Jeszcze krzyż

Krzyż, o którym wspomniałem w poprzedniej notce, a który cudownie powstał na ruinach World Trade Center w roku 2001, jest znakiem, którego ranga zapisana już została w historii chrześcijańskiego świata na zawsze. To co przy tym może i powinno dziwić – a może i nie – to fakt, że jego istnienie zostało tak bardzo ukryte przed świadomością tego samego, chrześcijańskiego świata. Dziwić może choćby z tego powodu, że jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności, jego pojawienie się zostało przesłonięte choćby przez znacznie przecież mniej istotny kształt wściekłej twarzy wyłaniającej się z obłoku, jaki powstał po zawaleniu się nowojorskich wież. A więc w żaden sposób nie mogło chodzić tylko o to, że nowoczesny świat nie ma ochoty kolportować tak zwanych zabobonów. Efekt tego jest taki, że ów krzyż – będący absolutnie unikalnym, i wciąż tak bardzo żywym, symbolem zwycięstwa Jezusa Chrystusa nad złem tego świata – stoi sobie dziś w Kościele Świętego Piotra w Nowym Jorku, a my nawet nie mamy o tym bladego pojęcia. Dzisiejszy więc wpis będzie własnie o nim. O tym nowojorskim krzyżu, ale też i o Krzyżu i – naturalnie – o ludziach którzy temu Krzyżowi powiedzieli „precz!”.

Budynki World Trade Center zostały zbudowane przy wykorzystaniu prefabrykowanych elementów, połączonych już na miejscu, w celu zmniejszenia czasu i kosztów budowy. Spowodowało to, że w każdym budynków WTC znalazło się całe mnóstwo elementów w kształcie krzyża. Kiedy runęła Wieża Numer 1, jej szczątki spadły na sąsiedni – stanowiący część WTC – budynek i naturalnie go zniszczyły. I oto, w pewnym momencie, w samym środku ruin znaleziono nienaruszony sześciometrowy krzyż. Krzyż nie dość że nienaruszony, to idealnie proporcjonalny, w doskonałym kształcie Krzyża Jezusowego. Ponieważ znajdujący się na miejscu strażacy i ratownicy uznali to co się zdarzyło za znak, zwrócili się naturalnie z prośbą do burmistrza Gullianiego o postawienie tam pomnika właśnie w kształcie tego krzyża. No i – równie naturalnie – otrzymali zgodę. Krzyż przetrwał na swoim miejscu aż do roku 2006, kiedy to, ze względy na prowadzone prace budowlane, musiał zostać czasowo przeniesiony do znajdującej się tuż obok Katedry Świętego Piotra. Stoi tam dziś z odpowiednią inskrypcją: „"The Cross at Ground Zero - Founded September 13, 2001; Blessed October 4, 2001; Temporarily Relocated October 15, 2006. Will return to WTC Museum, a sign of comfort for all." Znak pocieszenia dla wszystkich. Właśnie tak. Znak pocieszenia dla wszystkich.

Kiedy wczoraj oglądałem telewizyjny przekaz z tego co się działo na Krakowskim Przedmieścia, słuchałem bieżących komentarzy, a później już tylko opinii, tak pełnych wściekłości i nienawiści właśnie do Krzyża i do ludzi, którzy na jego obecność czują wzruszenie, a na próby jego zniszczenia reagują bólem, byłem bardzo ciekawy, czy polski Kościół zechciał, podobnie jak Kościół w tam, w Nowym Jorku, uroczyście ten krzyż poświęcić. Właśnie wtedy, kiedy on tam został przyniesiony i postawiony przez harcerzy. A jeśli uznano, że żadna szczególna uroczystość mu się nie należy, to czy dlatego, że jego pojawienie choćby tylko pozornie nie przypominało cudu, czy może dlatego, że wszystkim od początku rządzi czysty, ludzki strach. Nawet jeśli jest to tylko strach przed złymi językami i utratą szacunku ludzi złych i występnych. No i myślałem jeszcze o jednej rzeczy. Czy polscy biskupi, kiedy ugadali się z urzędnikami z Kancelarii Prezydenta, że krzyż zostanie stamtąd zabrany, poczuli choć lekki dreszcz niepokoju, czy może nie czuli nic. Poza zmęczeniem i potrzebą udania się na zasłużony obiad. Słuchałem kobiety relacjonującej dla mediów tę próbę ponownego ukrzyżowania Jezusa, podjętą między innymi przez część kapłanów naszego Kościoła, jak raz za razem powtarzała, że wokół niej jest dużo obcokrajowców, którzy przychodzą do niej i zdziwieni pytają, o co chodzi, a ona – biedna – nawet nie wie, co im odpowiedzieć. I byłem ciekawy, czy wśród tych turystów są jacyś nowojorczycy. A jeśli są, czy to ich się najbardziej przestraszyli nasi księża. A jeśli nie ich, to czy może turystów z Francji, Niemiec, lub z Norwegii.

Pisząc ten tekst, nie mam absolutnie pojęcia, co się tam pod tym krzyżem dzieje dzisiaj. Szczerze powiem, że trochę się boję nawet włączyć telewizor. Bo myślę sobie, że zobaczę tam może nie koniecznie posła Wenderlicha, ale kogoś pobożnego jak jasna cholera. Na przykład Szymona Hołownię, lub jakiegoś człowieka w koloratce, a oni mi będą tłumaczyć, że historia chrześcijaństwa, to nie jest historia bezbronnych ludzi umęczonych za Krzyż, lecz historia bandy głupków, którzy umierali, bo uznali, że tak będzie pięknie, no a przede wszystkim nowocześnie. Boję się tego, bo wiem, co się dzieje. Mam oczy i uszy szeroko otwarte i wiem, co się dzieje. Widziałem to właśnie wczoraj. W sylwetkach tych zaczerwienionych ze wstydu księży, czmychających spod krzyża, tak prostego, tak pięknego i tak jednoznacznie zwycięskiego. Kto wie, czy nie bardziej jeszcze dumnego niż ten: