Odejść od ściany

Kiedy wyjeżdżałem w piątek do Dobrej, w TVN-ie zapowiedzieli, że za chwilę rozpocznie się konferencja prasowa Jarosława Kaczyńskiego. Ponieważ wszystko z jakiegoś się powodu opóźniało, a ja bardzo chciałem wiedzieć, co on będzie mówił, włączyłem nagrywanie w magnetowidzie i poszliśmy na autobus. Już w drodze do Krakowa, sprawdziłem w Onecie, co oni myślą, że tam się działo, i okazało się, że Jarosław Kaczyński powiedział, ze jeśli Komorowski usunie krzyż sprzed Pałacu Prezydenckiego, będzie jak Zapatero. Tyle. Przez następne godziny to była jedyna informacja w tej kwestii. Jeśli Komorowski usunie sprzed Pałacu krzyż, będzie jak Zapatero. Taki news. Jarosław Kaczyński zwołał konferencję prasową, żeby powiedzieć, że jeśli Komorowski usunie krzyż – będzie jak Zapatero. Było jeszcze coś, ale, mimo że się bardzo starałem coś z tych urywanych informacji wyłowić, wychodził mi bełkot. A więc, tyle.

W Dobrej spotkałem się z moim serdecznym kumplem Michałem Dembińskim, który – o czym część czytelników tego bloga wie bardzo dobrze – jest głęboko przekonany, że nawet jeśli Komorowski to wiejski burak, to i tak jest lepszy od Kaczyńskich. Obu. Nawet tego, który leży obecnie na Wawelu zmasakrowany na drobne strzępy. Bo od obu Kaczyńskich gorszy jest tylko Leszek Miller, Grzegorz Kołodko, Andrzej Lepper i pewien jego sąsiad, który w celach oszczędnościowych wyrzuca śmieci w pobliskim lesie. Z Michałem jednak – wbrew bardzo pilnym zapowiedziom z obu stron – o polityce nie rozmawiałem niemal w ogóle. Dlaczego? Z dwóch względów. Po pierwsze, my się bardzo lubimy i nie znosimy wpadać w spiralę szaleństwa, która na nas w sposób oczywisty czeka za każdym rogiem. I to jest przykre, acz absolutnie oczywiste. To zwyczajnie nie ma sensu. Drugi powód był znacznie jednak bardziej bezpośredni i równie znacznie ciekawszy. Otóż w piątek wieczorem przy kolacji łypaliśmy co chwilę wzrokiem na TVN-owskie Fakty i w pewnym momencie zauważyliśmy, że mówią o wcześniej wspomnianej konferencji prasowej Jarosława Kaczyńskiego. I tu nastąpiła sytuacja niezwykła, a przy tym zwykła jak cholera. Komentarz w TVN-ie ani jednym słowem nie wspomniał o tym, co na swojej konferencji powiedział Kaczyński, ale ograniczył się do dwóch kwestii. Pierwsza to informacja, że Kaczyński wrócił do swojego dawnego języka, co oznacza tylko tyle, że on w kampanii był nieszczery, a druga to przegląd starych wystąpień Jarosława Kaczyńskiego; tych najczęściej pokazywanych w mediach, a zatem tych najbardziej znanych, a zatem tych, które pokazują, że to jest człowiek, który zwyczajnie i naturalnie i prawdziwie nienawidzi. O tym, co on na tej konferencji mówił nie padło ani jedno słowo.

Każdy kto zna Michała, wie, że on ma coś takiego, że nie musi mówić, żeby wiadomo było, co sobie mysli. I nie chodzi o oczy, czy o usta,. Nie. On ma taki sposób wzdychania, czy – może lepiej – mruczenia. Otóż przez cały czas, kiedy pracownik Faktów TVN opowiadał o tym, że Jarosław Kaczyński się nie zmienił, i dawał na to dowody w postaci starych, wygrzebanych z archiwów stacji filmów, Michał nieustannie wzdychał, dając do zrozumienia, ze on się absolutnie i w pełni identyfikuje z medialnym przekazem na temat konferencji prasowej Jarosława Kaczyńskiego. Było też przy tym dla mnie oczywiste, że on nie mruczy z oburzenia, że TVN kompletnie pomija kwestię tego, co Kaczyński mówił, ale prowadzi zwykłą, bieżącą akcje zohydzania tego człowieka w oczach opinii publicznej, tylko się denerwuje, że ten Kaczyński jest taki okropny. I że jest okropny, jak zwykle.

