Być jak Antoni Macierewicz, czyli o trudnej sztuce podkulania ogona

 

      Kiedy w roku 2007 upadał pierwszy rząd Prawa i Sprawiedliwości, oczywiście – podobnie jak, przynajmniej tuż po ogłoszeniu terminu przyspieszonych wyborów, wielu innych komentatorów – byłem pewien, że nie dość że uda się szybko wrócić do władzy, to jeszcze ze znacznie bezpieczniejszą przewagą niz poprzednio. Niestety, jak się zorientowałem już po niewczasie, każda władza, choćby nie wiadomo jak mocna programem i społecznym dla niego poparciem, jeśli tylko nie trzyma mocno w garści przede wszystkim służb, ale również i mediów, wobec owej siły pozostaje całkowicie bezradna. No i faktycznie, wystarczyło parę tygodni medialnego ataku oraz parę groszy od zagranicznych sponsorów, by najpierw „schować babci dowód”, a następnie zaciągnąć do wyborczych lokali cztery miliony wesołej dzieciarni, by nastąpiło osiem lat rządów, których największym sukcesem po latach okazała się smoleńska katastrofa i śmierć prezydenta Kaczyńskiego.

       Czy po tych wszystkich latach uważam – podobnie jak wciąż zresztą wielu bardzo dobrze życzących Polsce osób, którzy pamiętają tamten czas – że trzeba było machnąć ręka na Leppera i jego interesy, Giertychowi dać wszystko co go podnieca, i dalej powoli starać się budować lepszą Polskę? Otóż nie. Przede wszystkim, z mojego punktu widzenia, owe dwa lata użerania się z całym światem, a w tym przede wszystkim tymi dwoma przenikniętymi najgorszym cynizmem cwaniakami, to był czas absolutnie nie do wytrzymania. Kiedy wreszcie przyszedł moment, że premier Kaczyński podał rząd do dymisji, a Prezydent ją przyjął i ogłosił przyśpieszone wybory, ja wreszcie poczułem prawdziwą wolność, w tym sensie, że już nie musiałem zaczynać kolejnego dnia od zastanawiania się co te dwa skurwysyny znowu zrobią, no a kiedy okazało się, że władzę przejęła mafia, to tym bardziej, widząc z kim przez cały ten czas mieliśmy do czynienia, wiedziałem, że ów koniec i tak by nadszedł, tyle że być może w taki sposób, że poza ową mafią nie było już nikogo. No i dziś, kiedy słyszę kogoś, kto mi z uporem maniaka tłumaczy, że trzeba było jednak trzymać sztamę z Giertychem i Lepperem do lepszych czasów, bo wtedy przynajmniej by żył Lech Kaczyński, mogę się tylko smutno uśmiechnąć i wzruszyć ramionami.

        Po tych wszystkich latach, kiedy wchodzimy w kolejny, niewiele inny przecież od tamtego kryzys, muszę powiedzieć, że jest kilka rzeczy, które się jednak różnią. Przede wszystkim, o ile tamten atak przyszedł jednak z zewnątrz, to dziś wróg jest jak najbardziej „nasz”, ale też o ile wówczas, ze względu na zaangażowanie służb, byliśmy wobec niego kompletnie bezradni, dziś jesteśmy znacznie mocniejsi. Mało tego, również społeczne poparcie dla Prawa i Sprawiedliwości jest  znacznie większe i, co może ważniejsze – stabilniejsze.

      Natomiast, owszem, cała reszta jest bardzo do siebie podobna. Podobne jest też bardzo zagrożenie. Otóż nie chodzi o to, że rządowi dziś grozi jakaś siła, która jest w stanie go pozbawić władzy, natomiast tak samo dziś jak i wtedy, owa siła ma możliwość, jak i też bardzo mocno eksponowaną chęć, by, jak to mówią, wkładać kij w szprychy, a jednocześnie apelować o kolejne ustępstwa na jej rzecz. Dla dobra Polski oczywiście. Jest jednak coś jeszcze, co mi przypomina tamten czas. A jest to moja naiwność. Otóż przyznać muszę, że przez długie miesiące, ile razy słyszałem dziennikarskie plotki o tym, że oto między ministrem Macierewiczem a prezydentem Dudą trwa bardzo brutalna walka o wpływy i że podobnie brutalna wojna toczy się między Zbigniewem Ziobrą a premierem Morawieckim, no i w ogóle że ktoś tam w PiS-ie kogoś nienawidzi, a kto inny z kimś innym nie mówią sobie nawet dzień dobry, uznawałem to wyłącznie za ten rodzaj informacji, który od lat nie miał żadnego innej podstawy, jak znane do porzygania hasło „jak nam ujawnił ważny poseł PiS-u”. Tymczasem wygląda na to, że bardzo słuszne były moje podejrzenia, że tam jedynym od początku do końca uczciwym i bezinteresownym człowiekiem jest Jarosław Kaczyński, a cała reszta składa się wyłącznie z tych, którzy albo właśnie dostrzegli swój moment, albo jeszcze cierpliwie na niego czekają.

