Orjan: O sprawach oczywistych do porzygania

 

Dzisiejsza notka będzie zupełnie wyjątkowa. Otóż, jak wiemy, ledwie co wczoraj wrzuciłem tu swój najnowszy felieton z „Warszawskiej Gazety”, na który – o czym wielu z nas nie wie – zaregował jeden z najwierniejszych czytelników tego bloga Orjan. A jego komentarz uznałem za tak ważny, że postanowiłem go tu wrzucić, jako osobną notkę. A zatem, proszę o skupienie, bo sie dzieje.

 

To wszystko jest proste. Trzeba tylko odrzucić bełkot, który te prostotę zalewa.

W jaki niby sposób traktaty unijne w ogóle weszły w polską przestrzeń prawną i organizacyjną? Ano w taki sposób, że POZWOLIŁA na to Konstytucja RP określając zakres i warunki pozwolenia. W ten właśnie, a nie w inny sposób zawarcie traktatów unijnych w ogóle ma (i musi mieć!) umocowanie konstytucyjne, a więc prawne dopuszczenie w Polsce. W trybie tego pozwolenia traktaty unijne po prostu należą do obszaru wykonywania Konstytucji RP, a nie odwrotnie!

Suwerenność polega na odmowie (na braku) podrzędności. Suwerennego nie dotyczy, że ktoś zewnętrzny domaga się swojej nad nim nadrzędności, bo z pozycji suwerennego takie cudze domaganie się jest po prostu agresją!

Pytanie o "nadrzędność" jest więc źle postawione. Istotne jest bowiem pytanie o podrzędność. W szczególności zaś durna opozycja powinna wskazać w którym miejscu Polska OGŁOSIŁA swoją podrzędność? Nigdzie!

Pewne obszary ściśle określone Polska poddała regulacjom unijnym, ale i tu nie zdeklarowała podrzędności, lecz tylko zgodę na WSPÓLNE rozwiązywanie danych spraw. Wspólne, to znaczy, że musi powstać porozumienie wszystkich członków UE, jak daną sprawę będzie się jednakowo załatwiać. Tak jest np. w sprawie podatku od wartości dodanej, czy unijnego cła - wszyscy się zgodzili na jednolite rozwiązanie.

Jeśli więc durna opozycja bełkoce o standardach praworządności jako naturalnym (?) ograniczeniu polskiej suwerenności w organizacji sądownictwa, to musi najpierw pokazać ten ustanowiony wspólny standard. Oczywiście on nie istnieje, więc argument unijny jest nic nie wart w stosunkach unijnych a forsowanie go po prostu jest aktem agresji konkretnych instytucji unijnych przeciwko członkom Unii. Agresji instytucji, a nie Unii jako całej i w tym wymiarze agresja ta jest jednocześnie anarchią danych instytucji wobec traktatów.

Co ciekawe, nie jest to też agresja państwa na państwo, tylko agresja pozapaństwowej organizacji typu korporacyjnego na państwo. Atrybut suwerenności przysługuje bowiem tylko państwu. Unii na pewno nie dotyczy. Poza używanymi narzędziami i sposobami jest więc ta agresja instytucji analogiczna jak agresja jakiejś korporacji islamskiej określającej samą siebie jako "państwo".
Warto też zaobserwować, że agresja instytucji unijnych napędziła też liczne obecnie agresje korporacji rynkowych, jak np te głośne, stosowane przez portale społecznościowe wobec organów władz, czy nawet bezpośrednio wobec państw.

Istota szczególnego ciężaru agresji na Polskę bierze się jednak z czegoś innego. Mianowicie, szczując w instytucjach Unii przeciwko Polsce, durna opozycja spowodowała, iż Polska jawi się na zewnątrz jako POCHYŁE DRZEWO, na które każda KOZA SKACZE. Unijna, czeska, niemiecka, każda koza, bo skoro drzewo ktoś kozie pochylił ...

Rodzajowo ten sam efekt durna opozycja ustawia pochylając granicę wschodnią, na którą skacze koza białoruska.

PS. Opozycję nazywam durną, bo choćby te skaczące kozy w końcu zawaliły i objadły polskie drzewo, to upadając przywali ono przede wszystkim tę opozycję. Ona wśród obcych robi bowiem za oczywistego frajera do wykorzystania. Gdyby do tego zaś doszło, to Polska i tak się potem podniesie, ale opozycja i jej członkowie na pewno już nie. Judaszowe srebrniki i sznur.