Niemcy, czyli co zamiast kartofli?

        Naturalnie, nie mam pojęcia, czy Polska otrzyma ostatecznie od Niemiec owo odszkodowanie za zbrodnie wojenne, choć mam niezmienne wrażenie, że pieniądze te prędzej czy później do Polski trafią. Czemu? Odpowiedź jest prosta: otóż zarówno siła polskich argumentów, jak i determinacja w ich przekazywaniu robi wrażenie potężne, podczas gdy historyczna, kulturowa, a dziś przede wszystkim polityczna pozycja Niemiec znajdują się w ciężkim kryzysie, co każe nam wierzyć, że Niemcy tego ataku nie będą w stanie wytrzymać. Jeśli po przyszłorocznych wyborach Prawo i Sprawiedliwość utrzyma władzę i zachowa odpowiedzialność za polskie sprawy, Niemcy zostaną w końcu zmuszone do tego by zacząć płacić. To ostatecznie będzie oznaczało ich upadek, ale nie muszę wspominać, że dla nas to tym lepiej.

        Póki co jednak czekamy cierpliwie na rozwój wypadków, a gdy chodzi o mnie, moją aktywność i ewentualny wpływ na to co nastąpi, to jedyne co mogę zrobić, to przypomnieć serię swoich dawnych już tekstów poświęconych Niemcom i ich zasługom dla ludzkości. Tekstów tych było kilka, dziś jednak postanowiłem je skompilować i zaprezentować ową jedną wersję pod wspólnym tytułem „Niemiectwo”. Bardzo proszę.

 

      17 września będziemy pamiętać dzień, gdy Polska została podpalona przez Sowietów. Ale to dziś jeszcze wciąż przed nami. Dziś tymczasem wciąż myślmy o Niemcach.

      Na tę właśnie okazję mam przygotowanych kilka obrazków. Najpierw wyobraźmy sobie jak mówi zły Niemiec, wybitny prawnik, gubernator Hans Frank:

„Gdy kiedyś wygramy wojnę, nie mam nic przeciw temu, aby zrobić siekaninę z Polaków i Ukraińców i z tego wszystkiego, co się tu wałęsa – zrobić z nimi to, co się tylko będzie podobało”.

      I oto kolej na Niemca dobrego, hrabiego (sic!) Clausa von Stauffenberga, który mówi o mieszkańcach Generalnej Guberni tak:

„To niewyobrażalna hołota. Bardzo dużo Żydów i bardzo dużo mieszańców. Ci ludzie będą posłuszni jedynie pod knutem. Tysiące jeńców wojennych wykorzysta się dla naszego rolnictwa. W Niemczech na pewno będą użyteczni, pracowici, posłuszni i skromni”.

      I na koniec spójrzmy na Niemca ani złego ani dobrego. Na zwykłego, porządnego Niemca. Nie wiemy, jak się nazywa, jak wygląda, nawet nie słyszymy jego głosu. Wchodzimy na teren Muzeum w Oświęcimiu i, wśród najróżniejszych pamiątek, widzimy dokument stwierdzający, że pewien człowiek został skazany na trzy dni karceru za to, że zrobił kupę za barakami, zamiast w toalecie. Dokument jest sporządzony bardzo starannie, jest dobrze zachowany, a na dokumencie widzimy pięć pieczątek i sześć podpisów. Pięć niemieckich pieczątek i sześć niemieckich podpisów, poświadczających, że więzień faktycznie zrobił tę kupę i że kara została nałożona zgodnie z przepisami. Siekanina i knut, to jedno, ale nie zapominajmy że nie mamy do czynienia z jakąś hołotą, tylko z Niemcami, a zatem bez pieczątki i podpisu się nie obejdzie.

      Dziś już nieżyjący brat mojej mamy, kiedy wybuchła wspomniana wojna, miał 6 lat i mieszkał w maleńkiej wiosce nad Bugiem. Któregoś dnia przez wieś przejeżdżały okupacyjne oddziały niemieckie i żołnierze postanowili zatrzymać się obok naszego domu. Ponieważ wyglądali jak żołnierze, mieli dużo wojskowego sprzętu i w ogóle stanowili bardzo egzotyczną odmianę w życiu małego chłopca, wujek mój – właśnie jak to dziecko – polazł tam za płot, żeby popatrzeć na wszystko, co się tam działo. W pewnym momencie, jeden z Niemców, przechodząc obok mojego wujka – ot tak sobie, z rozpędu – walnął go w twarz tak mocno, że wujek się wywrócił, a następnie z płaczem pobiegł do swojego ojca, a mojego dziadka. Opowiada mi wujek, że dziadek był bardzo dumnym i dzielnym człowiekiem, który w sytuacjach tego typu niesprawiedliwości zawsze reagował honorowo. A więc i tym razem, wziął mojego wujka za rękę i poszedł do dowódcy tych żołnierzy, żeby powiedzieć mu co się stało.   

