczej się nie zgadzam. Mam doświadczenie w rodzinie ze straszną chorobą neurologiczną zakonczoną po 2 latach tragicznie i mam 2 podstawowe wnioski: poziom opieki w szpitalach jest zły lub bardzo zły bo nasze państwo (od lat) perfekcyjnie oszukuje pielęgniarki. Płaci im mało i redukuje ich liczbę na oddziałach. Te które zostały są przemęczone, sfrustrowane itd. I wie Pan ja miałem te umowne 250 tys, a i tak poziom opieki jaki mogłem zapewnić był marny. Owszem są fajne miejsca, ale dla ludzi we w miarę dobrej formie. Ludzi w ciężkim stanie szpital nie chce, do domu się nie nadają a w domach opieki jest jak jest (także za pieniądze) czyli słabo. Pozdrowienia

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Kwestia pielęgniarek jest systemowa. Nie można im więcej płacić, bo jest ich za mało, więc trzeba je jakoś zmusić do nadgodzin. A przez niskie stawki ubywa i tych, które jeszcze pracują. Vicious circle.

      Usuń
  2. @pawelb
    Rozumiem, że Pańskim zdaniem to, co mi się wydaje, że widziałem, to był artykuł w branżowej gazecie, który ja przyjąłem jako rzeczywistość?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. nie, ja tylko napisałem co widziałem (niestety tragicznie) przez 2 lata. W wielu miejscach. Jak zawsze nie zabrakło też wspaniałych ludzi, ale co tego. Dla mnie obraz jest bardzo smutny i tyle.

      Usuń
  3. @Jarosław Zolopa
    Jak to już niejednokrotnie bywało, ile razy chcę wrzucić temat poważniejszy, okazuje się, że moje problemy zaczynają się tam, gdzie Wasze się kończą. To jest wstrząsające, jak wielu z nas nie potrafi się wyprostować.
    Mimo to, proszę, nie dyskutujmy o stanie polskiej służby zdrowia, bo dostanę cholery i wszystkich Was stąd pousuwam.

    OdpowiedzUsuń
  4. @pawelb
    Napisałem tekst o tym, że polska służba zdrowia ma możliwości leczenia, które nie różnią się niczym od tych znanych nam z tak zwanej Europy. I że te możliwości znakomicie wykorzystuje na poziomie pojedynczych zadań. A zatem w większości wypadków, jeśli trafi Pan do szpitala na przykład z krwiakiem mózgu lekarze go Panu skutecznie usuną, a pielęgniarki o Pana odpowiednio zadbają. Napisałem też że są ośrodki, gdzie ludzie starzy, bezradni, a często bez kontaktu, są objęci opieką na najwyższym poziomie, tyle że ta opieka kosztuje. Dlaczego tak napisalem? Bo widziałem to na własne oczy. Pan mi na to przychodzi i mówi, że się ze mną zgodzić nie może, bo ma inne doświadczenia. Lekarze nie leczą, pielęgniarki się obijają, a płatne ośrodki są do dupy. O czym my więc mamy rozmawiać?

    OdpowiedzUsuń
  5. @autor
    Przyjedź pan do mojego szpitala, pooglądasz pan sobie i wtedy pobredzimy, przepraszam porozmawiamy, na poważnie.
    Pański wtręt:
    "Mimo to, proszę, nie dyskutujmy o stanie polskiej służby zdrowia, bo dostanę cholery i wszystkich Was stąd pousuwam." nijak ma się do pańskiego felietonu i jest nad wyraz chamski!
    Może pan mój komentarz usunąć!

    OdpowiedzUsuń
  6. @dochtor
    Dobrze. Przyjadę jutro z samego rana. Rozumiem, że mam pytać o doktora Dochtora?

    OdpowiedzUsuń

Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.

Gdy Ruch Ośmiu Gwiazdek zamawia świeżą dostawę pieluch

      Pewnie nie tylko ja to zauważyłem, ale gdybym to jednak tylko ja był taki spostrzegawczy, pragnąłbym zwrócić naszą uwagę na pewien zup...