Konfederacja, czyli o grze w trzy karty

Owszem, przyznaję, że trochę późno, ale nie zaszkodzi nam odrobina końcowych refleksji na temat "prawdziwej prawicy". Zapraszam do czytania mojego najnowszego felietonu z "Warszawskiej Gazety".     

      Kiedy w telewizorze zaprezentowano pierwsze sondażowe wyniki wyborów do Parlamentu Europejskiego, polityk Konfederacji, Krzysztof Bosak, zamieścił na Twitterze następujący komentarz:

„Właśnie ukształtował się w Polsce system czteropartyjny, w którym Konfederacja jest głównym punktem odniesienia na ideowej prawicy”.

      Kiedy chwilę później okazało się, że jednak nie, Bosak swoją wątpliwą mądrość usunął, myśmy natomiast, owszem, pozostali z całą kupą refleksji. Przede wszystkim, wyjaśnijmy sobie, dlaczego uważam mądrość Bosaka za wątpliwą. Rzecz w tym, że nawet gdyby Konfederacja w ciągu tej jednej nocy nie straciła całego swojego pozornego dobytku, ale nawet przegoniłaby Wiosnę, wprowadzając do Europarlamentu samego Korwina, to i tak refleksja Bosaka byłaby warta ledwo splunięcia. Jak bowiem człowiek przecież inteligentny i pewnie wykształcony mógł pomyśleć, że oto w Polsce powstał system czteropartyjny, jeśli jedną z głównych jego cześci jest twór grupujący 27 przeróżnych organizacji, połączonych jedynie nienawiścią do Polski oraz agresywnym pragnieniem władzy?

        Mało tego. Jak człowiek pewnie dość przytomny mógł pomyśleć, że na scenie kompletnie zdominowanej przez jedną wielką, choćby i uzurpującą sobie prawo do prawicowości partię, grupka działaczy pod przewodnictwem jednego cwaniaka, jednego żula, oraz jednego kompletnie zdemoralizowanego staruszka, może stanowić punkt odniesienia do czegokolwiek poza zwykłą kupką smutku?

        No ale chciałem o czymś nieco bardziej konkretnym, a mianowicie o wspomnianym staruszku. Otóż z tego co do mnie dociera, kiedy obserwuję powyborcze smutki zwolenników Konfederacji, widzę, że oni są naprawdę głęboko przekonani, że oto po raz kolejny w Polsce wygrał niejaki POPiS, a tym samym na polityczną scenę wylano kolejną porcję socjalistycznego betonu. I to jest coś, czego zwyczajnie nie pojmuję. Oto człowiek który w całym swoim życiu nie odniósł najmniejszego politycznego sukcesu, poza stałą obecnością we wszelkich mediach od lewa do prawa, która od ponad 30 lat umożliwia mu trzymanie w garści całego pokolenia ambitnych, prawicowo zorientowanych 20-latków, oraz zatruwanie ich umysłów niekończącą się serią paradoksów, na które mogą się faktycznie nabrać wyłącznie świeżo upieczeni, znudzeni szkolną gnuśnością maturzyści. Proszę zwrócić uwagę, co się dzieje. Zrozpaczeni wyborcy Konfederacji załamują ręce, że oto znów wygrywa stary układ, i żadnemu z nich nawet do głowy nie przyjdzie, że nieodłącznym, a wręcz jednym z podstawowych elementów wspomnianego układu jest ów bezczelny satyr. Jak można się dać tak fatalnie oszukiwać? I to przez tyle lat!

      Już niemal od 30 lat próbujemy wspólnymi siłami dbać o tę naszą Polskę tak, by ona się szczęśliwie rozwijała i żeby źli ludzie jej nie dali rady zepsuć. Ale od tych samych 30 lat pojawia się wciąż ta sama, tyle że różnie skonfigurowana grupa rzekomych przyjaciół, która proponuje, by to co jest rozpieprzyć, a na tym co zostanie, zbudować coś, czego współczesny świat dotychczas nie poznał, ale jak pozna, to się zadławi z wrażenia.

      Przepraszam bardzo, ale zdecydowanie zachęcam do opamiętania.