O smoleńskich trumnach po raz ostatni

Zgodnie z zapowiedzią, dziś przedstawiam felieton, który jednocześnie ukazuje się w „Warszawskiej Gazecie”. Przy okazji serdecznie zachęcam do czytania wydawnictw Piotra Bachurskiego: „Polski Niepodległej”, „Polski bez Cenzury”, no i obu „Historii” - tajnej i zakazanej. Naprawdę jest co czytać.

      Przyznać muszę, że siedem lat po Katastrofie, pisanie o Smoleńsku traktuję jako obowiązek raczej, niż autentyczną potrzebę powiedzenia czegoś istotnego. W końcu cóż można powiedzieć mądrego, a już zwłaszcza odkrywczego, gdy mamy za sobą owo piekło manipulacji, szyderstwa i zwykłego triumfu śmierci nad życiem? Tym razem jednak, chyba po raz pierwszy od wielu lat, mam autentyczną potrzebę powtórzenia owej jedynej, najprawdziwszej prawdy: 10 kwietnia 2010 roku zamordowano prezydenta Lecha Kaczyńskiego, jego małżonkę, oraz 95 innych, Bogu ducha winnych, osób, a następnie zbezczeszczono ich ciała w sposób znany być może wyłącznie z najbardziej drastycznych satanistycznych rytuałów.

      Oczywiście, od samego początku pojawiały się informacje, że w trumnach, jakie w kwietniu 2010 roku przyjechały z Moskwy do Polski, diabli wiedzą, co się znajduje, niemniej owe podejrzenia systematycznie znikały w zgiełku bieżących wydarzeń, najpierw związanych ze zbliżającymi się wyborami prezydenckimi, potem z ich w najbardziej oczywisty sposób sfałszowanym wynikiem, potem z całym festiwalem śmierci, tak na Krakowskim Przedmieściu, jak i w pozostałych zakątkach Polski. Przez te straszne czasy kłamstwa i terroru, do wyczekiwanego zwycięstwa.

      No i dziś wreszcie otwieramy te trumny, a w nich widzimy oczywiście przede wszystkim Rosję, z całą jej kulturą i cywilizacyjnym bagażem, który znamy aż nazbyt dobrze, ale również – i to nas tu dziś najbardziej zajmuje – to, cośmy przez owe osiem strasznych lat musieli przeżywać. A więc ową pogardę dla, z jednej strony, prostej ludzkiej wrażliwości i pragnienia zrozumienia świata, a z drugiej nieznaną w świecie agresję wobec ludzi naiwnych i prostych. Tam właśnie, w tych trumnach, jest przede wszystkim owa pogarda i bezlitosna przemoc.

      Oto wreszcie zobaczyliśmy, do czego tak naprawdę doszło 10 kwietnia 2010 roku w Smoleńsku. I to całkowicie niezależnie od tego, czy tam w rzeczy samej mieliśmy do czynienia z błędem źle wyszkolonych i pozbawionych prostych, ludzkich odruchów pilotów, politycznej egzekucji, czy może zaledwie zupełnie przypadkowej sekwencji serii niefortunnych zdarzeń. Kiedy dziś otwierane są kolejne trumny – co ciekawe, w tych dniach akurat ze szczątkami generałów Wojska Polskiego – a w nich znajdujemy jakieś wymieszane z niedopałkami papierosów głowy, dłonie, nogi, zaszyte w nogach serca, nie mamy do czynienia ani z pomyłką, ani z nonszalancją, ani nawet z czymś co wielu chętnie określa jako „typowy rosyjski bałagan”, ale z adoracją śmierci. Z jak najbardziej realnym satanistycznym rytuałem, w którym zgodzili się wziąć udział ludzie na ogół uprzejmi i skromni, tyle że przy okazji tchórzliwi i gnuśni.

      Oto wiadomość, jaka do nas dotarła po tych strasznych siedmiu latach: 10 kwietnia w Smoleńsku doszło najpierw do eksplozji czystej i nieokiełznanej nienawiści, a następnie do jej uroczystej, wieloletniej celebracji. I, gdy chodzi o mnie, to ja jestem za tym, by w tym to całe śledztwo na tym zakończyć. Dalej i tak już się nie posuniemy.

Już za tydzień ruszają nasze targi książki w Bytomiu, a przy tej okazji cała masa atrakcji. Wszystkie potrzebne szczegóły na stronie www.rozetta.pl. Będziemy tam oczywiście z naszymi książkami. A póki co, zapraszam do księgarni pod adresem www.basnjakniedzwiedz.pl.