      Niemiecki oficer wysłuchał relacji dziadka, powiedział, że rozumie jego wzburzenie, ale z formalnego punktu widzenia, nie ma powodów do interwencji. Polska jest krajem okupowanym, Polacy mają prawa bardzo ograniczone, więc takie rzeczy mogą się zdarzać.

       Opowiada mi wujek, że on do dziś, bardzo intensywnie, pamięta z tego zdarzenia jeden szczegół. On stał tam z dziadkiem, dziadek obejmował go swoimi wielkimi, mocnymi ramionami, przed nimi stał ów niemiecki oficer, a wujek czuł, jak dziadkowi drżą ze zdenerwowania dłonie.

      Kiedy wojna się skończyła, wujek mój twierdzi, panowało na wsi powszechne przekonanie, że z powodu tego, co Niemcy zrobili światu, niemieckie państwo przestanie istnieć. Dobrzy ludzie bardzo szczerze wierzyli, że cały teren, który dotychczas był zamieszkały przez Niemców zostanie zaorany, a na tej ziemi posadzi się kartofle. Co się miało stać z samymi Niemcami, o tym już nikt nie myślał. Nikt się nad tym nie zastawiał, i – prawdę powiedziawszy – każdy miał tę kwestię głęboko w nosie.

       Od zakończenia wojny upłynęło niedługo już 80 lat i – jak widzimy – z sobą i ze swoją historią Niemcy poradzili sobie zupełnie dobrze. Co ja mówię, zupełnie dobrze? Wręcz znakomicie! Nie dość, że powoli, ale konsekwentnie przestali się czerwienić na dźwięk słowa „wojna”, nie dość, że przestali się nerwowo wiercić na wspomnienie o tym, co się im zagnieździło pod tymi nordyckimi czołami w pewnym momencie ich dziejów, nie dość, że się zaczęli nagle w sposób zupełnie niewyobrażalny rozpychać, to ostatnio – jak się dowiaduję – niektórzy z nich nabrali na tyle odwagi, że zaczynają mi tłumaczyć, że w gruncie rzeczy cały ten chwilowy sukces ich chorego projektu, nie mógłby być w połowie tak spektakularny, gdyby nie aktywna współpraca ze strony tych wszystkich, których oni postanowili złapać za kark i wdusić w ziemię. Doszło do tego, że już pewien czas temu niemiecki tygodnik „Der Spiegel” przedstawił listę tych, z którymi Niemcy życzą sobie dzielić winę za to wszystko, co się stało przed 70 laty. A na tej liście znalazł się również mój Dziadek, moja Babcia, moja Mama, mój Tata, a może nawet i mój Wujek. Może nawet i On.

      Słucham w telewizji wyjaśnień jednego z akredytowanych w Polsce korespondentów niemieckiej prasy, którego nazwiska akurat nie chce mi się pamiętać, a który tłumaczy mi, że nic takiego się nie dzieje. Że to z czym mamy do czynienia, to część zwykłej, historycznej debaty, która się toczy w całej Europie. Staram się jakoś zrozumieć ten dziwny skręt chorego umysłu. Staram się wyobrazić, co mógł mój dziadek zrobić, żeby dziś ten Niemiec potrafił wykrzesać z siebie nieco więcej szacunku do Polski i się zamknął. I jedyne co mi przychodzi do głowy, to tylko to, że miał zamiast trząść tymi swoimi polskimi, chłopskimi dłońmi, wziąć nóż i poderżnąć Szwabowi gardło.

      No ale dziś przede wszystkim, ponieważ pomysł z kartoflami jest już siłą rzeczy niekatualny, to niech płacą, a gdy przyjdzie zima i kryzys gazowy, niech się ogrzewają pięć razy dziennie, intonując pieśń „Deutschland Über Alles” wielkiego kompozytora Josepha Haydna.