Gdy Polska wygrywa

 

        Zwycięstwo Victora Orbana w węgierskich wyborach uradowało mnie do tego stopnia, że jedyne co mogłoby ową radość przebić, to wiadomość, że Putin został fatalnie pogryziony przez swoje psy i już do końca życia będzie spędzał czas na wózku inwalidzkim podłączony do rurek. Ale nie tylko samo zwycięstwo. Było mi też bardzo miło usłyszeć, że jego Fidesz będzie rządził większością konstytucyjną, i w efekcie tego próbująca go zniszczyć czerwono-brunatna koalicja zapewne rozpadnie się na dziesiątki nic nie znaczących kawałków. Nie mogę też nie wspomnieć o czymś jeszcze co sprawia, że jestem od dwóch dni w bardzo dobrym nastroju. Otóż od dawna nie spotkało mnie coś równie przyjemnego jak widok całej tej bandy europejskich liberałów, nieprzytomnych z wściekłości na to, że coś co wydawało się już niemal wyłaniać zza rogu, okazało się zwykłym chciejstwem.

        Tyle jeśli idzie o zwykłą satysfakcję z tego, że źli ludzie dostali po łbie. To co się stało na Węgrzech ma w moim odczuciu również wymiar jak najbardziej praktyczny. Otóż Polska, której dobro przede wszystkim mam na sercu, nie zostanie opuszczona na swoim polu walki ze zdemoralizowaną i zlewaczałą Europą, wystawiona na tysiące okrutnych cięć tym bardziej bolesnych im bardziej wspomniane wcześniej zło będzie mogło triumfować w przekonaniu, że na placu broni pozostał już tylko jeden realny przeciwnik. W czasach gdy pierwszą faktyczną władzą stała się propaganda, to co by musiało wokół nas eksplodować po zwycięstwie tak zwanych „sił demokratycznych” na Węgrzech, niewątpliwie doprowadziłoby do tego, że w wyborach w przyszłym roku Prawo i Sprawiedliwość, a więc jedyna dziś siła gwarantująca cywilizacyjne status quo, zmarniałoby i przeminęło z wiatrem. Tu jednak wszystko wskazuje na to, że zwycięstwo chrześcijańskiej cywilizacji na Węgrzech zwiastuje dobry nowy rok i tu w Polsce. Tego jestem pewien i tym bardziej klęska węgierskiej opozycji mnie cieszy.

       Ktoś pewnie już się wyrywa z pytaniem, a jak ja mianowicie widzę w tym wszystkim to co jest dla nas dziś najważniejsze, czyli agresję Rosjan na Ukrainę, to całe nieszczęście, jakiego niemymi świadkami przyszło nam dziś być, no i gratulacyjny, pełen radości list, jaki do Victora Orbana, z okazji sukcesu Fideszu, wysłał Władimir Putin. Odpowiem bardzo krótko: Putinowi życzę, by żył milion lat i dopiero Sąd Ostateczny sprzątnął jego marną duszę z tego świata, nad Ukrainą płaczę, liczę na jej zwycięstwo i jak najbardziej zasłużoną niepodległość, a to co na temat Węgier i samego Orbana myśli Putin, mam w głębokiej obojętności. Podobnie zresztą, jak w głębokiej obojętności mam to, co o Orbanie myśli Donald Tusk i Tomasz Lis, co o Putinie myśli Włodzimierz Cimoszewicz, jak głęboko dzisiejszy los Ukrainy noszą w sercu Maciej Gdula i marszałek Grodzki, i – last but not least – co o Ukrainie myśli sam Orban. Ponieważ bowiem nigdy ani przez chwilę nie wyznawałem zasady, że wróg mojego przyjaciela jest moim wrogiem, czy że przyjaciel mojego przyjaciela jest moim przyjacielem, podobnie jak wreszcie że przyjacielem jest wróg mojego wroga, tylko samodzielnie wypatrywałem wrogów i przyjaciół, mam w nosie to co Żeleński myśli o Orbanie, co o Orbanie myśli Tusk lub Wałęsa, i co o Wałęsie myśli Orban. Powiem więcej: ja mam głęboko w nosie to jakie zdanie ma na temat aktualnych sojuszy tak zwana „polska prawica” z Tomaszem Sakiewiczem i braćmi Karnowskimi na czele. Ja mam swoich wrogów i przyjaciół i nikt mi nic tu nie będzie podpowiadał. I dziś jest tak że moim wrogiem jest Tusk i jego ferajna, Putin ze swoimi psami, skorumpowana do szpiku kości tak zwana „Europa”, Niemcy, Serbowie, Francuzi, Holendrzy, Chiny, a przyjaciółmi prezydent Żeleński i cała tak cudowanie dzielna Ukraina, Borys Johnson, Joe Biden, i jak najbardziej Victor Orban, z nich wszystkich przyjaciel Polski najbardziej sprawdzony.

       A zatem cieszmy się, że wszystko idzie w odpowiednim kierunku i miejmy nadzieję, że to całe zło, które dziś nie daje nam żyć, ostatecznie zdechnie.