Każdy kto zna Michała, wie też, że to jest postać absolutnie wybitna. To jest człowiek, który kiedy patrzy, lub słucha, to widzi i słyszy wszystko. Kiedy coś robi to robi tak, by nic nie zostało przegapione, ani nie zrobione na tak zwany „odpieprz”. Każdy kto zna Michała Dembińskiego wie, że to że go zna to, nawet jeśli nie jakieś szczególne wyróżnienie, bardzo poważny życiowy sukces. Michał Dembiński jest osobą, którą zwyczajnie dobrze jest znać i z którą każda chwila to czas wyłącznie zyskany. Siedziałem więc z Michałem Dembińskim przy telewizorze w Dobrej, jedliśmy kolację, słuchaliśmy – nie, nie Kaczyńskiego – ale dziennikarza, który nam opowiadał o Kaczyńskim, a Michał Dembiński nawet przez jedną chwilę nie pokazał, że wie, że tu jest coś nie tak. Że tu się nie odbywa normalne informowanie, że tu nie ma żadnej Europy, że tu, kurwa, nie istnieje nawet ślad cywilizacji, ale prowadzona jest zwykła medialna rozróba. Że tu ktoś najzwyczajniej w świecie pakuje w samochód śmieci, jedzie do pobliskiego lasu, wywala je na pobocze i wraca do domu, zadowolony, że znów przyoszczędził. On tego najzwyczajniej na świcie nie spostrzegł. Wiedziałem więc też, że skoro Michał – człowiek, który widzi i słyszy wszystko – tego akurat nie widzi, to lepiej sobie darować wszelkie dyskusje.

Dziś, kiedy wreszcie załatwiłem wszystko co miałem na bieżąco załatwić, włączyłem telewizor i puściłem sobie wspomnianą konferencję prasową Jarosława Kaczyńskiego. Zanim przejdę do rzeczy muszę wrócić uwagę na dwie rzeczy. Pierwsza to taka, że tak to już jakoś jest, że ktokolwiek – podkreślam, ktokolwiek – zorganizuje konferencję prasową, to ona jakoś tam się układa. Oczywiście, w historii zdarzało się, że coś nie wychodziło i pojawiała się jakaś kompromitacja, że wspomnę tu rechoczącego Leppera, czy spoconego z przerażenia Chlebowskiego. Na ogół to wszystko jest jakoś tak organizowane, że nawet jeśli mamy jakieś zastrzeżenia merytoryczne, to one nie dotyczą ogólnego kształtu wystąpienia. A zatem, choćby nie wiadomo jak się nienawidziło Jarosława Kaczyńskiego, to nie należy się spodziewać, że on wyjdzie publicznie i się na przykład sfajda, lub napluje na stół, lub powie coś kompromitującego. Druga rzecz to taka, że Kaczyński to jednak jest ktoś. Po prostu. I to jest fakt. To nie jest kwestia moich fobii. Kaczyński to jest jeden z nich. Jeden z największych. Więc jemu się pomyłki tego typu, że gdzieś wyjdzie i zrobi z siebie głupca, nie zdarzają. No nie. Po prostu nie. Tak też było i w piątek. On powiedział dwie rzeczy. Pierwsza to taka, że o ile w kampanii wyborczej nie poruszał sprawy katastrofy smoleńskiej, bo uznał że nie wypada, teraz nie widzi przeciwwskazań, a wręcz przeciwnie. Uznaje to swoje mówienie o Smoleńsku za „moralny imperatyw”. I to była główna część jego wystąpienia. Później jeszcze wspomniał o tym krzyżu i odpowiedział na parę idiotycznych jak zawsze pytań, które mogły świadczyć wyłącznie o tym, że dziennikarze mają jakoś tak, że w momencie jak im coś już raz przyjdzie do głowy, to wyłączają dalsze myślenie i czekają już tylko na nowy dzień. A więc normalnie – setka rano i do wieczora wystarczy.