        Jeśli ktoś w tym momencie liczy na to, że ja napiszę coś o Zbigniewie Ziobro i obsesjach, z którymi on najwyraźniej nie jest sobie w stanie od lat radzić, to się myli. Ja tu bowiem mam ochotę wykonać pewien manewr, który o Ziobrę nawet nie zahaczy, a i tak nam naświetli odpowiednio obecną sytuację. Otóż wszyscy pamiętamy jesień roku 2017, kiedy ustawy sądowe leżały gdzieś nierozstrzygnięte, Tomasz Sakiewicz deklarował uroczyście, że nigdy w życiu nie zagłosuje na prezydenta Dudę, a my wszyscy w napięciu czekaliśmy na od miesięcy zapowiadaną rekonstrukcję rządu i nagle, jak grom z jasnego nieba, spadła na nas wiadomość, że premier Szydło już nie będzie premierem, minister Macierewicz ministrem i w ogóle nic już nie będzie tym czym wydawało się być. Cała Polska zachodziła w głowę, co to się do przysłowiowej kurwy nędzy wyprawia, zwolennicy premier Szydło oraz ministra Macierewicza szykowali demonstracje w obronie starego dobrego porządku, a tymczasem zupełnie bez rozgłosu prezydent Duda z najwyższą radością podpisał wszystkie skierowane do niego ustawy, nominowani przez niego generałowie otrzymali swoje czapki, a generałowie nominowani przez rząd oczywiście w jednej chwili zostali przez Prezydenta przyjęli z honorami i polska reforma ruszyła z kopyta. I niech nikt z nas nie myśli, że tu chodziło o to by premierem był Morawiecki a nie Szydło.

      Ale, co bardzo ciekawe i na co chyba nikt, jak rozumiem, z wrodzonej delikatności, nie zwrócił uwagi, Antoni Macierewicz nie dość że nie wezwał do rewolucji, to grzecznie położył uszy po sobie i do dziś nawet okiem nie łypnie, by dać Prezesowi do zrozumienia, że on przecież ma swoje zasługi i jeśli one nie zostaną docenione, to rząd będzie musiał upaść. Proszę uprzejmie zwrócić uwagę na zachowanie Antoniego Macierewicza, dla wielu polskich patriotów faktycznego polskiego przywódcę i architekta naszej cywilizacyjnej niepodległości. Mamy człowieka o ambicjach znanych każdemu z nas od lat, który dziś siedzi cichutko jak mysz pod miotłą, a jednocześnie bardzo lojalnie i cierpliwie pracuje na kolejne sukcesu tego rządu. Ja sam oczywiście nie ufam mu ani na milimetr i wiem doskonale, że jeśli on tylko dojrzy gdzieś na horyzoncie szansę, by cały ten projekt rozpieprzyć w kurz i podstawić na tym swój własny, o wiele pod każdym względem lepszy, to się absolutnie nie będzie z tym ociągał. Ale też wiem, że jeśli on w jakikolwiek sposób ujawni się ze swoimi ambicjami, dostanie od Jarosława Kaczyńskiego tak w łeb, że tym razem sie już nie podniesie do końca świata, który to zresztą świat o nim i tak po paru miesiącach zapomni.

         We swoim wczorajszym tekście na tym blogu, zatytułowanym bardzo śmiesznie „Pojednajcie się”, Integrator sugeruje, że Jarosław Kaczyński powinien jednak przestać świrować i skupić się na tym, by dbać o to by najbliższe trzy lata minęły nam na spokojnym budowaniu przyszłego zwycięstwa. Chciałem więc Integratorowi dziś powiedzieć, że Prezes właśnie to robi. I to robi na poziomie, którego ani on Integrator, ani nawet ja do końca nie jesteśmy w stanie ogarnąć. A ja mam tylko nadzieję, że kiedy już opadnie kurz, nie będę musiał na tej scenie oglądać ani Ziobry ani jeszcze bardziej Gowina, a ci co zostaną, będą potulni co najmniej tak jak Antoni Macierewicz.