Wytrać ich!

Po tym jak wczoraj, w sposób nawet dla kompletnych idiotów oczywiście bezczelny, media podały najnowsze rewelacje na temat świeżo-odczytanych zapisów z czarnych skrzynek, już tylko można było czekać na dalszy rozwój wydarzeń, w temacie kto, co, jak i kiedy. Wystarczył więc jeden dzień, by Gazeta Wyborcza (sic!) podała, że na ujawnionych nagrań nie pada informacja, że „jeśli nie wylądujemy, to on nas zabije”, ale że „jeśli nie wylądujemy, to będziemy mieli kłopoty”. Nie wiem z jakiego powodu, ale w końcu mamy doświadczenie na tyle duże, żeby wiedzieć, że powodów może być zawsze dużo i to najróżniejszych, ta sama Gazeta Wyborcza zmieniła informację na inną. Podobno śp. kpt. Protasiuk nie mówi, że jeśli on nie wyląduje, to będzie miał kłopoty, ale, że będzie miał „przechlapane”. Przepraszam – błąd. Tego zdania nie wypowiada kpt. Protasiuk, ale ktoś inny. Nie wiadomo kto.

Jak wspomniałem, wczoraj w telewizji, kiedy jeszcze nie było wiadomo ani o „kłopotach”, ani o czymś, co może być za chwile „przechlapane”, ale za to brzmiała jedna, podstawowa informacja, że to śp. Lech Kaczyński, przez swoja małość i brak serca, zamordował 95 osób, popełniając przy tym samobójstwo, ktoś prosił, by tego nie robić. Żeby nie dręczyć zmarłych. Na to jednak, zarówno obecny w studio dziennikarz, jak też i zaproszony do studia polityk, wybuchnęłi wspólnym okrzykiem gniewu, że co to za maniery! Co to za obyczaje! Jak można kwestionować takie dowody! Że cywilizowany świat takich impertynencji znieść nie może. Chyba taśmy nie kłamią! Dziś już słyszymy, że ani nie „zabiją”, ani nie „zabije”, ani nie „kłopoty”, ani nie „przechlapane”, ani nawet nie Protasiuk. Tyle że coś było. A już na pewno coś jest. I to coś co jest, i co ma czelność być, trzeba zniszczyć. Zniszczyć za wszelką cenę. Rozgnieść jak robactwo.

Siedzę sobie przy komputerze, chłodzę się piwem, za oknem upał nieco opadł, a wokół mnie krąży świat. Co to za świat? Otóż jest to świat, w którym z jednego prostego powodu, że oto pewna grupa ludzi boi się utracić władzę, zostają unieważnione wszystkie podstawowe cywilizacyjne reguły. Wszystkie najbardziej podstawowe reguły, na czele z tą jedną – że zmarłych się nie dręczy, a tych co po nich płaczą nie obrzuca wyzwiskami. Oto świat, gdzie – już nawet nie wiem, czy to chodzi tylko o nienawiść – doszło do tak dramatycznego napięcia, że opętanie dotknęło nawet tych, dla których jeszcze nie tak dawno choćby nawet najmniejsza myśl o tym, że zło może kiedyś i ich dosięgnąć, była czymś, czego oni by nie byli w stanie przeżyć. Oto właśnie wokół nas świat bez zasad.

10 kwietnia pod Smoleńskiem doszło do katastrofy polskiego samolotu, w której zginęło 96 osob, na czele z Prezydentem Rzeczpospolitej. To była rzeź. Rozmiaru tej rzezi nie jesteśmy w stanie pojąć i nie będziemy w stanie go pojąć jeszcze przez wiele, wiele lat. I nie pomoże nam w tym nawet ciągłe przypominanie tego czarnego garnituru, tych czarnych butów, i tych prawdopodobnie czarnych skarpetek, które swojemu mężowi wysłała do Moskwy pani Gosiewska, i które własnie otrzymała z powrotem, bo, jak się okazało, na te strzępy nie dało się już nic założyć. Rozmiaru tej rzezi nie uświadomimy sobie też patrząc choćby na zdjęcia tych tak strasznie skamieniałych dzieci, to tu to tam, przy tak wielu trumnach. Rozmiaru i powagi tej rzezi nie będziemy sobie mogli uświadomić nawet jeśli uruchomimy w sobie pokłady najbardziej czujnej wyobraźni, i znajdziemy się nagle obok tamtych pilotów w ostatnich chwilach ich życia. To była rzeż, w obliczu której brakuje nie tylko słów, ale i myśli.

I oto w tę niezwykłą sytuację wdziera się świat, który nie dość że nie próbuje tej rzezi objąć swoim umysłem, ale nawet nie jest jej powagą zainteresowany. Świat, który już tylko marzy o jednym. Żeby dać mu spokojnie zarabiać na życie. A wraz z tym światem idą ludzie, którzy – już nawet nie jestem pewien, czy ze zwykłej nienawiści – gotowi są wyrzec się podstawy czegoś, co starzy filozofowie nazywali człowieczeństwem. I ci właśnie ludzie zaczynają jakimiś patykami rozgrzebywać te porozrywane na strzępy ciała i szukać nawet nie zegarków, spinek do koszul, kart kredytowych – to by można było jeszcze jakoś zrozumieć jako zwykły zwierzęcy głód – ale sposobu na to, by zachować władzę. Tylko tyle. Rozgrzebują te ciała, a jeśli ktoś ich prosi, żeby tego nie robili i dla wsparcia tej prośby czymś bardziej rzeczywistym, opisują swój ból, to na te prośby o zlitowanie, reagują szyderstwem i wściekłością. I dalej grzebią, grzebią, grzebią…

Ostatnie sekundy tego wręcz metafizycznego lotu. Nie wiemy o nich nic. Jedyne co mamy do dyspozycji, to kilka wyrywkowych informacji, dochodzących do nas nawet nie w postaci szumu, ale czegoś bardziej już przypominającego syk, i naszą nędzną wyobraźnię. A jeśli się zastanowić, to nawet ona jest tu bezradna. Jedyny fakt, którego możemy realnie dotknąć, to ten krzyż na Krakowskim Przedmieściu, kilka czarno-białych zdjęć i szept modlitw. No i jeszcze coś. Wciąż i wszędzie te grupki ludzi z patykami, grzebiącymi wśród tych kawałków ciał w poszukiwaniu czegoś, co się da wykorzystać choćby przez jeden krótki dzień. Mogą to być na przykład słowa pilota, albo kogoś, kto wprawdzie nie jest pilotem, ale w końcu żyć trzeba, prawda? Nawet nie muszą to być słowa, ale zaledwie tych słów wyobrażenie, lub coś co zaledwie przypomina słowa, a w rzeczywistości może jest tylko ostatnim westchnieniem do Boga. Grzebią tymi patykami i szukają swojej szansy.

Chciałbym im zadedykować jakiś mocniejszy okrzyk, który naturalnie zostanie natychmiast odczytany, jako dowód na to, że – dla nas zresztą na szczęście – Jarosław Kaczyński się nie zmienił. Jednak nie umiem. Słaby jestem. Zbyt słaby. Pozwolę sobie więc skorzystać z klasyki:

„Wytrać ich w gniewie, wytrać, by już ich nie było”.