Gdyby media były mediami, a nie narzędziem w rękach Ministerstwa Prawdy i Miłości, dowiedzielibyśmy się nie tego, że Jarosław Kaczyński jednak się nie zmienił – bo nawet jeśli to prawda, to z tej prawdy nie powstaje żaden news – ale że Jarosław Kaczyński po zakończeniu kampanii wyborczej, główną część swojej politycznej aktywności skoncentruje na wyjaśnianiu kwestii odpowiedzialności za katastrofę w Smoleńsku i za śmierć jego brata i przyjaciół, bo tak – w jego rozumieniu – nakazuje mu obowiązek. To jest jasne. Ale jasne jest coś jeszcze. Że gdyby ludzie – bardzo często ludzie mądrzy, pełni wyobraźni, wiedzy i wrażliwości – nie byli zaślepieni w tym czymś, czego – z bólem serca przyznaję – nie jestem w stanie ani nazwać, ani tym bardziej rozgryźć – choć na moment się otworzyli, zrozumieliby dokładnie wszystko. A zrozumiawszy to co jest przecież w gruncie rzeczy tak proste i oczywiste, poczuliby, że wszystko jest od dziś znacznie łatwiejsze i przez to piękniejsze. Zobaczyliby i przy tym zrozumieli, że jeszcze chyba nigdy w dotychczasowej historii naszej Polski nie było sytuacji tak przejrzystej i tak moralnie jednoznacznej. Ale nie chcą. Z jakiegoś najbardziej tajemniczego powodu, tkwią w swoim zaplątaniu i uważają, że tak jest dobrze. Tego nie rozumiem.

Przez trzy dni mojego pobytu w Dobrej spędziłem być może najbardziej upojny czas w ciągu minionego roku. Chodziliśmy po górach, zmęczeni, zlani deszczem i potem, schodziliśmy do miejscowej knajpy, jedliśmy naprawdę fantastyczną pizzę, piliśmy piwo i już tylko gadaliśmy, gadaliśmy, gadaliśmy. Byliśmy tylko my. On, młody Toyah i ja. Wieczorem oglądaliśmy zaległe filmy i wciąż gadaliśmy, gadaliśmy i gadaliśmy. I ani jedno słowo nie padło odnośnie polityki. Dlaczego? Bo było zbyt dobrze, żeby to psuć. No i wiadomo było też świetnie, że tu nawet nie ma miejsca na ten normalnie przecież nie tak rzadki manewr, że niekiedy trzeba najpierw coś zburzyć, żeby coś zbudować. Tu nie. Tu nie ma bowiem żadnych szans na cokolwiek twórczego. Dlaczego? Bo tak się jakoś stało przez te wszystkie lata, że Jarosław Kaczyński, a wcześniej jego umęczony dziś już brat – nie jak mówi Palikot z krwią na rękach, ale z krwią wszędzie, w każdym sześciennym calu swojego ciała – stali się symbolem oczywistego, bezdyskusyjnego, ostatecznego błędu. Jak… no właśnie, jak co? Nawet nie umiem wymyślić odpowiedniego porównania. Jedyne co mi przychodzi do głowy, to ten starszy pan wyruszający co roku na pierwszomajowy pochód, z całą pewnością na co dzień miły i dobry człowiek, ale co roku zakładający na plecy tę charakterystyczną krótką, jasną kurtkę do pasa, na głowę tę szczególną czapkę z daszkiem, do ręki biorący ten czerwony sztandar i moknący na deszczu, lub parzący się w słońcu w imię tego, że Ruskie to, panie, wiedziały jak ma być.

Ciekawe tylko to, że z jakiegoś powodu on właśnie – ten właśnie człowiek z ruskim sztandardem w dłoni – ze swoimi poglądami i emocjami, Jarosława Kaczyńskiego nie lubi nawet bardziej niż Adolfa Hitlera. Jego. Nie Komorowskiego. Nie Gronkiewicz-Waltz. Jego. Nikogo innego. Nawet nie Palikota. Jego. Tylko dlaczego tak trudno jest to połączyć?